in

Πώς να φροντίσεις τον εαυτό σου ενώ είσαι γονέας

Θυμάσαι όταν η ζωή σου δεν ήταν μόνο κολατσιό σε τάπερ και παιδικές χαρές; Ήρθε η ώρα να επιστρέψει αυτό το άτομο

Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι μακριά από το σπίτι για επαγγελματικούς λόγους. Έχω εγκαταλείψει (προσωρινά) την οικογένεια μου, επιδιώκοντας εγωιστικά τα δικά μου συμφέροντα -τουλάχιστον έτσι ένιωθα λίγο πριν φύγω. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν ένιωθα χαρούμενη ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

Capture 18

Από την Gill Sims

Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι μακριά από το σπίτι για επαγγελματικούς λόγους. Έχω εγκαταλείψει (προσωρινά) την οικογένεια μου, επιδιώκοντας εγωιστικά τα δικά μου συμφέροντα -τουλάχιστον έτσι ένιωθα λίγο πριν φύγω. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου δεν ένιωθα χαρούμενη που θα κατάφερνα να μείνω για λίγο μόνη, με τον εαυτό μου και να κάνω τα πράγματα που αγαπώ. Αισθανόμουν πνιγμένη από όλα αυτά που έπρεπε να τακτοποιήσω πριν φύγω, γιατί αν και είμαι συγγραφέας, φανατική οπαδός της Jilly Cooper, συλλέκτρια vintage πορσελάνης, λάτρης της country μουσικής, είμαι επίσης γονέας. Και όπως πολλοί από μας, ξεχνώ μερικές φορές όλα αυτά που με κάνουν αυτή που είμαι. Ξεχνώ εμένα.

Έτσι λοιπόν, καθώς πακέταρα, άρχισα να κλαίω με λυγμούς επειδή το μητρικό μου καθήκον με έκανε να αναλάβω όλα το υπόλοιπα εκτός από το να ασχοληθώ με τη συναρπαστική δουλειά που θα αναλάμβανα. Κι αυτό γιατί επικεντρωνόμουν στην ιδέα ότι είμαι μια αποτυχημένη μητέρα. Ένας γονέας που εγκαταλείπει τα παιδιά της για να διασκεδάσει.

Θα μπορέσει ο πατέρας τους να ανταπεξέλθει; Θα μπορεί να τους ετοιμάζει τα γεύματα; Κι αν ξεμείνουν από κρέμες και χυμούς; Τι θα γίνει τώρα που θα λείπω από τις γιορτές και τις εκδηλώσεις του σχολείου; Ποιος θα τα πηγαινοφέρνει στα παιδικά πάρτι και στο σχολείο; Πώς θα μπορούσε κάποιος άλλος εκτός από μένα να τα διαχειριστεί όλα αυτά;

Κάθισα και σκέφτηκα τα πράγματα με μεγαλύτερη σαφήνεια. Ο σύζυγος μου έχει μάθει να διαχειρίζεται πολύπλοκες δουλείες. Μπορεί να το αντιμετωπίσει. Στην πραγματικότητα, η οικογένεια μου δεν θα διαλύονταν επειδή έπρεπε να φύγω για να κάνω πράγματα για μένα- ως άτομο όχι μόνο ως επέκταση των παιδιών- επειδή είμαι κάτι περισσότερο από γονέας και πρέπει να μην το ξεχνάω αυτό.

Η κρίση, λοιπόν, πέρασε αλλά με άφησε να αναρωτιέμαι τι θα μπορούσαμε εμείς οι γονείς να κάνουμε ώστε να κρατήσουμε τον εαυτό μας ζωντανό και όχι να τον θάβουμε με τον ερχομό των παιδιών όπως συνηθίζουμε. Έφτιαξα λοιπόν μια λίστα.

Είναι εύκολο να ξεχάσεις ποιος είσαι όταν είσαι πραγματικά παγιδευμένος στην καθημερινή ρουτίνα και το μόνο άτομο που γνωρίζει που είναι οι καθαρές κάλτσες ή το τετράδιο με τις ασκήσεις, που συνήθως είναι μπροστά τους.

Νομίζω πως οι περισσότερες μητέρες έχουν στιγμές που αγανακτούν και σκέφτονται «Ποια είμαι;», «Που πήγε ο εαυτός μου», «Που πήγε η ζωή που χόρευα και διασκέδαζα έξω σε μαγαζιά;» μέχρι να ξανάβυθιστούν στις δουλειές και τις ανησυχίες «Πώς θα πείσω το παιδί μου να φάει λαχανικά;», «πώς να το προφυλάξω μην αρρωστήσει;». Τώρα καταλαβαίνω τη σκηνή από την ταινία Shirley Valentine, με το σημείωμα που άφησε η μητέρα «έφυγα για διακοπές στην Ελλάδα, θα είμαι πίσω σε δύο εβδομάδες».

Δεν χρειάζεται να είναι η Ελλάδα, μπορεί να είναι ένα εστιατόριο, ένα μπαρ, απλά να βγεις από το σπίτι χωρίς τα παιδιά.

Oι παιδικές χαρές δεν είναι προορισμός για ενήλικες

Δεν χρειάζεται σταματήσεις να κάνεις δραστηριότητες μαζί με τα παιδιά σου. Απλά μπορείς να τα πηγαίνεις συχνά σε γκαλερί ή σε μουσεία, σε μέρη που σου αρέσουν, παίρνοντας και τα παιδιά μαζί- ακόμη και αν παραπονιούνται. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπαγορεύουν τα παιδιά τις καθημερινές δραστηριότητες.

Να είσαι ιδιοτελής. Τα παιδιά σου θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι όταν συνειδητοποιήσουν ότι έχεις και εσύ ανάγκες.

Οι μητέρες συχνά αισθάνονται την ανάγκη να βάλουν τον εαυτό σου σε τελευταία μοίρα, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει να ξεχάσουν το ποιες είναι. Ωστόσο τα social media το έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Πρόσφατα είδα ένα καταθλιπτικό meme στο ίντερνετ που έγραφε: «μόλις γίνεις μητέρα σταματάς να είσαι η φωτογραφία και γίνεσαι η κορνίζα». Ναι, προφανώς η μητρότητα σημαίνει ότι υπάρχεις μόνο ως αξεσουάρ για τα παιδιά σου και ότι η ίδια σαν άτομο είσαι ασήμαντη.

Η γονική μέριμνα μπορεί να μας κάνει να αισθανόμαστε αόρατες, αλλά όταν ενισχύεται με αυτόν τον τρόπο είναι τρομερά επιβλαβές και για εμάς αλλά και για τα παιδιά. Είναι εντελώς ασυνήθιστο, στις μέρες μας, τα παιδιά να ακούν τη λέξη «όχι». Πολλές φορές οι γονείς αναρωτιούνται αν υπάρχει ζωή πέρα από τα παιδιά τους.

Συχνά, οι γονείς με ρωτούν ποια είναι η καλύτερη συμβουλή που έχω να τους δώσω. Πάντα λέω: «το γεγονός ότι θα πέθαινες για το παιδί σου, δε σημαίνει ότι πρέπει να ζήσεις γι’αυτό».

Έτσι, έστω για μια φορά, τοποθέτησε τον εαυτό σου στο κέντρο της φωτογραφίας και πες τους να βρουν αυτό που ψάχνουν μόνοι τους, φάε το τελευταίο μπισκότο από το κουτί γιατί κανείς δεν θα σκεφτεί να το αφήσει «για τη Μαμά». Δημιούργησε τη δική σου αίσθηση μητρότητας- η οποία δε σημαίνει ότι εξαφανίζεσαι ως άτομο και επανεμφανίζεσαι μέσα από τη νοοτροπία των social media.

Σταμάτα να μιλάς για τα παιδιά σου.

Είσαι άνθρωπος, δεν είσαι μόνο γονέας, οπότε το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να κανονίσεις να δεις τους φίλους σου, με τους οποίους η βάση της φιλίας σας δεν είναι τα παιδιά σας. Όταν η συζήτηση επικεντρώνεται μόνο στα παιδιά, τότε σίγουρα θα χαθεί η αίσθηση του εαυτού.

Μερικές φορές δεν υπάρχει χρόνος να κρατηθούν αυτές οι φιλίες. Οι παλιοί φίλοι απομακρύνονται και είναι τύχη που μπορείς να τους βλέπεις έστω και μια φορά τον χρόνο. Αν είσαι ακόμα πιο τυχερή, καθώς τα χρόνια περνούν και τα παιδιά μεγαλώνουν, σταματάς να βρίσκεσαι όλη μέρα στην παιδική χαρά, θα αρχίσεις να δημιουργείς νέους φίλους και πάλι. Και ίσως αρχίσεις να βλέπεις ότι οι άνθρωποι με τους οποίους άρχισες να μιλάς περιμένοντας βασανιστικά να τελειώσει το μάθημα μουσικής του παιδιού, γίνονται πραγματικοί και ιδανικοί φίλοι.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια