Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».
Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1.Ειμαι 52. Μιλω τεσσερεις γλωσσες, τις τρεις καλα. Ανηκω στην αγρια γενια,που η τεχνολογια την προλαβε στην πορεια και τρεχαμε για να προσαρμοστουμε. Οταν ημουν φοιτητρια πολλοι δεν ειχαν ουτε σταθερη γραμμη στο σπιτι τους. Χωρισα στα 35, εμασταν μαζι απ τα 20. Δεν δουλευε, εγω ημουν ευπορη, δημιουργησαμε πολλα χρεη, καταλαβαινετε..Μια κορη, δεν ημουν σχεδον ποτε παρουσα λογω των 16-20 ωρων δουλειας για να ξεχρεωσω. Μ εχει για προτυπο, δεν μπορει να βρει χειροτερο. Ολες η σχεσεις μου στην πορεια ηταν με αντρες πολυ μικροτερους για να ξεφυγω απο προτασεις γαμου και ορκους ισοβιας αγαπης. Αυτο που πιστευω οτι υπηρξε καθοριστικο για την εξελιξη της προσωπικοτητας μου ηταν οι απιστευτες φυσικες απωλειες φιλων που βιωσα απο τα 35 και μετα, απο διαφορες παλαβες αιτιες. Για δεκα χρονια , βαρεθηκα ν ανεβοκατεβαινω τα νεκροταφεια. Μειναμε τρεις, και πραγματικα φοβαμαι να δημιουργησω νεες σχεσεις ζωης, μηπως και “χτυπησει το τηλεφωνο”. Οι γονεις βουβοι ,απ ολο αυτο, πολυ υποστηρικτικοι. Τωρα εχω μονο τον πατερα. Οταν ημουν 38, και μετα απο ολο αυτη την τρελα, ακουγα κι εβλεπα μεγαλυτερες απο εμενα γυναικες να καταφευγουν σε συνταγραφημενα ηρεμηστικα, κι ελεγα ” οχι να πεσουμε και στα χαπια”. Τα 2 τελευταια χρονια αφου ηπια και καπνισα οσο μπορουσα και χαιρι δεν ηδα φυσικα, το σκεφτομαι σοβαρα να παω σ εναν γιατρο , που φυσικα ελπιζω να πει οτι δεν εχω αναγκη τιποτα, γιατι τις περισσσοτερες μερες ξυπνω και δεν ξερω κυριολεκτικα προς ποια κατευθυνση να περπατησω. Εχω τον εαυτο μου (για ποσες δεκαετιες να το “παιζω” wonderwoman”) εναν 87χρονο και μια 20χρονη που κατι θελουν καθημερινα, και την απορια του πως κατηντησα εγω ετσι, η αριστουχα, η πτυχιουχα που εζησε 50 χρονια για ειναι παλι στο μηδεν, και να μην εχει αντοχες να στηριξει αυτους που την χρειαζονται. Για πες; Καλησπερα σας.
-katia
2.αγαπητη α, μπα εχω ενα anxiety οσον αφορα νεες καταστασεις και συναναστροφες με καινουργιους ανθρωπους.για παραδειγμα, μπορει μια φιλη να με καλεσει σε μια εξοδο στην οποια θα εχει καλεσει και αλλα ατομα αγνωστα προς εμενα.αυτο μου δημιουργει αγχος και καθε φορα αμφιταλαντευομαι – να παω , να μην παω- και αρκετες φορες καταληγω να μενω σπιτι επειδη η δυσφορια που νιωθω ειναι εντονη.πως μπορω να το αντιμετωπισω; δεν θελω να χανω πραγματα εξαιτιας του αγχους μου!
3.Καλησπέρα. Διαβάζοντας διάφορα άλλα κείμενα από κοπέλες με περιστατικά χονδροφοβίες, ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τα δικά μου βιώματα, μήπως βρώ την γαλήνη που αναζητώ. Από μικρή είχα παραπάνω κιλά, με ότι αυτό συνεπάγεται σε μια χονδροφοβική κοινωνία. Αλλά νομίζω ότι αυτό που με κατέστρεψε ήταν η απαίσια σχέση με τους συγγενείς μου πάνω στο θέμα αυτό. Ας ξεκινήσω με τα πιο λαιτ. Η θεία μου πίστευε ότι δεν κάνω εγώ για μπαλέτο αφού έχω παραπάνω κιλά και πως έπρεπε να γίνω σαν την ξαδέρφη μου, αδύνατη και θηλυκή. Μου κρύβαν τα γλυκά ενώ τα έδιναν απλόχερα στα άλλα παιδιά της οικογένειας, μου έβλεπαν το πιάτο στα οικογενειακά τραπέζια και σχολίαζαν την ποσότητα φαγητού που έχω τοποθετήσει. Το κλασσικό σχόλιο σε κάθε τραπέζι ήταν “Η Ι. είναι το πιο όμορφο παιδί της οικογένειας ΑΝ είχε 10 κιλά λιγότερα”. Όλα αυτά, σε ηλικία από 8 χρονών μέχρι και τώρα. Νομίζω όμως ότι το χειρότερο από όλα, είναι η μητέρα μου. Η μητέρα μου, με έβαλε να κάνουμε μαζί δίαιτα από 8 χρονών, αυτές τις απαίσιες μόνο κρέας μόνο λαχανικά, με ζύγιζε μέρα παρά μέρα, και γενικά όλη μας η ζωή (επειδή είναι χωρισμένοι οι γονείς μου ) ήταν γύρω από το φαγητό και τα κιλά. ΌΛΗ ΜΑΣ Η ΖΩΗ! Κάθε μέρα να με ρωτάει τι έφαγα πότε, και γιατί. Να μου λέει να μην φάω τίποτα για 2 μέρες, ότι αυτό θα με βοηθήσει(?). Θυμάμαι να έχω πάθει τροφική δηλητηρίαση και να εύχεται, να κρατήσει περισσότερο ώστε να χάσω πιο πολλά κιλά. Αυτά και άλλα πολλά.. Το θέμα είναι, πως τώρα που μετά από πολλά χρόνια, αρχίζω και νιώθω λίγο καλύτερα σε αυτό το κομμάτι, δεν μπορώ να αποτινάξω από πάνω μου το ότι όταν θα φάω παραπάνω θα αρχίσω να νιώθω σκουπίδι. Νιώθω καλύτερα όταν τα γαστρικά υγρα μου καίνε το στομάχι. Νιώθω ότι δεν μπορώ να το ξεπεράσω.. Όσες φορές έχω πάει σε ψυχολόγο, η απάντηση κρύβεται στην υγιεινή διατροφή (???). Δεν αντέχω να περνάνε τα χρόνια και να μην νιώθω ένα με το σώμα μου.. Δεν αντέχω να βλέπω τον χρόνο να περνάει και εγώ να μην απολαμβάνω την εαυτή μου!!!! Σας ευχαριστώ πολύ που με ακούσατε..
Αγαπητή φίλη, αν οι ψυχολόγοι σου λένε αυτό, αν όντως σου λένε αυτό, τότε χρειάζεται να πας σε άλλον ψυχολόγο. Αν δυσκολεύεσαι να βρεις, στείλε μέιλ στο lfoutsitzi@lifo.gr
4.Φοβάμαι να πάω σε ψυχολόγο. Ίσως το θέμα έχει συζητηθεί ξανά αλλά συγχωρέστε με. Πέρα το ότι είμαι καινούργια στο forum, η προσπάθεια του να γράψω ακόμα και σε ένα forum είναι μεγάλη. Είμαι πολύ εσωστρεφής και υποφέρω από μόνιμο άγχος. Ξέρω ακριβώς γιατί θέλω να πάω σε ψυχολόγο. Ωστόσο φοβαμαι ότι δε θα μπορέσω να τον/την κάνω να με καταλάβει ώστε να με βοηθήσει. Η πρώτη φορά μου φαντάζει βουνό και παγωνω στην ιδέα πως με το που αρχίσω να μιλάω θα αρχίσω και να κλαίω. Και ντρέπομαι να κλαίω μπροστά σε έναν ξένο… Ίσως και αυτό πρέπει να το λύσω. Μπήκα στη διαδικασία να γράψω εδώ μήπως μου δοθεί το κουράγιο που μου λείπει, μήπως κάποιος γράψει κάτι και με ξεκλειδώσει.
-Padme Amidala
Αυτό που περιγράφεις είναι μέρος της διαδικασίας. Έχεις κάνει την αρχή. Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να ντρέπεσαι να κλάψεις μπροστά σε έναν ψυχολόγο. Ο ψυχολόγος έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο. Δεν είναι ένας «άγνωστος». Δεν χρειάζεται να φοβάσαι την πρώτη φορά γιατί δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι συγκεκριμένο. Ό,τι γίνει, καλό θα είναι.
5.Καλησπέρα,στην όμορφη παρέα. Ειμαι 32 ετών παντρεμένη εδώ και 4χρόνια.Ο άνδρας μου 42 ετών και ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε τα αδύνατα δυνατά για να με κερδίσει. Εγιναν όλα πολύ γρήγορα γνωριστήκαμε πριν 5 χρόνια και μετά από 2 μήνες σχέση αρραβωνιατηκαμε και μετά από 1 χρόνο παντρευτηκαμε χωρίς να υπάρχει λόγος βιασύνης.Το θελαμε και οι δυο μας πολύ!ο άνδρας μου ωστόσο ήταν “παντρεμένος” πριν από 11 χρόνια ξανά και έχει ένα αγοράκι 11 χρόνων από αυτόν τον υποτιθέμενο γάμο.Και τον αποκαλώ έτσι γιατί κατά τα λεγόμενα του δεν πήγε ούτε σε δημαρχείο ούτε σε εκκλησία.Πηγαν απλα στο ληξιαρχείο και δήλωσαν ζευγάρι και υπέγραψαν.Δεν ξέρω κατά πόσο γίνεται αυτό και αν λέει αλήθεια πάνω σε αυτό το κομμάτι ή αν το λέει έτσι για να μην ρωτάω για αυτά τα χρόνια της ζωής του.Οποτε ρωτάω έτσι και αλλιώς ποτέ δεν “θυμάται” για να μου δώσει απαντήσεις.Γενικα δεν μιλάει για αυτή την περίοδο της ζωής του.Απο τα λίγα που μου έχει πει με το ζόρι, ξέρω ότι αυτήν τη γυναίκα δεν την αγάπησε ποτέ,είχαν μια καθαρά σεξουαλική σχέση.Ειχαν πιει λίγο παραπάνω και προεκειψε το παιδι.Εκεινος δεν ήθελε να το κρατήσουν αλλά εκείνη ήθελε οπότε αναγκάστηκα έγινε η αναγνώριση του τεκνου.Εμειναν μαζί ένα χρόνο μετά τη γέννηση του παιδιού και μετά χώρισαν τελείως.Και εγώ μπήκα στη ζωή του μετά από 11 χρονια..Ενω πρώτα ήμουν πολύ καλά με τον γιο του και πολύ αδιάφορη για την πρώην του καθότι δεν ήθελε να με γνωρίσει παρότι περνούσα ώρες με το παιδί της, απ’ όταν έμεινα έγκυος και έχασα το μωρό μου από εκλαμψια μέσα από μια πολύ οδυνηρή διαδικασία βγάζω μια ζήλια για αυτή την γυναίκα και για το παιδί αυτό.Δεν το θέλω να έρχεται σπίτι μας.Δεν θέλω να μιλάει μαζί της στο τηλέφωνο ο άνδρας μου(που το έκανε σπάνια έτσι κ αλλιως,μόνο για τα πολύ βασικά αν χρειαζόταν κάτι το παιδί)Νιώθω μια αποστροφή και αγνοω επιδεικτικά το παιδί του και μαλώνουμε συνέχεια αν τύχει να δει εκείνη όταν αφήνει το παιδί.Να τονίσω ότι δεν είμαι παλαβή που μαλώνω μαζί του καθώς πάμε να αφήσουμε το παιδί του και αυτή ανοίγει την πόρτα με άσπρο φανελάκι κ χωρίς σουτιέν ή με το βρακί.Εκει μου γυρνάει το μάτι και ενώ θέλω να την ξεμαλλιασω που δεν μας σέβεται την πληρώνει δυστυχώς ο άνδρας μου και μαλώνω μαζί του.Δεν καταλαβαίνω γιατί νιώθω έτσι ,αφού ξέρω ότι ο άνδρας μου με αγαπάει και δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσει σε εκείνη.οχι μόνο γιατί δεν είναι όμορφη και καλή σαν γυναίκα και σαν άνθρωπος γενικότερα (καθώς έχει βγάλει πολύ χολή απ’ όταν παντρεύτηκαμε και μετά και έχει κάνει άπειρα σκηνικά τύπου έχει γενέθλια το παιδί αλλά έλα μόνος σου γιατί δεν θέλω να είναι εδώ η γυναίκα σου και φυσικά ο άνδρας μου δεν πήγε καν παρότι του έλεγα να πάει και δεν με πειράζει)αλλά και γιατί αν ήθελε να είναι μαζί της θα ήταν και δεν θα ξαναπαντρευοταν και μάλιστα χωρίς πίεση λόγο εγκυμοσύνης όπως έγινε με εκείνη.Δεν ξέρω τι να κάνω για να ηρεμήσω..Πως να το διαχειρηστω και κυρίως δεν καταλαβαίνω γιατί έχει αλλάξει τόσο η συμπεριφορά μου;;Σε παρακαλώ βοήθησε με…
6.καλημερα ,ειμαι χωρισμενη και εχω μια κορη 34 χρονων ,ανεργη ,δεν εχει τελειωσει την σχολη της ,την συντηρω ,οποτε φτιαχνει μια σχεση μεταλασσεται ,τωρα ειναι με καποιον ,που της εμαθε διαφορα μεχρι να κλεψει και τις οικονομιες μου ,να φυγει απο το σπιτι και να κανει χρηση κανναβη ,φταιω και εγω γιατι την ειχα σαν βασιλισσα ,δεν εκανα τπτ για μενα ,εχω στερηθει τα παντα ακομη και ενα συντροφο γιατι με ηθελε μονο μαμα ,αισθανομαι ενα μεγαλο πονο μεσα μου που ημερα με την ημερα μεγαλωνει και με πιεζει ,δεν εχουμε καμμια επαφη ,με εχει μπλοκαρει παντου ,ευχαριστω
7.Πνίγομαι… Αγαπητή Α, μπα, βρίσκομαι για ακόμη μια φορά στην ίδια θέση. Νιώθω ότι θα τρελαθώ στο τέλος, θα γίνω από αυτούς που περπατάνε στο δρόμο και μιλάνε μόνοι τους, που φωνάζουν χωρίς λόγο και κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε. Εδώ και πολύ καιρό μου συμβαίνει το εξής, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ, δεν μπορώ να δουλέψω, να σκεφτώ, δεν μπορώ! Δουλεύω από το σπίτι πολύ καιρό, το έκανα και προ ιού, αλλά και όταν πήγαινα σε γραφείο πάλι τα ίδια ένιωθα. Τώρα τελευταία όμως το κακό έχει παραγίνει. Ο χρόνος περνάει και δεν έχω προχωρήσει τις δουλειές μου ούτε στο ελάχιστο, νιώθω ότι κάθε ώρα που περνάει πνίγομαι ακόμα περισσότερο. Και είναι οξύμωρο, ξέρω πως δεν μου φτάνει ο χρόνος για όσα πρέπει να κάνω και αντί να κάτσω να δουλέψω, αφήνω τις ώρες να περνάνε. Βρίσκω δικαιολογίες για να πω στον εαυτό μου, όπως το ότι έχω πονοκέφαλο και θέλω να δω ένα επεισόδιο από μια σειρά για να χαλαρώσω, ότι πρέπει να βάλω πλυντήριο, να σηκωθώ να ξεμουδιάσω τέλος πάντων, και άλλα τέτοια. Και οι ώρες περνάνε κι εγώ νιώθω πως πνίγομαι και αντί να προσπαθήσω να ανέβω στην επιφάνεια, κάθομαι ακούνητη περιμένοντας να πνιγώ. Δεν είναι μόνο αυτό όμως. Έχω γεμίσει για άλλη μια φορά, αρχεία, σημειώσεις, σελίδες σε φακέλους που αφορούν όλες το ίδιο πράγμα, διασκορπισμένα δεδομένα, ένα χάος! Θέλω δηλαδή να ξεκινήσω από κάπου και δεν μπορώ. Κανένας τρόπος δεν μου μοιάζει ικανοποιητικός. Γράφω στο χαρτί γιατί με βολεύει να το έχω δίπλα μου και να το κοιτάω όταν το χρειάζομαι, χάνω το χαρτί, μετά το μεταφέρω σε μπλοκ ή τετράδιο, μετά online, μετά τα tasks γίνονται πολύ μεγάλα οπότε αναγκάζομαι να τα μεταφέρω σε word, το word γίνεται χαοτικό και γυρίζω ξανά στο χαρτί. Όλη αυτή η διαδικασία μπορεί σε χρόνο να μου παίρνει όσο χρόνο κάνω να τελειώσω ένα project. Με λίγα λόγια, δεν χρονοτριβώ μόνο στο να πάρω απόφαση να δουλέψω αλλά και η μεθοδικότητά μου είναι για κλάματα με αποτέλεσμα να χάνω κι άλλο χρόνο. Θα μου πεις, φτιάξε ένα μόνο τρόπο και stick to it. Και θα σου πω, το έχω κάνει αλλά ξεχνάω τα βήματα, με αποτέλεσμα να φτιάξω manual για να θυμάμαι που πρέπει να βάζω τι, μετά το manual δεν γίνεται update κι εγώ, ξανά από την αρχή. Μία τρέλα με λίγα λόγια. Και όχι, δεν είναι μόνο αυτό. Μπλέκω όλα μου τα tasks μεταξύ τους. Να απαντήσω σ’ έναν πελάτη, να θυμηθώ να πληρώσω τα κοινόχρηστα, να αγοράσω λεμόνια γιατί τελειώνουν, να βάλω σίδερο, να αλλάξω την άμμο του γατιού μου, να μαγειρέψω. Ευτυχώς δεν σημειώνω πότε να αναπνεύσω. Άρα, καταλήγω να ασχολούμαι με άσχετα πράγματα που δεν έχουν καμία σημασία ή που μπορούν να γίνουν κάποια άλλη στιγμή. Αυτό όμως με κάνει να νιώθω λίγο παραγωγική, ότι κάτι κάνω δηλαδή. Και ο λόγος είναι επειδή πολλά από αυτά τα άσχετα γίνονται μηχανικά, δεν απαιτούν σκέψη και συγκέντρωση, άρα κάνοντάς τα, νιώθω καλά, για λίγο. Μετά ξανά τύψεις. Και προσπαθώ να το σταματήσω όλο αυτό, δεν γίνεται όμως. Κάποιος θα σκεφτεί πως έχω καεί και πρέπει να κάνω κάτι για να πάρω ανάσα, να πάω μια βόλτα, να γεμίσω τις μπαταρίες μου, κι εδώ θα απαντήσω πως μετά από χωρισμό σχέσης 7 χρόνων, έχω μείνει μόνη μου. «Έκαψα» όσες φιλίες είχα γιατί δεν προλάβαινα, λόγω δουλειάς και μετά λόγω σχέσης, αν είχα μια ώρα ελεύθερη προτιμούσα να την περάσω με εκείνον. Κακώς θα μου πεις, καλά να πάθεις. Δεν ήξερα, δεν καταλάβαινα πόσο κακό έκανα σ’ εμένα που με τον καιρό κόλλησα πάνω σ’ έναν άνθρωπο χωρίς να το καταλάβω και τώρα που δεν είναι εδώ εγώ νιώθω – όχι, δεν νιώθω, είμαι – μόνη. Πνίγομαι. Νιώθω ένα τεράστιο βάρος που δεν φεύγει ότι κι αν κάνω. Αν τύχει να δω κάτι αστείο, ακούω τον εαυτό μου να γελάει και νιώθω πως δεν είναι αληθινό, είναι μηχανικό. Έχω κάνει ψυχοθεραπεία, ενάμιση χρόνο, δεν άλλαξε τίποτα, ήθελα να αλλάξω τα πάντα αλλά δεν μπόρεσα. Ίσως δεν μπόρεσε να με καθοδηγήσει ο άνθρωπος που με είχε αναλάβει, ίσως δεν ταιριάζαμε. Δεν ξέρω τι να κάνω, δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι. Δεν ξέρω αν έχω συγκεκριμένη ερώτηση, χρειάζομαι βοήθεια, χρειάζομαι κάποιον να μου πει μια ιδέα, μια συμβουλή, κάτι που θα δουλέψει και θα αρχίσω ξανά να λειτουργώ, είμαι σε stand by mode εδώ και πολλά χρόνια και κουράστηκα, έχω αδειάσει. Υ.Γ.: συγγνώμη για το τεράστιο κείμενο, θα μπορούσα να γράψω κι άλλα όμως σε κούρασα ήδη αρκετά!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Για την 5 ειλικρινά λυπάμαι τόσο πολύ για το παιδί που μεγαλώνει σε τέτοιο περιβάλλον. Πολύ πρωτότυπο σενάριο. Η πρώην είναι ανισόρροπη που την παντρεύτηκε κατά λάθος, έκανε παιδί καταλάθος, το αγνοείς και δε θέλεις να έρχεται σπίτι του (το σπίτι του πατέρα του είναι και δικό του), δεν πήγε ο πατέρας στα γενέθλια του “φυσικά” (και καμαρώνεις κιόλας που επέλεξε εσένα αντί για το παιδί). Και θες να κάνεις και παιδί μ αυτόν τον άνθρωπο, δε σου έφτασε που τα έκανε θάλασσα με το πρώτο.
Σίγουρα είναι λυπηρό να μεγαλώνει το παιδί σε τέτοιο περιβάλλον,όμως η κοπέλα δεν ένιωθε πάντα έτσι.Της συνέβη κάτι πολύ δύσκολο και τωρα βγάζει ζήλια γιατί αυτή δεν τα κατάφερε.Δεν μπορούμε να κρίνουμε αυτό με τόση αυστηρότητα.Χρειαζεται εμφανώς έναν ψυχολόγο για να μπορέσει να διαχειριστεί το τραύμα της.
Αυτό που με ενόχλησε όμως πιο πολύ εμένα στην ιστορία είναι πως θεωρεί λόγο για να μην ζηλέψει το ότι η πρώην δεν είναι όμορφη.
πιστεύω ότι αυτό το σχόλιό της για την μη-ομορφιά της πρώην είναι συνδεδεμένο με τα συναισθήματα της προς το παιδί του συντρόφου. Έχασε το παιδί της – μια φρικτά τραυματική εμπειρία – αυτή, η νόμιμη σύζυγος. Αυτή, που ο άντρας επέλεξε να παντρευτεί κανονικά κ λέει ότι την αγαπά, δεν κατάφερε να ολοκληρώσει το ρόλο της ως μητέρα άρα έχει αποτύχει. Ενώ, η ‘άλλη’, η ‘πρώην’, η ‘της μίας νύχτας’ που ‘ανοίγει την πόρτα με το βρακί’ και ‘δεν είναι καν όμορφη’ έχει ένα παιδί που μεγαλώνει κ είναι υγιές. αυτά τα συναισθήματα τα έχω ακούσει από κάποιες φίλες μου… Διαβάστε περισσότερα »
Και άσχημη και κακιά η πρώην. Ποιος ξέρει με τι τερτίπια τον παρέσυρε και την άφησε έγκυο 🤮🤮
Ετσι οπως τα λες. Το παρεσυρε το παληκαρι μας που ηταν τοσο αβγαλτο κι αθωο που δεν θυμαται τιποτα(ή υποθετω πως θυμαται μονο οτι θελει ο γελοιος).
Δεν μου αρέσει καθόλου η έλλειψη ειλικρίνειας σε σχέση με την πρώην. Τι θα πει ήταν παντρεμένος σε εισαγωγικά, αλλά δεν ήταν; Ότι πήγε στο ληξιαρχείο και υπέγραψαν ότι είναι ζευγάρι; Λογικό είναι να εκνευριστεί η κοπέλα, αν και μεταφέρει τον εκνευρισμό της στα λάθος πρόσωπα (πρώην και παιδί). Εγώ στη θέση της θα είχα φρικάρει!
Προφανως ο τυπος της εχει πει 1002 ψεμματα, ειναι ανωριμος κλπ
Η κοπελα εκτος απο ψυχολογο θα πρεπει να συνεχισει να διαβαζει το σαιτ..μονο εγω σταθηκα στο ανοιγει την πορτα με ασπρο φανελακι χωρις σουτιεν? Ε και? Απο ολα τα υπολοιπα αυτο σε πειραξε? Λες να μην την ξαναδε ετσι?
Δεν πηγε ξερω γω στην εκκλησια ουτε σε κανενα οικογενειακο τραπεζι να πεις οτι υπαρχουν κανονες και δεν συμμορφωθηκε…λεεμε τωρα.
Καταλαβαινω οτι ισως νιωθει ανταγωνιστικα αλλα παραλληλα μου θυμιζει αυτα που λενε κατι γιαγιαδες για το πώς θα πρεπει να καθομαστε στον καναπε του σπιτιου μας…
Για την ερώτηση 5: Αγαπητή φίλη, λίγο μπερδεμένα τα λέει ο άνδρας σου. Αν με αυτή τη γυναίκα είχαν μία καθαρά σεξουαλική σχέση, αναγνώρισε το παιδί με συμβολαιογραφική πράξη, την οποία δήλωσε στο Ληξιαρχείο. Αν με αυτή τη γυναίκα δήλωσαν στο Ληξιαρχείο ότι ήταν ζευγάρι, μήπως είχαν υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης σε συμβολαιογράφο, το οποίο κατέθεσαν στο Ληξιαρχείο? Νομικά το σύμφωνο συμβίωσης έχει ελάχιστες διαφορές από τον παραδοσιακό γάμο. Αυτό που με προβληματίζει στην περιγραφή είναι το γεγονός ότι ο άνδρας σου δεν σου έχει εξηγήσει ακριβώς, τι καθεστώς ίσχυε με την πρώην. Είτε έχει κάνει νομική αναγνώριση του τέκνου εκτός… Διαβάστε περισσότερα »
Αφού…δε θυμάται!
Κι επιπλέον είναι άσχημη και κακιά η πρώην.
Ωραία δε λύνονται όλα έτσι; 🙂
(Κι ένα παιδί, μπαλάκι. Αυτά είναι.)
Alethiometer, πλέον όταν ακούω ότι α. η πρώην ήταν υστερική ή β. ότι ήταν μαζί της 800 χρόνια, αλλά χώρισαν γιατί αυτή τον ήθελε, αυτός ο καημένος δεν την ήθελε, βάζω τα πόδια στην πλάτη και τρέχω! Εξήγησέ μου, μα το Μακαρονοτέρας, πώς στο καλό γίνεται ο σύζυγος να μη “θυμάται” αν με τη μητέρα του παιδιού του υπέγραψαν σύμφωνο συμβίωσης ή αν έγινε αναγνώριση τέκνου εκτός γάμου. Και η κοπέλα αμφιβάλλει για την ειλικρίνειά του. Δηλαδή θα μπορούσαν να έχουν υπάρξει και παντρεμένοι με την πρώην και να μην της το λέει; Θα τρελαθώ!!! Την καταλαβαίνω την κοπέλα που… Διαβάστε περισσότερα »
Στρουθοκαμηλισμό το λένε και πολλοί το έχουμε κάνει με μεγάαααλη αποτυχία. 🙂
Φίλη του 7, μου ακούγεσαι αναβλητική λόγω τελειομανιας. Προσπάθησε να κόψεις σε πολύ μικρά κομματάκια αυτά που έχεις να κανεις. Κάθε φορά που ξεκινάς ένα κομματάκι, να το κανεις ως το τέλος. Μη βάζεις πολύ ψηλά τον πήχη, αρκεί το αποτέλεσμα να είναι οκ και όχι τέλειο.
1. Κυρία Κάτια, θα σας αναφέρω εν συντομία την εμπειρία μου με τα ηρεμιστικά. Εγώ τα πήρα σε μία περίοδο υπερβολικού άγχους με πολλά ψυχοσωματικά συμπτώματα. Όσον καιρό τα έπαιρνα, σε συνδυασμό με αντικαταθλιπτικά και ψυχοθεραπεία, πράγματι δεν ήμουν αγχωμένη, δεν ήμουν απαισιόδοξη, δεν ήμουν στενοχωρημένη, αλλά δεν ήμουν ούτε χαρούμενη. Επίσης, δυστυχώς μού προκάλεσαν εθισμό και μόνο η ψυχή μου ξέρει τι πέρασα για να τον ξεπεράσω. Προσωπικά, περιμένω να νιώσω κοντά σε αυτό που λέμε χαρούμενη, χρόνια μετά (γιατί είμαι μόνο 20 χρονών), όταν θα έχω σταματήσει τα χάπια, και με εσωτερικές διεργασίες και εμπειρίες ετών θα αποδεχτώ… Διαβάστε περισσότερα »
Loneliness.2000, γράφεις ότι τα χάπια σου προκάλεσαν εθισμό και δυσκολεύτηκες να τον ξεπεράσεις. Μπορώ να ρωτήσω αν σε βοήθησε κάποιος ειδικός στο θέμα του εθισμού; Με ποιον τρόπο τα κατάφερες; Ρωτάω γιατί μου φαίνεται δύσκολο και επειδή το αντιμετωπίζω ως πρόβλημα στο περιβάλλον μου…
Lou είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να τα σταματήσεις. Με βοήθησε ο ψυχίατρος που με παρακολουθούσε τότε, ο οποίος μου μείωνε διαρκώς τη δοσολογία μέχρι που τα σταμάτησα. Αλλά για να φτάσω σε αυτό το σημείο, πήρα εγώ την απόφαση ότι θέλω να τα κόψω, όταν κατάλαβα ότι δεν ήμουν λειτουργική στην καθημερινότητά μου, ότι δεν είναι φυσιολογικό να κοιμάμαι 15 ώρες την ημέρα και ότι άρχισαν να επιδεινώνουν τη διάθεση μου. Πλέον παίρνω τέτοια φάρμακα μόνο όταν παθαίνω κρίσεις πανικού ή όταν είμαι υπερβολικά αγχωμένη και για μικρά χρονικά διαστήματα.
αχ αυτά τα ηρεμιστικά – πήρα για τρεις μήνες κ ήμουν μια χαρά! χωρίς άγχος, χωρίς αϋπνίες, χωρίς κρίσεις, καθαρό μυαλό, παραγωγικότητα, ηρεμία. Το συγκεκριμένο φάρμακο που πήρα δεν δημιουργεί χημικό εθισμό αλλά σίγουρα δημιουργεί συναισθηματικό εθισμό. Γιατί να θέλω να το σταματήσω κ να ξαναγυρίσω σε εκείνη τη μαύρη τρύπα που δεν μπορούσα να ανασάνω; τα προβλήματα/οι καταστάσεις που με είχαν οδηγήσει σε κρίσεις άγχους κ πανικού δεν είχαν λυθεί ούτε είχαν τελειώσει/φύγει. Ο γιατρός όμως μου τα έκοψε κ μου έδωσε συμβουλές πως να διαχειρίζομαι το άγχος μου. Η πρώτη του συμβουλή ήταν να αρχίσω να λέω ‘όχι’… Διαβάστε περισσότερα »
Κάνω εδώ και κάποια χρόνια ψυχανάλυση με τη βοήθεια ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή για να ξεπεράσω τις κρίσεις πανικού και την κατάθλιψη. Στην αρχή χρειάστηκα τα φάρμακα που με έκαναν να νιώσω και πάλι δυνατή και μπόρεσα να ανοιχτώ ευκολότερα στον θεραπευτή μου. Αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά. Τα αντικαταθλιπτικά δεν προκαλούν εθισμό, τα ηρεμιστικά προκαλούν όταν δεν χρησιμοποιούνται σωστά . Σε μένα δεν δημιούργησαν κανένα πρόβλημα. Το έχω ξαναγράψει εδώ, η ψυχανάλυση ήταν το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσα να κάνω στο εαυτό μου. Ήμουν και τυχερή γιατί έπεσα σε εξαίρετο επιστήμονα και δεν χρειάστηκε να ψάξω. Μην φοβάστε τους ειδικούς ψυχικής υγείας, τολμήστε… Διαβάστε περισσότερα »
αγαπητή Padme Amidala, κι εγώ φοβόμουν και ντρεπόμουν να πάω σε ψυχολόγο. Φοβόμουνα ότι τα προβλήματά μου θα του / της φαινόντουσαν γελοία, άξια περιφρόνησης, και αυτό ήταν μέρος του προβλήματος. Και ντρεπόμουν από κοινωνικής πλευράς, αισθανόμουν φοβερά άβολα κοινωνικά. Όσο και να υπάρχουν αυτά ή άλλα αισθήματα που μας εμποδίζουν, όμως, παραμένει ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις για σένα. Πιστεύω ακράδαντα ότι οι φόβοι σου δεν θα επαληθευτούν και το χειρότερο είναι οι φόβοι αυτοί καθαυτοί. Αν κλάψεις, σου εγγυώμαι ότι θα είναι ό,τι πιο φυσιολογικό και ότι συμβαίνει άπειρα συχνά. Αν δεν κλάψεις, θα είναι πάλι οκ. Αν… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι! Κάθε φορά που η μητέρα μου μού εξιστορεί διάφορες καταστάσεις (τα οποία ακούω σχεδόν 30 χρόνια) εγω της λεω να πάει να τα πει σε έναν ψυχολόγο μπας και ησυχάσει. Κάποια στιγμή μου είπε ακριβώς αυτό “αν πάω, μόνο θα κλαίω”. Της είπα κάτι που μας είχε αναφέρει ένας καθηγητής μου ψυχολόγος, οτι υπάρχουν άνθρωποι που στις πρώτες συνεδρίες κλαίνε, μόνο αυτό. Βασικά ορισμένοι μπορεί να μιλάνε και να κλαίνε ταυτόχρονα, άρα πάλι δεν καταλαβαίνεις και πολλα (αστειακι), όπως και να ‘χει είναι οκ! Μάλιστα είναι κάτι παραπάνω από οκ, γιατί ίσως και να σημαίνει ότι αυτόν τον άνθρωπο/επαγγελματία… Διαβάστε περισσότερα »
Για πολλούς μήνες έμπαινα στο γραφείο του ψυχολόγου και έκλαιγα μόνο με την ερώτηση ‘πως είσαι σήμερα και πως ήταν η εβδομάδα σου’. Δηλαδή από το πρώτο λεπτό. Το κλάμμα είναι τρόπος έκφρασης. Όσα περισσότερα συναισθήματα καταπιέζουμε μέσα μας, προσπαθώντας να πείσουμε τον εαυτό μας ότι δεν τα νιώθουμε, όσες περισσότερες σκέψεις έχουν μείνει κρυμμένες χωρίς ανάλυση και κατανόηση, κάπως και κάποτε πρέπει να βγουν και επιλέγουν την οδό των δακρύων. Αν νιώσεις την λύτρωση και την ανακούφιση μετά από ένα απελευθερωτικό κλάμμα, σταματάς να το καταπιέζεις και απλά το αφήνεις να βγει πάντα και παντού. Ολα αυτά βέβαια, αγαπημένη… Διαβάστε περισσότερα »
Στην απάντηση 1: Κάτια το πιο ασφαλές ώστε να επουλώσουν οι πληγές σου είναι να επισκεφθείς έναν ειδικό και να πάρεις τη φαρμακευτική αγωγή που τυχόν θα σου προτείνει. Η λύση βρίσκεται εκεί και όχι στο ποτό ή το τσιγάρο που κάνουν χειρότερα τα πράγματα. Είναι καιρός να ζήσεις και μόνο έτσι θα τα καταφέρεις
Γισ την 7: δεν ξέρω αν το έχεις σκεφτεί ποτέ, η αν έχει ειπωθεί κατά τη διάρκεια της ψυχοθεραπειας που έκανες, αλλά πολλά, αν όχι όλα όσα περιγράφεις μου θυμίζουν ΔΕΠΥ (ή ADHD στα αγγλικά). Θα σου πρότεινα να πας σε κάποιον ειδικευόμενο ψυχολόγο ή ψυχίατρο που μπορεί να κάνει κάποια διάγνωση επί του θέματος. Πιστεύω πως είναι σημαντικό να απευθυνθείς σε κάποιον που είναι γνώστης του αντικειμένου, γιατί πολλές φορές είναι δύσκολο στην αναγνώριση. Αν διαγνωστείς με ΔΕΠΥ, υπάρχουν πολλοί τρόποι αντιμετώπισης που θα βελτιώσουν την καθημερινότητα σου, και αν όχι, μπορείς να πάρεις μια διαφορετική προσέγγιση η καθοδήγηση… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή νούμερο 7… Πρώτη φορά ταυτίζομαι με κάποια περιγραφή τόσο έντονα… Οι τύψεις, το χάος το stand by, το άδειασμα… Νιώθω το ίδιο πνίξιμο με σένα με μερικές διάφορες στις συνθήκες (έχω κρατήσει κοινωνικές σχέσεις αλλά έχασα τη δουλειά μου εδώ κ κάποιο καιρό ). Κάποιες μέρες είναι και για μένα αφόρητα. Δεν μπορώ να σηκωθώ απ το κρεβάτι, δεν έχω motivation για τίποτα και μέχρι να καταφέρω να ηρεμήσω το χάος στο κεφάλι μου μέρες μπαίνουν κ βγαίνουν… Stand by τα τελευταία 3 χρόνια… Ούτε εγώ έχω βρει τη λύση ακόμα, και ούτε πιστεύω πως υπάρχει μια καθολική λύση… Διαβάστε περισσότερα »
-Padme Amidala –Οι στιγμές που έκλαιγα μιλώντας στον ψυχολόγο μου ήταν λυτρωτικές. Μάλιστα επέλεξα να συνεχίσω με εκείνον στον οποίο ένιωσα την οικειότητα να εκφράσω αυθόρμητα και σχετικά σύντομα τα συναισθήματά μου και όχι μόνο τις σκέψεις μου. Κάνε το πρώτο βήμα,χωρίς ντροπή,χωρίς να σκέφτεσαι ότι θα σε κρίνει ο/η ψυχολόγος,για το ότι πήγες σε αυτόν και αυθόρμητα ξεκίνησες να κλαις.Αν το κάνει δεν κάνει σωστά τη δουλειά του.Άλλωστε το κλάμα δεν είναι παρά συναισθήματα που ζητούν κάποιον επιπλέον τρόπο για να εκφραστούν. Πηγαίνοντας κανείς σε ψυχολόγο, βρίσκει (με την πολύτιμη βοήθειά του)τρόπους να επικοινωνήσει ο (θεραπευόμενος) με τις βαθύτερες… Διαβάστε περισσότερα »