20 χρόνια μετά, αντιμετωπίζοντας τη δική του θνησιμότητα ο φιλόσοφος συνειδητοποίησε ότι είχε κάνει λάθος. Ο θάνατος άρχισε να τον φοβίζει και δεν μπορούσε να σκεφτεί τον εαυτό του έξω από αυτό. Ο Fingarette που για 40 χρόνια δίδαξε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, έχει επίσης γράψει εκτενώς για την αυτοεξαπάτηση. Τώρα στα 97 διερωτάται αν είχε εξαπατήσει τον εαυτό του για το νόημα της ζωής και του θανάτου.
«Με ενοχλεί η ιδέα πως σύντομα θα πεθάνω, είτε υπάρχει καλός είτε κακός λόγος» λέει στο σύντομο ντοκιμαντέρ του Andrew Hasse, «Being 97». «Περπατάω συχνά και ρωτάω τον εαυτό μου. Ποιο είναι το νόημα όλων αυτών; Σίγουρα υπάρχει κάτι που μου διαφεύγει. Μακάρι να ξερα».
Το ντοκιμαντέρ Being 97 εξερευνά την εσωτερικότητα της γήρανσης και τον αγώνα αποδοχής του αναπόφευκτου. «Είναι πολύ δύσκολο για τους ανθρώπους όταν δεν έχουν φτάσει σε μεγάλη ηλικία να κατανοήσουν την ψυχολογία του ατόμου, τι συμβαίνει μέσα του» λέει ο Fingarette.
Σε μια σκηνή ο φιλόσοφος ακούει ένα κουαρτέτο εγχόρδων που άρεσε κάποτε στην σύζυγο του. Δεν είχε ακούσει το κομμάτι εδώ και επτά χρόνια, μετά το θάνατο της. «Η απουσία της είναι μια παρουσία» λέει βαθιά συγκινημένος.
Ο Fingarette πέθανε στα τέλη του 2018. Μόλις μερικές εβδομάδες νωρίτερα ο Hasse του είχε δείξει το τελικό ντοκιμαντέρ. «Νομίζω πως τον βοήθησε να αντιληφθεί τι περνούσε» αναφέρει ο σκηνοθέτης. «Του άρεσε να μιλάει για την μυστήρια πορεία καταγραφής μικρών ασύνδετων σκηνών από τη ζωή του και στη συνέχεια το πλέξιμο αυτών σε ένα συνολικό έργο που σήμαινε κάτι ουσιαστικό για εκείνον».
Την ημέρα πριν πεθάνει ο Fingarette είπε τα τελευταία του λόγια. Μετά από πολλές ώρες σε σιωπή και με τα μάτια του κλειστά, άνοιξε τα μάτια του και είπε στον Hasse «Λοιπόν είναι αρκετά ξεκάθαρο!», λίγες ώρες μετά είπε: «Γιατί δεν δοκιμάζουμε να ανέβουμε ψηλά και να το τσεκάρουμε;».
Στο ντοκιμαντέρ ο Fingarette παραδέχεται ότι δεν υπάρχει κατάλληλη απάντηση στο «ανόητο ερώτημα» της κατανόησης της θνησιμότητας. Η απάντηση μπορεί να είναι η σιωπή.
πηγή: The Atlantic
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πιστεύω ότι το πιο σημαίνον στοιχείο στην -περί θανάτου- υπαρξιακή ανησυχία ενός υπέργηρου (φιλοσόφου ή μη) είναι ότι έχει έρθει ήδη αντιμέτωπος με τον θάνατο πολλών (και νεότερών του) ανθρώπων. Αχ, ο θάνατος, αυτός ο απροσκύνητος! Πάντα ακατανόητος και αναπόφευκτος, τον κουβαλάμε στην σκέψη μας ως φόβο, από παιδιά και για όσο ζούμε (και ενδόμυχα ελπίζουμε ότι κάτι άλλο μπορεί να μας επιφυλάσσεται μετά το βιολογικό ας τέλος). Κάθε θρησκεία έχει κάτι να πει και η επιστήμη δηλώνει ότι “η ενέργεια δεν χάνεται”. Μια, κατά τη γνώμη μου έξυπνη και αντιπροσωπευτική της ελπίδας αυτής) μαντινάδα είναι και η παρακάτω: “Θαρρώ… Διαβάστε περισσότερα »
Με ολο το σεβασμό αλλα αυτο είναι φραση verbatim απο Επίκουρο. Ειμαι 99% σιγουρη γιατι θυμάμαι οτι οταν το διαβασα καμια 20αρια χρονια πριν ενιωσα μια τετοια ηρεμία, με τους στωικούς. Και τους εχω στην καρδια μου. Αφηνω το 1% ως αμφοβολια μεχρι να βρω να σας δωσω και την πηγη. Μη λεμε και ο,τι θελουμε (για μενα παει αυτο και ισως και για το The Atlantic).
Το βρηκα: επιστολη προς Μενοικεα Επικουρος, το κομματι περι θανάτου http://epicuros.net/com/24_Epistolh-pros-Menoikea