Η υπογονιμότητα δεν είναι γυναικεία υπόθεση

Αγαπητή α μπα,

Δεν έχω ερώτηση, απλά διάβασα τα σχόλια στην ερώτηση για την παρένθετη μητέρα και ένιωσα την ανάγκη να σου γράψω, γιατί το γεγονός ότι η υπογονιμότητα είναι πάντα γυναικεία είναι κάτι που έζησα στο πετσί μου. Όταν αποφασίσαμε με τον άντρα μου να κάνουμε παιδί πριν 11 χρόνια νόμιζα ότι αρκούσε να σταματήσω το χάπι και θα εμένα έγκυος σε ένα μήνα. Καλά δυο. Ε εντάξει ίσως κάτι παραπάνω είμαστε και αγχωμένοι. Δυο χρόνια μετά πήγαμε για εξετάσεις. Όλα άψογα με μένα, πλήρης απουσία σπέρματος για τον άντρα μου. Τρελάθηκε, μου είπε ότι καταλαβαίνει αν ήθελα διαζύγιο, με ικέτευσε να μην πω τίποτα πουθενά. Συμφωνήσαμε να αρχίσουμε προσπάθεια εξωσωματικής αν βρεθεί σπέρμα με βιοψία. Για καλή μας τύχη βρέθηκε κάναμε τρεις προσπάθειες, έχουμε τώρα δυο παιδιά. Δυο παιδιά με τρεις προσπάθειες γιατί εγώ δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Οι γονείς μάθανε για τις εξωσωματικές αλλά όχι για τον λόγο. Οι δικοί μου δεν ρωτήσαν καν, θεωρήσαν δεδομένο ότι είχα εγώ θέμα. Οι γονείς του τώρα, είπαν ότι ήξεραν ότι δεν είχε σπέρμα από μια εξέταση που είχε κάνει μικρός αλλά δεν είχαν πει τίποτα ποτέ. Ούτε και στον ίδιο. Μην γνωρίζοντας όμως ότι εκείνος μου το είπε, μου φερόντουσαν σαν να έφταιγα εγώ που χρειαζόμασταν εξωσωματική και μπήκαμε σε έξοδα, και έκανα παιδί μεγάλη (35) και γι’ αυτό δεν μπορούσαμε, και ήθελα και δεύτερο αν είναι δυνατόν ενώ όλοι γνωρίζουν ότι σε αυτή την ηλικία (38) η γυναίκα έχει προβλήματα. Τους αγνοούσα γιατί ο άντρας μου δεν μου έφταιγε σε τίποτα. Όλοι οι υπόλοιποι όμως που το ακούγανε (για την εξωσωματική) θεωρούσαν ότι το πρόβλημα ήταν δικό μου. Όλοι. Κάθε ηλικίας. Και μόρφωσης. Ακόμη και γιατρός με ρώτησε γιατί έκανα εξωσωματική χωρίς να προσπαθήσω παραπάνω, και το βούλωσε όταν ο άντρας μου που ήταν παρών στην εξέταση του είπε ότι το πρόβλημα ήταν δικό του και η μόνη άλλη προσπάθεια που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν σεξ με άλλον. Δεν με ξάφνιασε λοιπόν που είδα στα σχόλια ότι ε ναι μωρέ σχεδόν πάντα φταίει η γυναίκα. Αλλά (περίεργο) με θύμωσε. Για πρώτη φορά. Όχι, δεν φταίει η γυναίκα πάντα. Στις τέσσερις περιπτώσεις ζευγαριών που γνωρίζω εγώ προσωπικά, έφταιγε ο άντρας. Παρ όλα αυτά ποτέ δεν σκέφτηκα με το που μάθαινα ότι ένα ζευγάρι έχει πρόβλημα ότι θα το έχει ο άντρας. Ήξερα ότι δεν μπορείς να ξέρεις. Αυτή η ευκολία όμως που το πιστεύει η πλειοψηφία δείχνει ότι η θέση της γυναίκας από την εποχή της γιαγιάς μου έχει βελτιωθεί ελάχιστα. Και πολύ φοβάμαι ότι την ιδιά διαπίστωση θα κάνει και η κόρη μου στο μέλλον. Εύχομαι όχι και η πιθανή εγγονή μου….

-Αριάδνη

Οι άνθρωποι καταλαβαίνουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια μας.

Αυτό που βλέπουμε, είναι μια κοιλιά που φουσκώνει. Από εκεί βγαίνει ένα μωρό. Το μυστήριο που πυροδοτεί αυτό το ανεξήγητο φαινόμενο – από το τίποτα, δημιουργείται κάτι σπουδαίο –  παραμένει ζωντανό, ενώ η τεχνολογία και η πρόοδος της επιστήμης μας έχουν δώσει όλες τις εξηγήσεις. Η δημιουργία της ζωής δεν ξεκινάει από το «τίποτα». Αντιθέτως, γίνεται μια ένωση μεγατόνων σύνδεσης πληροφορίας, ένα εκπληκτικό unzip, με τεράστιες ταχύτητες, για περίπου σαράντα εβδομάδες, αλλά οι πραγματικά ασύλληπτες ταχύτητες για το ανθρώπινο μυαλό συμβαίνουν τις πρώτες μέρες, αν όχι τις πρώτες ώρες.

Αλλά αυτά τα μεγέθη δεν μπορούμε να τα δούμε. Όσο και αν μας τα εξηγούν, εμείς μια κοιλιά βλέπουμε. Και από εκεί βγαίνει ένα μωρό. Άρα τα παιδιά είναι θέμα γυναικείο.

Αν κάνει κανείς ένα γκουγκλάρισμα θα δει ότι ακόμα και σήμερα γυναίκες στην Ινδία ξυλοκοπούνται μέχρι θανάτου επειδή γέννησαν κορίτσι – αυτή είναι μια είδηση που δημοσιεύτηκε, ποιος ξέρει πόσες αποσιωπούνται – ενώ εδώ και δεκαετίες, αιώνες, είναι γνωστό ότι το φύλο καθορίζεται από το σπέρμα. Το βλέπουμε όμως; Όχι. Αυτό που βλέπουμε είναι μια κοιλιά που φουσκώνει.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στις εξωσωματικές. Φουσκώνει η κοιλιά; Άρα η γυναίκα μπορεί να κάνει παιδιά. Δεν φουσκώνει; Η γυναίκα δεν μπορεί.

Αυτή είναι η απλή εξήγηση – όχι ότι δεν ισχύει. Η εξήγηση που κρύβεται πίσω από αυτή, είναι αρκετά πιο σκοτεινή, πιο κρύα και άσπλαχνη, και έχει να κάνει με τη θέση της γυναίκας την κοινωνία, που έχει έναν ρόλο ύπαρξης: να κάνει παιδιά. Αν δεν κάνει παιδιά, υπάρχει μια αμηχανία: τι κάνει; Πώς περνάει τον χρόνο της; Με ποιον τρόπο ολοκληρώνεται ψυχικά; Τι στόχους έχει να εκπληρώσει;

Αυτή η μυθοποίηση και ταυτόχρονα ο περιορισμός της γυναίκας έχει δημιουργήσει την αντίληψη ότι το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα είναι κάτι τρομερά περίπλοκο, εξαιρετικά ευαίσθητο, που χαλάει για ψύλλου πήδημα, και αν μαραθεί πριν της ώρας του, φταίει η γυναίκα που ξενυχτούσε, που κάπνιζε, που έκανε πολύ σεξ (με διαφορετικούς άντρες), που έπαιρνε αντισυλληπτικά, που, που που. Αν καθόταν ήσυχη θα είχε τώρα τα παιδάκια της.

Ισχύει ότι το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα είναι κάτι τρομερά περίπλοκο, εξαιρετικά ευαίσθητο, που χαλάει για ψύλλου πήδημα. Όπως είναι και το αντρικό. Όπως είναι όλο το ανθρώπινο σώμα, γενικώς. Κατά τύχη ζούμε όλοι όσοι ζούμε. Αλλά επιμένουμε να πιστεύουμε αυτό που πιστεύουμε, γιατί η γυναίκα κάνει τα παιδιά. Η γυναίκα πρέπει να κάνει τα παιδιά, δική της υπόθεση είναι. Ο άντρας συμμετέχει για μια στιγμή. Η κοιλιά φουσκώνει. Άρα αν δεν φουσκώνει, η γυναίκα φταίει.

Η τεχνολογία και η πρόοδος της επιστήμης πλέον μας δίνουν τις απαντήσεις. Αλλά εμείς εξακολουθούμε να πιστεύουμε αυτά που πίστευαν στο Μεσαίωνα κι ακόμη πιο πίσω.

Εδώ δυο λίστες. Η πρώτη για τους λόγους γυναικείας υπογονιμότητας, η δεύτερη αντρικής. Ένα μικρό δείγμα του πόσα μπορούν να πάνε στραβά στο ανθρώπινο σώμα, γενικότερα. Θέματα όπως ορμονικές διαταραχές, ανατομικά εμπόδια, πράγματα που στο μυαλό του κοινού είναι μόνο γυναικεία, υπάρχουν φυσικά και στα δυο φύλα – γιατί και τα δυο φύλα είναι (κανονικοί) άνθρωποι.

Εδώ μια αναφορά στην απουσία ανάλυσης για τον αντρικό παράγοντα υπογονιμότητας, διότι η επιστήμη λύνει απορίες, αλλά η επιστήμη γίνεται από ανθρώπους που ανήκουν στην κοινωνία μας, και η κοινωνία εξακολουθεί να θεωρεί την υπογονιμότητα γυναικεία υπόθεση.

Στην απάντηση «πόσο κοινή είναι η υπογονιμότητα» αναφέρεται «περίπου το 9% των αντρών και το 11% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας έχουν ζήσει κάποιο είδος υπογονιμότητας.

Στο 1/3 των ζευγαριών με θέματα υπογονιμότητας το πρόβλημα είναι αντρικό

Στο 1/3 των ζευγαριών με θέματα υπογονιμότητας το πρόβλημα δεν μπορεί να προσδιοριστεί, ή είναι και γυναικείο, και αντρικό

Στο 1/3 των ζευγαριών με θέματα υπογονιμότητας το πρόβλημα είναι γυναικείο.

Σε μια από τις πιο εκτεταμένες μελέτες για το θέμα στην Αμερική με στοιχεία μεταξύ 1982-2010, αναφέρεται ότι – αν και τα στοιχεία δεν μπορούν να συγκριθούν με ακριβώς τους ίδιους όρους, για διάφορους λόγους – μεταξύ 2006-2010 το 11% στις γυναίκες ηλικιών 15-44 ανέφερε κάποιο είδος υπογονιμότητας, μεταξύ αντρών 25-44 στο διάστημα 2006-2010, το 12% ανέφερε κάποιο θέμα υπογονιμότητας.

Σχετικά με την υπογονιμότητα στην ανθρώπινη ιστορία, “η στειρότητα έχει στιγματιστεί σε πολλά διαφορετικά ιστορικά πλαίσια. Γυναίκες ανώτερης κοινωνικής τάξης στη μεσαιωνική Ιαπωνία ήταν περιφρονημένες αν οι γάμοι τους παρέμειναν άτεκνοι. Στην Αγγλία του 16ου αιώνα, οι άτεκνες γυναίκες υπέφεραν επειδή η μητρότητα ήταν ο σημαντικότερος δείκτης της θηλυκότητας. Και στη Γαλλία του 19ου αιώνα, πολλοί γιατροί συνέδεαν την υπογονιμότητα με την άμβλωση, την αφροδίσια ασθένεια ή την ασυδοσία.

Σε ευρέως διαφορετικές κοινωνίες, οι γυναίκες έχουν φέρει το κύριο βάρος για τα προβλήματα γονιμότητας. Ωστόσο, σε ορισμένες περιπτώσεις, οι γυναίκες έχουν επίσης στιγματιστεί για την αναζήτηση βοήθειας. Στα μέσα του 20ου αιώνα, υπήρξε μεγάλη συζήτηση για το αν οι έγγαμες γυναίκες που συνέλαβαν με τεχνητή γονιμοποίηση από σπέρμα δότη είχαν διαπράξει «μοιχεία». Για μεγάλο μέρος της ιστορίας, φαίνεται ότι οι άτεκνες γυναίκες κυριολεκτικά δεν μπορούσαν να κερδίσουν, ανεξάρτητα από το τι έκαναν.

Η υπογονιμότητα εξακολουθεί να θεωρείται σήμερα ως πρόβλημα της γυναίκας. Στα μέσα ενημέρωσης, η δυσκολία στην σύλληψη συχνά εξηγείται με τον «εγωισμό» των γυναικών όταν επιδιώκουν να αναπτύξουν μια σταδιοδρομία ή να περιμένουν τον σωστό σύντροφο πριν προσπαθήσουν να μείνουν έγκυοι.

Χρειάζεται μεγαλύτερη επαφή με την πραγματικότητα. Οι άνδρες έχουν επίσης προβλήματα γονιμότητας. Δεν αντιμετωπίζουν όλες οι γυναίκες προβλήματα γονιμότητας επειδή αρχίζουν να προσπαθούν πολύ αργά. Αλλά ακόμα και όταν η μείωση της γονιμότητας λόγω ηλικίας είναι η ρίζα του προβλήματος – γιατί πρέπει να κατηγορηθεί μια γυναίκα όταν θέλει να περιμένει μέχρι να αισθανθεί έτοιμη να είναι καλή μητέρα;”

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News