Προσωπική ιστορία: Παρά το μπούλινγκ που έφαγα, δεν μπόρεσα να θηλάσω πέρα από 2 μήνες

Η εγκυμοσύνη, η λοχεία και η μητρότητα είναι γεγονότα που σκεπάζονται από ένα υποχρεωτικό πέπλο ευδαιμονίας, τόσο υποχρεωτικό, που όταν τα πράγματα δεν είναι όπως σε διαφήμιση απορρυπαντικού, κάνει τις γυναίκες να έχουν τύψεις που δεν πετάνε στα σύννεφα. Είναι συνταρακτικές αλλαγές στη ζωή μιας γυναίκας που μπορεί πράγματι να τη φέρουν σε μια κατάσταση μόνιμης ευτυχίας, αλλά πολύ συχνά έχουν μια δύσκολη, ανείπωτη πλευρά, που συζητιέται μόνο ψιθυριστά, ή και καθόλου. Υπογονιμότητα. Εξωσωματική. Αποκόλληση πλακούντα. Αποβολή. Διαβήτης κύησης. Υποχρεωτική ακινησία για μήνες. Υπέρταση. Πρόωρη γέννα. Βρέφος με προβλήματα υγείας. Πάμπολλες επιπλοκές, δυσκολίες, ματαιώσεις και πάρα πολύ άγχος, αγωνία, και ευθύνη, τεράστια ευθύνη.

Ζητήσαμε από γυναίκες να μας γράψουν για αυτή την πλευρά, την πραγματική, αυτή που δεν λέγεται και οι περισσότερες ζουν μόνες τους, γιατί σχεδόν ντρέπονται να ομολογήσουν ότι φοβούνται, ότι δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να τα βγάλουν πέρα. Η ανταπόκριση ήταν χειμαρρώδης.

Η ιστορία της Αθηνάς Κ., με τα δικά της λόγια

Ειμαι 41 και δικηγόρος. Θα σου γραψω τη δική μου ιστορια, μέχρι να γεννήσω το γιο μου, που ειναι τώρα σχεδόν 8 μηνών. Δηλαδή ακομα πρωτάρα κι εγω!

Με τον αντρα μου ειμαστε μαζι πολλά χρόνια, σχεδον απο παιδιά και στην αρχή ο φόβος μας ήταν μη μείνω έγκυος και χάσουμε τις διασκεδάσεις και τη φοιτητική ζωή! Προσέχαμε λοιπόν, όλα ωραία και καλα! Παντρευτήκαμε στα 29 και μετά απο 2-3 χρόνια αποφασίσαμε να προσπαθήσουμε και για παιδάκι. Χαχαχαχα!!! Με τίποτα όμως! Μετά απο εξετάσεις, είδαμε ότι ο άντρας μου δεν είχε κανένα πρόβλημα, εγώ όμως, εκτός απο το θυρεοειδή, που τον ήξερα, είχα κι ένα σωρό άλλα ορμονικά θέματα που εμπόδιζαν τη σύλληψη, και δώστου υψηλή κορτιζόλη και προλακτίνη και δώστου κάτι με τα επινεφρίδια που ούτε κατάλαβα ποτέ τι ήταν. Εκτός από ορμονικά θέματα, είχα και μηχανικά, δηλαδή οι σάλπιγγές μου ήταν βουλωμένες και με συμφύσεις. Η ποιότητα των ωαρίων δε άστα να πάνε, ήδη από τα 35. Δεν γινόταν να μεινω έγκυος με φυσιολογικό τρόπο. Πόσο πονάει η σαλπιγγογραφία ακόμα το θυμάμαι απο το 2012! Τέλος πάντων μας είπαν ότι για την περίπτωσή μας η εξωσωματική ήταν η μόνη λύση (αφού πρώτα ο προηγούμενος γιατρός μου με έβαλε να κάνω και σπερματέγχυση, έτσι για να πετάξουμε 700 ευρά).

Λένα έκανα 3 εξωσωματικές απο το 2013 μέχρι το 2015 και κάθε φορά μας έπαιρναν τηλέφωνο να μας πουν οτι η χοριακή είναι αρνητική.  Εχω κάνει 6 φορές εξετάσεις αίματος για aids και σύφιλη!  Κάθε φορά ωοληψία με μέθη, εξετάσεις, εμβρυομεταφορά, οροί, καθησιό μια εβδομάδα με τα χίλια ζόρια λόγω δουλειάς και μετά χοριακή μηδέν. Κάθε φορά πάλι απο την αρχή, πάλι τα ίδια και στο τέλος η ίδια απογοήτευση, όλο και χειρότερη. Οι εξετάσεις για την ποιότητα των ωαρίων μου ήταν μια απελπισία. Για να μη μιλήσουμε για τα χρήματα, που δεν μας περισσεύουν, τα μαζεύαμε κάθε μήνα για να βγει η κάθε προσπαθεια.

Μετά είπαμε να κάνουμε μια προσπάθεια ακόμα, τελευταία. Απορρυθμίστηκε όμως ο θυρεοειδής μου και ο γιατρός μου μας είπε έτσι δεν προχωράμε. Επίσης το παπ εκείνης της χρονιάς βγήκε παθολογικό, οπότε έπρεπε να καθυστερήσουμε και γι αυτό, να δούμε τι ήταν. Όλα του γάμου δύσκολα κι η νύφη δεν γκαστρώνεται!  Φαντάζεσαι άγχος και αγωνία; Άσε που είχα και δουλειά δύσκολη με απαιτητικά ωράρια γιατί έκανα και μαχόμενη δικηγορία, τρομάρα μου, με δικαστήρια και τρέξιμο.

Ήρθε η ώρα λοιπόν που έκανα δίαιτα, έκοψα τα 3-4 τσιγάρα που έκανα τη μέρα, έχασα καμια δεκαρια κιλά, οι εξετάσεις του θυρεοειδη βγήκαν καλές και το παπ καθαρό. Και αποφασίσαμε να προχωρήσουμε στην τέταρτη εξωσωματική, με τη σκέψη ότι μάλλον θα ήταν και η τελευταία στο μυαλό μας. Και έσπασε ο διάολος το πόδι του και πέτυχε! Και εκει που για τις περισσότερες η εγκυμοσύνη είναι η αρχη, για μένα ήταν το τέλος εκείνης της διαδικασίας, που μόνο εγώ ξέρω πώς ένιωθα να παλεύω τόσα χρόνια. Και μπήκα στο στάδιο αυτο της εγκυμοσύνης τόσο κουρασμένη και τόσο ψυχολογικά χάλια από τα προηγούμενα, που ακόμα και όλα καλά να πήγαιναν θα ήμουν χάλια. Αλλά φυσικά και διαβήτη εμφάνισα και πίεση.

Είχα μπει και στα 40, σου λένε εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου με το καλημέρα σας. Μετριόμουν λοιπόν κάθε μέρα με το πιεσομετρό μου και τρυπιόμουν 4-5 φορές τη μέρα να βλέπω το σάκχαρο και να τα καταγράφω. Διαιτα αυστηρή και εξετάσεις συνεχείς. Α ξέχασα ότι οι τρανσαμινάσες και το ουρικό οξύ πήγαν στο Θεό. Όλα δείγματα προεκλαμψίας, την οποία ευτυχώς απεφυγα. Και το μωρό να εμφανίζει στις εξετάσεις ένα πρόβλημα στα νεφρά που μόνο στο τέλος της εγκυμοσύνης μας είπαν ότι εξαλείφθηκε. Και ευτυχώς βγήκε υγιέστατο.

Μόνο που όλα αυτά ήταν το απόλυτο τίποτα μετά από αυτο που σε χτυπάει όταν τελικά βγαίνει το μωρό και το παίρνεις στο σπιτι. Δεν μιλάμε για την καισαρική -τραυματική εμπειρία- που την έκανα με 19 πίεση και αιμορραγία, αυτά περνάνε και τα ξεχνάς. Το μωρό και τις ανάγκες του δεν μπορείς να ξεχάσεις. Πολύ θα ήθελα να σου πω ότι απο τη γέννα και μετά όλα είναι τέλεια και ότι ζούμε την απόλυτη ευτυχία. Όμως έχω να κοιμηθώ από το Σεπτέμβρη του 2016. Τους πρώτους 3 μήνες το μωρό ειχε κολικούς και πονούσε και κοιμόταν 40 λεπτά τη μέρα σε δεκάλεπτα. Παρά το μπούλινγκ που έφαγα, δεν μπόρεσα να θηλάσω πέρα από 2 μήνες. Απλά δεν μπορούσα. Με τον άντρα μου σφαζόμασταν κάθε μέρα επί ένα εξάμηνο γιατι στα δύσκολα φαίνεται τι καπνό φουμάρεις και τι αντοχές έχεις, στα εύκολα χάρηκα πολύ. Νεύρα συνέχεια και πάντα, ξενύχτι, αγωνία, μου έμειναν 12 κιλά και έλλειψη σιδήρου, μια πανάδα στη μούρη και μου πέφτουν τα μαλλιά σε όλο το σπίτι και ακόμα είμαστε στην αρχή. Ακόμα δεν έχουμε μπει σε μια σειρά, 8 μήνες μετά τη γέννα.  Και ρώτησα την αδερφή μου ως πιο έμπειρη μάνα: “Πότε γίνεται πιο εύκολο;” και μου απάντησε: “Στο δεύτερο παιδι!” Προφανώς για μένα δεν θα γίνει ποτέ!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News