in

Μια συζήτηση για τη συναίνεση

H Λένα Φουτσιτζή μίλησε με μια παρέα γυναικών που, συνειδητοποιώντας την ακαταλληλότητα της νομοθεσίας σχετικά με τον βιασμό και την απόλυτη απουσία της έννοιας της συναίνεσης από αυτήν, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της

H Λένα Φουτσιτζή μίλησε με μια παρέα γυναικών που, συνειδητοποιώντας την ακαταλληλότητα της νομοθεσίας σχετικά με τον βιασμό και την απόλυτη απουσία της έννοιας της συναίνεσης από αυτήν, αποφάσισε να επικεντρωθεί στην αλλαγή της ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

cc30a0cdec2a00fc80e8ed871aa9293e

-Ξέρετε πότε ξεκίνησε να συζητιέται ο όρος «συναίνεση» στο θέμα του βιασμού σε παγκόσμιο επίπεδο;

Κατερίνα: Δεν είμαι σίγουρη για το πότε, αλλά ακούγεται όλο και συχνότερα παγκοσμίως τα τελευταία χρόνια.

Μαρία: Εγώ δεν είμαι σίγουρη, αλλά ξέρω ότι η έννοια της συναίνεσης υπάρχει ήδη στη διάταξη του νόμου εννιά ευρωπαϊκών χωρών.

Σε ποιες;

Μ.: Το Ηνωμένο Βασίλειο, η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, το Βέλγιο, η Κύπρος, το Λουξεμβούργο, η Γερμανία, η Ισλανδία και πρόσφατα η Σουηδία έχουν ορισμούς με βάση τη συναίνεση.

 Πιστεύετε πως είναι κάτι που συνδέεται με το #metoo, κάτι που προηγήθηκε ή συμβαίνει απλώς επειδή ωρίμασε κάπως η κοινωνία;

Κ.: Πιστεύω ότι το Ίντερνετ και το μοίρασμα της πληροφορίας και προσωπικών ιστοριών βοήθησε την κοινωνία να ωριμάσει. Άρχισαν να ανοίγουν τα στόματα. Και τα μυαλά!

Γιώτα: Προσωπικά, το διαβάζω σε φεμινιστικά sites γύρω στα 6-7 χρόνια που ασχολούμαι πιο συστηματικά με αυτά τα θέματα. Νομίζω ότι όλες αυτές οι ζυμώσεις γίνονται επί δεκαετίες, περιμένοντας την αφορμή για να βγουν προς τα έξω. Πολλοί άνθρωποι που θα παραμείνουν άγνωστοι σ’ εμάς έχουν δουλέψει για να μπορούμε εμείς τώρα να το συζητάμε ανοιχτά.

Μ.: Όχι, καμία σχέση! Προσωπικά, πιστεύω ότι τελευταία οι γυναίκες αρχίσαν να συνειδητοποιούν πως πράγματα που θεωρούσαν λυμένα δεν είναι και ότι είμαστε ακόμα πολύ πίσω.

– Αυτήν τη στιγμή πώς ορίζεται ο βιασμός σύμφωνα με τον ελληνικό νόμο;

Μ.: Το άρθρο 336 Π.Κ. ορίζει ότι όποιος εξαναγκάζει κάποιον σε συνουσία ή άλλη ασελγή πράξη με βία ή απειλή βίας τιμωρείται με κάθειρξη. Να σημειωθεί ότι μόλις το 2006 αφαιρέθηκε από τη διάταξη του νόμου ο όρος «εξώγαμη». Κοινώς, μέχρι τότε μια γυναίκα που θα βιαζόταν από τον σύζυγό της κατά φύση δεν είχε υπόθεση. Η διάταξη είναι παρωχημένη και ουσιαστικά ανεφάρμοστη σε θύματα που έχουν επιβιώσει.

3e7b97324e6f1bd3fa1b723768553ac5

– Δηλαδή η βία πρέπει να αποδειχτεί; Πρέπει να φας πολύ ξύλο για να θεωρηθεί βιασμός;

Μ.: Βέβαια. Πρέπει να φέρεις κακώσεις στο σώμα ή στα γεννητικά όργανα για να αποδείξεις ότι αντιστάθηκες. Τελευταία, στο κεφάλαιο των γενικών διατάξεων στο άρθρο 13 Π.Κ. ορίστηκε ότι η χορήγηση στο θύμα ουσιών, όπως ναρκωτικά, που το καθιστούν ανίκανο να αντισταθεί συνιστά βία. Η χορήγηση όμως πρέπει να γίνει από τον θύτη η τρίτο πρόσωπο. Δηλαδή αν το θύμα περιέλθει από μόνο του σε κατάσταση τέτοια που δεν μπορεί να αντισταθεί δεν υπάρχει άσκηση βίας.

Κ.: Τι γίνεται, όμως, με τα θύματα που δεν έχουν εμφανή σημάδια βίας;

Γ.: Ή με όσα μέθυσαν ή πήραν ναρκωτικά τα ίδια; Δηλαδή εκείνες/-οι τα «θέλανε», είναι υπεύθυνοι για τον βιασμό τους;

Μ.: Τίποτε απολύτως. Δεν έχουν υπόθεση.

Γ.: Αυτό σημαίνει ότι μεταθέτουμε την ευθύνη για ό,τι έγινε στα θύματα. Εξωφρενικό!

Κ.: Εδώ, λοιπόν, είναι το πρόβλημα με τον υφιστάμενο νόμο.

Μ.: Ουσιαστικά, αυτό θέλει ο νομοθέτης.

– Αν τα σημάδια είναι μέτρια, ας πούμε σε ένταση, θα μπορεί κάποιος να πει ότι ήταν μέρος της σεξουαλικής πράξης; Ακόμα και αν είναι έντονα;

Κ.: Φυσικά, θα μπορούσε να το ισχυριστεί.

Μ.: Αυτό είναι άλλο θέμα. Ακόμα και όταν έχουμε σωματικές κακώσεις, λοιπόν, ο κατηγορούμενος μπορεί να προβάλει οποιονδήποτε ισχυρισμό για την υπεράσπισή του.

Κ.: Η απόδειξη του βιασμού είναι ευθύνη του θύματος;

Μ.: Γι’ αυτό, τελικά, αυτή η παρωχημένη διάταξη παραμένει ανεφάρμοστη. Επιπλέον, οι αρμόδιες υπηρεσίες εμφανίζουν μειωμένο ενδιαφέρον για την έρευνα τέτοιου είδους υποθέσεων. Δεν θεωρούνται σοβαρά αδικήματα. Είναι κατ’ επίφαση κακουργήματα.

Γ.: Υπάρχουν αρμόδιες υπηρεσίες; Γιατί, εξ όσων γνωρίζω, δεν υπάρχουν εκπαιδευμένοι αστυνομικοί, ιατροδικαστές και ψυχολόγοι στα αστυνομικά τμήματα και στα νοσοκομεία.

Μ.: Ναι, νομίζω ότι τελευταία έχω ακούσει πως ζητήθηκε να μη διορίζονται ιατροδικαστές σε νοσοκομεία παρά μόνο σε ιατροδικαστικές υπηρεσίες. Το άσχημο είναι ότι δεν γνωρίζουμε το μέγεθος της αδιαφορίας των αρμοδίων σχετικά με τα αδικήματα αυτά.

Γ.: Καλά κάνεις και θίγεις το θέμα των κοινωνικών ερευνών και των στατιστικών στην Ελλάδα. Ακόμα και πριν από την οικονομική κρίση δεν επενδύαμε στο να γνωρίσουμε ποιοι είμαστε και συνεπώς πώς πρέπει να πορευτούμε. Τώρα όλα αυτά ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας.

Κ.: Η διερεύνηση μιας καταγγελίας βιασμού ξεκινά από το ίδιο το θύμα Τι φορούσε, πόσο ήπιε, γιατί πήγε σπίτι του. Δεν υπάρχει δικαίωμα υπαναχώρησης. «Αφού πήγες σπίτι του, τα ’θελες».

– Στις περιπτώσεις που κάποιος καταδικάστηκε, τι ήταν αυτό που έκανε τον δικαστή να το αποφασίσει, εφόσον ο νόμος είναι αυτός που είναι; Το θύμα ήταν ετοιμοθάνατο ή είχε πεθάνει ήδη;

Κ.: Σε περίπτωση θανάτου του θύματος έχουμε κι άλλο αδίκημα, αυτό της ανθρωποκτονίας. Αυτό δεν μπορούν να το παραβλέψουν ή να κατηγορήσουν το θύμα.

Μ.: Όταν το θύμα έχει μόνιμες σωματικές βλάβες ή έχει αποβιώσει, οι δράστες καταδικάζονται. Αλλά εκεί βαρύτητα έχουν ο θάνατος και οι βαριές σωματικές βλάβες και όχι το αδίκημα του βιασμού.

Κ: Απόδειξη των παραπάνω είναι η περίπτωση της Τοπαλούδη. Όταν κατήγγειλε τον βιασμό της κανένας δεν ασχολήθηκε.

2465422

– Πώς καταδικάζεται τελικά ένας βιαστής τώρα; Τι πρέπει να έχει γίνει;

Μ.: Αν τελικά γίνει δίκη, γιατί από το 6% των περιστατικών που καταγγέλλονται ένα μονοψήφιο ποσοστό φτάνει σε δίκη. Εκεί, λοιπόν, οι ποινές που επιβάλλονται είναι χαμηλές και συνήθως εξαγοράζονται ή αναστέλλονται. Φυσικά, η ατιμωρησία ενθαρρύνει τον δράστη ή τον υποψήφιο δράστη.

Γ.: Και καταρρακώνει το θύμα. Το γεμίζει πόνο, μίσος και φόβο.

Κ.: Και ενισχύει περαιτέρω την κουλτούρα του βιασμού. Δεν υπάρχει σωστή ενημέρωση και αντιμετώπιση των θυμάτων. Δεν ενημερώνονται για το ποιες εξετάσεις πρέπει να γίνουν, πότε πρέπει να γίνουν και ποια είναι τα δικαιώματά τους και οι υποχρεώσεις της πολιτείας.

Μ.: Να πούμε όμως ότι ο νόμος ψηφίζεται από τη Βουλή, στην οποία ο αριθμός των γυναικών βουλευτών είναι μικρός.

– Οπότε, ποιος καταδικάζεται, τελικά, ως βιαστής; Και πώς; Εξαρτάται από τον δικαστή, τις περιστάσεις, την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουν θύτης και θύμα;

Μ.: Η κοινωνική ομάδα του θύτη παίζει ρόλο στην καταδίκη. Η κοινωνική ομάδα του θύματος, κανέναν.

Κ.: Ναι, αυτό το έχουμε δει και παγκοσμίως.

Μ.: Δηλαδή αν ο θύτης ανήκει σε μειονότητα, έχει πολλές πιθανότητες να καταδικαστεί, ενώ στην ίδια υπόθεση ο λευκός Ευρωπαίος δεν καταδικάζεται εύκολα.

Κ.: Αν ο θύτης είναι λευκός άντρας, συνήθως πέφτει στα μαλακά.

– Έχει γίνει απόπειρα στην Ελλάδα να αλλάξει ο νόμος πριν από την προσπάθεια που κάνετε εσείς τώρα;

Μ.: Πέρσι κυρώθηκε η Σύμβαση της Κωνσταντινούπολης και στο σχέδιο νόμου υπήρχε η έννοια της συναίνεσης. Δυστυχώς, η διάταξη δεν τροποποιήθηκε.

– Αυτή ήταν η πρώτη απόπειρα; Γιατί, όπως βλέπω, ο νόμος έχει μεγάλα προβλήματα ως προς τον ορισμό έτσι κι αλλιώς.

Κ.: Έχεις ακούσει κάποια σχετική συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα; Όχι. Τώρα άρχισαν οι πρώτες συζητήσεις. Οι γυναικείες οργανώσεις έχουν μεγάλη ατζέντα. Ασχολούνται, φυσικά, με το θέμα του βιασμού, αλλά ουσιαστικά μοιράζουν τις δυνάμεις τους σε πολλά θέματα.

Μ.: Είμαστε αρκετά πίσω σε αυτό το θέμα στην Ελλάδα. Όπως προείπα, υπάρχει η γενική αντίληψη ότι τα αδικήματα αυτά δεν είναι σοβαρά και το 90% των θυμάτων είναι γυναίκες, δηλαδή μειονότητα με μικρή πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων. Επομένως, δεν υπάρχει ενδιαφέρον. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ στις γυναικείες οργανώσεις ή συλλογικότητες και στην ατζέντα που έχουν. Έχω παρακολουθήσει κάποιες συζητήσεις που πάντα καταλήγουν στη συζήτηση άλλων θεμάτων.

Γ.: Οι ανάγκες είναι, ούτως ή άλλως, πολλές και όσες/-οι δραστηριοποιούμαστε είμαστε λίγοι, οπότε, μοιραία, δεν θέτουμε στόχους.

Κ.: Γι’ αυτό σκεφτήκαμε να βάλουμε έναν και μόνο στόχο: την αλλαγή του νόμου.

Μ.: Νομίζω ότι στόχοι υπάρχουν, απλώς δεν υπάρχει η δέουσα προσήλωση σε αυτούς. Προσπαθούμε όμως.

Γ.: Ωστόσο έχω την εντύπωση ότι ολοένα και περισσότερες ξεθαρρεύουμε. Προσωπικά, χρωστώ ευγνωμοσύνη στο «Α,μπα;», στο «Ναι, είσαι μισογύνης», στα «καμένα σουτιέν», σε όλα αυτά. Μου ανοίξανε τα μάτια και εξέφρασαν με λόγια όσα ένιωθα. Και στην Ειρήνη τη Γεωργή βεβαίως!

Κ.: Συμφωνώ απολύτως με τη Γιώτα!

Μ.: Νομίζω ότι χρειάζεται συσπείρωση και εντοπισμός του κοινού στόχου.

– Είναι σαφές νομίζω γιατί πρέπει να προστεθεί η έννοια της συναίνεσης στον νόμο. Αναρωτιέμαι, όμως, πώς θα αντιμετωπιστεί η γνωστή αντίδραση: «και πώς αποδεικνύεται η συναίνεση;».

Κ.: Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι υπάρχουν άντρες στην εποχή μας που δεν μπορούν να καταλάβουν πότε η σύντροφός του συναινεί και πότε πιέζεται . Είναι λίγο υποτιμητική αυτή η σκέψη για το αντρικό φύλο.

Μ.: Αυτό είναι ένα θέμα! Τώρα ιδίως, που πριν από δυο μέρες ψηφίστηκε νόμος που διευρύνει το τεκμήριο αθωότητας.

Γ.: Και μόνο στο άκουσμα αυτού του επιχειρήματος για το γραπτό συμβόλαιο συναίνεσης στο σεξ αγανακτώ. Είναι σαν κάποιοι να μη συναισθάνονται το πρόβλημα καθόλου και να σε λένε και ηλίθια. «Βεβαιώνω γραπτώς ξανά και ξανά ότι θέλω να κάνω σεξ μαζί σου την ώρα που το κάνω». Το ευτελίζουν τελείως.

Μ.: Νομίζω ότι μπερδεύουμε την έννοια του βιασμού με το σεξ. Ο δράστης ξέρει πάντα τι κάνει.

Γ.: Το κακό, Μαρία, είναι ότι νομίζει πως δικαιούται να το κάνει γιατί οι «γυναίκες είναι μυστήριες, κατώτερες» κ.λπ.

Κ.: Για μένα θα αρκούσε ένα «όχι», ένα «δεν θέλω». Αν δεν το σεβαστούν, είναι αυτομάτως βιασμός.

Μ.: Σίγουρα, σε συμβάντα με πολλούς δράστες είναι παράλογο να τεκμαίρεται η συναίνεση.

– Ως τώρα τι έχει γίνει προς την κατεύθυνση αυτή;

Κ.: Προσπαθούμε να ιδρύσουμε έναν σύλλογο για να έχουμε νομική υπόσταση και να μπορούμε να απευθυνόμαστε θεσμικά στους αρμόδιους φορείς.

Μ.: Πρόσφατα διάβασα για ερώτηση 55 βουλευτών προς τον υπουργό Δικαιοσύνης για το θέμα της τροποποίησης του άρθρου. Το θεωρώ καλή κίνηση.

– Πώς μπορεί να σας βρει κανείς για να συμμετάσχει στον σύλλογο;

Κ.: Μέσω της σελίδας μας στο Facebook με τίτλο «Έμφυλη Βία: Μιλάμε για τη συναίνεση απαιτούμε να αλλάξει ο νόμος».

Κ.: Φυσικά, όλοι είναι ευπρόσδεκτοι στις συναντήσεις μας την πρώτη Κυριακή κάθε μήνα.

49773473 306810686627832 2375908709088886784 n

Η ερώτηση των βουλευτών έχει να κάνει με τη δική σας προσπάθεια, λέτε;

Μ.: Θεωρώ πως κάτι μπορεί να ακούστηκε. Αλλά και να μην έχει σχέση, είναι ακόμα καλύτερο, γιατί σημαίνει ότι υπάρχει γενικό αυξανόμενο ενδιαφέρον. Αυτό, προσωπικά, με χαροποιεί ιδιαίτερα.

Κ.: Και από το «Α,μπα» μαθεύτηκε η προσπάθεια αυτή!

Γ.: Συμφωνώ με τη Μαρία!

Κ.: Πάντως, έχει αρχίσει να κινείται το θέμα.

– Με συγκινείτε, παιδιά, αλλά εσείς είστε που κάνετε την προσπάθεια. Ελπίζω ότι αυτή η τροποποίηση θα παρακινήσει περισσότερα θύματα να βγουν μπροστά και ότι τουλάχιστον θα προβληματίσει περισσότερο όσους ασχολούνται επαγγελματικά με το θέμα (δικηγόρους, δικαστές, ιατροδικαστές).

Κ.: Βέβαια, δεν αρκεί η αλλαγή του νόμου. Πρέπει να αλλάξει ταυτόχρονα και η κοινωνία μας.

Γ.: Νομίζω ότι το ένα φέρνει το άλλο, Κατερίνα. Όσο πιο πολύ πιέζουμε τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουμε να ασχοληθούν με το θέμα οι νομικοί.

Μ.: Μακάρι να συμβεί αυτό. Έχουμε πολύ δρόμο. Το ότι ανακινείται το θέμα από το «Α,μπα» που έχει αναγνωσιμότητα και αναγνωρισιμότητα είναι πολύ θετικό.

Κ.: Πόσοι νόμοι έχουν απαξιωθεί; Γι’ αυτό η προσπάθεια πρέπει να είναι συνολική.

Μ.: Και εδώ ο αξιωμένος νόμος αφορά, δυστυχώς, κακουργήματα.

Κ.: Πρέπει να εκπαιδευτούν τα κορίτσια ώστε να εκφράζουν με σθένος τις επιθυμίες τους, τα αγόρια να σέβονται τις γυναίκες, οι αστυνομικοί να βοηθούν και να συμπαραστέκονται στο θύμα. Χρειάζεται αλλαγή του νόμου.

Συμφωνώ, γιατί έτσι όπως είναι τα πράγματα τώρα είναι τεράστιο το βάρος ενός θύματος και οι πιθανότητες να δικαιωθεί, πολύ λίγες. Όλο το σύστημα είναι εναντίον του.

Μ.: Aκριβώς. Ουσιαστικά το θύμα που κάνει καταγγελία αντιμετωπίζεται ως αντισυστημικό γιατί θεωρείται ότι διασπά την κοινωνική συνοχή. Το πιστεύουν, αλλά δεν τους ενδιαφέρει.

– Η τελευταία σου πρόταση είναι, νομίζω, τρομερά ουσιαστική και εντοπίζει το πρόβλημα.

Μ.: Ναι, δεν είναι ότι δεν το πιστεύουν. Η ατιμωρησία προκύπτει λόγω του ότι δεν θέλουν να το πιστέψουν.

Κ.: Όταν στα 23 μου δέχτηκα απόπειρα βιασμού αντιμετωπίστηκα με δυσπιστία. Οι ερωτήσεις των αστυνομικών αφορούσαν εμένα, όχι το συμβάν. Με ρώτησαν αν αυτός που μου επιτέθηκε ήταν πρώην μου, αν το έκανα για εκδίκηση.

Γ.: Μου κάνει φοβερή εντύπωση που όταν συζητάω με κόσμο για τον βιασμό πολλές/-οί αγανακτούν και λένε «θα τον σκότωνα». Είμαστε ή του βάθους ή του ύψους. Το σεξ από μόνο του είναι ταμπού. Τη βία σε συνδυασμό με το σεξ αδυνατούμε να τα εκλογικεύουμε ώστε να τα αντιμετωπίσουμε συνολικά ως κοινωνία. Δεν θέλουμε να σκοτώσουμε, θέλουμε να τιμωρήσουμε, να θεραπεύσουμε και ως εκ τούτου να μειωθούν οι πιθανότητες να επαναληφθεί το κακό και μάλιστα από τους ίδιους θύτες (μην πω θύματα και σοκαριστεί ο κόσμος).

Μ.: Θα πρέπει να γίνουν ειδικές υπηρεσίες για την καταγγελία αυτών των αδικημάτων και να στελεχωθούν κατάλληλα. Η προβολή του θέματος βοηθάει προς αυτήν την κατεύθυνση.

Κ.: Επίσης, θα πρέπει να υπάρχει εξειδικευμένος ψυχολόγος στην υποδοχή των θυμάτων για την υποστήριξή τους.

Μ.: Εγώ πιστεύω ότι όσοι και όσες μιλάνε για ακραίες τιμωρίες είναι αυτοί που δεν έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν το θέμα κι έχουν περισσότερες πιθανότητες να απαξιώσουν το θύμα.

Κ.: Το θύμα πρέπει να αντιμετωπίζεται με σεβασμό και υποστήριξη μετά από ένα τέτοιο κακοποιητικό συμβάν. Είναι ακραία κακοποίηση ο βιασμός γιατί δεν έχει σκοπό το σεξ αλλά την ταπείνωση του θύματος. Δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται όπλο σε πολέμους.

 Πιστεύετε ότι η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να βάλει την έννοια της συναίνεσης στη ζωή της;

Μ.: Όσο ζω, ελπίζω πως ναι.

Κ.: Εγώ είμαι φύσει αισιόδοξη και το πιστεύω. Οι νέες γενιές τουλάχιστον. Οι νέες γυναίκες ενημερώνονται, αλληλοϋποστηρίζονται και δεν φοβούνται να μιλήσουν και να διεκδικήσουν.

Γ.: Είναι πιο έτοιμη τώρα απ’ ό,τι όταν ήμουν παιδί. Ελπίζω ότι όσο πιο πολύ προσπαθούμε τόσο πιο πολύ θα αλλάξουμε όλοι μαζί.

Κ.: Δεν θα γίνει σε μια μέρα., αλλά θα γίνει σίγουρα. Έχει ξεκινήσει ήδη.

Γ.: Τότε, τη δεκαετία του ’80, θυμάμαι ατελείωτες συζητήσεις για το τι είναι αντρικό και τι γυναικείο. Το πόσο χαίρομαι που ολοένα και περισσότερες/-οι δεν ασπάζονται αυτόν το διαχωρισμό δεν μπορώ να σας το περιγράψω με λόγια.

Κ.: Επίσης, να πω ότι στην πρώτη μας συνάντηση είχαμε και δύο άντρες.

Μ.: Εγώ θέλω να συμπληρώσω ότι τα θύματα πρέπει να μιλάνε. Η εσωστρέφεια μόνο βλαπτική είναι σε αυτές τις περιπτώσεις.

sitemgr photo 11350

 Να μιλάνε σε ποιον;

Κ.: Να μιλάνε γενικά. Να το λένε, να μην το κρύβουν. Δεν πρέπει να ντρέπονται τα θύματα. Οι βιαστές πρέπει να ντρέπονται.

Γ.: Καταρχάς, οι κοινωνικές δομές αυτήν τη στιγμή είναι ελάχιστες.

Μ.: Να αναφέρουν τα περιστατικά και να διεκδικούν την τιμωρία του δράστη ακόμη και με τις λίγες πιθανότητες που έχουν. Δεν μου αρκεί πλέον να ακούσω ότι γράφτηκε ένα βιβλίο από ένα θύμα που δεν μίλησε. Είναι θεραπευτικό να απευθυνθούν αρμοδίως χωρίς φόβο. Ο σκοπός του βιαστή είναι αυτός: να βάλει τον φόβο στη ζωή του θύματος και να γίνει σημαντικός. Όταν το θύμα ξεπεράσει τον φόβο και μιλήσει έχει κερδίσει ήδη.

Κ.: Ακόμα και ένα υποστηρικτικό σχόλιο στο Facebook είναι σημαντικό. Μέσα στον κυκεώνα των σχολίων, μπορεί να φέρει γαλήνη και αισιοδοξία στο θύμα και να το βοηθήσει να συνεχίσει τον αγώνα του για δικαίωση.

Μ.: Και είναι πολύ σημαντικό και για τους άλλους ανθρώπους, για τα δυνάμει θύματα. Η έννοια της ισότητας δεν υπάρχει καν στη φύση. Με τον πολιτισμό προσπαθούμε να επιβιώσουμε και είναι δύσκολο. Έχουμε δρόμο πολύ μπροστά μας. Το να συνειδητοποιούμε τις δυσκολίες και να τις αντιμετωπίζουμε θα βοηθήσει τις επόμενες γενεές. Έτσι δεν είναι;

Κ.: Κάποιες άνοιξαν το δρόμο σ’ εμάς, είναι χρέος μας να ανοίξουμε τον δρόμο στις επόμενες.

 Σας ευχαριστώ πολύ! Καλή επιτυχία εύχομαι και ελπίζω αυτή η συνέντευξη να σας φέρει κι άλλους συμμάχους.

Μετά το τέλος της συνέντευξης προέκυψαν νέα δεδομένα.
Στον χρόνο που μεσολάβησε ανέβηκε στη δημόσια διαβούλευση το νέο σχέδιο νόμου για το βιασμό. Επειδή η νέα διάταξη είναι δυσμενέστερη σε σχέση με την υπάρχουσα όσον αφορά τη συναίνεση, καλούμε όλ@ς όσ@ς θέλουν να σχολιάσουν στη διαβούλευση και να απαιτήσουμε αλλαγή του σχεδίου νόμου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

3 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Scotland for Holidays
Scotland for Holidays
5 χρόνια πριν

“Ακριβώς. Ουσιαστικά το θύμα που κάνει καταγγελία αντιμετωπίζεται ως αντισυστημικό γιατί θεωρείται ότι διασπά την κοινωνική συνοχή. Το πιστεύουν, αλλά δεν τους ενδιαφέρει.” Δυστυχως η προταση αυτη της Μαριας αποτυπωνει μια τεραστια αληθεια. Υπαρχει απο καποιους η σχεδον ενστικτωδης αντιδραση του “αν αλλαξει το ταδε δεδομενο στην κοινωνια (απο νομοθεσια μεχρι συγκεκριμενα attitudes), πώς θα με επηρεασει εμενα αυτο;” Εχω επισης ακουσει και το επιχειρημα οτι η προβολη των δικαιωματων, ή ο αγωνας για αναγνωριση δικαιωματων & βελτιωση συνθηκων ζωης ευαισθητων κοινωνικων ομαδων, ανοιγει ταχα την κερκοπορτα της κοινωνιας σε κινδυνους που τωρα βρισκονται αδρανεις – οτι δηλαδη οσο περισσοτερο… Διαβάστε περισσότερα »

acantholimon
acantholimon
5 χρόνια πριν

Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να αποδειχτεί η μη συναίνεση και πώς ακριβώς μπορεί να εκφραστεί αυτό νομικά,για να προστατεύει και το θύμα και τον κατηγορούμενο,μην μπλέξει άδικα.Σίγουρα όμως δεν αρκούν οι σωματικές βλάβες ως απόδειξη.Εγώ πχ φοβάμαι πάρα πολύ το ξύλο.Δεν ξέρω,αν θα είχα το σθένος να αντισταθώ αρκετά ή θα άφηνα τον άλλο,προκειμένου να γλιτώσω επιπλέον βία.Πώς θα μπορούσε άραγε να σταθεί μια τέτοια υπόθεση;Κι ύστερα υπάρχουν και περιπτώσεις εκβιασμού.Με κάτι να σε απειλεί ο άλλος,για να σε εξαναγκάσει σε συναίνεση ή καλύτερα σε ανοχή της πράξης.Δηλαδή αν εκείνη τη στιγμή δε σταθμίσεις την ανεπιθύμητη πράξη ως το… Διαβάστε περισσότερα »

φυσική πετρόλ
φυσική πετρόλ
5 χρόνια πριν