Είμαι η γυναίκα που τα έχει όλα

Ως κάτοικος του πλανήτη Γη έχω ακούσει από πολλούς ανθρώπους την εξής ερώτηση: «Μπορούν πραγματικά οι γυναίκες να τα έχουν όλα;» και άλλους να ανταποκρίνονται «Μπορείτε να τα έχετε όλα, απλά όχι ταυτόχρονα». Λοιπόν μαντέψτε τι! Κάνετε λάθος. Τα έχω όλα. Όλα αυτά ταυτόχρονα.

Έχω δύο παιδιά και μια αφόρητη πίεση να κάνω πως δεν υπάρχουν όταν βρίσκομαι σε τηλεδιάσκεψη.

Έχω μια επαγγελματική εντολή να μάθω τι συμβαίνει στην ποπ κουλτούρα και έναν εντεκάχρονο γιο που μου λέει πως πρέπει να σταματήσω να είμαι τόσο άνετη.

Δεν έχω κανένα πρόβλημα να λέω ψέμματα πως βρίσκομαι σε επαγγελματικό μίτινγκ όταν στην πραγματικότητα παίζω με τα παιδιά μου και δεν νιώθω καμία τύψη όταν λέω στα παιδιά μου πως χρειάζεται να δουλέψω ενώ απλά χαζεύω στο facebook.

Έχω ευέλικτη ηθική και άκαμπτη ανωριμότητα.

Έχω παιδιά που με ανάγκασαν να κάνω τα πάντα στη ζωή μου με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα και ταυτόχρονα έχω μια επαγγελματική εικασία ότι είμαι λιγότερο αποτελεσματική αφού απέκτησα παιδιά.

Έχω αρχίσει να αποκτώ την εικόνα ηλικιωμένης κυρίας με καμπούρα και ταυτόχρονα έχω σπυράκια έφηβης στο πιγούνι και το λαιμό.

Έχω ανούσιες συναντήσεις στη δουλειά και στο σπίτι. Η ματαιότητα αποτελεί το βασικό συστατικό της δουλειάς μου.

Έχω άντρες συναδέλφους που μου λένε ότι δεν είμαι αρκετά επιθετική και ότι ποτέ δεν θα πάρω αυτό που θέλω από την ομάδα μου και γυναίκες συναδέλφους που μου λένε ότι είμαι πολύ επιθετική και τους προκαλώ θλίψη.

Έχω την επιμονή να αντλώ μητρικό γάλα κάθε στιγμή της ημέρας ενώ βρίσκομαι σε επαγγελματικό ταξίδι και την άρνηση να καλυφθεί οποιοδήποτε έξοδο για τις ανάγκες του μωρού αφού μια τέτοια δαπάνη «δεν σχετίζεται με την δουλειά». Καταλαβαίνεται πόσο ευέξαπτη είμαι αυτή τη στιγμή;

Έχω τεράστιο θυμό και μια ακόμη πιο έντονη οργή. Βασικά έχω τόση οργή που έχει μετεξελιχθεί σε ενάρετη οργή. Θα μπορούσα άραγε να είμαι κάποιος χαρακτήρας στη Βίβλο;

Έχω μια ψευδαίσθηση ότι είμαι οσιομάρτυρας στη Βίβλο. Λές με όλα αυτά να καταλήξω σε καμιά εκπομπή της Όπρα;

Έχω μια φαντασίωση πως θα καταλήξω στο «Super Soul Sunday» και μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι αν ποτέ συναντούσα την Όπρα, σίγουρα θα της ζητούσα χρήματα αν και αυτό δεν συμβαδίζει με το κόνσεπτ της εκπομπής.

Έχω το ρόλο του εργαζόμενου, του κουβαλητή, του συντρόφου, του γονέα.

Έχω την αυτοπεποίθηση να λέω την άποψη μου, να μην μασάω τα λόγια μου, να κάνω σκληρές ερωτήσεις σχετικά με τη δουλειά μου και τη πορεία της και την ικανότητα να κρατάω την ψυχραιμία μου μέσα σε μια αίθουσα γεμάτη από άντρες που ωρύονται προσπαθώντας να μου εξηγήσουν πως «δεν καταλαβαίνω τους τρόπους που λειτουργεί το γυναικείο κοινό».

Έχω την ικανότητα να ακούω την γνωστή, γεμάτη κυνισμό, ομιλία περί κουλτούρας και οικογένειας, σαν να ακούω για πρώτη φορά ένα παραμύθι που με κάνει να χαμογελάω γλυκόπικρα με την τόση αφέλεια που εμπεριέχει.

Έχω παραγγείλει πίτσα και ξαναέχω παραγγείλει πίτσα. Έχω όλη τη πίτσα.

Έχω απογοήτευση, εκνευρισμό και φόρτιση. Μήπως δεν κατάλαβα καλά την ερώτηση;

Από την συγγραφέα Kimberly Harrington

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News