Μέχρι εκείνη τη στιγμή τα προτεινόμενα σχέδια ακολουθούσαν το μοντέλο ενός σκληρού κελύφους, όμως όσο κι αν προσπαθούσαν οι μηχανικοί οι στολές αποτύγχαναν παταγωδώς σε συνθήκες διαστήματος. Αυτό ξεκίνησε μία μεγάλη μάχη ανταγωνισμού μεταξύ μηχανικών και μεταξύ κατασκευαστών στρατιωτικού εξοπλισμού. Ενώ όμως όλοι τους παρέμεναν προσκολλημένοι το στυλ μιας βαριάς και δυσκίνητης πανοπλίας, ο ιδιοκτήτης και οι γυναίκες της Playtex, μια γνωστή και καινοτόμος εταιρεία γυναικείων εσωρούχων της εποχής, έδωσαν τη λύση τόσο για τον σχεδιασμό, όσο και για την κατασκευή. Εφαρμόζοντας τις γνώσεις και τις τεχνικές ραψίματος που χρησιμοποιούσαν σε σουτιέν και κορσέδες κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις. Εικοσιμία στρώσεις υφασμάτων και υλικών θα ράβονταν όλες μαζί, σε μία ανθεκτική και σταθερή κατασκευή η οποία παράλληλα θα προσέφερε και ευκινησία. Η στολή έπρεπε να αγκαλιάζει τις καμπύλες του σώματος, τις διπλώσεις, τις γωνίες και ταυτόχρονα να μην ενοχλεί. Επιπλέον οι στολές έπρεπε να ραφτούν χωρίς τη χρήση καρφίτσας, για να μη δημιουργηθούν περιττές τρύπες οι οποίες θα οδηγούσαν σε διαρροές πολύτιμου αέρα, και με περιθώριο απόκλισης μόλις 0,4 χιλιοστά [1/64 της ίντσας]!!!
Έτσι δημιουργήθηκε μια κομψή και ταυτόχρονα εξαιρετικά λειτουργική στολή.
Αν και θα περίμενε κανείς το ότι έχουν γραφτεί εκατοντάδες για τον λεπτομερή σχεδιασμό και την διεκπεραίωση του project, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η ιστορία έγινε γνωστή από το βιβλίο Spacesuit: Fashioning Apollo το 2011 του καθηγητή Nicholas de Monchaux. Όταν άρχισε να διαβάζει σχετικά με τις διαστημικές στολές, εξεπλάγη από το γεγονός ότι αν και μπορούσε να βρει πολλά στοιχεία για όλα τα υπόλοιπα μηχανολογικά σχέδια τα οποία τελικά δεν χρησιμοποιήθηκαν, δυσκολεύτηκε πολύ να βρει στοιχεία για την κατασκευή της στολής που τελικά χρησιμοποιήθηκε. Σύμφωνα με τον ίδιο ένας λόγος είναι η πολυπλοκότητα του θέματος, καθώς ήταν αποτέλεσμα δουλειάς και συνεργασίας ανθρώπων με επιστημονικό υπόβαθρο και τεχνολογικές γνώσεις, με ανθρώπους που ήταν εντελώς άσχετοι με τη NASA. Ο δεύτερος λόγος που αυτό το κομμάτι της ιστορίας έμεινε στην αφάνεια, ήταν ότι επρόκειτο για μία ιστορία ανδρικού ηρωισμού και το γεγονός ότι οι ήρωες της φορούσαν κάτι που σχετιζόταν με γυναικεία εσώρουχα ήταν κάπως ντροπιαστικό. Το ότι ο σχεδιασμός των διαστημικών στολών έγινε με βάση σουτιέν και κορσέδες και η παραγωγή διά χειρός γυναικών, ήταν κάτι το οποίο δεν μπορούσε να σταθεί ούτε στον ανδροκρατούμενο κόσμο της μηχανολογίας, αλλά ούτε και στη κοινή γνώμη της εποχής.
Υπό το βάρος του σεξισμού, τη μεγάλη πίεση λόγω του ανταγωνισμού από τους κατασκευαστές στρατιωτικού εξοπλισμού και τον σκεπτικισμό των μηχανικών και των επιστημόνων της NASA που έβλεπαν τους ανθρώπους της Playtex κάπως παράταιρος μέσα στο χώρο τους, ο ιδιοκτήτης της εταιρίας με συνοπτικές διαδικασίες δημιούργησε μια νέα φίρμα υπό την οποία άρχισαν να κατασκευάζονται αποκλειστικά διαστημικές στολές από τις επιδέξιες μοδίστρες. Η προσπάθεια να παραγκωνιστούν ήταν μεγάλη. Ήταν εξαιρετικά δύσκολο για μια ομάδα που το αντικείμενό της ήταν η παραγωγή γυναικείων εσωρούχων, να εδραιωθεί και να διατηρήσει την θέση της σε αυτόν τον χώρο. Όμως τα κατάφεραν και αν δεν κάνω λάθος η ILC Dover εξακολουθεί να υπάρχει και να κατασκευάζει διαστημικές στολές.
Ο Neil Armstrong είχε δηλώσει για τη στολή του ότι «Ήταν σκληροτράχηλη, αξιόπιστη και κάπως χουχουλιάρικη» [It was tough, reliable and almost cuddly], πράγμα αρκετά ενδιαφέρον αν σκεφτείς ότι δεν είχε τη φήμη του συναισθηματικού ζουζουνιάρη, το ακριβώς αντίθετο μάλιστα. Επίσης την είχε χαρακτηρίσει (συνειδητά πιστεύω) το πιο πολυφωτογραφημένο διαστημικό σκάφος [spacecraft] στην ιστορία. Και όντως είναι κάτι πολύ παραπάνω από μία απλή στολή.
Είναι ένα τεχνολογικό κομψοτέχνημα που έκανε εφικτά τα ταξίδια στο διάστημα και πολύ περισσότερο την βόλτα πάνω στη Σελήνη. Και κρύβει μέσα του μια όμορφη γυναικεία πλευρά.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
