Κάποιοι δεν πιστεύουν σε κανένα θεό και είναι δικαίωμά τους

ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΟΠΗ ΚΟΚΚΙΝΗ
Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε βαφτισμένοι και πολιτογραφημένοι ως Χριστιανοί Ορθόδοξοι, λες και μας έδιναν άλλη επιλογή στον πρώτο χρόνο ζωής μας. Και παρότι στην πορεία της ζωής τους πολλοί άνθρωποι μπορεί να μην πιστεύουν σε κάποιο θεό συνήθως δεν αυτοχαρακτηρίζονται ως άθεοι, κυρίως λόγω της αρνητικής φόρτισης με την οποία έχει επιβαρυνθεί αυτή η λέξη αλλά και λόγω του φόβου για κοινωνικό στιγματισμό. Συνεπώς η αθεΐα στην Ελλάδα αποτελεί ταμπού.

Ψάχνοντας να βρω στοιχεία σχετικά με το αν υπάρχουν άθεοι σε μια χώρα όπου το 90% του πληθυσμού καταγράφεται ως «Χριστιανοί Ορθόδοξοι» έπεσα πάνω στην Ένωση Άθεων και πήρα στο τηλέφωνο τον κ. Φώτη Φραγκόπουλο, ελεύθερο επαγγελματία που τελεί χρέη προέδρου.

«Αριθμούμε σήμερα 2.200 μέλη, κάθε φορά που δίνω κάποια συνέντευξη λέω άλλον αριθμό καθώς υπάρχει μια σταθερή αύξηση του αριθμού των μελών μας. Ιδρυθήκαμε το 2010 μετά από συζητήσεις στο forum.atheia.gr. Ο λόγος ήταν για να υπάρχει μια περισσότερο οργανωμένη διεκδίκηση των σκοπών μας και να αποκτήσουμε ισχύ εν τη ενώσει έτσι ώστε να υπάρχει μια φωνή στον δημόσιο διάλογο που να διατυπώνει ξεκάθαρα και χωρίς στρογγυλεύσεις, το αίτημα για χωρίς συμβιβασμούς εκκοσμίκευση της πολιτείας» μου εξηγεί. Μάλιστα, σκέφτομαι εγώ, και παράλληλα φέρνω στο νου ότι ακόμα και το Σύνταγμα της χώρας μας ξεκινάει με την επίκληση στο «όνομα της Αγίας και Ομουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος».

Κάποιοι από τους βασικότερους σκοπούς της Ένωσης Άθεων, όπως μου εξηγεί ο κ. Φραγκόπουλος, είναι ο διαχωρισμός εκκλησίας με το κράτος, ο θρησκευτικός αποχρωματισμός των δημόσιων υπηρεσιών και του κράτους εν γένει, και η διεκδίκηση ίσης αντιμετώπισης των πολιτών από το κράτος ανεξαρτήτως των θρησκευτικών ή φιλοσοφικών τους πεποιθήσεων. Η υπεράσπιση της θρησκευτικής ελευθερίας και των δικαιωμάτων των αθρήσκων, αθέων και αγνωστικιστών διά της νομικής οδού αλλά και η πολιτιστική, μορφωτική και παιδαγωγική δράση για την περαιτέρω ανάπτυξη της κοινότητας των αθρήσκων, άθεων και αγνωστικιστών είναι επίσης στους στόχους της Ένωσης.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πώς είναι να είσαι άθεος στην χώρα μας. «Οι άθεοι και οι άθεες, αυτοί που είναι μέλη μας τουλάχιστον, στην Ελλάδα αισθάνονται σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας» θα μου πει κατηγορηματικά ο κ. Φραγκόπουλος ενώ μιλώντας λίγο αργότερα με την κ. Σίλη Κοϊτσάνου, συνταξιούχο αρχιτέκτονα και μέλος της Ένωσης ανακαλύπτω και τα επιπλέον προβλήματα που αντιμετωπίζει μια γυναίκα που αυτοπροσδιορίζεται ως άθεη.

«Το να είσαι άθεη στην Ελλάδα φαντάζομαι ότι δεν διαφέρει πολύ από το να είσαι άθεη σε κάποια από τις άλλες χώρες της Ευρώπης, γιατί παντού οι γυναίκες θεωρείται ότι πρέπει να είναι υποταγμένες, πειθήνιες, υπομονετικές, ανεκτικές και γενικώς να έχουν όλες τις “αρετές” που βολεύουν την εξουσία. Αν ένας άντρας είναι άθεος είναι επαναστάτης, αν μία γυναίκα είναι άθεη είναι “επικίνδυνη” και απροσάρμοστη, γιατί δεν της ταιριάζει να αντιπαρατίθεται και θα διαπαιδαγωγήσει και τα παιδιά της αντίθετα με τα συμφέροντα των όσων θέλουν να εξουσιάζουν. Αν ο πατέρας είναι άθεος, αλλά η μητέρα ένθεη ή τελοσπάντων σε μέση κατάσταση, τότε τα παιδιά μπορεί και να παραμείνουν στο κοπάδι, αν όμως η μητέρα είναι άθεη η ζυγαριά βαραίνει επικίνδυνα προς την αθεΐα» λέει η κ. Κοϊτσάνη.

Για την κ. Γιώτα Πολύζου, γραμματέα το επάγγελμα και ταμίας της Ένωσης Άθεων, η συνειδητοποίηση ότι η θρησκεία δεν αποτελεί μέρος της ζωής της έγινε σταδιακά και ολοκληρώθηκε γύρω στα 25. « Την ανακοίνωση σε διάφορες φίλες, φίλους, οικογένεια και τον επαγγελματικό χώρο την έκανα σιγά σιγά. Χρειαζόμουν χρόνο ώστε να συνηθίσω στην ιδέα ότι με ανθρώπους που αγαπώ και εκτιμώ είναι δυνατόν να μην ταιριάζω σε ένα βασικό θέμα. Και θεωρώ ότι και εκείνοι χρειάστηκαν τον αντίστοιχο χρόνο για να το συνειδητοποιήσουν. Τώρα είμαστε όλοι πολύ καλύτερα» λέει.

Που εντοπίζονται όμως τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίσουν οι άθεοι στη χώρα μας; « Στο Σύνταγμα της χώρας υπάρχει αναφορά σε κάποια επικρατούσα θρησκεία και σύμβολά της σε κάθε κτίριο δημόσιας υπηρεσίας. Το Ελληνικό Κράτος διατηρεί ακόμη νόμους βλασφημίας που τιμωρούν με φυλάκιση δηλαδή είμαστε μόνο ένα σκαλί πάνω από χώρες σαν το Ιράν, το Πακιστάν και τη Σαουδική Αραβία όπου άνθρωποι καταδικάζονται σε θάνατο.

Χρειάστηκε να γίνει προσφυγή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για να υπάρξει κάποια κινητικότητα για το οικογενειακό δίκαιο και την Σαρία στην Θράκη χωρίς ακόμη να γνωρίζουμε ποιά εξέλιξη θα υπάρξει.

Στο δε οικογενειακό δίκαιο υπάρχουν ακόμη διακρίσεις κατά των ΛΟΑΔΚΙ+ συμπολιτών μας και βέβαια η μέχρι τώρα καθυστέρηση για τις όποιες κατακτήσεις οφείλεται στην επιρροή από απαρχαιωμένες θρησκευτικές αντιλήψεις.

Ομοίως, δεν υπάρχει ακόμη αποτεφρωτήριο νεκρών, δέκα και πλέον χρόνια μετά την σχετική νομοθετική πρόβλεψη.

Στην παιδεία υπάρχει ένα δυσανάλογα μακροχρόνιο (επί δεκαετές) ομολογιακό μάθημα κατήχησης σε συγκεκριμένο δόγμα και άλλα μαθήματα όπως π.χ. η βιολογία ή η φιλοσοφία υποβαθμίζονται ή δεν υπάρχει καν μάθημα σεξουαλικής εκπαίδευσης.

Το Ελληνικό Κράτος υποδέχεται με τιμές αρχηγού κράτους ένα κλεφτοφάναρο με αυτό που δύο αιώνες πριν από σήμερα είχε εξηγήσει ο Αδαμάντιος Κοραής πως είναι ένα Μεσαιωνικό προϊόν τσαρλατανισμού.

Αυτό, όπως και τα περισσότερα από τα παραπάνω, υποτιμούν τη νοημοσύνη όλων των πολιτών, όχι μόνο τη δική μας.

Όλα αυτά εξ αιτίας της επιρροής που ασκεί στην Πολιτεία το οργανωμένο ιερατείο της θρησκείας αυτής που επικρατεί του Κράτους θέλοντας να διατηρήσει ή και να ενισχύσει τα προνόμια που απολαμβάνει.

Το κερασάκι σε αυτή την τούρτα είναι πως είμαστε υποχρεωμένοι κι εμείς μέσω των φόρων μας να συντηρούμε όλο αυτό το προσωπικό και αυτή την κατάσταση.

Τα δε πολιτικά κόμματα φαίνονται απρόθυμα να προχωρήσουν σε αναγκαίες τομές παρά το ότι στις τελευταίες δημοσκοπήσεις  πολύ σημαντικά ποσοστά του εκλογικού σώματος (δηλαδή ακόμη και θρησκευόμενοι συμπολίτες μας) τάσσονται υπέρ του διαχωρισμού Κράτους-Εκκλησίας» λέει με έμφαση ο κ. Φραγκόπουλος.

Ο ίδιος πάντως μου περιγράφει πως δεν πίστεψε ποτέ στο θεό. «Ποτέ συνειδητά, απλά ως παιδί έκανα ότι και οι γύρω μου και πάλι όχι όλα από αυτά. Πηγαίναμε για δέκα λεπτά στην εκκλησία στο Πεσάχ (σ.σ. στο Ιουδαϊκό Πάσχα) και πηγαίναμε στο κατηχητικό όπου παίζαμε ποδόσφαιρο μετά. Όταν μεγαλώνοντας, διάβασα για τον τρόπο με τον οποίο επιβλήθηκε και εδραιώθηκε ο Χριστιανισμός, καταστρέφοντας παράλληλα τον Ελληνικό πολιτισμό, διαχώρισα την θέση μου, δεν ήθελα με τίποτα να έχω κάποια σχέση, να ανήκω σε όλο αυτό».

Ποια είναι η γνώμη των γυναικών μελών της Ένωσης σχετικά με τη θέση της γυναίκας μέσα στη θρησκεία; Η κ. Πολύζου πιστεύει πως η θρησκεία είναι ένας ακόμη συντηρητικός θεσμός που επιλέγει να συνεχίσει να διατηρεί την ανισότητα των φύλων. «Πως σχετίζεται αυτό με την αγάπη την οποία ευαγγελίζεται είναι μια από τις μόνιμες απορίες μου.

Θυμάμαι διάφορα από την παιδική και εφηβική μου ηλικία που με ώθησαν να αναρωτηθώ για την αλήθεια της χριστιανικής θρησκείας (και αργότερα όλων των θρησκειών).

Για παράδειγμα, από παιδιά του δημοτικού θυμάμαι μια συνεχή χαμηλόφωνη συζήτηση για το αν μπορούμε να μπούμε στις υποχρεωτικές μας σχολικές επισκέψεις σε εκκλησίες και μοναστήρια αν φοράμε φόρμα ή τζιν. Οπότε και έπρεπε μόνο εμείς, οι μαθήτριες, και όχι οι συμμαθητές μας, να κρύψουμε το σώμα μας βάζοντας πάνω από τα ρούχα μας κάτι μακριές σκουρόχρωμες φούστες αμφιβόλου καθαριότητας.

Η συζήτηση έγινε εντονότερη και περισσότερο ντροπιαστική όταν μπήκαμε στην εφηβεία και φυσιολογικά είχαμε περίοδο. Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτό το θέμα δυσχέραινε απίστευτα της κινήσεις μας όχι γιατί δυσφορούσαμε σωματικά, αλλά γιατί έπρεπε να φροντίσουμε να αυτοαποκλειστούμε από διάφορες δραστηριότητες, όπως η μετάληψη.

Επίσης, έβλεπα παντού παπάδες τους οποίους όφειλα να σέβομαι αλλά όχι γυναίκες σε κάποια θέση εξουσίας. Οπότε πολύ γρήγορα κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά όταν συν όλων των άλλων προέτρεπαν τους φίλους μας τα αγόρια να επισκεφθούν το ιερό της εκκλησίας αλλά όχι, όχι εμείς, απαγορεύεται.

Ως ενήλικη, προτεραιότητα μου δεν είναι να προωθήσω στις φίλες μου την αθεΐα. Αυτό είναι ένα απολύτως προσωπικό ταξίδι και η όποια θεωρία καλύπτει τις ανάγκες των συνανθρώπων μου είναι σεβαστή από εμένα αρκεί να σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Όμως, αυτό που θα ήθελα πολύ είναι να βελτιώσουν τη θέση τους ως γυναίκες σε όποια θρησκευτική κοινότητα και αν αποφασίσουν να ανήκουν. Αυτό θα ήταν ένδειξη ότι η κοινωνία μας προοδεύει και γίνεται πιο ασφαλής για όλες και όλους μας» καταλήγει.

Για την κ. Κοϊτσάνη δεν υπάρχει καμία ανεξαιρέτως θρησκεία που να τοποθετεί την γυναίκα σε ίση θέση με αυτήν του άντρα. « Όλες οι θρησκείες προσπαθούν να μειώσουν την γυναικεία υπόσταση, άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο. Έβγαλα το συμπέρασμα μετά από κάποια σκέψη ότι βολεύει αφάνταστα στην άσκηση εξουσίας να βγάζεις εκτός μάχης τον μισό (και κάτι παραπάνω) πληθυσμό με αυτόν τον απλό τρόπο, δηλαδή καλλιεργώντας την εντύπωση ότι οι γυναίκες είναι κάτι σαν τα ανήλικα που δεν μπορούν να πάρουν μόνα τους απόφαση και χρειάζονται έναν καθοδηγητή που θα τους υποδεικνύει τι θα κάνουν, πως θα σκέφτονται και θα είναι υπό την επιτήρηση του. Με τον υπόλοιπο πληθυσμό, δηλαδή τον αντρικό βρίσκουν άλλους τρόπους να τον αντιμετωπίζουν αν δεν υποτάσσεται, χρηματίζοντας, εκφοβίζοντας, τιμωρώντας. Και μάλλον είναι λίγοι αυτοί που ξεφεύγουν από αυτήν την μεθόδευση».

Πάντως πρέπει να σημειωθεί ότι ανάμεσα στις σημαντικές δράσεις της Ένωσης Άθεων είναι οι ενημερώσεις προς το κοινό για διάφορα ζητήματα όπως ο πολιτικός όρκος και η πολιτική κηδεία, το ότι η βάπτιση δεν είναι υποχρεωτική, κλπ.  Επίσης για το ότι μπορεί κανείς να διαγράψει από το ληξιαρχείο το θρήσκευμα που του επέβαλλαν στην βρεφική ηλικία αλλά και οι διάφορες καταγγελίες της Ένωσης για την καταγραφή από το κράτος ενός ευαίσθητου προσωπικού δεδομένου όπως είναι το θρήσκευμα, ειδικά στην περίπτωση της παιδείας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News