Γιατί η κυβέρνηση δεν θα υποστηρίξει θύματα βιασμού σαν κι εμένα

Όταν ήμουν 23 χρονών, σε ένα ταξίδι μου στη Μαλαισία, βιάστηκα επανειλημμένως από έναν άγνωστο. Όταν μου επιτέθηκε δεν είχα τις αισθήσεις μου, βρισκόμουν λιπόθυμη. Ακόμα όμως και όταν ξύπνησα και του είπα αμέτρητες φορές «όχι», εκείνος με αγνόησε και συνέχισε να με βιάζει ολόκληρο το βράδυ, απειλώντας ότι θα με βλάψει χειρότερα. Μόλις ήμουν ασφαλής, πήγα και ανέφερα το έγκλημα. Ωστόσο ο βιαστής μου δεν συνελήφθη ποτέ.

Το περιστατικό συνέβη τον Ιούλιο του 2016. Τον Αύγουστο που ακολούθησε επέστρεψα στο Ηνωμένο Βασίλειο και ζήτησα ψυχολογική υποστήριξη ώστε να μπορέσω να διαχειριστώ το τεράστιο τραύμα. Ήταν αναμενόμενο πως η λίστα αναμονής θα ήταν μεγάλη. Μακάρι όμως να ήταν τόσο εύκολο.

Η πρώτη κλήση που έλαβα ήταν από ένα Συμβουλευτικό Κέντρο Γυναικών στο Ανατολικό Λονδίνο. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για την απάντηση τους: ήταν τόσο πνιγμένοι από την μεγάλη ζήτηση για τις υπηρεσίες τους, και έτσι έπρεπε να κλείσουν τη λίστα αναμονής. Μέσα στους επόμενους οκτώ μήνες ήρθα σε επαφή με πολλά κέντρα υποστήριξης του Λονδίνου. Όλα μου είπαν πως οι λίστες αναμονής τους είχαν κλείσει λόγω υπερβολικών αιτήσεων.

«Προσπαθήστε ξανά σε λίγους μήνες» κάθε φορά μου έλεγαν την ίδια φράση. Κάθε φορά ήταν το ίδιο απολογητικοί. Και κάθε φορά που ξαναπροσπαθούσα, η ιστορία ήταν ακριβώς η ίδια. Η λίστα ήταν γεμάτη και κανείς δεν μπορούσε να με βοηθήσει.

Αυτός ήταν ο λόγος που αποφάσισα να παραιτηθώ από την ανωνυμία μου, την οποία δικαιούνται όλα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και να μιλήσω. Σε ολόκληρη τη χώρα, κι’άλλα θύματα σεξουαλικής βίας αντιμετωπίζουν την ίδια κατάσταση: βυθίζονται όλο και πιο βαθιά στην ψυχολογική κρίση χωρίς να έχουν πρόσβαση στην υποστήριξη. Στην πραγματικότητα είμαι μία από τους τυχερούς.

Η τελευταία φορά που επικοινώνησα με κάποιο Κέντρο ήταν πέρσι. Η πνευματική και ψυχική μου κατάσταση κατρακυλούσε και δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Υπέφερα τόσο από σοβαρότατες ημικρανίες που έπρεπε να δηλώσω ασθένεια στην επιχείρηση όπου εργαζόμουν. Όταν λοιπόν κάλεσα το τοπικό Κέντρο Στήριξης, μου είπαν ότι δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν. Τότε κατέρρευσα. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να στραφώ πουθενά, δεν είχα πρόσβαση στη βοήθεια που τόσο απεγνωσμένα χρειαζόμουν. Έκανα άστατο ύπνο, έβλεπα εφιάλτες, υπνοβατούσα. Ένιωθα ότι έχανα τον έλεγχο του εαυτού μου. Εν τω μεταξύ, όσοι θεώρησα ότι έπρεπε να με βοηθούν, μου έλεγαν ότι απλά δεν ήταν σε θέση.

Χωρίς να έχω άλλες επιλογές, εκμυστηρεύτηκα στην επικεφαλή της ομάδας μου στη δουλειά, τι περνούσα. Έπρεπε να μιλήσω, είχα φτάσει σε σημείο να μην μπορώ να βγω από το σπίτι. Έστειλα ένα μειλ, στο οποίο έγραφα τα πάντα για τον βιασμό και τον αγώνα μου να λάβω κάποια βοήθεια. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω.

Ήταν μια κραυγή απόγνωσης και ποτέ μου δεν πίστευα ότι θα μπορούσα να καταφέρω κάτι μέσα από αυτό. Παρ’όλαυτα εκείνη διευθέτησε τα πράγματα. Με έφερε σε επαφή με έναν ειδικό θεραπευτή και κανόνισε να πληρώσει ο εργοδότης μου. Αυτό δεν συμβαίνει για τους περισσότερους επιζώντες βιασμού. Ο μόνος λόγος που συνέβη σε μένα είναι γιατί ήμουν αναγκασμένη να μιλήσω ανοιχτά για αυτό που μου είχε συμβεί.

Σήμερα λοιπόν, υποβάλλω αναφορά, ζητώντας από την κυβέρνηση να αναλάβει την ευθύνη για την αποτυχία της και να εξασφαλίσει ότι οι παροχές συμβούλων ψυχικής υγείας και στήριξης υπάρχουν εκεί για όσους τις χρειάζονται. Καλώ άλλους να με βοηθήσουν να πω στην πρωθυπουργό, Τερέσα Μέι, ότι κάθε ένας από εμάς έχει το δικαίωμα της πρόσβασης σε ανεξάρτητες υπηρεσίες υποστήριξης όταν το επιδιώκουν και το δικαίωμα να λαμβάνουν μακροχρόνια συμβουλευτική που θα τους βοηθήσουν να ανακάμψουν. Σε πολλές περιπτώσεις αυτό θα μπορούσε να είναι σωτήριο.

Εν έτη 2019, είναι το λιγότερο απαράδεκτο να παραμένουν κλειστές οι λίστες αναμονής. Οι πράξεις μιλούν όμως πιο δυνατά από τα λόγια και η Μέι πρέπει να κάνει κάτι για να αποδείξει ότι νοιάζεται. Από μόνα τους λόγια συμπαράστασης και συμπόνιας δεν βοήθησαν ποτέ κανέναν.

Όπως όλα δείχνουν, το κράτος αποτυγχάνει. Μόνο το Μάρτιο του 2018, σε Αγγλία και Ουαλία, 6.355 ήταν τα θύματα σεξουαλικής βίας που περίμεναν σε λίστες αναμονής. Η αναμονή μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 14 μήνες για όσους έχουν πρόσβαση στις υπηρεσίες. Συχνά όμως, όπως βίωσα και εγώ, αν η αναμονή διαρκεί περισσότερο από ένα χρόνο, τα κέντρα παίρνουν την απόφαση να διώξουν νέους πελάτες.

Πολλά θύματα θα συνεχίσουν να παλεύουν σιωπηλά. Ελπίζω ότι οι μελλοντικές γενιές δεν θα εισπράξουν αυτήν την απογοήτευση.

Η Fern Champion μίλησε στην Telegraph και στη Rosa Silverman 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News