in

Η επίκληση της φύσης ως μέσου νομιμοποίησης του μισογυνισμού

Εκεί που πεθαίνει η επιχειρηματολογία, κάτι πολύ σάπιο ξεφυτρώνει

Το να κάνεις παιδί είναι μια δυνατότητα, που μπορείς να αξιοποιήσεις εφόσον το επιθυμείς. Δεν είναι υποχρέωση και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Η αντίληψη πως η δυνατότητα συνιστά και κανονισμό δεν είναι παρά μια απαρχαιωμένη απόπειρα προσωποποίησης της φύσης. ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

η επίκλιση της φύσης κλπ 1
Εικονογράφηση: Μαρία Γρηγοροπούλου

Στον διάλογο υπάρχει μία πάρα πολύ χαρακτηριστική ένδειξη ότι τελείωσαν τα επιχειρήματα και αρχίζει η ευλογοφανής αυθαιρεσία. Είναι το σημείο όπου κάποιος δεν μπορεί πια να υποστηρίξει με λογική και στοιχεία τη θέση του, αλλά παράλληλα αρνείται και να παραδεχτεί ότι αυτή είναι εσφαλμένη. Τότε είναι που επιχειρεί να την επιβάλει. Και το κάνει όχι δια της βίας, αλλά με αναγωγές σε απόλυτες αλήθειες και αξιώματα τα οποία είναι κατασκευασμένα με τέτοιο τρόπο ώστε -τι έκπληξη!- να ακυρώνουν κάθε αντίλογο και να επικυρώνουν τη θέση που δεν αποδεικνύεται με κανένα άλλο μέσο.

Η επίκληση της φύσης, είναι μία από αυτές τις μεθόδους επιβολής. Πρόκειται για μια βολικότατη και εξαιρετικά ύπουλη επικοινωνιακή τακτική, που στηρίζει την ισχύ της ακριβώς στο ότι δεν είναι επιχείρημα. Είναι επιθετικό τέχνασμα. Δεν προσθέτει κάτι στο τραπέζι του διαλόγου, απλούστατα αναποδογυρίζει το τραπέζι για να πέσει κάτω ό,τι με κόπο εισέφεραν τα πραγματικά επιχειρήματα.

Η φύση είναι κάτι άπιαστο, ασαφές, πολύπλοκο, αλλά καθολικό. Όταν, λοιπόν, κάποιος αποφασίζει να μιλήσει εξ ονόματός της και να σου επιτεθεί, είναι σαν να σε κόβει από τη ρίζα σου. Ο στόχος είναι να σε εξαιρέσει από το όλον δημιουργώντας μία τεχνητή διάσταση ανάμεσα σε σένα και μια οικουμενική σταθερά. Και έτσι, να σε απαξιώσει, να σε καταστήσει άκυρο και μαζί με σένα να εξαφανίσει και τη συλλογιστική σου. Το τρικ λειτουργεί αυτοματικά σχεδόν, σαν σόφισμα: Η φύση είναι πάνω από όλους -αυτό που λες αντίκειται στη φύση- άρα ό,τι λες είναι μια βλακεία και μισή. Στο τέλος, δεν έχει σημασία τι ειπώθηκε και κατά πόσο ευσταθεί. Άπαξ χρησιμοποιηθεί το χαρτί της φύσης, σωστό είναι ό,τι συμπορεύεται με αυτό που διατυπώθηκε ως χρησμός της.

Πριν από λίγο καιρό, βρέθηκα σε μια παρέα καθόλου τυχαία -ίσα ίσα, διαλεγμένη προσεκτικά με το αυστηρό κριτήριο που υιοθετεί κανείς όταν έχει κουραστεί να εκθέτει τον εαυτό του στην κακοποιητική βλακεία του αφιλτράριστου πλήθους. Θεωρητικά, ήμουν σε ασφαλές περιβάλλον, λοιπόν. Αλλάζαμε τα θέματα το ένα μετά το άλλο, όπως πάντα με τους φίλους μου, συζητούσαμε πότε συμφωνώντας πότε διαφωνώντας, αλλά σε κάθε περίπτωση πατώντας στη νοητή εκείνη γραμμή που ενώνει τη σκέψη των ατόμων με κοινό θεμέλιο και προσανατολισμό. Μέχρι που η συζήτηση έφτασε στη σύγχρονη γυναίκα και τη μητρότητα. Μακάρι να μην είχε φτάσει ποτέ.

Οι φίλοι μου έβρισκαν σκανδαλώδη την απόφαση μιας γυναίκας να μην κάνει παιδί, για χίλιους διαφορετικούς λόγους:

«Πώς θα προχωρήσει η ζωή της; Ποια θα είναι η χρησιμότητά της; Ποια η επαφή της με τις υπόλοιπες γυναίκες που κάνουν παιδί και αλλάζουν κοινωνική ζωή; Και όταν γεράσει με τι θα ασχολείται; Με γκόμενους; Οι γυναίκες δεν παραμένουν σεξουαλικά ενεργές για πάντα! Με ένα παιδί θα είναι σίγουρα πιο ευτυχισμένη και θα προστατευτεί από τη μιζέρια! Τώρα μπορεί να μην το θέλει αλλά θα το θέλει μετά».

Εξήγησα τα πάντα, σοκαρισμένος που έπρεπε να εξηγήσω οτιδήποτε. Ότι δεν ζούμε σε βιβλίο της Έμιλι Μπρόντε, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει, οι γυναίκες μπορούν να μεγαλουργήσουν επιλέγοντας μόνες τους τη ζωή τους, τα παιδιά δεν είναι εργαλεία, δεν υπάρχουν σφραγισμένες μοίρες, οι δυνατότητες των γυναικών είναι άπειρες και ότι αν το φύλο θέτει ακόμη περιορισμούς σε οποιονδήποτε, το ζητούμενο είναι να τους εξαλείψουμε και όχι να τους διαιωνίσουμε συντηρώντας στερεότυπα, που δεν ανταποκρίνονται πια στην πραγματικότητα.

Έξαλλος που έπρεπε να μιλήσω για τα αυτονόητα σε ανθρώπους που δεν είχαν καμία δικαιολογία να μην τα ξέρουν -και με τον φόβο που διακατέχει πάντα οποιονδήποτε οδηγείται σε αυτό το σημείο (υπάρχει κάτι εξαιρετικά δυσοίωνο στην ανάλυση του στοιχειώδους, σαν να είσαι εγκλωβισμένος σε εφιάλτη-λούπα), άρχισα να διακρίνω την ακόμη πιο ζοφερή συνέχεια του πράγματος: Δεν υπήρχαν πειστικά επιχειρήματα για την μητρότητα ως υποχρέωση, αυτό ήταν ξεκάθαρο. Η συζήτηση δεν είχε λογική εξέλιξη. Μπορείτε να μαντέψετε τι ακολούθησε, λοιπόν. Ω ναι, η φύση με είχε εντοπίσει και ήταν έτοιμη να απλώσει το μακρύ, κάλπικο πλοκάμι της.

«Ξέρεις, οι γυναίκες πρέπει να κάνουν παιδιά και αυτό δεν το λέμε εμείς. Το λέει η φύση. Το σώμα τους είναι σχεδιασμένο για αυτόν τον σκοπό. Οι γυναίκες που δεν κάνουν παιδί είναι πιο επιρρεπείς στον καρκίνο! Η μητρότητα είναι ο προορισμός τους. Γίνεται για χιλιάδες χρόνια έτσι και γίνεται για κάποιον λόγο. Δεν θα αναιρέσεις εσύ αιώνες και αιώνες εξέλιξης για να στηρίξεις έναν τρέντυ νεωτερισμό».

Η φύση είχε αρχίσει να μιλάει μέσω των φίλων μου σαν το Άγιο Πνεύμα. Μόνο που δεν ήταν η φύση που μίλησε, αλλά μια συγκαλυμμένη πατριαρχική αντίληψη των πραγμάτων, η οποία θυμίζει φανατικούς πιστούς που επικαλούνται τον Θεό ως πανάκεια σε κάθε παραλογισμό του δόγματός τους. Δεν υπήρχε κάτι να πω για να τους μεταπείσω. Ήταν βέβαιοι πως ο σεξισμός τους είναι βιολογία. Και αυτή η βεβαιότητα τούς βόλευε απολύτως και από συνειδησιακής άποψης.

Ποιος θέλει να παραδεχτεί τον μισογυνισμό του, άλλωστε;

Η συμφεροντολογική ερμηνεία της φύσης, όμως, δεν είναι η φύση. Γιατί η φύση δίνει δυνατότητες. Δεν δίνει προσταγές.

Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι η φύση είναι όντως ο άτεγκτος μηχανισμός που κάποιοι φαντασιώνονται να τους δίνει μοιραίες εντολές, ίσως είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε το εξής: Γιατί άραγε σπεύδουμε να ανατρέψουμε καταστάσεις που αυτός ο μηχανισμός επιφέρει, όταν βλέπουμε ότι δεν μας συμφέρουν; Γιατί θεραπεύουμε ασθένειες; Γιατί προστατευόμαστε από κεραυνούς; Γιατί δεν τα κάνουμε όπου βρούμε; Αφού η φύση ορίζει τα παραπάνω ως εντελώς φυσιολογικά

 

Το να κάνεις παιδί είναι μια δυνατότητα, που μπορείς να αξιοποιήσεις εφόσον το επιθυμείς. Δεν είναι υποχρέωση και δεν υπάρχει κανένα στοιχείο που να αποδεικνύει κάτι τέτοιο. Η αντίληψη πως η δυνατότητα συνιστά και κανονισμό δεν είναι παρά μια απαρχαιωμένη απόπειρα προσωποποίησης της φύσης, η μεταφορά σε αυτήν ιδιοτήτων σοφού γέροντα, δηλαδή, (με προσωπείο Μάνας για ξεκάρφωμα) που με το αυστηρό του δάχτυλο ορίζει τι είναι σωστό και τι όχι, για το καλό μας. Είναι, με λίγα λόγια, η απόδοση δικών μας απόψεων σε έναν φορέα εγνωσμένου κύρους που θα τις αναδείξει πειστικότερα. Μια ψευδεπίγραφη επίκληση στην αυθεντία.

Η φύση είναι ένας απέραντος ωκεανός δεδομένων που εμείς παραμετροποιούμε, όπως θέλουμε και μπορούμε. Οι κανόνες που ξεφεύγουν από ένα αντικειμενικό στοιχείο (βαρύτητα, E=mc², έμμηνος ρύση) και γίνονται ηθική (οι γυναίκες ΠΡΕΠΕΙ να κάνουν παιδιά) δεν είναι φυσικοί κανόνες, είναι ανθρώπινα κατασκευάσματα που εξυπηρετούν ανθρώπινα συμφέροντα. Και η υποταγή της γυναίκας σε φυσικούς και άλλους κανόνες ήταν πάντα ένας αποτελεσματικός μοχλός χειραγώγησής της.

Ακόμη όμως και αν δεχτούμε ότι η φύση είναι όντως ο άτεγκτος μηχανισμός που κάποιοι φαντασιώνονται να τους δίνει μοιραίες εντολές, ίσως είναι σκόπιμο να αναρωτηθούμε το εξής: Γιατί άραγε σπεύδουμε να ανατρέψουμε καταστάσεις που αυτός ο μηχανισμός επιφέρει, όταν βλέπουμε ότι δεν μας συμφέρουν; Γιατί θεραπεύουμε ασθένειες; Γιατί προστατευόμαστε από κεραυνούς; Γιατί δεν τα κάνουμε όπου βρούμε; Αφού η φύση ορίζει τα παραπάνω ως εντελώς φυσιολογικά (και άρα εφαρμοστέα σύμφωνα με το σκεπτικό ότι πρέπει να κάνεις παιδί αφού μπορείς). Γιατί εμποδίζουμε τη φύση να εκτυλιχθεί τέλος πάντων; Η απάντηση είναι απλή και υπό το φως αυτών των παραδειγμάτων (τα οποία βέβαια δεν θίγουν κανένα πατριαρχικό προνόμιο για να τα αμφισβητήσει κανείς), στοιχειώδης: Επειδή ο πολιτισμός μας προόδευσε τόσο, ώστε να μας δίνει την επιλογή να διαχειριζόμαστε τη φύση προς όφελός μας. Και ο καθένας επιλέγει μόνος του το δικό του όφελος.

Η θεωρία ότι οι γυναίκες γεννιούνται με ορισμένο πεπρωμένο προς εκπλήρωση είναι μια πατροπαράδοτη ιδεοληψία που αποσκοπεί σε κάτι απλό και θλιβερό: στη διατήρηση ενός συγκεκριμένου συσχετισμού δυνάμεων. Οι άντρες παραμένουν σε δεσπόζουσα θέση ασύδοτης ελευθερίας όσο οι γυναίκες παραμένουν σε καθεστώς αλλεπάλληλων καταναγκασμών με πρόσχημα το γενικό συμφέρον. Φαντασιώσεις περί χρέους της γυναίκας να συμμορφωθεί με μια συγκεκριμένη νόρμα δεν είναι τίποτα περισσότερο από προσπάθειες ελέγχου της, προκειμένου αυτή μέσα από τους περιορισμούς της να αφήνει περισσότερο χώρο στους προνομιούχους να απολαμβάνουν το προνόμιό τους. Η βιολογία παίζει τώρα τον ρόλο που έπαιζε κάποτε η θρησκεία στη νομιμοποίηση των περιορισμών αυτών – οι οποίοι συχνότατα περιβάλλονται και ρομαντικούς τύπους για να χρυσωθεί το χάπι της ανελευθερίας: Ο «ιερός ρόλος της μανούλας» ως άλλοθι του μαντρώματος στο σπίτι, η «σύζυγος – στωική Παναγία» ως ξέπλυμα της ανδρικής (μόνο) απιστίας, η «γυναικεία ευαισθησία» ως δικαιολογία ανισοτήτων στον επαγγελματικό τομέα κ.ο.κ.

Όμως, γενικό συμφέρον δεν νοείται με αυτόν τον τρόπο. Χίλιες φορές προτιμότερος ο ολικός αφανισμός από τη διαιώνιση ενός είδους στις πλάτες μιας κατηγορίας του. Αφήστε δε που κανείς δεν μας εγγυάται ότι η εξέλιξη του είδους μάς περιλαμβάνει όλους. Αφήστε που η γενικότερη εξέλιξη δεν προϋποθέτει τη συνέχιση ενός ορισμένου είδους. Αυτό, για όσους θεωρούν την αναπαραγωγή τους απαραίτητη για να υπάρξει αύριο.

Δεν πιστεύω πως οι φίλοι μου είναι μισογύνηδες, όπως δεν πιστεύω ότι κάθε εκδήλωση σεξισμού ανεξαιρέτως είναι και τεκμήριο μισογυνισμού. Πιστεύω όμως ότι η εμμονή σε ψευδο-ορισμούς της φύσης και η φασίζουσα υπαγωγή των ανθρώπων (κυρίως μειονοτήτων) σε αυθαίρετες μονάδες μέτρησης κανονικότητας, είναι δηλωτικές ενός απερίγραπτου υπαρξιακού φόβου ανάμεικτου με άγνοια και αβεβαιότητα. Είναι η ταραχή του ευνοημένου και προνομιούχου μπροστά στο ενδεχόμενο να χάσει το καταφύγιο της υπεροχής του και την εργολαβία του στην αυτοδιάθεση. Ο παλιός κόσμος τρέμει επειδή μυρίζεται το ξεβόλεμά του. Και το ξεβόλεμα είναι πάντα δυσάρεστο επειδή συνεπάγεται επανεκπαίδευση – και όλοι ξέρουμε πόσο άχαρη είναι αυτή, ειδικά όταν έχεις μάθει λάθος την αλφαβήτα.

Δεν πειράζει, όμως. Η πρόοδος, με τα όποια προσκόμματα και πισωγυρίσματά της, είναι αναπότρεπτη. Και όποιος έχει πρόβλημα με αυτό, θα το ξεπεράσει και θα συνηθίσει. Η φύση είναι μανούλα στην προσαρμογή.

 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

37 Comments
δημοφιλέστερα
νεότερα παλαιότερα
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια
Marina_Mathioudaki
Marina_Mathioudaki
5 χρόνια πριν

Όλα πολύ εύστοχα κύριε Αλεξανδρή αλλά οι φίλοι σας είναι μισογύνηδες. Ως μια γυναίκα 38 ετών που δεν την συγκίνησε ποτέ η επιθυμία να κάνει παιδιά και που αντιμετωπίζει την έντονη αποδοκιμασία των συνανθρώπων της γύρω από αυτό το ζήτημα, σας επιβεβαιώνω ότι όταν διάβασα την παράγραφο με τα λεγόμενα των φίλων σας, με έπιασε ταραχή και βαθιά απογοήτευση. Λυπάμαι πολύ αλλά η πατριαρχία έχει διαποτίσει και το τελευταίο κύτταρο του εγκεφάλου τους για να υποστηρίζουν τόσο κοντόφθαλμες, μικρονοϊκές και μισογύνικες απόψεις. Χαίρομαι πάρα πολύ όμως που υπάρχουν άντρες που σκέφτονται όπως εσείς. Εύχομαι να γίνουν στο μέλλον όλο και… Διαβάστε περισσότερα »

frabala
frabala
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Marina_Mathioudaki

Τεινω να συμφωνησω δυστυχως ως προς το μυσογυνισμο. Ιςως αν, με καποιο μαγικο τροπο, ολοι, ανεξαιρετως, οι αντρες ζουσαν δυο 24ωρα ως γυναικες, μπορει ν’ αλλαζαν καποια πραγματα.

Eating Daisies
Eating Daisies
5 χρόνια πριν

Εξαιρετική προσέγγιση. Αν δεν ήταν μεγάλο το άρθρο, θα το τύπωνα και θα το έβαζα στο προσωπικό μου “εικονοστάσι”. Αφού δεν γίνεται, θα το κρατήσω στα Αγαπημενα μου για να το διαβάζω περιοδικά. Ανήκω σ’ αυτήν την “αφύσικη” κατηγορία που αποφάσισε να μην κάνει παιδιά. Μην βιαστείτε, είμαι παντρεμένη πάνω από είκοσι χρόνια και την απόφαση την πήραμε από κοινού με τον σύντροφο μου. Οι λόγοι πολλοί: Από τη μια, όταν αρχίσαμε να πιεζόμαστε από τους γύρω μας να κάνουμε παιδί για να “ολοκληρωθούμε”, είμασταν ταπί και ψύχραιμοι, δουλεύοντας δωδεκάωρα για να συντηρηθούμε. Δεν είχαμε και καμία βοήθεια. Και εγώ,… Διαβάστε περισσότερα »

idril
idril
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Eating Daisies

Πολύ ωραίο σχόλιο. “Δηλώνω υπεύθυνα ανεύθυνη”. Ξέρεις ακριβώς τις δυνάμεις και τις αδυναμίες σου. Και γιατί να θέλεις τις ευθύνες δηλαδή; Αν περνάς όμορφα με τον άνθρωπό σου, αν θεωρείς τη ζωή σου μια συλλογή από όλα όσα διάλεξες μόνη σου, γιατί πρέπει να νιώθεις ότι είναι καλό να βάλεις άλλον έναν άνθρωπο μέσα της;

Να περνάς καλά!

Moura
Moura
5 χρόνια πριν

1. Τα συγχαρητήριά μου, κ. Αλεξανδρή, για το δυνατό σας μυαλό (προνόμιο της φύσης) και την τόσο ευρεία καλλιέργειά του (διαχείριση της φύσης προς όφελός σας). Ως άτεκνη, παντρεμένη γυναίκα στα 38, σας ευχαριστώ που μου δίνετε επιχείρήματα να αντιτάξω στην καθημερινή έλλειψη διακριτικότητας από τους γύρω μου.
2. Τα συγχαρητήριά μου, ομάδα του Αμπα και κ. Τσαγκαρουσιάνε, για το υπέροχο site που έλειπε τόσο! Δε φωνάζετε και Ειρήνη Γεωργή, Χρύσα Οικονομοπούλου, Old Boy, Sraosha να τα έχουμε όλα σε ένα; Συγχαρητήρια!

Zoi Konstantinou
Zoi Konstantinou
5 χρόνια πριν

Συγχαρητήρια για όλο το άρθρο και ευχαριστώ που περιγράψατε αυτό που νιώθω μερικές φορές, στη φράση “και με τον φόβο που διακατέχει πάντα οποιονδήποτε οδηγείται σε αυτό το σημείο (υπάρχει κάτι εξαιρετικά δυσοίωνο στην ανάλυση του στοιχειώδους, σαν να είσαι εγκλωβισμένος σε εφιάλτη-λούπα)” .

Cecilia Venier-Baffo
Cecilia Venier-Baffo
5 χρόνια πριν

Αυτό ακριβώς το αβάσταχτο φορτίο κουβαλάει ακόμη μια γυναίκα στον Δυτικό “πολιτισμένο” κόσμο. Ενας σχεδόν εξόφθαλμος εκβιασμός που υφίσταται από την παιδική ηλικία και βασίζεται στα αξιώματα “η μητρότητα είναι η ολοκλήρωση της γυναίκας”, “δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία”, “τα παιδιά είναι το νόημα και ο προορισμός στη ζωή μιας γυναίκας”. Κι έτσι βλέπουμε γυναίκες που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά να λιώνουν από την θλίψη και να αναρωτιούνται αν είναι ανολοκλήρωτες και καταδικασμένες να μην νιώσουν ποτε την “υπερτατη ευτυχία” της μητρότητας. Και άλλες που κάνουν παιδί υπό το αόρατο βάρος αυτού του εκβιασμού και αποδεικνύονται παντελώς ακατάλληλες στον ρόλο… Διαβάστε περισσότερα »

Moura
Moura
5 χρόνια πριν

Η επίκληση της φύσης, επίσης, γιατί να γίνεται μόνο από τη μία πλευρά; Με αυτή τη λογική, δεν είναι κόντρα στη φύση μας και η εξωσωματική γονιμοποίηση και όλες αυτές οι μέθοδοι που βοηθούν τεχνητά την αναπαραγωγή; Γιατί δηλαδή σε περιπτώσεις όπου βοηθείται τεχνητά η αναπαραγωγή δεν επικαλούμαστε το αλάνθαστο της φύσης; Ευνόητο ότι είμαι υπέρ της επιστήμης, τα παραπάνω απλώς μια παρατήρηση για το γελοίο του επιχειρήματος “κόντρα στη φύση”.

Δανάη Βαρδαλή
Δανάη Βαρδαλή
5 χρόνια πριν

Όπως έχει πει και η Όπρα (ναι, θα κάνω quote την Όπρα), η βιολογία είναι το τελευταίο πράγμα που κάνει κάποιον άνθρωπο μητέρα.

detective monk
detective monk
5 χρόνια πριν

Χαίρομαι πολύ που αυτό το άρθρο προέρχεται από άντρα και χαίρομαι που υπάρχουν κ άλλες όπως εγώ που απλά δεν θέλουν να κάνουν παιδί για “να δουν οι γονείς εγγόνια πριν κλείσουν τα μάτια τους”, για να μην πει ο κόσμος οτι είμαστε ανίκανοι γιατί έτσι πρέπει τέλος πάντων… Το οτι είμαι γυναίκα δε σημαίνει οτι πρέπει να κάνω παιδιά…. υπάρχει και η ελεύθερη βούληση…Συνειδητά λοιπόν και γω με τον άντρα μου, ο οποίος έχει ήδη 2 , αποφασίσαμε οτι δεν θέλουμε να εκπληρώσουμε το χρέος μας μας προς την κοινωνία.. Και βασικά θα ήθελα όσοι επιλέγουν να κάνουν παιδί,… Διαβάστε περισσότερα »

Σουβλίτσα
Σουβλίτσα
5 χρόνια πριν

Εξαιρετικό κείμενο! Ήθελα να προσθέσω το εξής: Είναι εξίσου τραγικό να θεωρείται ο μοναδικός σκοπός της ύπαρξης των γυναικών που απέκτησαν παιδιά, η μητρότητα. Έκανα παιδιά σε μικρή ηλικία και πάντα δεχόμουν κριτική για το χρόνο που αφιέρωνα στον εαυτό μου. Σήμερα αφήνω, γλυκά γλυκά και με απεριόριστη αγάπη, τα παιδιά μου να ακολουθήσουν το δικό τους δρόμο κι εγώ συνεχίζω το δικό μου εξερευνώντας καινούργιους τόπους με τον επιπλέον χρόνο που έχω πια στη διάθεση μου. Δε ζω μέσα από εκείνα ούτε εκείνα ζουν με ενοχές ανταπόδοσης προς εμένα. Απλά αγαπιόμαστε.

Aloutero
Aloutero
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Σουβλίτσα

Μπράβο μαμά Σουβλίτσα. Μου θυμίζεις τη μαμά μου. Μαμά εσύ?

IrisPrismatica
IrisPrismatica
5 χρόνια πριν

Αγαπημένε Άρη Αλεξανδρή, για πολλοστή φορά με δικαιώνεις για τον τεράστιο θαυμασμό που σου έχω. Συμπτωματικά, δε, συζητούσα μόλις τις προάλλες ακριβώς για το θέμα που θίγεις. Για το αν το ζήτημα είναι οι προοδευτικοί άνθρωποι να αρνούμαστε ότι κάτι “ορίζεται ” από τη φύση ή απλώς να πούμε ότι η φύση δεν είναι απαραίτητο να μας απασχολεί. Αφού έχουμε αψηφίσει τη φύση σε τόσα θέματα -έχουμε καταφέρει να πετάμε, να νικάμε άπειρες ασθένειες και λοιμώξεις, αφού έχουμε διαχωρίσει σιαμαίους κι έχουμε φτιάξει διαστημόπλοια, γιατί κολλάμε τόσο σε κάποια θέματα; Προσωπικά, για χρόνια δυσκολευόμουν να ακούσω τον ίδιο μου τον… Διαβάστε περισσότερα »

Μάνα Κουράγιο
Μάνα Κουράγιο
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  IrisPrismatica

Να είμαστε σίγουροι μόνο ότι οι συνομιλητές μας αντιλαμβάνονται βασικές έννοιες και μπορουν να ανταλλάξουν επιχειρήματα. Ειναι πολύ δύσκολο να κάνεις κάποιον που είναι πεπεισμένος ότι έχει δίκιο να αποκτήσει μια άλλη οπτική. Ας μην παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο.

IrisPrismatica
IrisPrismatica
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Μάνα Κουράγιο

Ναι, εννοείται ότι αυτό είναι μια απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε ουσιαστική συζήτηση, Μάνα Κουράγιο. Φυσικά, όταν βρισκόμαστε απέναντι σε ανθρώπους που δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία ανταλλαγής απόψεων, απλώς προσπαθούν να επιβάλλουν τις δικές τους -που κι αυτές δεν τις έχουν αναλύσει, τις έχουν απλώς χωνέψει αμάσητες αλλά τις ανεμίζουν παράλληλα σα σημαία- εκεί κάνουμε οικονομία δυνάμεων, δεν παίρνουμε φόρα να κουτουλήσουμε σε τοίχο.

Σανάνθη
Σανάνθη
5 χρόνια πριν
Απάντηση σε  Μάνα Κουράγιο

Ειδικα σε τέτοιες συζητήσεις, η ποιότητα και το βάθος σκέψης των συνομιλητων δεν είναι κάτι που μπορεί να προβλεφθεί. Χαίρομαι που ξεκινάει μια τέτοια συζήτηση στο διαδίκτυο, απο το σπίτι της Λένας. Θέλουμε και αλλα κείμενα απο σένα, Αρη Αλεξανδρή!