Αντιμέτωπη με τον εκφοβισμό και τη σεξουαλική παρενόχληση έστρεψα το θυμό μου στον ίδιο μου τον εαυτό.
Στα 14 ήμουν θυμωμένη με το σώμα μου. Ένιωθα πως με είχε προδώσει. Ήθελα απεγνωσμένα να ήμουν αόρατη, να περπατάω στους σχολικούς διαδρόμους περνώντας απαρατήρητη, αλλά δυστυχώς η εφηβεία είχε άλλα σχέδια.
Το σώμα μου βρισκόταν εκτεθειμένο με έναν άγνωστο τρόπο σε ένα ανοίκειο προσκήνιο. Αναπτύσοταν με έναν εκρηκτικό ανεξέλεγκτο τρόπο. Ένιωθα πως δεν μου άνηκε. Ένας άντρας έβαλε το χέρι του μέσα από τη φούστα μου μια μέρα που έκανα βόλτα στο εμπορικό κέντρο. Ένας άλλος άντρας ακούμπησε το πέος του πάνω μου ενώ εγώ περίμενα έναν φίλο μου στο πάρκο.
Τα αγόρια της τάξης άρχισαν να εκδηλώνουν περισότερη περιέργεια και ενδιαφέρον για τα σώματα των συμμαθητριών τους. Εκτόξευαν ερωτήσεις λες και ήταν πρόθυμοι ερευνητές θέλοντας να μάθουν τι χρώμα είναι το εσωρουχό μου, αν αυνανιζόμουν ή αν μύριζα άσχημα εκεί κάτω όταν είχα περίοδο. Κάποιος είχε χαράξει ένα αιδοίο στο ντουλαπάκι μου στο σχολείο κάτι που ένιωθα πως με στοχοποιούσε και ήταν υπαινιγμός για το σώμα μου. «Μήπως φαίνεται το αιδοίο μου;», «μήπως μυρίζω άσχημα;», «γιατί δεν μπορώ να σταματήσω το σώμα μου από το να μου καταστρέφει τη ζωή;».
Ο Οργανισμός για το Παιδί στο Ηνωμένο Βασίλειο, είχε δημοσιεύσει μια συγκλονιστική έκθεση που αποκαλύπτει ότι μία στις 4 δεκατετράχρονες έχουν αυτοτραυματιστεί. Η έρευνα εκτιμά ότι 110.000 παιδιά ηλικίας 14 ετών μπορεί να αυτοτραυματίσουν το σώμα τους, εκ των οποίων τα 76.000 είναι κορίτσια. Τα στερεότυπα και οι ανησυχίες σχετικά με τα χαρακτηριστικά και την φυσική εμφάνιση υπολογίζονται ως μερικές από τις κύριες αιτίες.
Αρχικά ο αυτοτραυματισμός μου εμφανίστηκε με τη μορφή της βουλιμίας. Έτρωγα τεράστιες ποσότητες φαγητού και μετά έκανα εμετό. Προσπαθούσα να διαγράψω το περίγραμα της ανεπιθύμητης γυναικείας φόρμας μου αλλά αυτό δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικό. Το βάρος μου παρουσίαζε διακυμάνσεις ενώ με όσα ρούχα και αν κάλυπτα το σώμα μου πάλι ένιωθα τα βλέμματα καρφωμένα πάνω του.
Τη πρώτη φορά που χαράκωσα το εσωτερικό του μηρού μου αισθάνθηκα σαν να ξεκλείδωσα το μυστικό που θα με έκανε να ανακτήσω το σώμα μου. Μπορούσα να τιμωρήσω την μαλακή σάρκα του ποδιού μου και ταυτόχρονα να έχω εγώ τον έλεγχο πάνω του. Παρά τα σχόλια που δεχόμουν για την εμφάνιση μου, αυτή η δράση πάνω στο σώμα μου ήταν καθαρά δική μου, κανενός άλλου. Ήταν το μυστικό τελετουργικό μου.
Ως έφηβη δεν έιχα instagram ή κινητό για να βλέπω στο διαδίκτυο φανταχτερές εικόνες θηλυκότητας ώστε να συγκρίνω τον εαυτό μου. Είχα βεβαια περιοδικά μόδας, υπερσεξουαλικά ποπ είδωλα και τη βιομηχανία δίαιτας να ουρλιάζουν για το βάρος. Είχα επίσης μια γειτόνισσα, στην ηλικία μου, που μετά το σχολείο πηγαίναμε σπίτι μαζί και διαβάσουμε τα περιοδικά playboy του πατέρα μου και βλέπαμε σοφτ πορν στην τηλεόραση κατά τις 9.
Δεν με ενδιέφερε το ίδιο φύλο αλλά ήμουν εντυπωσιασμένη από τις ηθοποιούς. Ξόδευα ώρες στο δωμάτιο μου να τις ζωγραφίζω αλλάζοντας τους συνεχώς εμφάνιση. Τις φανταζόμουν στην πασαρέλα. Δεν ήταν πάντα ντυμένες άτακτες μαθήτριες. Μερικές φορές θα φορούσαν επαγγελματικά κοστούμια ή στολές υπερήρωα.
Μια μέρα στην τάξη των Γαλλικών μια από αυτές τις ζωγραφιές έπεσε από το τετράδιο μου. Ένας συμμαθητής μου το σήκωσε άρχισε να φωνάζει σε ολόκληρη τη τάξη πως ήμουν μια «βρώμικη λεσβία». Μέσα σε λίγα λεπτά μεταμορφώθηκα πέρα από λεσβία και σε μια ξαναμένη μάγισσα. Φήμες ότι όταν γυρνούσα σπίτι μου ζωγράφιζα τους συμμαθητές μου γυμνούς ενώ ταυτόχρονα έγραφα ξόρκια και τους έκανα μάγια.
Ένιωθα ντροπή. Ένιωθα πως τα λόγια τους μπορεί να ενέχουν αλήθειες. Ένιωθα πως είμαι διεστραμένη, βρώμικη, αηδιαστική. Η σεξουαλική μου περιέργεια έσβησε αμέσως και μετατράπηκε σε κάτι άσχημο. Ξεκίνησα πάλι να αυτοτραυματίζομαι για να τιμωρηθώ. Γέμιζα τα πόδια, τους μηρούς, τα χέρια μου με κόκκινες γραμμές αίματος. Ποτέ δεν θα χαρακωνόμουν στο σχολείο, το φύλαγα για όταν θα γυρνούσα σπίτι. Εκεί που ήμουν ασφαλής και μπορούσα επιτέλους να εξαπολύσω όλον αυτόν τον εσωτερικευμένο θυμό που με έτρωγε. Μισούσα τους εκφοβιστές μου στο σχολείο αλλά πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου. Γιατί δεν μπορούσα να είμαι φυσιολογική;
Οι έφηβοι που ζουν πλέον στην ψηφιακή εποχή υπομένουν μια ακόμη πιο αδυσώπητη μορφή εκφοβισμού. Μπορώ να φανταστώ όλα αυτά τα σχόλια που υπέστη να αναπαράγονται στο Snapchat και να διαδίδονται πέρα από τους διαδρόμους του σχολείου. Προσβλητικά σχόλια, σχετικά με τα σωματότυπα και την σεξουαλικότητα νέων κοριτσιών, αναπαράγονται παντού χωρίς διακοπή.
Τα νεαρά αγόρια και κορίτσια πρέπει να ξέρουν ότι μπορούν να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό όταν η εφηβεία τους χτυπάει την πόρτα. Χρειαζόμαστε συμβούλους στα σχολεία και ευκολότερη πρόσβαση στην υποστήριξη ψυχικής υγείας. Προσωπικά ο θεραπευτής μου με βοήθησε να βγω από το καβούκι της ντροπής μου. Απευθύνθηκα στον πρώτο μου θεραπευτή στην ηλικία των 16 και έκτοτε έχω δει αρκετούς. Η θεραπεία με βοήθησε να μετατρέψω την αποστροφή προς τον εαυτό μου σε λέξεις ώστε να μπορώ να απαντήσω πίσω. Σιγά σιγά άρχισα να αισθάνομαι λιγότερο απεχθής, αηδιαστική, φρικτή. Ήμουν απλά εγώ.
Η εφηβεία πάντα θα είναι ένα ναρκοπέδιο βιολογικών και συναισθηματικών αλλαγών αλλά μπορούμε να περιορίσουμε ορισμένες εξωτερικές πιέσεις. Μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά μας ότι υπάρχουν τόσοι πολλοί διαφορετικοί τρόποι να είσαι αγόρι ή κορίτσι. Ότι δεν έχει σημασία ποιον φαντασιώνεσαι όταν είσαι ξαπλωμένος στο κρεβάτι σου. Τα κορίτσια πρέπει να γνωρίζουν πως δεν χρειάζεται να κατευθύνουν τον θυμό τους προς το σώμα τους, γιατί δεν είναι αυτό ο εχθρός.
H Maggy Van Eijk είναι η συγγραφέας του Remember Τhis When You’re Sad. Γράφει για την ψυχική υγεία, την ποπ κουλτούρα και τη μητρότητα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
