Πάσχα 2008 στο Λονδίνο, 2009 στη Στουτγάρδη, 2011 στο Παρίσι, Χριστούγεννα 2017 και 1018 στη Σουηδία, Δεκαπενταύγουστος πάλι κάπου έξω. Πάσχα 2020 πίσω στη Γερμανία. Ξανά και ξανά κάπου έξω, σαν φάλτσα νότα στη μουσική των γιορτών της ζωής μου. Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο, εγώ ξέρω πού ακριβώς θέλω να είμαι στις γιορτές. Στον Κορινό Πιερίας ή στη Βέροια, στο σόι μου, στο σπίτι των παππούδων μου. Έχοντας πλέον ζήσει ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου από επιλογή στο εξωτερικό, έχοντας κάνει οικογένεια έξω με σκοπό το παιδί μας να μεγαλώσει «ευρωπαϊκά», ο καθημερινός διχασμός στην προσωπική μας κουλτούρα είναι τεράστιος. Οι συγκρούσεις πολλές. Αλλά ένα είναι σίγουρο, η μαγειρίτσα του σπιτιού του πατρικού είναι αξία διαχρονική και θεμελιώδης. Και τα Παρίσια ας περιμένουν.
Μεγάλο Σάββατο, ώρα 09:10. Ο Γιάννης κι ο Νικόλας παίζουν μιλώντας με τους γονείς μου στο σκάιπ. Εγώ μελαγχολώ όσο πιο κρυφά μπορώ. Καραντίνα 2020, τα σύνορα κλειστά κι εγώ θέλω τη μαμά μου. Παλεύω με τον εαυτό μου να μην κοιτάξω τις φωτογραφίες από τότε, στην αυλή στον Κορινό ή στο μαγικό κτήμα της γιαγιάς και του Παππού στους πρόποδες του Βερμίου ή στο τροχόσπιτο της θείας Δήμητρας στη θάλασσα. Είκοσι άνθρωποι μέσα στο νερό, ταψιά, μωρά, παππούδες λεβέντες, τραγούδι. Συζητήσεις για τα πολιτικά μέσα στις αναθυμιάσεις της τσίκνας και update για τις ζωές μας μεταξύ τζατζικιού και κινητού με πάρε-δώσε τα ευχετήρια μηνύματα και τα «τι θα κάνεις μετά».
Τώρα είμαι μαμά, έχω φτιάξει μια μικρή οικογένεια, που θα γιορτάσει ευλογημένα το Πάσχα στο φωτεινό διαμέρισμα στο Μόναχο. Πόσο ευγνώμων νιώθω για την τελευταία πρόταση. Και πόσο μου λείπει να βρεθώ πίσω εκεί που ήμουν και κόρη και εγγονή και ανιψιά και ξαδέρφη και μικρή θεία. Νιώθω όπως τότε, που ως μοναχοπαίδι, κλεινόμουν στη γλυκόπικρη μοναξιά μου και έφτιαχνα εντός του δωματίου μου μια ζωή δική μου, με μωρά, με πλάσματα της φαντασίας , με τα κουζινικά μου και τον αόριστο φανταστικό πρίγκιπα, με πρότυπο τον Τζον Σμιθ. Ήξερα όμως ότι αυτό ήταν ινσέψιον, μια ζωή μέσα στη ζωή, ένα όνειρο μέσα στο όνειρο, με θολά τα όρια φαντασίας και ζωής. Όποτε ήθελα, άνοιγα την πόρτα και έβλεπα πάλι τους δικούς μου, που με όλα τα στραβά τους, ήταν εκεί για να με προσέχουν με αυτοσκοπό τους την ευτυχία μου. Τώρα, είμαι στο Μόναχο, στο «δωμάτιό» μου πάλι, με το πιο μαγικό μωρό του κόσμου και τον δικό μου Τζον σε ρόλο συζύγου. Τόσο ευτυχισμένη και τόσο μπερδεμένη. Μοιάζει σαν να έγινε δια μαγείας το παιχνίδι στο δωμάτιο η ίδια η πραγματικότητα και εγώ να μην πρόλαβα να μεγαλώσω για να το στηρίξω όλο αυτό μέσα μου. Δεν μου λείπει τόσο ο ελληνικός ήλιος και τα φαγητά. Έχουμε προμηθευτεί κοκορετσάκι εξ Ελλάδος, θα παιχτεί τζατζίκι και αυγό. Και έχει λιακάδα. Αυτό που μου λείπει είναι η απόλυτη ασφάλεια εκείνη. Το να φτιάχνουν άλλοι το σκηνικό για σένα, να φροντίζουν άλλοι για εσένα.
Πάντα έλεγα ότι οι μαμάδες έχουν τη μεγάλη εξουσία μέσα στο σπίτι, να ορίζουν την ενέργεια του σπιτιού. Όταν η μαμά έχει κέφι, φωτίζεται το σπίτι και ουράνια τόξα απλώνονται από γωνία σε γωνία. Αν η μαμά πονάει, βρέχει γκρι μελαγχολία. Στο εδώ και στο τώρα είμαι εγώ η μαμά, τι ευθύνη. Είμαι σε θέση να αρωματίσω μαστίχα τη ζωή ή να την πικράνω, ακριβώς όπως τα τσουρέκια. Παλεύω κάθε στιγμή να ισιάξω την τσαλακωμένη μου καρδιά, να πάψω να ψάχνω το τότε και να είμαι εδώ, με τα αυγά και τα τσουρέκια μου, με τα γέλια και τα τραγούδια μου και το ωραίο λουλουδάτο φόρεμα. Σκέφτομαι όσους είναι ολομόναχοι και εύχομαι κι αυτοί να μπορούν ακόμη να φτιάξουν τη μαγεία στο παιδικό δωμάτιό τους, μόνοι αλλά γεμάτοι αγάπη και ασφάλεια.
Ελάτε, να φτιάξουμε τη Μαγεία. Πέρασε το Πάσχα, θα έρθουν κι άλλες γιορτές ώσπου να ξαναβρεθούμε. Και πρέπει να πάρουμε το τώρα, το κάθε τώρα στα δάχτυλά μας και να το πλάσουμε με αγάπη σαν αρωματικό πασχαλινό κουλουράκι. Και να προσπαθήσουμε να ανοίγουμε όποτε το έχουμε ανάγκη την πόρτα, να τσεκάρουμε ότι οι γονείς, οι παππούδες, οι φίλοι ,οι θείοι τα ξαδέρφια είναι εκεί, στη ζωή, στην κουλτούρα, στις αναμνήσεις μας. Μέσα στον ίδιο μας τον εαυτό. Στα άλμπουμ τα φωτογραφικά της ψυχής, στο τηλέφωνο ή στο σκάιπ. Γιατί εκεί είναι όλοι, μέσα μας και μέσα στα ακουστικά και τις οθόνες μας. Ελάτε, πάμε να φτιάξουμε σήμερα τσουρέκια, αύριο στεφάνια μαγιάτικα με ο, τι έχουμε στο δωμάτιό μας. Και θα ξαναβρεθούμε!
Με αγάπη, για όσους νιώθουν μοναξιά, για όσους κάποιος τους λείπει πολύ. Για όλους μας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Δεν ξέρω αν είμαι σε ευσυγκίνητη φάση, αλλά το κείμενο σου μου έφερε δάκρυα στα μάτια! Ήταν πολύ όμορφο, σ ευχαριστώ.
Εγώ σε ευχαριστώ! Ξέρεις, έχω το κρυφό σκοπό να συντονιστούμε όλοι και όλες και όλα και να κλαίμε παρέα από συγκίνηση! 😅❤️
”Πάντα έλεγα ότι οι μαμάδες έχουν τη μεγάλη εξουσία μέσα στο σπίτι, να ορίζουν την ενέργεια του σπιτιού. Όταν η μαμά έχει κέφι, φωτίζεται το σπίτι και ουράνια τόξα απλώνονται από γωνία σε γωνία. Αν η μαμά πονάει, βρέχει γκρι μελαγχολία“. Αυτό φυσικά είναι ένα πατριαρχικό, σεξιστικό στερεότυπο.
Σ’ ευχαριστώ για το σχόλιο σου! Πράγματι θα μπορούσε να παραπέμπει σε αυτές τις διαφημίσεις του ’50 με την υπερκομψη, κεφάτη, δημιουργική μαμά και σύζυγο με τις πέρλες στην κουζίνα. Αυτό πράγματι είναι και πατριαρχικο και σεξιστικό γιατί υπονοεί, μάλλον περνά άμεσα το μήνυμα, ότι η γυναίκα οφείλει να παίξει αυτό το ρόλο. Οπότε καταλαβαίνω την αντίδρασή σου, αλλά στο κείμενο εξέφρασα το τι εγώ πιστεύω, ότι δηλαδή η μητέρα έχει όντως την υπερδύναμη αυτή, ως μεγάλο κανάλι αγάπης και ενέργειας. Χωρίς να σημαίνει αυτονόητα ότι έχει και την υποχρέωση να εργάζεται ως ψυχαγωγος της οικογένειας θαβοντας τα δικά της… Διαβάστε περισσότερα »
Τι συγκινητικό και ανθρώπινο κείμενο!! Σαν να είχα τις εικόνες μπροστά στα μάτια μου! Σ ευχαριστώ!!
Εγώ σε ευχαριστώ που μοιραστηκαμε τις εικόνες και τα συναισθήματα. Έτσι είμαστε λιγότερο μόνοι 🌼
♥️
❤️🌹
Καλά ότι θες τη μαμα σου, φαίνεται να είναι μοτο ζωής. Παιδιά κρατει με τη μελασα παχαίνει. Και όπως είπε μια πολύ μεγάλη προσωπικότητα „There‘s people that are dying Kim!“
1.Τα συγχαρητήριά μου σε όποιον δεν ψάχνει τη μαμά του! Προσωπικά δεν είχα την τιμή ακόμη να γνωρίσω κανέναν. Εδώ ολόκληρη επιστήμη βασίστηκε σε αυτή την αναζήτηση.
2. Υπάρχουν προβλήματα πολύ μεγάλα και πολύ μικρά. Όπως και οι ομορφιές, μεγάλες και μικρές. Και καμιά φορά οι μικρές ομορφιές λειτουργούν αναλγητικά στα μεγάλα προβλήματα. Είναι κρίμα να μοιράζεις λοιπόν αρνητισμό διαλέγοντας την τοξική πλευρά!
Τι όμορφο κείμενο! Μίλησε στην καρδιά μου και αποτύπωσε τις σκέψεις που κάνω κι εγώ τους τελευταίους μήνες που έγινα μαμά.
Τώρα αντιλαμβάνομαι πλήρως (και νοσταλγώ) αυτή την απόλυτη ασφάλεια και το σκηνικό που φτιάχνουν άλλοι για εσένα, που έζησα ως παιδί. Και εύχομαι να μπορέσω να προσφέρω κι εγώ ένα αντιστοιχο σκηνικό, με μυρωδιά φρεσκοψημένου κεικ, χαμόγελα, φίλους και λιακάδα μέσα κι έξω.
Να είσαι καλά!
Σε ευχαριστώ ! Και εσύ να είσαι καλά να σκορπάς μαγεία <3
<3