Από τη Μογγολική Αυτοκρατορία έως τη Αγγλοκρατορία, τη Σοβιετική Ένωση μέχρι την Αμερικανική εισβολή, η Αφγανική πρωτεύουσα έχει πολιορκηθεί ασταμάτητα από διάφορες δυνάμεις πολέμου. Η αρχιτεκτονική της είναι ένα αρχείο εκείνων που επιθυμούν να την ανοικοδομήσουν σύμφωνα με τη δική τους εικόνα.
Ανάμεσα σε αμέτρητες τρύπες και ερείπια, το ομαλό έδαφος σπανίζει. Ο Αυστραλός Oliver Percovich, το γνωρίζει πολύ καλά αυτό. Το 2007 προσγειώθηκε στην πόλη του Αφγανιστάν ακολουθώντας την ερευνήτρια κοπέλα του. Τις ώρες που δεν έψαχνε να βρει δουλειά έκανα οτι θα έκανε ο κάθε skater: εξερευνούσε το μέρος με το skate μέχρι να βρει το νέο του σπίτι. Βλέποντας πως τα skate spots ήταν λίγα αποφάσισε να στρατολογίσει δυο παιδιά από την περιοχή δίνοντας τους σανίδες. Ξεκίνησαν έτσι όλοι μαζί να κάνουν skate στο λύκειο της πόλης.
Ήταν εντελώς διαφορετική η εμπειρία από ότι στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ, με πλήθος ανθρώπων να μαζεύεται για να παρακολουθήσει τα κόλπα και την αστυνομία να διακόπτει σε τακτά διαστήματα για να τους πει να διαλυθούν. Ο ενθουσιασμός όμως αποδυνάμωνε την ένταση της πόλης, όπου οι βομβαρδισμοί είναι μια καθημερινή πραγματικότητα και όπου οι γυναίκες σχεδόν απουσιάζουν από τους δρόμους και την κοινωνία των πολιτών.
«Είναι δύσκολο να εξηγήσω πως είναι να ζεις κάπου που δεν βλέπεις σχεδόν καθόλου γυναίκες» λέει ο Oliver.
Ο Oliver άρχισε να ασχολείται με το να μαθαίνει στα παιδιά και στα νέα κορίτσια να κάνουν skate. Το γεγονός ότι κανένας δεν είχε ξαναδεί skate στην πόλη, έδινε τη δυνατότητα στα κορίτσια να το χρησιμοποιούν εξίσου και δεν τα απέκλειε, όπως γίνεται στα άλλα παραδοσιακά αθλήματα. «Όταν εισήχθη το ανταγωνιστικό στοιχείο στο άθλημα τα κορίτσια κυριολεκτικά «έκαναν σκόνη» τα αγόρια, διεκδικώντας ως δικό τους χώρο, εκείνο το μικρό σημείο στη πόλη» αναφέρει.
Ο Oliver Percovich ξεκίνησε το Skateistan το 2007 με σκοπό την ενδυνάμωση των παιδιών στην Καμπούλ μέσω του skateboarding. Σήμερα έχει επεκταθεί εώς την Καμπότζη και την Νότιο Αφρική και συνεργάζεται με χιλιάδες νέους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ένα μάθημα συγκεκριμένα όπου συναντήθηκαν όλα τα κορίτσια μεταξύ τους, ένωσαν τα χέρια τους και άρχισαν να τραγουδάνε μαζί, οδήγησε σε επιφοίτηση. «Συνειδητοποίησα πως όλα τα κορίτσια προέρχονται από διαφορετικές εθνοτικές ομάδες, διαφορετικές κοινωνικοοικονομικές τάξεις, (μεσαίες, χαμηλές, μερικά ήταν παιδιά που εργάζονταν στο δρόμο) και με κάποιο τρόπο το skateboard τα είχε φέρει μαζί, ενωμένα σε ένα χώρο μακριά από το εχθρικό περιβάλλον. Αυτό που είδα εκεί ήταν ένας μικρόκοσμος του τι μπορούσε να είναι όλη η χώρα».
Αυτή η διαπίστωση ότι το skateboarding μπορεί να αποτελέσει όχημα για κοινωνική αλλαγή εξαπλώνεται. Σε όλο το κόσμο πολλοί οργανισμοί το χρησιμοποιούν ως εργαλείο μετασχηματισμού. Με αυτόν τον τρόπο προκαλούν διαφορετικές αντιλήψεις σχετικά με το τι μπορεί και πρέπει να είναι η κουλτούρα skateboarding– και από ότι φαίνεται λειτουργεί.
«Η απλή πράξη του skateboarding είναι από μόνη της θεραπευτική και απαιτεί έναν ορισμένο βαθμό προσοχής και αυτοπεποίθησης» Will Ascott.
To Skateistan- ο πρωτοποριακός μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ίδρυσε ο Oliver, σήμερα διαθέτει προγράμματα στη Νότιο Αφρική, την Καμπότζη και το Αφγανιστάν , με χιλιάδες παιδιά να συμμετέχουν. Ωστόσο ο Oliver δεν είναι μόνος.
To Free Movement Skateboarding είναι φιλανθρωπικό κίνημα που εδρεύει στην Αθήνα και διδάσκει στα παιδιά των προσφύγων skateboard, στοχεύοντας να βελτιώσουν την ποιότητα ζωής τους. Με τη βοήθεια δεκάδων φιλανθρωπικών οργανώσεων, ΜΚΟ και τη δυναμική του αθλήματος έχουν καταφέρει την ευκολότερη ένταξη των παιδιών στην ελληνική πραγματικότητα.
O Charlie Davis ξεκίνησε το SkatePal το 2013, χρησιμοποιώντας το skateboarding ως ενωτική δύναμη για τους νέους στην Παλαιστίνη.«Ο τρόπος που είδα τα παιδιά να αντιμετωπίζουν το skate μέσα από την Παλαιστινιακή νοοτροπία μου έδειξε πως τα παιδιά ήταν ατρόμητα».
«Δεν χρειάζεται να περιγράψεις την κουλτούρα, τον τρόπο ζωής γύρω από το skateboard. Απλά πρέπει να πεις: «Πάρε μια σανίδα»- Charlie Davis.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
