Συνέντευξη: τρεις γυναίκες μιλάνε για την απόφαση τους να μην κάνουν παιδιά

Η παρακάτω συνέντευξη προέκυψε μετά από σχετικό κάλεσμα που έγινε μέσα από το σάιτ. Έγινε μέσω τσατ τον Δεκέμβριο. Η συζήτηση έχει τροποποιηθει κατά τόπους ως προς την αλληλουχία για λόγους καλύτερης κατανόησης της ροής.

Λένα: Ως άσκηση ταχύτητας, μπορείτε να μας πείτε σε μια πρόταση γιατί δεν θέλατε να κάνετε παιδιά;

Άννα: Γιατί έχω κληρονομικές ασθένειες (ήταν όντως ταχύτητας;)

Λένα: Είναι η σπίθα που χρειάζεται για να αρχίσει η κουβέντα.

Φαίνια: Τη θεωρώ τη μεγαλύτερη ευθύνη που μπορεί να έχει ένας μέσος άνθρωπος, την οποία δεν θέλω καθόλου να επωμιστώ.

Ναταλία: Γιατί δεν ήθελα ποτέ. Μάλλον δεν είναι το default μου.

Φαίνια: Κι αυτό με το default πολύ καλό, εγκρίνω. Ούτε εγώ ήθελα ποτέ

Άννα: Συμφωνώ και με τις δύο απλά για μένα όταν διαγνώστηκα έπεσε η ταφόπλακα

Νάταλι: Ε, μα να πρέπει πάντα να έχουμε έναν valid λόγο;

Λένα: Πότε συνειδητοποιήσατε ότι δεν ήταν κάτι που θέλετε; Θυμόσαστε κάποιο περιστατικό που σας έκανε να σκεφτείτε ότι τώρα είμαι σίγουρη;

Φαίνια: Τώρα που έχω ανίψια απλά επιβεβαιώνομαι.

Ναταλία: Απλά δεν θέλουμε κόσμε!

Άννα: Έμεινα κατα λάθος στα 26. Με έπιασε τέτοιος πανικός που παίζει να απέβαλα από την τρομάρα. Το ήξερα που το ήξερα, τότε σιγουρεύτηκα. Και μετά τις διαγνώσεις ήρθε και η χαριστική βολή.

Ναταλία: Εγώ αποδέχτηκα συνειδητά ότι δεν θέλω, όταν η σχέση μου δήλωσε ότι ήθελε.

Φαίνια: Δεν θυμάμαι πότε το συνειδητοποίησα, θυμάμαι ότι είναι κάτι που έλεγα από πολύ μικρή. Νομίζω είχε άμεση σχέση με το γεγονός ότι είχα δυσλειτουργική οικογένεια, οπότε θεωρούσα ότι το default στα ζευγάρια είναι να τσακώνονται συνεχώς και δεν ήθελα να έχουν αυτό το βάρος και οι άλλοι. Τώρα βέβαια η σχέση μου είναι τέλεια και πιστεύω θα ήμασταν πολύ καλοί γονείς, οπότε οι λόγοι είναι άλλοι

Λένα: Φαντάζομαι θα ακούτε .συχνά το «θα αλλάξεις γνώμη»

Άννα: Έτσι και έτσι! Είμαι πολύ τυχερή στην οικογένεια μου. Από μικρή μου έλεγαν να γίνω δυναμική, ανεξάρτητη και όχι νυφούλα και μανούλα. Επίσης όλοι μου οι φίλοι που έχουν παιδιά, υποφέρουν οικονομικά. Με ζηλεύουν και λίγο, που να μου πουν να αλλάξω γνώμη

Ναταλία: Μόνιμα. Βασικά νομίζω πως όλοι θεωρούν τόσο «φυσιολογικό» το να θέλουμε παιδιά, που όντως πιστεύουν πως απλά είμαστε ανώριμες που δεν θέλουμε και ότι όταν μεγαλώσουμε θα αλλάξουμε γνώμη.

Φαίνια: Ναι «θα αλλάξεις γνώμη» ή και το «να αλλάξεις γνώμη». Σίγουρα έχω και πολλούς που λένε πόσο έξυπνη είμαι και πως κάνω πάρα πολύ καλά. Κυρίως η άμεση οικογένεια μου. Αδέρφια, ξαδέρφια που έχουν παιδιά και έχουν το θάρρος να μου το πουν. Γενικά από την οικογένεια μου (μαμά, θείες) δεν υπάρχει καμία απολύτως πίεση.

Άννα: Ε, ας είμαστε ανώριμες τότε… So what? Πολύ το γουστάρω να λιάζω το ανώριμο πετσί μου σε διαφορετική παραλία κάθε χρόνο χωρίς κουβαδάκια, μπρατσάκια, ταπεράκια, κεφτεδάκια και λοιπά σε -άκια.

Φαίνια: Αχ και εγώ.

Ναταλία: Εντάξει τα κεφτεδάκια καλά είναι…

Άννα: Σωστό!

Πόσο χρονών είστε;

Ναταλία: 27. Έχω ένα μικρό περιθώριο ακόμη μέχρι να αρχίσει η πίεση. Θεωρείται ακόμα «της ηλικίας» μου το να μην θέλω. Στην Κύπρο που είμαι βέβαια θεωρούμαι γεροντοκόρη. Έχουν χαμηλότερο μέσο όρο ηλικίας εδώ για οικογένεια. Περίπου 25.

Άννα: 31. Εγώ δεν έχω περιθώριο

Φαίνια: Ααα μικρή είσαι ακόμα μπορεί να αλλάξεις γνώμη! Εγώ θα κλείσω τα 33 σε λίγους μήνες. Κάθε χρόνος που περνάει επιβεβαιώνομαι όλο και περισσότερο. Κάθε χρόνος σου δίνει νέες προοπτικές στο θέμα «kids, not even once».

Με ποιον τρόπο αντιμετωπίζεται την πίεση και την υποτίμηση της επιλογής σας; Το θα αλλάξεις γνώμη είναι κανονικό πατρονάρισμα.

Ναταλία: Είναι εκνευριστικό, αλλά κυρίως πληγώνει. Σαν να σε μειώνουν με το γάντι. Τύπου «πατ πατ» στην πλάτη «είσαι μικρή ακόμα». Σαν να σε ακυρώνουν ως έλλογο ον.

Άννα: Η αλήθεια είναι ότι δεν μου έχει τύχει πατρονάρισμα. Σίγουρα όμως θα απαντούσα απότομα γιατί είμαι νευρόσπασμα. Μακάρι όμως να έλεγαν μόνο αυτό. Θα λέγαμε «βεβαίως, τι είναι 30 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα;» και θα ξεμπερδεύαμε.

Φαίνια: Επειδή αυτοί που μου το λένε είναι άνθρωποι που έχουν οικογένεια και αγαπούν πολύ τα παιδιά (είναι πραγματικά λίγοι), δεν το παίρνω καθόλου στραβά. Είναι σαν να μου λένε απλά πώς γίνεται να μην μου αρέσει το αγαπημένο τους φαγητό και πως αν δοκιμάσω θα μου αρέσει.

Ναταλία: Μεγάλο το ρίσκο αυτής της δοκιμής πες τους, γιατί δεν έχει επιστροφή.

Άννα: Αιτούμαι δικαιώματος να το χρησιμοποιήσω αυτό!

Τι γίνεται με τα σχόλια από μη κοντινούς ανθρώπους; Δεν προκύπτει το θέμα και σε τυχαίες παρέες;

Ναταλία: Εμένα λόγω ηλικίας δεν υπάρχουν συχνά αφορμές. Σίγουρα όμως όταν αρχίσει ο περίγυρος να σχηματίζει οικογένειες, θα προκύψει κι’αυτό.

Άννα: Εμένα λόγω Ολλανδίας δεν υπάρχουν. Εδώ τα ζευγάρια τεκνοποιούν στα 40. Βασικά όσο το σκέφτομαι απορώ που δεν έχει γίνει απόπειρα πατροναρίσματος προς το άτομο μου. I feel so alone!

Φαίνια: Κυρίως από μη κοντινούς είναι τα σχόλια. Όσο πιο άσχετος είναι αυτός που το λέει, τόσο πιο αδιάφορος μου είναι. Πιο μικρή το ένιωθα σαν πατρονάρισμα, τώρα μου είναι απολύτως αδιάφορο.

Βρεθήκατε σε σχέση που τέθηκε αυτό το θέμα;

Ναταλία: Εγώ το έζησα και το ζω ακόμη.

Φαίνια: Εγώ σίγουρα όχι, τουλάχιστον σε σοβαρή σχέση.

Άννα: Έχω χωρίσει ήδη πέντε φορές λόγω αυτού και ετοιμάζομαι για έκτη.

Με το ίδιο πρόσωπο;

Άννα: Θα ήταν καλύτερα αλλά όχι…6 διαφορετικά! Από την πρώτη μου σχέση στα 17, επειδή ήθελε στα 19 να γίνει μπαμπάς. Υπάρχουν κι’αυτοί.

Φαίνια: Σοκ!

Το εννοούσε ή ήθελε να σε αναγκάσει με αυτόν τον τρόπο; Μερικές φορές είναι μέσο για την περιφρούρηση μιας γυναίκας.

Άννα: Και τα δύο. Ο συγκεκριμένος τύπος κάθε γυναίκα που έβρισκε ήταν η γυναίκα της ζωής του. Έχει αρραβωνιαστεί 5 φορές! Εγώ ήμουν η πρώτη

Φαίνια: Ω Θεοί!

Α, μάλιστα εντάξει είναι ιδιαίτερη περίπτωση. Όσες έχετε χωρίσει γι’αυτόν τον λόγο, θρηνήσατε τη σχέση; Ή διαλύθηκε και για άλλους λόγους;

Ναταλία: Εγώ θα σας πω στο μέλλον. Δεν μου έχει ξανατύχει. Πιστεύω όμως ότι είναι ένα απροσπέλαστο θέμα. Σίγουρα σε βάζει σε σκέψεις. Το γνωστό μην το μετανιώσεις στο μέλλον.

Άννα: Θρήνησα πολύ. Το να χωρίζεις γι’αυτό είναι σαν να σου λέει ο άλλος ότι η ανταλλακτική σου αξία για σχέση είναι μόνο μέσω της μήτρας σου. Είμαι συντροφικός τύπος, μου αρέσει η συμβίωση αλλά μέχρι εκεί. Δεν σημαίνει ότι πρέπει να κάνω παιδιά για να «σοβαρέψει» η σχέση.

Νομίζω ότι είναι κάπως βαρύ να θεωρείς ότι η αξία σου εξαρτάται από την μήτρα σου. Είναι ένα πλάνο ζωής τα παιδιά που δεν γίνεται να αφαιρεθούν, όπως δεν γίνεται να προστεθούν για σένα. Είναι σαν να χωρίζεις επειδή δεν συμφωνείς σε ένα πολύ βασικό όραμα.

Άννα: Σωστό αυτό. Θα προσπαθήσω να το δω έτσι την επόμενη φορά. Είμαι σίγουρη ότι θα μου ξανατύχει.

Είναι πολύ πιθανό.

Ναταλία: Καταλαβαίνω πως νιώθει η Άννα πάντως. Θα ήθελες ο άλλος να κάνει παιδιά με σένα και αν δεν υπάρχει το ενδεχόμενο να αρκείται σε σένα. Είναι σκληρό. Βέβαια είναι άδικο και για τον άλλον. Το να μην σου «βγαίνει» να κάνεις παιδιά μαζί του, εύκολα θα μπορούσε να το πάρει κατάκαρδα και προσωπικά.

Άννα: Περίπου. Οι άνθρωποι που είχα ήταν ανίκανοι να συντηρήσουν σπίτι. Οπότε το ότι θέλανε παιδιά το έβρισκα τελείως άκυρο. Θέλανε παιδιά και γυναίκα που να τα κάνει όλα. Και εγώ σίγουρα δεν είμαι τέτοια.

Άρα, Άννα δεν χώρισες μόνο γι’αυτό. Φαίνια εσύ πως εξηγείς ότι δεν σου έχει συμβεί ποτέ αυτό;

Φαίνια: Νομίζω ότι ήμουν απλά τυχερή. Δεν ξέρω. Στη σχέση που είμαι τώρα, εδώ και τέσσερα χρόνια, στην πολύ αρχή ο σύντροφος μου είχε πει πως ήθελε. Αλλά πολύ γρήγορα άλλαξε γνώμη. Γιατί άρχισα να δουλεύω ως babysitter! (χαχαχα)

Οκ, καταλαβαίνω τι λέτε, αλλά τα παιδιά δεν μένουν μωρά ή ανεξέλεγκτα δεκάχρονα για πάντα. Μεγαλώνουν και γίνονται ενήλικες. Οπότε μάλλον υπάρχει κάτι περισσότερο από τις παραλίες και τα κουβαδάκια που σας κρατάει.

Φαίνια: Η ευθύνη νομίζω δεν μειώνεται, όσο και αν μεγαλώνει το παιδί. Ο οικονομικός παράγοντας επίσης είναι τεράστιος για μένα.

Άννα: Εμένα με κρατάνε οι ασθένειες. Στην οικογένεια έχουμε χοληστερίνη, κατάθλιψη, διπολική διαταραχή, διάσπαση προσοχής και αυτισμό. Στην ιδέα να κάνω παιδί με ένα από αυτά…όχι. Ήμουν πολύ δύσκολο παιδί όταν μεγάλωνα λόγω αυτισμού και υπέστην πολύ βία γιατί δεν μπορούσαν να με διαχειριστούν. Δεν θέλω να δω την ιστορία να επαναλαμβάνεται.

Ναταλία: Η ευθύνη μειώνεται όταν πια έχει λιγότερη σημασία το τι θα κάνεις. Αν έχεις ήδη καταστρέψει το παιδί ας πούμε. Γενικά πιστεύω πως η μητρότητα είναι ένα τεράστιο challenge και δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως αυτονόητο. Πολύ πιο λογικό μου φαίνεται να αναρωτιόμαστε/ αμφισβητούμε αν θα ήμασταν καλές μάνες, παρά να το θεωρούμε «φυσιολογικό να συμβεί».

Πιστεύετε πως ό,τι κάνουν οι γονείς τα πρώτα χρόνια είναι απολύτως καθοριστικά και φέρουν την ευθύνη για όλη τη ζωή του παιδιού;

Φαίνια: Όχι δεν το πιστεύω. Όλα τα χρόνια είναι καθοριστικά θεωρώ. Ακόμη και τριάντα χρονών η γνώμη της μάνας μετράει κάπως αυτόματα. Γι’αυτό θα πρεπε να προσέχει τι λέει. Εννοείται ότι μαθαίνεις να την βάζεις στο mute.

Ναταλία: Είναι και θέμα του παιδιού όμως. Μεγαλώνοντας κάνει καλό να απαγκιστρωνόμαστε από την γνώμη των γονιών.

Οπότε πέρα από τον -φανερό και τεράστιο- όγκο της δουλειάς που απαιτεί η μητρότητα, λέτε ότι δεν θέλετε αυτόν τον ρόλο επειδή είναι πολύ εύκολο να τον κάνετε με πολύ λάθος τρόπο;

Φαίνια: Και ναι και όχι. Δηλαδή ναι ξεκάθαρα, αλλά όχι, δεν εννοώ μόνο αυτό όταν λέω ευθύνη, την επικινδυνότητα να τραυματίσεις το παιδί, ψυχικά. Ωστόσο υπάρχουν ένα σωρό πρακτικοί λόγοι/ευθύνες. Οι αρρώστιες, τα ατυχήματα, ότι θα πρέπει να είμαι σε εγώ σε άριστη κατάσταση υγείας, γιατί δεν υπάρχουν αναπληρωματικοί.

Άννα: Πιο πολύ με προβληματίζει η οικονομική πλευρά παρά οι ευθύνες.

Ναταλία: Και για τον ίδιο τον γονιό αυτή η αίσθηση ευθύνης είναι πολύ βαριά (αν την αντιλαμβάνεται και την παίρνει σοβαρά). Δεν είναι μόνο το αν θα καταστρέψουμε τα παιδιά δηλαδή, είναι η προσωπική ψυχική υγεία που επηρεάζεται από το βάρος της απόλυτης εξάρτησης ενός μικρού ανθρώπου για αρκετά χρόνια. Για να μην αναφέρω όλα αυτά που μπορούν να του συμβούν και δεν περνάνε από το χέρι μας.

Θελήσατε ποτέ παιδιά;

Άννα: Μέχρι τα 23 το σκεφτόμουν σαν μακρινό ενδεχόμενο

Ναταλία: Κι εγώ περίπου το ίδιο. Όταν είσαι μικρή απλά λες πως είσαι μικρή γι’αυτό δεν θες. Μεγαλώνοντας εξακολουθείς να μην θες και λες κάτι δεν πάει καλά. Πού είναι το βιολογικό ρολόι που μου έταξαν;

Άννα: Είμαι η μόνη που με κάνει να νιώθω σα σφαχταρι αυτή η ατάκα; “Τώρα που είναι νεαρό γιατί μετά δε θα ναι τόσο καλό το κρέας”

Φαίνια: Εγώ περιέργως ένιωσα πέρσι για 2 εβδομάδες την επιθυμία, αλλά μετά μου πέρασε. (Γέλια)

Ναταλία: Υπήρξε κάποια αφορμή;

Φαίνια: Υπηρξε καποια αφορμη, που θα επρεπε παραδόξως να φέρει το αντίθετο αποτέλεσμα. Δεν θέλω να εκφράσω τι. Μετά ήρθα στα συγκαλα μου.

Σκεφτήκατε ποτέ έστω και για λίγο μήπως είναι προβληματικό να μην έχετε αυτήν την ανάγκη; Η πίεση είναι πολύ μεγάλη για να μην αναρωτιέται κανείς νομίζω.

Ναταλία: Καλά σίγουρα. Η αυτοαμφισβήτηση πάει πακέτο νομίζω. Θέλει πολύ δουλειά για να μην καταλήξεις να δεχτείς πως είσαι «ελαττωματική».

Άννα: Εγώ παραδόξως δεν αισθάνθηκα ποτέ ελαττωματική (για αυτό). Μου φαίνεται απόλυτα λογικό στη θέση μου και στην οικονομική μου κατάσταση.

Φαίνια: Δεν σκέφτηκα ποτέ ότι ήταν προβληματικό. Όταν ήμουν μικρή ένιωθα έτσι κι αλλιώς κουλ την άποψη μου, ότι ξεχωρίζω. Τώρα μου φαίνεται απλά νορμάλ.

Ναταλία: Ίσως και να είμαστε «βιολογικά ελαττωματικές», να μας λείπει αυτό το κάτι που λέμε βιολογικό ρολόι μητρότητας. Αλλά κι έτσι να είναι, so what?

Φαίνια: Δεν πιστεύω στο βιολογικο ρολόι

Άννα: Και να υπήρχε νομίζω έχουμε και άλλα κριτήρια, με βάση τη λογική. Δεν είμαστε έρμαια των ενστίκτων μας.

Δεν νομίζω ότι υπάρχει βιολογικό ρολόι 🙂

Η πίεση έρχεται συνήθως από τους γονείς. Στις κόρες κυρίως από τις μάνες. Οι δικές σας τι λένε για το θέμα;

Ναταλία: Η δική μου με θεωρεί μικρή ακόμα, αλλά είναι πολύ θρησκόληπτη οπότε το περιμένει να έρθει.

Άννα: Είχε πάθει μια κρίση όταν ήμουν 25 «ααχ θα μείνεις γεροντοκόρη σαν τη θεία σου» αλλά το αποδέχτηκε. Ο πατέρας μου είναι πιο μπλαζέ. Ό,τι με κάνει εμένα ευτυχισμένη, ίσως να αλλάξει αυτό μετά τα 35, θα δούμε.

Φαίνια: Είναι μεγάλη ανακούφιση ότι η μητέρα μου και η θεία μου έχουν γίνει γιαγιάδες και δεν το ευχαριστιούνται καθόλου. Αυτό δεν ξέρω πόσο κάνει να γραφτεί (γέλια). Επίσης η μητέρα μου νιώθει κάπως απογοητευμένη με τα παιδιά της. Ίσως η προσδοκία ότι τα παιδιά θα σε προσέξουν, θα σε φροντίσουν να εξανεμίστηκε. Οπότε μου λέει «γιατί να κάνεις παιδιά, και εγώ που έκανα τι κατάλαβα;».

Ναταλία: Τι γλυκιά

Άννα: Ωχ, αυτό ακούγεται λίγο ασφυκτικό.

Φαίνια: Να πω κάπου εδώ ότι η μαμά μου είναι ένας πολύ καλός και φροντιστικός άνθρωπος. Γιατί την εκανα να ακουστει σαν μεγαιρα τωρα χαχα!

 

Επιμένω στην εξωτερική πίεση γιατί νομίζω ότι είναι ένας λόγος που κάνει κανείς παιδιά χωρίς να το πολυσκεφτεί. Δεν νομίζω ότι έχετε βιώσει ακόμα σε όλη την έκταση το πόσο ασφυκτική μπορεί να γίνει αυτή η πίεση, κι αυτό γιατί είσαστε σε ηλικία «είσαι μικρή ακόμη θα αλλάξεις γνώμη».

Ναταλία: Νομίζω πιο δύσκολο θα είναι όταν όλος ο περίγυρος κάνει οικογένειες.

Είναι ένας παράγοντας ο περίγυρος σίγουρα, αλλά το βασικό είναι η δική σας ηλικία και οι προσδοκίες κάθε ηλικίας. Μετά τα 40 και να θέλει κανείς είναι πολύ πιο δύσκολο άρα φαίνεται ότι το εννοεί. Και τότε αλλάζει η στάση των άλλων. Θα είναι κάτι σαν επίθεση.

Ναταλία: Στα 40 η πλειοψηφία των φίλων μας θα έχει παιδιά. Θα έχουν άλλου είδους ζωή και υποχρεώσεις. Φοβάμαι πως μεγαλώνοντας θα μείνω κάπως έξω από αυτό, εφόσον η δική μου ζωή θα είναι διαφορετική με άλλες προτεραιότητες.

Άννα: Όπως βλέπω στον περίγυρο μου δεν θα κάνουν παιδιά, οπότε είμαι καλυμμένη. Και να κάνουν όμως οφείλουν να σεβαστούν τις επιλογές μου.

Φαίνια: Δεν νομίζω, και ελπιζω να μην ειναι έτσι.

Άννα, οι άλλοι δεν οφείλουν να σεβαστούν τις επιλογές σου, αποφασίζουν αν τις σέβονται ή όχι. Κι’αυτό δεν έχει να κάνει με το σεβασμό. Ο φόβος που λέει η Ναταλία είναι ότι πρακτικά θα αλλάξει ο τρόπος ζωής με τον περίγυρο και η απόσταση θα έρθει από αυτό. 

Άννα: Αυτό δεν με τρομάζει. Άμα συμβεί, συνέβη. Το σχόλιο περί σεβασμού πήγαινε μόνο στο να μην με πατρονάρουν.

Ναταλία: Για να απαντήσω στην ερώτηση της Λένας, φοβάμαι πως μεγαλώνοντας οι αγαπημένοι μου άνθρωποι θα κάνουν οικογένειες και θα μεινω κάπως απ’ έξω, εφοσον η δική μου ζωή θα είναι πολύ διαφορετική όσον αφορά τις υποχρεώσεις και τις προτεραιότητες. Έχουμε διαβάσει αρκετές φορές τέτοιες ερωτήσεις στο Α, μπα

Ποιες είναι οι κοινωνικές επιπτώσεις για μια γυναίκα που δεν κάνει παιδιά;

Ναταλία: Απομόνωση θα έλεγα.

Φαίνια: Εγώ αισθάνομαι πως υπάρχει η ψευδαίσθηση της μοναξιάς. Αλλά στην ουσία βλέπω την μητέρα μου μια φορά στις 2 εβδομάδες και αν. Ο σύντροφος μου την δική του μια φορά το μήνα και μένει 3 στενά πιο πάνω. Οπότε και αυτό το θεωρω ψευδαίσθηση. Οπότε δεν ξέρω ποιά είναι η πραγματική κοινωνική επίπτωση, πέρα απο το προφανές, οτι καποιοι άνθρωποι αισθανονται οτι δεν εχεις εκπληρώσει τον σκοπο που ηρθες στη ζωή. Αλλα ξαναλεω, ειμαι τυχερη, δεν βρισκονται στο άμεσο περιβαλλον μου αυτοι οι άνθρωποι. Η γιαγια μου τα έλεγε αυτά μονο, και πέθανε. Rip. Δεν μπορώ να φανταστώ σε ποιο κονσεπτ και με ποια λογική να σε απομονώσουν παντως. Ισως ειμαι πολυ αθώα.

 Άννα: Θέλει υπερπροσπάθεια και μεγάλη κατανόηση για να διατηρηθούν οι υπάρχουσες σχέσεις όταν τα άλλα άτομα έχουν κάνει παιδιά

Αν όλοι γύρω σου έχουν παιδιά, τότε έχουν πολύ συγκεκριμένα προγράμματα και κάνουν ένα συγκεκριμένο είδος διακοπών μέχρι να μεγαλώσουν. Ούτε εσύ θα ήθελες να είσαι μαζί τους. Δεν είναι εσκεμμένη απομόνωση αλλά πρακτική- κάπως πρέπει να φροντίσουν και τα παιδιά τους ταυτόχρονα όταν διασκεδάζουν. 

Άννα: Αυτό είχα κατά νου, ότι κι εγώ προσωπικά δε θα θέλω να πηγαίνω σε παιδικά πάρτι πχ

Δεν είναι εγωισιτκό, είναιι κυρίως πρακτικό. Αν ο άλλος δεν έχει παιδιά ξέρεις πόσο κουραστικο΄είναι να τα φέρνεις μαζί σου.

Ναταλία: Ναι, το θεωρώ λογικό και πρακτικό. Εννοώ πως εγώ το βλέπω λίγο εγωιστικά, ότι θα χάσω την προσοχή του φίλου μου όπως είχα συνηθίσει να την έχω. Ανθρώπινα στεναχωριέμαι βέβαια, και είναι λογικό να συμβεί.

Άννα: Ναι νομίζω είναι πολύ δύσκολο να συνυπαξουμε οι μεν με τους δε… Εννοώ συστηματικά. Να περνάμε τον άπειρο χρόνο μαζί

Φαίνια: Χμ. Ναι, μαλλον καταλαβαινω τι λέτε, αλλά εκτος απο το γεγονος οτι εχω ατεκνες φιλες σε μεγάλη ηλικία, δεν το σκεφτομαι, γιατί γενικώς δεν είμαι ανθρωπος που κάνω τεραστια σχεδια με φίλους. Ενώ εχω πολλους φιλους. Δλδ ετσι κ αλλιως τα προγραμματα δεν συμβαδιζουν, από τη δουλεια πχ. Τα παιδια ειναι ενα plus. Δεν ειμαστε σε ηλικια να πουμε “να περασω απ το σπιτι κολλητε”

Άννα: Σωστό κι αυτό, η δουλειά ήδη το έχει αναιρέσει αυτό

Ναταλία: Δεν είναι μόνο θέμα χρόνου, αλλά και ενδιαφερόντων πλέον.

Φαίνια: Επίσης αν και δεν θελω δικα μου, δεν αντιπαθω τα παιδιά. Για λιγο ειναι μια χαρα. Χαχα (Πιο παλια τα αντιπαθουσα κιολας)

Δεν είναι παράλογο ακόμα κι αν είναι δικά σου 🙂

Ναταλία: Χαχαχα. Εσυ ξέρεις καλύτερα 🙂

Αλλά όπως είπα δεν είναι για πάντα παιδιά τα παιδιά.

Ναταλία: Βέβαια ναι! Οι άνθρωποι όμως όταν αποφασίζουν να κάνουν παιδιά, κυρίως αυτό που τους προκαλεί αυτή την επιθυμία δεν είναι «το μωρό»; Δηλαδή και μεις τοση ώρα που μιλάμε κυρίως έχουμε στο μυαλό μας μωρά ή μικρά παιδιά;

 

 

Αυτό έχετε, το βλέπω, αλλά όχι, δεν είναι απαραίτητο. Ωστόσο πείτε μου τι πιστεύετε. Ποια είναι η επιθυμία όσων κάνουν παιδιά κατά την γνώμη σας;

Φαίνια: Η άποψη μου είναι ότι δεν είναι σαφές. Είναι κάτι σαν αίσθηση. Οπως θες να ζευγαρωσεις πχ. Εγω πχ ειμαι πολυ συντροφικη. Αν με ρωτήσεις δεν ξέρω ακριβώς να σου πω γιατί.

Άννα: Έχω ακούσει πολύ το «για να ολοκληρωθεί η σχέση» και το «να γίνουμε οικογένεια». Το θεωρούν το επόμενο λογικό στάδιο.

Ναι αυτό λενε, αλλά τι εννοούν, πιστεύετε;

Φαίνια: Πιστεύω οτι δεν μπορεις να γενικευσεις. Ο καθενας κανει για αλλους λόγους. Πχ υπαρχουν ανθρωποι που κατανοουν πχ το τεραστιο “γ***” (μπιπ) που ειναι τα παιδιά και την τεραστια κουραση. Και ειναι κι άλλοι που ειναι σε φαση “δεν το περιμεναμε ετσι,.εμεις ετσι ημασταν;”

Ναταλία: Χμμμ, θα έλεγα για να μην παρεκκλίνουν από τη νόρμα, να έχουν κάποιον να τους γηροκομήσει, και συναισθηματικά παίζει ρόλο και η εικόνα του μωρού. Η εικόνα της ευτυχισμένης οικογένειας με μωρά.

Άννα: Ότι το θεωρούν το μόνο λογικό επόμενο στάδιο ίσως; Σε σημείο που να μην τους περνάει απ’ το μυαλό να μην κάνουν; Νομίζω είναι λίγο αυτόματο, δεν ξέρω. Απλά “θέλουν”.

Αυτοί που δεν θέλουν να κάνουν είναι εξίσου διαφορετικοί μεταξύ τους; Ή έχουν κάτι κοινό;

Ναταλία: Την ευθύνη ίσως; Συναισθηματικά, οικονομικά, πρακτικά. Σίγουρα το οικονομικό είναι μεγάλο θέμα. Και για το τι μπορείς να προσφέρεις στο παιδί και για το τι θα στερηθείς εσύ.

Φαίνια: Επίσης νομίζω διαφορετικοί. Κάποιοι μπορεί να μην θέλουν παιδιά υπό το καθεστώς ζευγαριού και να μείνουν άκληροι γι’αυτό τον λόγο. Βέβαια αν ήμουν χυδαία πλούσια μπορεί να έκανα 2 παιδιά να βρίσκονται, λύνονται όλα με τα λεφτά (χαχαχα)

Άννα: Εγώ νομίζω έχουν μια ιδέα παραπάνω «υπαρξιακό άγχος». Αναρωτιούνται πιο πολύ αν είναι ο μοναδικός ρόλος τους αυτός, ποια είναι τα εμπόδια, τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους βέβαια.

Ναταλία: Πολύ ενδιαφέρουσα παρατήρηση

Φαίνια, το εννοείς ή το λες επειδή δεν είσαι χυδαία πλούσια;

Φαίνια: Δεν ξέρω, είναι μια σκέψη. Νομίζω ότι πολλά από τα άγχη που έχω σε σχέση με τα παιδιά, θα λύνονταν με τα λεφτά.

Ναταλία: Σίγουρα το οικονομικό είναι μεγάλο θέμα. Και για το τι μπορείς να προσφέρεις στο παιδί, και για το τι θα στερηθείς εσυ.

Φαίνια: Ναι, εδω δεν εχουμε για εμας. Θα κανουμε κ αλλους;

Άννα: Το είχα σκεφτεί κι εγώ αλλά συνειδητοποίησα ότι για μένα πλούσια θα σήμαινε να έχω νταντά και τα παρκάρω εκεί. Ε αυτό δεν το λες ακριβώς ανατροφή…

Μου ακούγεται ότι κάτι που έχετε κοινό είναι οι απαιτήσεις που έχετε από τον εαυτό σας. Είναι ψηλές κι αυτό φέρνει τις υπόλοιπες σκέψεις.

Άννα: Α μ αρέσει όπως ακούγεται αυτό 🙂 Ναι για μένα ισχύει αρκετά.

Φαίνια: Μάλλον υπάρχει ένα κοινό υποθετικό πλάνο προς την ιδανική γονεϊκότητα. Ετσι το νιώθω

Ναταλία: Ίσως είναι το υπαρξιακό άγχος που είπε η Άννα. Παίρνουμε σοβαρά μια τέτοια απόφαση, όχι αψήφιστα και ό,τι γίνει.

Φαίνια: Γιατι πχ εγω αισθανομαι οτι υπαρχουν πολλα πρακτικα που δεν εξαρτώνται απο μενα μόνο

Δεν το παίρνουν αψήφιστα όσοι κάνουν παιδιά.

Φαίνια: Ουτε εγω θεωρω οτι οσοι κανουν παιδια το παιρνουν αψηφιστα. Αλλα εννοειται υπαρχουν και αυτοί. Γενικως θεωρω τις γενικευσεις επικινδυνες 🙂

Δεν είναι ανάλγητοι όσοι κάνουν. Φυσικά κι έχουν τις ανησυχίες που έχετε κι εσείς. Όχι όλοι αλλά φυσικά και υπάρχουν. Οπότε προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει κάποιον να περάσει ή να μη περάσει το κατώφλι.

Άννα: Έχω γνωστές που το έκαναν σε ξεπέτα. Υπάρχουν κι αυτοί. Μιλάω για περιπτώσεις χωρίς δουλειά και οικονομική ασφάλεια και τώρα υποφέρουν.

Φαίνια: Μπορεί να είναι όμως εξαιρετικές μητέρες. Νομίζω ο τρόπος που γίνεται κάποιος γονέας δεν παίζει ρόλο.

Ναταλία: Εννοείται δεν το παίρνουν όλοι αψήφιστα. Υπάρχουν πολλοί που τα έβαλαν κάτω και αποφάσισαν ότι τα ρίσκα και όλα τα αρνητικά δεν ήταν άλυτα ή τόσο σημαντικά ώστε να μην κάνουν  παιδί. Η διαφορά από εμάς που δεν θέλουμε είναι ακριβώς αυτό νομίζω. Πως ό,τι και να συζητάμε λογικά, υπάρχει και το απλό επιχείρημα του αν θέλουμε.

Φαίνια: Από την άλλη υπάρχουν τρομερές παραδοξότητες, όπως ο φίλος που αναφέραμε που ήθελε να γίνει πατέρας στα 19 του.

Άννα: Φαν φακτ, στα 33 του δεν έχει γίνει ακόμα!(χαχα) Η κολλητή μου μου λέει «αυτόν δεν θα τον παντρευτεί καμία να ησυχάσουμε;». 5 αρραβώνες έχει χαλάσει!

Φαίνια: Εντάξει, αυτο δεν ξερω με τι σταση να το δω.

Φαν φακτ, όντως. Ούτε έχει παντρευτεί; Από αυτόν έπρεπε να πάρω συνέντευξη μου φαίνεται.

Φαίνια: Παντως υπαρχουν και κατι ανωμαλαρες που μεγαλωσαν σε ευτυχισμένες οικογενειες. Οποτε σε αυτους μου φαινεται καπως λογικο και αυτοματο να τεκνοποιησουν. Ανεξαρτητα πχ απο τα χρήματα. Και τις αλλες αντικειμενικες συνθήκες. Και αυτο το σεβομαι, σου λενε οκ θα τη βρουμε την ακρη.

Ναταλία:  Ναι ρε παιδιά, εγώ ξέρω ζευγάρι που βγάζει 1000 ευρώ το μήνα και οι 2 μαζί και πάνε για το 3ο τώρα. Φουλ αγαπημένοι, και απέναντι στα παιδιά τους

Φαίνια: Ναι, και εγω ξερω. Υπάρχουν πολλοί, στην Ελλαδα ειδικα τωρα. Και ειναι και αποδειξη οτι τα αγχη μας δεν ειναι απαραιτητως αντικειμενικά.

Ναταλία: Εγώ προσωπικά θα ήθελα άλλες προϋποθέσεις, μια ασφάλεια. Και τότε ίσως το σκεφτομουν, αν πραγματικά ο άνθρωπος που είχα δίπλα μου ήθελε και μου έβγαζε την επιθυμία για οικογένεια μαζί του.

Άννα: Ίσως η κατάσταση να έχει κάνει ακόμα πιο ισχυρή την αναγκη της οικογένειας

Νομίζω είναι σημαντικός παράγοντας σε τι οικογένεια μεγάλωσες και τι θεωρείς πιθανόν να επαναληφθεί.

Φαίνια: Εγω θεωρώ ότι ο συντροφος μου και εγω θα γινομασταν εξαιρετικοι γονεις πάντως. Ψωναρα.

Ναταλία: Κι εγώ το πιστεύω αυτό για τον δικό μου.

Άννα: Οοοοοχι, είναι πολύ όμορφο αυτό 🙂 Να μη σας ματιαξω. Δεν μπορώ να πω το ίδιο.

Τι χαρακτηριστικά έχετε που σας κάνει να το λέτε αυτό; Ποιος είναι ο εξαιρετικός γονιός;

Φαίνια: Δεν είναι κάτι τρομερό. Μας θεωρώ απλά ικανούς να δώσουμε αγάπη και να αφουγκραστούμε τις ανάγκες ενός παιδιού. Αλλα πχ δεν ξερω αν θα θηλαζα πάνω απο 6 μηνες. Οπότε αυτομάτως για τις μανουλες του φμπ θα ημουν αυτοματως ακαταλληλη.

Δεν ακούγεται πολύ απλό.

Άννα: Ανοιχτόμυαλος, προετοιμασμένος να διαχειριστεί προβλήματα υγείας, με άπειρη υπομονή και μεγάλη περιουσία. Κι από όλα αυτά έχω μόνο το ανοιχτόμυαλος. Ακούγεται σα να τρολαρω αλλά το εννοώ.

Ναταλία: Συμφωνώ με όλες.

Φαίνια: Η αληθεια ειναι οτι και εγω μαλλον μονο ανοιχτομυαλη είμαι, χεχε

Υπάρχουν γυναίκες που δεν θέλουν να κάνουν παιδιά και δεν τολμούν να το πουν ή να το παραδεχτούν στους άλλους ακόμα και στον εαυτό τους μερικές φορές. Τι τις συμβουλεύετε; Πώς να νιώσουν αρκετά δυνατές για να το κάνουν πραγματικότητα;

Άννα:Θα ξεκινούσα με το ότι αυτή η απόφαση δεν σε κάνει ελαττωματική.

Φαίνια: Θα ηθελα περισσοτερες πληροφοριες σχετικα με αυτο 🙂 Αλλα πολύ ωραίο και αυτο που λεει η Άννα.

Ναταλία: Δυστυχώς η κοινωνία δεν βοηθάει καθόλου.

Άννα: Ναι γιατί για τους άντρες είναι μια χαρά αποδεκτό , θα είναι μπιζνεςμεν

Ναταλία: Θα έλεγα να διαβάσουν, να ψαχτούν, ίσως να πάνε σε ψυχολόγο αν χρειάζεται, να προσπαθήσουν να βρουν open minded άτομα.

Άννα: Ναι. Να προσπαθήσουν να γνωρίσουν κι άλλες και να συζητήσουν με αυτές .

Θα έλεγα ότι ούτε για τους άντρες είναι ακριβώς αποδεκτό. Υπάρχει ο όρος «γεροντοπαλίκαρο» που δεν είναι θετικός. Για τις γυναίκες είναι ακόμα πιο δύσκολο. 

Άννα: Αυτό, είναι ακόμα πιο δύσκολο

Φαίνια: Δεν το βλέπω τόσο πεσιμιστικά. Θα έβρισκα κάτι που κάνουν και πιστεύουν, ενάντια στις κοινωνικές προκαταλήψεις (πχ δεν πιστεύουν στο Θεό) και ταυτόχρονα έχουν το θάρρος να το υποστηρίξουν. Θα τους έλεγα ότι η επιθυμία για παιδιά είναι ακριβώς το ίδιο.

Ναταλία: Το θέμα όμως δεν είναι ότι δεν κάνουν αλλά ότι δεν θέλουν να κάνουν. Αυτό δημιουργεί το άγχος και τα ψυχολογικά. Ότι δεν θέλω άρα κάτι δεν πάει καλά με μένα. Γενικώς πιστεύω πως η κοινωνία σε τέτοιες περιπτώσεις, πιέζει όταν κάποιος ξεφεύγει από την νόρμα. Γι αυτό να ψάξουν να βρουν άτομα στο ίδιο μήκος κύματος.

Εκτός από τις συνειδητοποιημένες υπάρχουν και οι γυναίκες που δεν είναι καθόλου κοντροβέρσιαλ και σε καθόλου κοντροβέρσιαλ περιβάλλον. Που νιώθουν όλη την ανασφάλεια, ψυχική κα οικονομική, και ξέρουν ότι δεν θε΄λουν παιδιά, αλλά δεν ξέρουν ακόμα ότι δεν χρειάζεται να κάνουν.

Φαίνια: Εκεί θα αυτοσχεδιαζα αναλογα τις δεδομενες συνθήκες. Γενικοι κανονες δεν υπάρχουν.

Άννα: Αν την ήξερα προσωπικά θα προσπαθούσα το χιούμορ… “Ε δεν τρωμε όλοι βατραχοποδαρα”

Ναταλία: Γενικά πιστευω πως το community βοηθάει πολύ σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν κάποιος ξεφεύγει από τη νόρμα. Σε όλα τα θέματα. Γι’ αυτό είπα να ψάξουν να βρουν άτομα ίδιου μήκους κύματος

Άννα: Ναι. Τεράστια διαφορά. Και υπάρχουν πολλές σχετικές ομάδες και ονλαιν ακόμα.

Για πες μία: Ή πολλές.

Άννα: “childfree is not a dirty word”

Στην Ελλάδα; 

Άννα: Στις εξομολογήσεις της λάιφο 🙂

Ναταλία: Χαχα! Καλά κι εκεί μπορεί να ακούσεις κράξιμο

Φαίνια: Δυστυχως ναι

Ναταλία: Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του. Αυτό πήγα να πω πριν. Πως δεν ξέρω να υπάρχουν τέτοιες ομάδες δυστυχώς. Ελλάδα τουλάχιστον.

Τα σχόλια στο ίντερνετ ειναι ξεχωριστή κατηγορία πραγματικότητας.

Άννα: Πιθανότητα για κράξιμο υπάρχει παντού , απλά έχεις και κάποιες πιθανότητες να ακούσεις κάποιον με κοινή άποψη

Κλείνοντας, τι θα θέλατε να πετύχετε στη ζωή σας; Ποιες είναι οι προσδοκίες σας;

Άννα: Να είμαι λειτουργική και ανεξάρτητη 🙂

Φαίνια: Να ταξιδέψω τον κόσμο και να γίνω καλή στη δουλειά μου. Οχι, άκυρο, αυτο της Άννας θελω 🙂

Αννα: Το ίδιο με εσένα εννοούσα. Απλά και να είναι διαχειρισιμα τα συμπτώματα μου 🙂 Για να μπορώ να δουλεύω και να ταξιδεύω

Ναταλία: Θα ήθελα να εξερευνήσω τον εαυτό μου και τις δυνατότητες μου.

Σας ευχαριστώ πολύ!

Εμείς ευχαριστούμε πολύ για την ευκαιρία να ακουστούμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News