Από την Katie Cunningham
Την προηγούμενη εβδομάδα έλαβα ένα μήνυμα στο Linkendln από έναν άνθρωπο που δεν γνώριζα. Αυτό από μόνο του δεν ήταν τόσο παράξενο, αφού κάπως έτσι λειτουργούν αυτά. Άνοιξα όμως το λογαριασμό μου και αντί για επαγγελματική πρόταση ή κάποια συναρπαστική νέα ευκαιρία εργασίας, είδα ότι μου έκανε μια «ανήθικη» πρόταση. Αυτός ο άνθρωπος, που με είχε δει στο Tinder και (σωστά) υπέθεσε ότι δεν θα ταιριάζαμε, βρήκε το επώνυμο μου, αναζήτησε το προφίλ μου σε έναν διαδικτυακό τόπο επαγγελματικής δικτύωσης και το χρησιμοποίησε για να προσπαθήσει να μου «την πέσει».
Πόσταρα τη συνομιλία μας στο Twitter, η οποία προκάλεσε μια χιονοστιβάδα σχολίων που ταυτίζονταν με την κατάσταση μου. Γυναίκες από όλον τον κόσμο μου έγραφαν τις ιστορίες τρόμου μου έζησαν. Περιέγραφαν στιγμές που οι άντρες που είχαν ήδη απορρίψει στις εφαρμογές, έβρισκαν με κάποιον τρόπο τα προφίλ τους στα social media, στο Facebook, το Instagram, και τις φλέρταραν. Μια γυναίκα είχε λάβει τηλεφώνημα στο ίδιο της το γραφείο, από έναν ονειροπόλο μνηστήρα, ο οποίος είχε γκουγκλάρει τα στοιχεία της και είχε βρει το τηλέφωνο της δουλειάς της. Αργότερα την ίδια μέρα, μια φίλη μου τρομοκρατήθηκε, επειδή όταν επέστρεψε σπίτι, βρήκε μια εκτυπωμένη φωτογραφία ενός ημίγυμνου άντρα κάτω από την πόρτα.
Η εφαρμογές γνωριμιών, όπως το Tinder και το Bumble σχεδιάζονται για να διευκολύνουν την επικοινωνία μεταξύ των ατόμων με αμοιβαίο ενδιαφέρον. Μπορείτε να «σύρετε» δεξιά όσους άντρες και γυναίκες επιθυμείτε αλλά θα είστε σε θέση να μιλήσετε μόνο με εκείνους που σας «σύρουν» προς τα δεξιά. Μια ολόκληρη ρύθμιση, ειδικά φτιαγμένη για να προστατεύει τους χρήστες και να εμποδίζει το μπαράζ μηνυμάτων από άτομα που δεν ενδιαφέρονται να βγουν κάποιο ραντεβού.
Θεωρητικά το σύστημα είναι καλό, αλλά όσο και αν υπάρχουν αυτές οι εφαρμογές, οι χρήστες τις παρακάμπτουν, κυνηγώντας στο διαδίκτυο και στη πραγματική ζωή, όσους τους έσυραν προς τα αριστερά και τους απέρριψαν. Για μερικούς άντρες, η γνώση ότι μια γυναίκα είναι μόνη και όχι σε σχέση- είναι μια πρόσκληση για ανελέητο κυνήγι. Δεν είναι βέβαια (συνήθως διαγράφω τα μηνύματα αυτά μονομιάς). Η τακτική να τραβήξουν οπωσδήποτε το ενδιαφέρον, δεν λειτουργεί.
Γιατί τότε συμβαίνει αυτό;
Ίσως παραπλανώνται από το γεγονός ότι οι άνθρωποι χρησιμοποιούν νόμιμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για να φλερτάρουν και να συνάψουν σχέσεις. Είναι τόσο συνηθισμένη η τάση των αντρών να αγνοούν τις γυναίκες που τους ελκύουν, στην πραγματική ζωή και ύστερα να τις βρίσκουν στο Instagram και να τις στέλνουν μηνύματα. Έχει γίνει από τραγούδι της Νicki Minaj μέχρι meme στο ίντερνετ. Όταν γίνει σωστά, τότε συνήθως υπάρχει happy end- η ηθοποιός Miranda Tapsell και ο συγγραφέας James Colley παντρεύτηκαν μετά από την γνωριμία τους στο Twitter. Εγώ προσωπικά έχω βγει με άντρες ύστερα από την επικοινωνία μας στο Instagram ή το Facebook. Υπάρχουν πολλές μεταβλητές σχετικά με το ποια μηνύματα είναι θεμιτά ή όχι. Οι κανόνες μπορεί να είναι άγραφοι αλλά είναι αρκετά ευκολονόητοι για οποιονδήποτε διαθέτει μια στοιχειώδη κοινωνική αντίληψη.
Ωστόσο μετά αναρωτιέμαι, αν οι άντρες που στέλνουν τα ενοχλητικά μηνύματα, πραγματικά περιμένουν απάντηση ή απλά θέλουν οι γυναίκες να γνωρίζουν ότι τις έχουν δει, αξιολογήσει και θεωρήσει κατάλληλες για σεξ. Αν αυτή είναι μια νέα μορφή catcalling -που νομίζω ότι είναι- τότε πρόκειται περισσότερο για επιβολή του ανδρισμού και εξουσίας παρά για ειλικρινή απόπειρα γνωριμίας.
Το να με καταδιώκουν στο διαδίκτυο, άτομα που με έχουν δει στο Tinder, δεν είναι απλά απόδειξη του ανησυχητικά υπερβολικού ενδιαφέροντος της online παρουσίας μου αλλά ένα μήνυμα ότι η έλλειψη συγκατάθεσης δεν τους νοιάζει. Είναι ένας τρόπος κυριαρχίας- όπως στο σπίτι, στην εργασία- οπουδήποτε μπορούν να αισθάνονται ασφαλείς. Κάποιοι μπορεί να δικαιολογήσουν αυτά τα μηνύματα ως αδέξιες προσπάθειες, αλλά νομίζω ότι είναι αρκετά πιο μελετημένες.
Ο διώκτης μου στο Linkedln δεν συμπεριέλαβε στο μήνυμα του εκφράσεις αγάπης ή αθώου ενδιαφέροντος να με γνωρίσει καλύτερα. Μου μιλούσε για το πουλί του και τα πράγματα που θα ήθελε να μου κάνει με αυτό.