Μετά την ανάρτηση του πρώτου άρθρου έγινα δέκτης ερωτημάτων φανερών και μη και ιστοριών γυναικών και παιδιών (κάποια από αυτά είναι ενήλικες κάποια βρίσκονται ακόμα στην εφηβεία) θυμάτων ενδοοικογενειακής βίας. Το βασικό ερώτημα που τέθηκε δεν έχει σχέση με το νομοθετικό πλαίσιο, τους ορισμούς του και την ερμηνεία των σχετικών διατάξεων από τη νομολογία αλλά εντοπίστηκε σε δύο άξονες.
Πρώτον πώς αντιδρώ όταν είμαι η ίδια και ενδεχομένως τα παιδιά μου θύματα ενδοοικογενειακής βίας και δεύτερον τι μπορώ να κάνω όταν διαπιστώσω τέτοια περιστατικά που κάποιες φορές δυστυχώς αφορούν μέχρι και νήπια.
Το θύμα ενδοοικογενειακής βίας μπορεί να καλέσει το 100 ή να επικοινωνήσει με το πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα. Εναλλακτικά μπορεί να καλέσει τη γραμμή για γυναίκες θύματα βίας δηλαδή το 15900 ή να στείλει e-mail στο sos15900@isotita.gr. Τονίζω ότι η γραμμή αυτή λειτουργεί συνεχώς (δηλαδή όλο το 24ωρο και 365 μέρες το χρόνο υπό την αιγίδα της Γενικής Γραμματείας Ισότητας των Φύλων και στελεχώνεται από ειδικούς επιστήμονες (ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς) με σκοπό να παρέχεται επαρκής ψυχοκινητική στήριξη. Επίσης, το θύμα δύναται να καλέσει το 197, που είναι η τηλεφωνική γραμμή του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Επισημαίνουμε ότι εάν κριθεί αναγκαίο υπάρχουν ξενώνες κακοποιημένων γυναικών. Για ευνόητους λόγους δεν μπορούμε να δημοσιοποιήσουμε τις διευθύνσεις αυτών.
Εάν το θύμα της ενδοοικογενειακής βίας είναι ανήλικο και ο καταγγέλων είναι άλλο πρόσωπο (που δεν είναι θύμα οικογενειακής βίας) η μόνη λύση είναι η καταγγελία του περιστατικού στην αστυνομία, η οποία και θα πρέπει να ενεργήσει σύμφωνα με τη προβλεπόμενη νόμιμη διαδικασία. Επισημαίνω εκ νέου ότι δεν απαιτείται η υποβολή έγκλησης αλλά το αδίκημα διώκεται αυτεπάγγελτα και υπάγεται στην αυτόφορη διαδικασία. Βέβαια σε κάθε περίπτωση το παιδί και ο έφηβος μπορούν να ζητήσουν τη βοήθεια των δασκάλων τους, οι οποίοι εκ του νόμου έχουν υποχρέωση να καταγγείλουν. Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι καθοριστικός παράγοντας για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας κατά ανηλίκων καθώς οφείλει να δράσει είτε αν διαπιστώσει κάποιο περιστατικό είτε αν κάποιος μαθητής ζητήσει βοήθεια.
Σε κάθε περίπτωση και με αφορμή και τα πολλά περιστατικά που έχουν γίνει γνωστά το τελευταίο καιρό με λεπτομέρειες, πιστεύω ότι η δημοσιοποίηση αυτών θα πρέπει να γίνεται, εάν γίνεται, με φειδώ και ενσυναίσθηση του βιωματικού γολγοθά των θυμάτων. Κατά την άποψη μου εφόσον δημοσιοποιηθεί κάποιο περιστατικό σκόπιμο είναι να μην γίνεται αναφορά στην κατοικία των θυμάτων (ειδικά αν η διαμονή τους βρίσκεται στην επαρχία και μπορούν να εντοπιστούν εύκολα) και στις λεπτομέρειες της ασκηθείσας ενδοοικογενειακής βίας. Ο Κοινωνικός στιγματισμός των θυμάτων στο όνομα της κακώς εννοούμενης ενημέρωσης δεν συνδράμει στην καταπολέμηση του φαινομένου αντίθετα μπορεί να δρα αντίρροπα και να εμποδίζει κάποια θύματα να μιλήσουν και να καταγγείλουν. Η κοινωνία πρέπει να είναι αρωγός και όχι αδιάκριτος παρατηρητής σε φαινόμενα οικογενειακής βίας, προκειμένου να περιοριστούν.