Προσωπική Ιστορία: Eμπειρία τοκετού

Παρόλο που πάντα ένιωθα κάπως άβολα με τα παιδιά (δεν ήξερα πως να τους φερθώ), ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ήθελα να αποκτήσω. Αλλά όντας πρακτικός και ορθολογικός άνθρωπος, ήξερα ότι για μένα ήταν σημαντικό να νιώσω έτοιμη ψυχολογικά, επαγγελματικά σε σχετικά στερεό έδαφος, με έναν άνθρωπο που θα με καλύπτει και σε στιγμή της ζωής μου που θα μπορούσα να προσφέρω σε ένα παιδί αυτό που εγώ θεωρούσα και θεωρώ σημαντικά και απαραίτητα.

Όταν γνώρισα τον Φ όλα κύλησαν ομαλά. Στη δεκαετία των 30 και οι δύο, έχοντας βγει από μακροχρόνιες σχέσεις, ξέραμε και οι δύο τι ψάχναμε και τι θέλαμε. Ένα από αυτά ήταν και οικογένεια. Ακόμα θυμάμαι όταν του ανακοίνωσα ότι είμαι έγκυος, το πόσο άλλαξε το πρόσωπό του από χαρά και ευτυχία. Η εγκυμοσύνη κυλούσε ομαλά για μένα. Δούλευα κανονικά καθώς ένιωθα σε γενικές γραμμές καλά, βρέθηκα να ταξιδεύω αρκετά περισσότερο λόγω δουλειάς και παράλληλα βρεθήκαμε να μετακομίζουμε. Εδώ θα ήθελα να αναφέρω ότι τα τελευταία χρόνια μένω μόνιμα στην Ολλανδία. Η Ολλανδία έχει ένα αρκετά διαφορετικό σύστημα υγείας από αυτό της Ελλάδας.

Στην εγκυμοσύνη σε παρακολουθούν μαίες, εκτός αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα ή υπάγεσαι σε εγκυμοσύνη υψηλού κινδύνου, οπότε και σε παρακολουθεί γυναικολόγος. Επειδή λοιπόν δεν έχεις μια σταθερή μαία ή έναν σταθερό γιατρό, κάποιες εξετάσεις που ανήκουν στον προγεννητικό έλεγχο αποφάσισα να τις κάνω στην Ελλάδα με τον γυναικολόγο μου που με παρακολουθεί χρόνια και ξέρει το ιστορικό μου. Σε μία από αυτές τις εξετάσεις λοιπόν, ο γιατρός μου μου ανακοίνωσε ότι έχω επιχείλιο πλακούντα, που σημαίνει ότι ένα κομμάτι του πλακούντα βρίσκεται χαμηλά, στην είσοδο του τραχήλου και πιθανότατα να δημιουργήσει πρόβλημα στην γέννα.

Εφόσον θα γεννούσα στην Ολλανδία θα έπρεπε να το αναφέρω στη μαία με το που γυρνούσα και επίσης σε περίπτωση που έβλεπα αίμα, θα έπρεπε να πάω άμεσα στο νοσοκομείο. Με το που γύρισα λοιπόν στην Ολλανδία, και στο επόμενο προκαθορισμένο ραντεβού με τη μαία, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να αναφέρω τι μου είχε πει ο γιατρός μου. Επόμενο βήμα, να γίνει ένα υπερηχόγραφημα στις 32 εβδομάδες για να δούμε σε τι απόσταση βρίσκεται ο πλακούντας. Φτάνει ο καιρός, πάμε για το υπερηχογράφημα και επιβεβαιώνουν αυτό που είχε πει ο γυναικολόγος μου, οπότε και με παραπέμπουν σε γυναικολόγο εδώ. Μια εβδομάδα αργότερα πηγαίνω στο νοσοκομείο να γίνει νέο υπερηχογράφημα. Δεν μπορούσαν να δουν καλά τη θέση του πλακούντα, είχαν γενικά δυσκολίες στο υπερηχογράφημα, οπότε μου λένε εμείς δεν βλέπουμε κάτι αλλά εφόσον έχεις αύριο ραντεβού με την γυναικολόγο, θα το συζητήσεις μαζί της. Οκ. Την επόμενη μέρα λοιπόν πάλι στο νοσοκομείο για το ραντεβού με τη γυναικολόγο. Μου κάνει υπερηχογράφημα, δεν έβλεπε χαμηλά τον πλακούντα. Μου λέει λοιπόν ότι δεν βλέπει κάποιο θέμα και σύμφωνα με αυτήν μπορώ να γεννήσω κανονικά.

Κάγκελο εγώ. Μα τι μου λέτε; Πριν ένα μήνα μου ανέφεραν αυτό το θέμα και πριν από μια εβδομάδα μου το επιβεβαίωσαν και εσείς τώρα μου λέτε ότι δεν υπάρχει θέμα; Ακολουθεί μια στιχομυθία που καταλήγει με την γιατρό να μου λέει: Εγώ δεν βλέπω κάποιο πρόβλημα αλλά σε βλέπω ανήσυχη και ότι δεν νιώθεις άνετα, οπότε σου προτείνω να συνεχίσουμε να σε παρακολουθούμε εδώ στο νοσοκομείο. Θα σε παρακολουθούν οι μαίες εδώ, θα έρθεις να γεννήσεις εδώ, ώστε αν προκύψει κάτι να μπορούμε να ανταποκριθούμε άμεσα.

Το σκέφτηκα και θεώρησα ότι αφού δεν μπορούσα να αλλάξω το σύστημα υγείας, αυτή ήταν καλύτερη μέση λύση ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν άμεσα.

Οπότε συμφώνησα (όλα αυτά συνέβησαν 3 εβδομάδες περίπου πριν το due date καθότι ήταν Αύγουστος και όλα υπολειτουργούσαν). Συνέχισα να πηγαίνω στο νοσοκομείο και να με παρακολουθούν οι μαίες εκεί. Εν τω μεταξύ είχαμε συζητήσει και με την μητέρα μου και είχαμε αποφασίσει να έρθει ώστε να είναι εδώ στη γέννα και να βοηθήσει και τον πρώτο καιρό. Περνάνε οι μέρες, φτάνει η ημερομηνία που μου είχαν δώσει αλλά το μωρό τίποτα. Στην Ολλανδία επίσης περιμένουν και σχεδόν 2 εβδομάδες μετά από την ημερομηνία που δίνουν. Με παρακολουθούσαν κανονικά και σχεδόν όταν φτάσαμε στις 2 εβδομάδες μου έκλεισαν ραντεβού Κυριακή να πάω για να γίνουν τεχνητοί πόνοι κλπ. Την Πέμπτη αρχίζω και νιώθω κάποιους πόνους.

Γυρνάει ο Φ από την δουλειά, του λέω νομίζω ότι σήμερα θα γεννήσω. Θα πάω να κάνω ένα μπάνιο να είμαι έτοιμη. Την ώρα που έκανα το μπάνιο, σπάνε τα νερά! Τηλέφωνο στο νοσοκομείο, ναι γεια σας, μου έσπασαν τα νερά. Τι χρώμα είναι; Καφέ (σημάδι ότι το μωρό είχε κάνει κακά μέσα στην κοιλιά). Μαζεύουμε τα μπογαλάκιά μας και πάμε στο νοσοκομείο εγώ, ο Φ και η μαμά μου. Με κοιτάνε, μου βάζουν μηχανήματα για να παρακολουθούν την καρδιά του μωρού και περιμένουμε. Περνάει κάποια ώρα, αρχίζω και πονάω πιο πολύ και ζητάω να μου κάνουν επισκληρίδιο. Μου κάνουν, ηρεμώ κάπως γιατί πονάω λιγότερο. Μετά από 2 ώρες περίπου, έρχονται να με δουν, φουλ διαστολή, γεννάμε! Η γέννα γίνεται σε κανονικό δωμάτιο όπου έχω τον Φ δίπλα μου να με ηρεμεί και να μου κρατάει το χέρι και την μητέρα μου στην απέναντι μεριά, να έχει φουλ οπτική επαφή.

Το μωρό γεννήθηκε μέσα σε 10 λεπτά. Μου το βάζουν στην αγκαλιά μου και μετά από 2 λεπτά (αφού είχε κλάψει) μου λένε, το μωρό δεν αναπνέει, πρέπει να το πάρουμε να το τσεκάρουμε. Το παίρνουν οι παιδίατροι λοιπόν να το δουν. Την ίδια στιγμή που συμβαίνει αυτό, βγαίνει και ο πλακούντας και αρχίζω και αιμορραγώ. Προσπαθούν να σταματήσουν την αιμορραγία αλλά χάνω αίμα πολύ γρήγορα. Έρχεται η γυναικολόγος που εφημέρευε και μου λέει πρέπει να σε ετοιμάσουμε για χειρουργείο. Ο Φ είχε ένα βλέμμα πανικού, από τη μία βλέπει να παίρνουν το μωρό του και από την άλλη εμένα. Εγώ είχα μπει στον αυτόματο, σκεφτόμουν ότι πρέπει να ζήσω να δω το παιδί μου να μεγαλώνει. Η μαμά μου να έχει φρικάρει βλέποντας το παιδί της να αιμορραγεί και να βρίζει στα ελληνικά. Μέχρι να με πάνε στο χειρουργείο (κάτι λιγότερο από μισή ώρα), είχα χάσει 3 λίτρα αίμα. Όταν γύρισα από το χειρουργείο, και αφού όλα πήγαν καλά, με πάνε να δω και το μωρό που επίσης είναι καλά και το έχουν στην παιδιατρική πτέρυγα για επιτήρηση.

Το πρώτο του γεύμα το έλαβε από τον μπαμπά του με το μπιμπερό. Μείναμε στο νοσοκομείο 3 μέρες για παρακολούθηση και επιστρέψαμε σπίτι. Το καλό στην Ολλανδία είναι ότι την πρώτη εβδομάδα έρχεται στο σπίτι σου μια kraamzorg όπως τις λένε που βοηθάει τη μητέρα και το μωρό σε οτιδήποτε χρειαστούν. Η κυρία που ήρθε στο σπίτι μας ήταν φοβερή και μας βοήθησε πάρα πολύ. 2 εβδομάδες περίπου μετά τη γέννα, αρχίζω και συνειδητοποιώ τι έγινε εκείνο το βράδυ. Ότι εκείνο το βράδυ μπορούσα να είχα χάσει το μωρό μου, μπορούσα να είχα χάσει τη ζωή μου, μπορούσαμε να είχαμε χαθεί και οι δύο. Και από εκεί ξεκίνησε η κατηφόρα.. Ραντεβού με το νοσοκομείο και τους γιατρούς να μάθουμε τι πήγε λάθος. Αλλά η κακή ψυχολογία δεν άλλαζε.

Δεν ένιωθα σύνδεση με το μωρό μου, το ένιωθα σαν βάρος. Και κάθε φορά που μίλαγα για τη γέννα, έκλαιγα. Κατάλαβα ότι είναι βαθύτερο όλο αυτό και αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Με βοήθησε να επεξεργαστώ τι έγινε εκείνο το βράδυ αλλά μου είπε ότι θα πρέπει να πάω και σε ψυχίατρο. Η διάγνωση; Μετατραυματικό στρες και ξεκινάμε αντικαταθλιπτική αγωγή για να με βοηθήσει με την νέα πραγματικότητα και τις δυσκολίες με το μωρό. Πάνε 6 μήνες από τότε που ξεκίνησα τα φάρμακα. Το μωρό μου είναι πλέον 9 μηνών και εγώ νιώθω άλλος άνθρωπος.

Νιώθω ευτυχισμένη, γεμάτη, νιώθω σύνδεση με το παιδί μου και νιώθω αυτά που νιώθει και ο σύντροφός μου πλέον, την αγάπη προς εκείνο. Και το βράδυ πάμε και τον κοιτάζουμε όταν κοιμάται και σκεφτόμαστε πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε αυτό το πλασματάκι στη ζωή μας. Τώρα μπαίνω στη διαδικασία να σταματήσω την αγωγή και ελπίζω να πάνε όλα καλά και να μην βυθιστώ πάλι σε αυτή τη θλίψη. Και εύχομαι όταν με το καλό μείνω πάλι έγκυος, να έχω επουλώσει τις πληγές μου από όλη αυτή την ιστορία γιατί τώρα νιώθω ότι έχασα τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού μου. Τους έζησα στον αυτόματο. Δεν θα μπορούσα να γίνω καλά αν δεν είχα και έναν πολύ υποστηρικτικό σύντροφο δίπλα μου, μια οικογένεια που επίσης με στήριξε και ένα δίκτυο φίλων που μπόρεσα να ανοιχτώ και να πω όλα αυτά που έγιναν και που ένιωθα χωρίς να με κρίνουν.

Είναι σημαντικό να λέμε τα προβλήματα και τα συναισθήματα που έχουμε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αλλά και μετά ως νέοι γονείς γιατί υπάρχουν πολλοί που νιώθουν το ίδιο και φοβούνται να μιλήσουν γιατί θα κριθούν.

Ναι είναι πολύ όμορφο να αποκτάς ένα παιδί αλλά δεν είναι όλα ρόδινα ούτε εύκολα και είναι απόλυτα φυσιολογικό όλο αυτό. Και ας έχουμε δίπλα μας ανθρώπους που μας στηρίζουν, μας ακούν, μας βοηθούν και είναι εκεί για εμάς.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News