O Keir Harding λέει ότι «όλοι όσοι έζησαν ένα τραυματικό γεγονός, αξίζουν κάτι καλύτερο» ενώ ο Ash Charlton λέει ότι «είναι μύθος πως ένας από τους μεγαλύτερους προγνωστικούς παράγοντες για έναν ενήλικα που γίνεται κακοποιός είναι το αν έχει κακοποιηθεί στο παρελθόν».
Η Alexandra Shimo δικαίως χαρακτηρίζει ως παρωδία τον χαρακτηρισμό των ανθρώπων που έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες στη ζωή τους, ως διαταραγμένες προσωπικότητες. Ο Aaron Beck, ο πατέρας της γνωστικής συμπεριφοριστικής ψυχοθεραπείας, περιγράφει το διάλογο μεταξύ δύο θεραπευτών:
«Έχω πρόβλημα με τους ασθενείς μου που έχουν διαταραχή προσωπικότητας».
«Πώς γνωρίζετε ότι έχουν διαταραχή προσωπικότητας;».
«Ακριβώς, επειδή αντιμετωπίζω πρόβλημα μαζί τους».
Αυτή είναι μια πολύ συχνή και συνηθισμένη προσέγγιση στη διάγνωση στο Ηνωμένο Βασίλειο. Ωστόσο τα πράγματα αλλάζουν. Την επόμενη εβδομάδα θα γίνει στο Durham, η 20η Βρετανική και Ιρλανδική ετήσια διάσκεψη για την“Διαταραχή προσωπικότητας”, με τίτλο #BIGSPD19. Τα ανεστραμμένα εισαγωγικά, είναι ενδεικτικά του σκεπτικισμού που έχουν τα μέλη για την αξία και το νόημα της ετικέτας «διαταραγμένη προσωπικότητα». Το συνέδριο θα ανοίξει η ποιήτρια Clare Shaw, αυστηρή κριτής της εύκολης διάγνωσης της διαταραχής, ενώ πολλές από τις συζητήσεις θα έχουν ως κεντρικό θέμα, τον αντίκτυπο του τραύματος και της απώλειας. Στόχος είναι να απομακρυνθούν από το ερώτημα «τι πάει λάθος με σένα;» και να μεταβούν στο «τι είναι αυτό που σου συνέβη;».
Ίσως το πιο σημαντικό είναι πως το 10% των συμμετεχόντων στο συνέδριο, είναι άνθρωποι που έχουν βιώσει την εμπειρία της διάγνωσης. Αυτό το επίπεδο εμπλοκής των χρηστών είναι σπάνιο στις υπηρεσίες αλλά στο BIGSPD κρίνεται απαραίτητο να διασφαλιστεί ότι όσοι λαμβάνουν υπηρεσίες, διαμορφώνουν και τον τρόπο με τον οποίο αυτές εξελίσσονται. Το στίγμα γύρω από τη «διαταραχή προσωπικότητας» οδηγεί σε κλειστές πόρτες και κλειστά μυαλά. Όσοι έχουν βιώσει το τραύμα, αξίζουν καλύτερη μεταχείριση και σωστή διάγνωση.
Η Hadley Freeman γράφει πως «είναι μια καθιερωμένη τραγική πραγματικότητα ότι ένας από τους μεγαλύτερους προγνωστικούς παράγοντες για έναν ενήλικα κακοποιό είναι αν έχει κακοποιηθεί ο ίδιος στο παρελθόν». (Η ζωή του Μάικλ Τζάκσον, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα).
Κι όμως, είναι μια καθιερωμένη τραγική προκατάληψη. Η πλειοψηφία των κακοποιημένων παιδιών είναι μικρά κορίτσια και σχεδόν κανένα από αυτά δεν μεγαλώνει για να γίνει κακοποιός. Κάποια κακοποιημένα αγόρια μπορεί να το κάνουν αλλά ακόμα και τότε τα στοιχεία δείχνουν ότι το κλίμα σεξισμού και της υποβάθμισης είναι οι κυριότεροι παράγοντες, όχι η τραυματική εμπειρία. Εάν δεν υπάρχει τέτοιο κλίμα στην οικογένεια, ένα κακοποιημένο αγόρι δεν είναι πιθανότερο να κακομεταχειριστεί τους άλλους από οποιοδήποτε άλλο παιδί.
Η σκέψη ότι η κακοποίηση κάνει τον κακοποιό και ο υπόλοιπος κόσμος είναι γεμάτος από «καλούς» ανθρώπους είναι αρκετά εφησυχαστική. Ωστόσο δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια παρηγορητική σκέψη. Οποιοσδήποτε, ανάλογα με τις συνθήκες μπορεί να κακοποιήσει, να εκφοβίσει και να κακομεταχειριστεί- δεν χρειάζεται να το έχει πάθει για να μάθει να το κάνει σε άλλους.
Οι επιζήσαντες βίας και κακοποίησης έχουν να διαχειριστούν αρκετά πιο σημαντικά πράγματα από τέτοιου είδους προκατάληψη. Είναι από μόνο του πολύ επώδυνο να ξεπερνάει κανείς το τραύμα και οι υποθέσεις ότι μπορεί να μετατραπεί ο ίδιος σε κακοποιός είναι απλά περιττές. Χωρίς αμφιβολία οι επιζώντες κακοποίησης έχουν υψηλό ποσοστό αυτοκτονίας- τέτοιες διαγνώσεις βοηθούν ώστε να τους πείσουν ότι δεν θα είναι ποτέ φυσιολογικοί.
Είναι λοιπόν τα θύματα βιασμού, ύποπτοι μελλοντικοί δράστες; Είναι πιθανότερο ένας άνθρωπος που έχει κακοποιηθεί να κακοποιήσει στο μέλλον; Μπορεί να είναι άθλιες πρόχειρες διαγνώσεις και υποθέσεις ωστόσο αναφέρονται πολύ συχνά για τα θύματα βιασμού και κακοποίησης. Καταδικάζονται, ότι θα επαναλάβουν τη πράξη, σε ένα φανταστικό «κύκλο κακοποίησης», που αν ήταν αληθινός αυτό θα σήμαινε ότι ο κόσμος θα ήταν γεμάτος θηλυκούς κακοποιούς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
