Ένα ελληνικό zine σπάει τα στερεότυπα που έχουμε γύρω από τις γυναίκες και τη θηλυκότητα

« Ένα zine  μπορεί να πάρει πολλές μορφές. Να ξεκινήσει από ευτελή υλικά, φθηνές και εύκολες τεχνικές και να καταλήξει σε κάτι υπέροχο. Γιατί; Επειδή σε όλο αυτό, το άτομο που το δημιουργεί βάζει την σκέψη, την καρδιά και την ψυχή του. Ή τουλάχιστον έτσι το νιώθω εγώ που μου αρέσει να εκφράζομαι βιωματικά. Δεν χρειάζεται να ανοίγεσαι αν δεν θέλεις, ούτε να ζωγραφίζεις ή να γράφεις ποίηση! Τα zine παίρνουν χιλιάδες μορφές.

Κάθε φορά που φτιάχνω ένα, νιώθω τη δύναμη της φωνής μου να μπορεί να φτάσει παντού. Αρχικά είναι η κάθαρση της δημιουργίας και η αίσθηση  ότι βγήκε ένα βάρος από μέσα μου. Όταν το μοιράζομαι με άτομα που το διαβάζουν, νιώθω την σύνδεση του μυαλού και των συναισθημάτων μας. Είναι σπουδαίο πράγμα να μπορείς να διαβάζεις κάτι προσωπικό κάποιου άλλου ατόμου, και να λες «Έι! Κι εγώ το έχω νιώσει αυτό. Έλα να τα πούμε λίγο.». Κι έτσι η ιδέα γίνεται χειροπιαστή, και φυτεύεται στα μυαλά» μου εξηγεί το 24χρονο κορίτσι με σπίθα στα μάτια και έξαψη στα μάγουλα, που υπογράφει ως Asparagus plumosa σχετικά με την εμπειρία του να δημιουργείς ένα zine.

Την γνώρισα καθώς ξεφύλλιζα το zine της Breaking the Girl που βρήκα στο Athens Zine Fest 2018 στο Πολυτεχνείο, το περασμένο Σάββατο. Στις σελίδες του η Asparagus έχει ζωγραφίσει διάφορες γυναίκες, νεαρές ή μεγαλύτερες σε ηλικία, με κοντά ή μακριά μαλλιά. « Η ιδέα ξεκίνησε μέσα από την ανάγκη που ένιωσα να εκφράσω μια αλήθεια: Δεν χωράμε σε «κουτιά»! Δεν υπάρχουν «τύποι γυναίκας», ούτε η «σωστή γυναίκα». Υπάρχουν απλά γυναίκες. Όλων των χρωμάτων, όλων των σχημάτων, όλων των ηλικιών, όλων των βιωμάτων. Και αυτές οι παράμετροι μπερδεύονται και ανακατεύονται μεταξύ τους. Και καθεμία από εμάς είναι διαφορετική και ιδιαίτερη» μου εξηγεί.

« Είχε κάπως αρχίσει να με στενεύει το «κουτί» μου κι εμένα» μου εξομολογείται «Κι ας θεωρούμαι από τις προνομιούχες. Επίσης, ψάχνω παντού ορατότητα άλλων γυναικών. Κι αν δεν βρίσκω, προσπαθώ να δημιουργώ αυτή την ορατότητα. Και να δείχνω ό,τι καμία μας δεν είναι μονοδιάστατη, καμία μας δεν είναι μια λίστα χαρακτηριστικών.

Θέλησα να μιλήσω για πράγματα που ενώ τα θεωρώ απλά και αυτονόητα, για την κοινωνία δεν ισχύει το ίδιο. Π.χ για το ότι μια γυναίκα μπορεί να είναι ανάπηρη αλλά να έχει αισθησιακή πλευρά.

Υπάρχουν πολλά και διάφορα στερεότυπα. « Τα πιο χαρακτηριστικά και συνηθισμένα είναι αυτά των γυναικείων επαγγελμάτων («τι εννοείτε δεν μπορώ να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων;»), η σχέση της γυναικείας νοημοσύνης και των μουσικών προτιμήσεων («ναι, για να ακούω λαϊκά, μάλλον δεν είμαι και πολύ έξυπνη, μην με παίρνετε στα σοβαρά γιατί σίγουρα δεν μπορώ να σταθώ σε συζητήσεις»), το ότι οι γυναίκες δεν είναι καλές στα μαθηματικά / θετικές επιστήμες.

Μου τη σπάει ότι μπορεί να αποτελέσουν περιοριστικό παράγοντα για μία γυναίκα που θέλει να κάνει κάτι στην ζωή της που αντιτίθεται στο στερεότυπο. Ξέρεις ένα στερεότυπο δεν υπάρχει απλά μόνο του,  σαν  αφηρημένη έννοια. Είναι χειροπιαστό, εφαρμόζεται από τους γύρω σου, από τον γονιό, φίλους, συντρόφους, αγνώστους στον δρόμο, είναι το «έτσι πρέπει». Αλλά και όταν ακόμη το υπερβείς, τότε μετατρέπεσαι σε κάτι εξωτικό, σε μια «εξαίρεση στον κανόνα», σε μια επαναστάτρια, μια ιδιάζουσα περίπτωση.  Δεν ξεφεύγεις εύκολα.

»Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτό; Κάθε γυναίκα, ανάλογα με την προσωπικότητά της και το αν μπορεί και θέλει να παλέψει, μπορεί να βρει τον τρόπο της. Εγώ επιλέγω να υψώνω την φωνή μου, να εκφράζομαι καλλιτεχνικά και να ψάχνω ανθρώπους να συμφωνούμε και να ενώνουμε τις φωνές μας. Όταν και αν κουραστώ ίσως αλλάξω τακτική.

Για πες μου τώρα τι σημαίνει το όνομά σου Αsparagus plumosa;

«Είναι η λατινική ονομασία του καλλωπιστικού σπαραγγιού. Σπουδάζω Γεωπονία και κάπως μου έχει κολλήσει αυτό το φυτό, πριν από χρόνια».

i.  Μπορείτε να δείτε δουλειά της Αsparagus plumosa εδώ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News