Οι έγκυες γυναίκες εξακολουθούν να κατηγορούνται και να θεωρούνται υπεύθυνες για τις αποβολές εμβρύων

Η δημοσιογράφος Justine van der Leun μιλάει για το ταξίδι της ως έγκυος και τις πιθανότητες μιας χαμένης εγκυμοσύνης

Πέρασα σχεδόν το ένα τρίτο του 2015, 120 μέρες, κλινήρης. Μετακινήθηκα μόνο για να επισκεφτώ κάποιο νοσοκομείο ή κάποιον γιατρό, όπου με εξέταζε λεπτομερώς και μου παρουσίαζε μια λίστα με σαφείς ενδεχόμενες ελλείψεις. Υπήρχε σίγουρα θέμα με τον τράχηλο μου, πιθανότητα κάτι πήγαινε λάθος με τα επίπεδα των ορμονών μου, ίσως και με τον πλακούντα μου, μάλλον και με την καρδιά του μωρού. Κάθε φορά που εξεταζόμουν εμφανίζονταν και ένα πιθανό νέο πρόβλημα. Έχοντας ήδη δύο αποβολές στο ενεργητικό μου, ήμουν καταβεβλημένη από τις πιθανότητες μιας ακόμα χαμένης εγκυμοσύνης.

Στη διάρκεια της εγκυμοσύνης ήμουν πεπεισμένη πως όλες οι εξετάσεις, οι υποδείξεις και οι θεραπείες θα βοηθούσαν ώστε να γυρίσω με το μωρό σπίτι. Μου χορηγούταν προγεστερόνη, έκανα υπερηχογράφημα κάθε εβδομάδα, υποβαλλόμουν σε μαγνητικές τομογραφίες. Δεν έχανα κανένα ραντεβού με τον μαιευτήρα και τον εμβρυοκαρδιολόγο. Προσπαθούσα να μην κινούμαι. Πίστευα ότι η πλήρης ακινησία θα μου εξασφάλιζε την ευκαιρία να γεννήσω ένα υγιές βρέφος. Ένα αίσθημα αυτοσυντήρησης με προέτρεπε: «αν ήμουν η πιο προσεκτική ασθενής τότε δεν θα κατηγορούσα τον εαυτό μου για την τραγωδία που επρόκειτο να συμβεί». Ξαπλωμένη στο σπίτι μου, βρισκόμουν σε ένα πληκτικό, διαρκή πανικό.

Αυτός ο πανικός έληξε πριν δύο χρόνια και αντικαταστάθηκε από έναν άλλο πανικό: το πως θα φροντίσω ένα μωρό. Μετά από όλο αυτό τον τρόμο που έζησα, τι θα μπορούσε να πάει χειρότερα; Ποτέ δεν κατάλαβα αν έφταιγαν όλες αυτές οι προφυλάξεις που πήρα, αλλά η κόρη μου γεννήθηκε, είναι υγιέστατη και την άνοιξη μπαίνω στην τέταρτη εγκυμοσύνη μου.

Τέσσερις εγκυμοσύνες: δύο αποβολές σε διάσημα δύο ετών, μία γέννα της μικρής μου κόρης και μία ακόμη που είναι σε εξέλιξη. Συνεχώς σκέφτομαι πως θα μπορούσε να είχε εξελιχθεί ή τρίτη μου εγκυμοσύνη: «θα μπορούσε να είχε πεθάνει». Για μήνες έβλεπα το πρόσωπο της να σχηματίζεται πάνω στην ασπρόμαυρη οθόνη του υπερήχου. Τώρα την έχω δίπλα μου, ζωντανή. Ο αγώνας να την αποκτήσω υποχώρησε όταν την κράτησα πρώτη φορά στην αγκαλιά μου. Τώρα ο ίδιος αγώνας επαναλαμβάνεται: γιατροί, ακινησία, θεραπείες, ενέσεις, τρόμος, ανησυχία. Ωστόσο αυτή η νέα εγκυμοσύνη εξελίσσεται σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον: στο πλαίσιο του #Metoo.

Η κακή συμπεριφορά που θεωρούνταν πολύ φυσιολογικό να διαχειρίζονται και να αντέχουν οι γυναίκες, τώρα αναδεικνύεται και χαρακτηρίζεται ως καταπιεστική, πατροναριστική και συχνά εγκληματική. Οι εμπειρίες εγκυμοσύνης και γέννας δεν υπάρχουν έξω από τον μεγαλύτερο πολιτισμό, αλλά σταθερά εντός και κατα μήκος ενός άσχημου, συνεχούς χωροχρόνου.

Η εγκυμοσύνη ξεκίνησε με την παραδοσιακή αιμορραγία και σύγχυση. Η μαιευτήρας μου σύστησε να δω ειδικό, για τον οποίο δεν γνώριζε πολλά παρά μόνο όταν ήταν υψηλό ποσοστό επιτυχίας με περίπλοκες εγκυμοσύνες, Χρησιμοποιούσε επιθετικές τεχνικές αλλά είχε ακούσει ότι έσωζε μωρά.

Επισκέφτηκα τον ειδικό, για μια σειρά περίπλοκων μαγνητικών ελέγχων. Γέμισα 38 φιαλίδια αίματος σε μία μόνο αιμοδοσία, οι φλέβες μου στέρεψαν. Ο ειδικός διέγνωσε μια ήπια μορφή διαταραχή πήξεως. Σύμφωνα με τον ίδιο, ο πλακούντας μου βρίσκονταν σε κίνδυνο, χωρίς την κατάλληλη θεραπεία το μωρό δεν θα τρεφόταν επαρκώς. Ή πάλι μπορούσε να εξελιχθεί όπως έγινε με την κόρη μου. Αυτό είναι το δύσκολο με την εγκυμοσύνη: κανείς δεν ξέρει. Εάν δεν είστε τόσο προνομιούχοι, αν ο εξοπλισμός δεν είναι τελευταίας τεχνολογίας, ίσως να μην μάθετε ποτέ ότι δεν πληρείτε τις κατάλληλες προϋποθέσεις για μια υγιή εγκυμοσύνη. Ίσως όμως και έτσι να φέρετε στο κόσμο ένα υγιέστατο μωράκι, ή ίσως να το χάσετε και να μην μάθετε ποτέ γιατί.

Ξεκίνησα αμέσως τις ενέσεις προγεστερόνης. Έπρεπε να μην κάνω καθόλου σεξ και να υποβάλλομαι σε αξονικές κάθε εβδομάδα. Ήμουν ακόμα δραστήρια και θα μπορούσα να συνεχίσω την καθημερινή μου ζωή, οπότε ένιωθα τυχερή. Ή έτσι ήθελα να πιστεύω. Για να συλλάβω την κόρη μου είχα υποβληθεί για χρόνια σε αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις και θεραπείες γονιμότητας. Σκεφτόμουν ότι οποιαδήποτε επακόλουθη σύλληψη θα ήταν το ίδιο οδυνηρή. Όταν σταμάτησα το θηλασμό, επισκέφτηκα τον γυναικολόγο μου θέλοντας να πάρω αντισύλληψη. Έξι εβδομάδες αργότερα κοιτούσα το τεστ που ήταν θετικό. Ο σύζυγος μου και εγώ ξεχαστήκαμε μια φορά, αλλά όπως όλοι γνωρίζουν μια φορά είναι αρκετή.

Η χρονική στιγμή δεν ήταν ιδανική. Αν και ευγνώμων, αισθανόμουν μια ένοχη, αναμολόγητη λύπη. Ήθελα να είμαι ελεύθερη. Το μονοπάτι για να γίνω γονέας, όπως ξεδιπλώθηκε, ήταν επεμβατικό, συνεχές, προκλητικό, σοκαριστικό, έντονo και καθόλου ευχάριστο, μέχρι να έρθει στη ζωή η κόρη μου. Τότε ένιωσα ότι συνδεθήκαμε πραγματικά. Μου πήρε ένα χρόνο να γυρίσω κανονικά στη δουλειά μου. Μετά από τόσο καιρό, είχα ξανά αυτονομία πάνω στο σώμα μου- έπειτα χωρίς προειδοποίηση κάποιος άλλος κατοικούσε ξανά μέσα σε αυτό. «Αυτός ο μικρός κάτοικος ήταν προτεραιότητα πια» είπα. Δεν θα τολμούσα να παραπονεθώ και να προκαλέσω την τύχη μου.

Και ενώ το μωρό μου ήταν σε άριστη κατάσταση, ο νέος έλεγχος ήρθε να δείξει πως ο τράχηλος μου μειωνόταν πρόωρα, ότι είχε συμβεί και πριν δύο χρόνια. Η επίσημη διάγνωση ήταν «ανίκανος τράχηλος». Σε ένα «ικανό» θηλυκό σώμα, ο τράχηλος παραμένει μακρύς, κλείνει μέχρι να περάσει όλο το διάστημα και στη συνέχεια διαστέλλεται. Αλλά σε ένα «ανίκανο» γυναικείο σώμα, ο «ακατάλληλος» τράχηλος της μήτρας μπορεί να διασταλεί νωρίτερα και να επιτρέψει στο μωρό να πέσει έξω. Ο «ανίκανος τράχηλος» έρχεται μαζί με μια σειρά από περίεργες μαιευτικές διαγνώσεις: την «αφιλόξενη μήτρα», την «εχθρική μήτρα», το «παρακμιακό ωάριο».

Εν τω μεταξύ, οι άνδρες βιώνουν πρόωρη εκσπερμάτιση αλλά ποτέ «ανίκανους όρχεις». «Στυτική δυσλειτουργία» αλλά όχι «άχρηστο πέος». Παρουσιάζουν προβλήματα αλλά η ανατομία τους δεν αντιμετωπίζονται ως έλλειψη. Οι έγκυες άνω των 35 ετών είναι «προχωρημένης μητρικής ηλικίας» ενώ παλιότερα θεωρούνταν «ηλικιωμένες». Αυτοί που έχουν υποστεί πάνω από δύο αποβολές είναι «συνηθισμένοι» σε αυτό. Βιώνουμε «αυθόρμητες αποβολές», μια κακή συνήθεια, ένας οδυνηρός αυτοτραυματισμός: μακάρι να είχαμε τον αυτοέλεγχο να το σταματήσουμε.

Ο ειδικός μπήκε στην αίθουσα εξετάσεων για να ελέγξει τις εξετάσεις μου. Θα τοποθετούσε βελονιά στον τράχηλο μου. Την είχα ξανακάνει αυτήν την επέμβαση με την μαιευτήρα μου αλλά ήθελα αυτή τη φορά να γίνει από κάποιον πιο ειδικό. Ξάπλωσα στο κρεβάτι εξέτασης, θυμήθηκα όλη την εμπειρία όταν ήμουν κλινήρης στο κρεβάτι. Τότε έμενα με την μητέρα μου σε ένα κτίριο, με ανελκυστήρα, κοντά στο νοσοκομείο. Τώρα ζω σε ένα σπίτι, στο τρίτο όροφο, με ένα σκυλί, ένα παιδί, μια μπειμπι σιτερ, και λογαριασμούς να τρέχουν. Ο ειδικός δεν φάνηκε να καταλαβαίνει τις υποχρεώσεις αυτές. Ρώτησα πως θα έπρεπε να κινούμαι και αν θα μπορούσα να δουλέψω. Δεν απάντησε αλλά μου είπε να μείνω σε ακινησία για ένα 24ωρο.

Την επόμενη μέρα, μπήκα για χειρουργείο. Εκεί ο αναισθησιολόγος, αφού σχολίασε επανειλημμένα το τατουάζ που έχω στην πλάτη, άρπαξε μια βελόνα και την έχωσε βίαια στην σπονδυλική μου στήλη, σε ένα σημείο ακριβώς πάνω από τον κώλο μου. Η γενική αναισθησία δεν ενδείκνυται στην εγκυμοσύνη, οπότε θα ήμουν ξύπνια κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Τα πόδια μου μούδιασαν. Χωρίς να έχω κανέναν έλεγχο, βρισκόμουν σε μια άχαρη θέση, γυμνή. Μια ομάδα αντρών γιατρών εστίαζε και διόρθωνε τις πιο ευαίσθητες και προσωπικές μου περιοχές.

Όταν τέλειωσα το χειρουργείο, ο άντρας μου μου είπε πως καταλάβαινε απόλυτα πως αισθανόμουν. «Όχι», είπα. «Φαντάσου πως είναι να βρίσκεσαι ξαπλωμένος με ένα κοπάδι ανθρώπων, οι περισσότεροι από αυτούς γυναίκες, να επιθεωρούν, αγγίζουν και να επεμβαίνουν στην ευαίσθητη περιοχή σου, αναστενάζοντας με εκνευρισμό, κριτικάροντας το κάθε τι, κουνώντας τα κεφάλια τους με απογοήτευση. Και να γίνεται αυτό μια φορά το χρόνο ή και εβδομαδιαία. Φαντάσου τις νοσοκόμες να κουνάνε τα πόδια σου δεξια και αριστερά, τραβώντας πέρα δώθε τους όρχεις σου, ενώ είσαι ξύπνιος και έχεις τις αισθήσεις σου». Μουρμούρισε ότι είχα δίκιο: δεν μπορούσε να καταλάβει.

Εκείνη την βδομάδα δεν βγήκα από το σπίτι. Πήρα ένα κοκτείλ φαρμάκων. Με έκαναν να νιώσω απαίσια αλλά σύμφωνα με τους γιατρούς, ήταν καλό για την μήτρα μου. Αλλά μπορεί να ήταν κακό για το μωρό. Αν δεν τα έπαιρνα όμως και το μωρό γεννιόταν πρόωρα, αυτό θα ήταν ακόμα χειρότερο. Σταμάτησα να προσπαθώ να αξιολογώ την κατάσταση. Αναρωτιόμουν αν θα χάσω το μωρό, εξαιτίας του ελαττωματικού μου σώματος, των φτωχών επιλογών μου ή για κάποιον άλλο αδιευκρίνιστο λόγο. Αναρωτιόμουν και για πολλά άλλα: αν θα δούλευα κανονικά, αν μπορούσα να πάω μια βόλτα.

Στο ραντεβού με τον γιατρό πληροφορήθηκα πως το μωρό έχαιρε άκρας υγείας και πως η επέμβαση στέφθηκε με επιτυχία. Ωστόσο κανείς δεν μπορούσε να εγγυηθεί ότι όλα θα πήγαιναν καλά στο τέλος. Ο γιατρός ήταν ικανοποιημένος με τις εξετάσεις μου. Πριν φύγει τον ρώτησα ξανά για το αν θα μπορούσα να εργαστώ και να μετακινηθώ κανονικά.

«Νοιάζεσαι μόνο για τη δουλειά σου» είπε με αυστηρή φωνή. «Με πιέζεις».

Είμαι μια γυναίκα που δεν φοβάται τις συγκρούσεις. Βλέποντας την κατάσταση από φεμινιστική σκοπιά κατάλαβα ότι μια γυναίκα καθόταν γυμνή στο εξεταστικό τραπέζι, με τον ειδικό ντυμένο να στέκεται από πάνω της. Εκείνη από κάτω, εκείνος από πάνω. Εκείνος ο ειδικός, εκείνη μια απλή πολίτης.

«Θέλω να μάθω πως η ιατρική μου κατάσταση θα επηρεάσει την επαγγελματική μου ζωή» είπα κοιτάζοντας τον κατευθείαν στα μάτια. «Μου είπατε ότι θα γνωρίζετε αυτήν την εβδομάδα και θέλω να ξέρω τι να περιμένω».

«Τι μπορείτε να περιμένετε;» μου αντιγύρισε ενοχλημένος. «Ωραία, μπορείτε να περιμένετε ότι θα είστε στο κρεβάτι για το υπόλοιπο της εγκυμοσύνης».

Αυτή ήταν η τιμωρία μου, που αντέδρασα έτσι: τέσσερις μήνες απομόνωσης.

Η ακινησία στην εγκυμοσύνη δεν είναι ευρέως διαδεδομένο πρωτόκολλο. Στην πραγματικότητα αμφισβητείτε από πολλούς επιστήμονες. Μερικοί το θεωρούν αναποτελεσματικό, μη εμπεριστατωμένο και επικίνδυνο: μπορεί να προκαλέσει θρομβώσεις, μυική ατροφία, κατάθλιψη, απώλεια εργασίας ή χρημάτων. Το Αμερικανικό Κολέγιο Μαιευτών και Γυναικολόγων προειδοποιεί ενάντια σε αυτήν την πρακτική ενώ πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι παλιομοδίτικη. Οι γιατροί και οι ασθενείς ψάχνουν για λύση και η ανάπαυση στο κρεβάτι τους επιτρέπει να συνταγογραφούν και να υποβάλλονται σε κάτι, αντί να αντιμετωπίσουν  την ανησυχητική πραγματικότητα του αγνώστου.

Ωστόσο, ανά τους αιώνες, εκατομμύρια γυναίκες σε όλον τον κόσμο, αναγκάζονται να μείνουν στο κρεβάτι. Θεωρούν ότι είναι μια δοκιμασμένη μέθοδος, αποτελεσματική μέθοδος για να σώσουν το μωρό. Το έχουν δει να γίνεται. Για να δώσετε στο μωρό μια καλύτερη ευκαιρία, πρέπει να σταματήσετε τη ζωή σας για λίγους μήνες. Πραγματικά, μπορείτε να αντισταθείτε;

Ήμουν ενημερωμένη για τον αντίλογο σε αυτήν την πρακτική, κι έτσι ζήτησα από τον γιατρό να μου εξηγήσει τους λόγους που το πρότεινε. Υπενθύμισα στον εαυτό μου ότι το αίσθημα κατωτερότητας που ένιωσα απέναντι του ήταν επειδή εκείνος το προκάλεσε και όχι επειδή ήταν αλήθεια. Απαίτησα να εξηγήσει το σκεπτικό του.

«Οι άνθρωποι που αγνοούσαν αυτό που τους έλεγα έχαναν τελικά το μωρό τους» είπε. «Λόγω της εμμονής τους στην εργασία». Ήταν σαν να υπονοεί πως μια γυναίκα που ήθελε και χρειάστηκε να εργαστεί παρακούοντας την εντολή του, θα μπορούσε να ευθύνεται για το θάνατο του μωρού της. Μου φάνηκε σαν να ήθελε να κατηγορήσει τη γυναίκα αυτή- ακόμα και αν η απώλεια του μωρού ήταν αναπόφευκτη. Παρολο που αυτός ο άντρας ασχολείται με τον οργανισμό των γυναικών, κατάλαβα πως είχε ιδέα για την εσωτερική τους ζωή.

Έφυγα από την κλινική. Θα προτιμούσα να μην ξαναπήγαινα αλλά εδώ κρύβεται ο γρίφος των εγκύων: δεν είμαστε μόνες μας. Κρατάμε μέσα μας μια νέα ζωή. Πρέπει με κάποιο τρόπο να διατηρήσουμε την δική μας ανεξάρτητη ύπαρξη, αναπτύσσοντας μια νέα εξαρτημένη ύπαρξη. Η ισορροπία είναι τόσο δύσκολη, που πολλές φορές πιστεύουμε ότι ό,τι απόφαση και να πάρουμε μπορεί να είναι λάθος και να έχει καταστροφικές συνέπειες. Πρέπει να είμαστε σε ετοιμότητα να ανατρέψουμε τα πάντα στη ζωή μας αν χρειαστεί, ακόμα και αν δεν είναι πραγματικά απαραίτητο.

Οι προσδοκίες που εναποθέτουν πάνω στις έγκυες από το μαιευτήριο παρουσιάζονται ως φυσιολογικές, ενώ μπορεί να είναι εντελώς παράλογες. Υποβάλλονται σε μεθόδους που θυμίζουν Βικτωριανή εποχή: να παραμείνουν σε ακινησία, κλινήρεις, μπρούμυτα, να παραιτηθούν από την εργασία τους, το σεξ, τη διασκέδαση, τα χρήματα, να υποβληθούν σε επώδυνες, παρεμβατικές επεμβάσεις. Λένε πως όλα αυτά είναι για χάρη του μωρού. Οτιδήποτε άλλο εκτός από τυφλή εμπιστοσύνη είναι στην καλύτερη, εγωισμός, στη χειρότερη, δολοφονία.

Δεν υπάρχει εύκολη εναλλακτική λύση. Όποια και αν είναι η προσέγγιση που θα επιλέξει η εγκυμονούσα, υπάρχουν κανόνες και οποιαδήποτε παρέκκλιση μπορεί να οδηγήσει σε καταστροφή. Οι έγκυες μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα με το να: τρώνε σούσι, ρικότα, φύτρες, να πίνουν καφέ, κρασί ή να καπνίζουν. Με το να κάνουν ποδήλατο, να βάζουν ηλεκτρική σκούπα, να δουλεύουν πολλές ώρες, να βγάζουν βόλτα το σκύλο, να κοιμούνται μπρούμυτα, με το να κάνουν σεξ ή να φτάνουν σε οργασμό. Επίσης με το να φροντίζουν τα μεγαλύτερα παιδιά τους, ή να προσπαθούν οι ίδιες να επιβιώσουν. Χωρίς υποστηρικτικούς συντρόφους, χωρίς χρήματα για babysitter, χωρίς συγγενείς. Ακόμα μπορούν να φέρουν την καταστροφή με το να είναι μαύρες, άρρωστες, φτωχές ή από επαρχία- όλοι οι παράγοντες που κάνουν την εγκυμοσύνη και τον τοκετό επικίνδυνο. Με την μετακίνηση ή την ακινησία. Τη λήψη φαρμάκων ή την άρνηση λήψης. Με τη γέννα στο νοσοκομείο ή στο σπίτι. Το άγχος είναι επιβλαβές, πρέπει να χαλαρώσουμε. Ένα μπάνιο θα μπορούσε να βοηθήσει αλλά μπορεί να είναι και επικίνδυνο. Καμιά φορά σηκώνομαι το βράδυ και βάζω το χέρι μου στην κοιλιά. Το μωρό στριφογυρνάει και εγώ δεν ξέρω τι από όλα κάνω είναι το σωστό γι’αυτό.

Τόσοι πολλοί γιατροί ασχολούνται με τους φόβους γύρω από την εγκυμοσύνη. Έχουν τη δύναμη να επιβάλλουν τον τρόμο στους ασθενείς τους από τις διαγνώσεις, τα πρωτόκολλα, τους κανονισμούς. Δίνουν λιγοστές εξηγήσεις, χωρίς εξατομίκευση και λίγη εκτίμηση για την πολυπλοκότητα της ζωής μιας γυναίκας. Είναι μέρος ενός συστήματος το οποίο οφείλει να υποστηρίζει τη γυναίκα, σε μια περίοδο ευαίσθητη. Όχι, να αφαιρεί τη βούληση της και να την περιορίζει ενώ ταυτόχρονα την καθιστά υπεύθυνη για οποιαδήποτε τραγωδία μπορεί να συμβεί στο μωρό της.

Αν και πλέον οι γυναίκες γυναικολόγοι- μαιευτήρες αυξάνονται, ο τομέας σχεδιάστηκε και κυριαρχείται από άντρες, εδώ και αιώνες. Δεν χρειάζομαι ο ειδικός έχει γεννήσει, να έχει βιώσει μια εγκυμοσύνη ή να είναι μητέρα. Χρειάζομαι να αναγνωρίσει την ανθρώπινη μου υπόσταση, επιστρατεύοντας την εμπειρία του. Περιμένω από αυτόν και τους συναδέλφους του να είναι ειλικρινείς για τα μυστήρια της εγκυμοσύνης και της γέννας- ειλικρινείς τόσο με τους ασθενείς, όσο και με τον εαυτό τους.

Τόσες έρευνες και τόσα χρήματα στο πεδίο της ιατρικής, και πολλά παραμένουν ακόμα άγνωστα. Γνωρίζω ότι οι ιατρικοί περιορισμοί μπορούν να επηρεάσουν ριζικά τη ζωή μιας γυναίκας και γι’αυτό δεν θα πρέπει να επιβάλλονται. Μια γυναίκα πρέπει να είναι σε θέση να επιλέξει αντί να νιώθει ότι απειλείται.

Γύρισα πίσω στη μαιευτήρα μου. Αφού συζητήσαμε, αποφασίσαμε πως θα διέκοπτα πολλές από τις παρεμβάσεις του ειδικού. Εξακολουθώ, ωστόσο να ακούω τις συστάσεις του. Διαχειρίζομαι τα πλάνα μου, περιορίζω τις κινήσεις μου όταν μπορώ. Συχνά αναρωτιέμαι μήπως σφάλλω.

Στην τελευταία μου εγκυμοσύνη, δεν διερεύνησα πως ο τρόπος που αντιμετωπίζονται κατά την κύηση, συνδέεται με την πολιτισμική ιδέα ότι το γυναικείο σώμα πρέπει να είναι περιορισμένο, ακινητοποιημένο και ελεγχόμενο και αν η ιδιοκτήτρια αυτού του σώματος είναι καλή και μεγαλόψυχη, εάν επιθυμεί να γίνει μια θαυμάσια μητέρα, πρέπει να υπακούσει σε οποιαδήποτε απαίτηση. Δεν αναρωτήθηκα γιατί ενώ το να μεγαλώνεις ένα μωρό και να του δίνεις ζωή είναι μια τόσο ισχυρή πράξη, η εμπειρία από όλο αυτό είναι βαθιά αποδυναμωτική. Δεν ασχολήθηκα με δομές και συστήματα. Απλά ήθελα να συναντήσω την κόρη μου.

Οι καιροί όμως ήταν διαφορετικοί, άσχετα αν μιλάμε για το πρόσφατο παρελθόν. Οι περισσότερες γυναίκες ζούσαν σε ένα είδος συλλογικής άρνησης, αποδεχόμενες το απαράδεκτο. Ήμουν διαφορετική, πάρα πολύ. Τώρα είμαι μητέρα και σκέφτομαι το κοριτσάκι μου και τον καλύτερο κόσμο που του αξίζει. Σκέφτομαι αυτά που αξίζω εγώ, όχι ως μητέρα ή ως έγκυος αλλά ως ανθρώπινο ον. Σκέφτομαι για το πως θα έπρεπε να μου φέρονται, το πως ήμουν πριν μείνω έγκυος και το πως θα είμαι μετά. Ό,τι δηλαδή ήμουν όλον αυτόν τον καιρό.

πηγή

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News