Εντύπωση μου προκαλεί το γεγονός ότι σε περιστατικά βίας οι αντιδράσεις κοινωνικών ομάδων είναι αντιφατικές χωρίς προφανή λόγο. Η αντιμετώπιση μάλιστα μπορεί να χαρακτηριστεί και διπολική. Για να κάνω πιο ξεκάθαρο το συλλογισμό μου η καταδίκη και ο αποτροπιασμός για τα περιστατικά βίας πολλές φορές είναι ανάλογα του θύματος. Ανάλογα εάν το θύμα ήταν αλλοδαπός, ημεδαπός, ακτιβιστής, δικός μας ή άλλος.
Η βία και κυρίως η υπέρβαση της αστυνομικής βίας, στις περιπτώσεις που υπάρχει, είναι ένα καθολικό φαινόμενο που πρέπει να μας απασχολεί όλους ανεξαρτήτως του θύματος. Μόνο έτσι είναι εύκολη η σφαιρική αντιμετώπισή της. Ο σεβασμός στη διαφορετικότητα και η προστασία αυτής δεν συνεπάγεται τη δικαιολόγηση της χρήσης βίας σε άλλες ομάδες, με τις οποίες ενδέχεται να έχουμε αντίθετες απόψεις
Κατά την άποψή μου η κοινωνία μας, ιδίως τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει δίπολο. Ο ίδιος άνθρωπος από τη μία κατακρίνει συγκεκριμένη συμπεριφορά από την άλλη τη δικαιολογεί και όλα αυτά σε σχέση με το πόσο ταυτίζεται με το θύμα.
Και κάτι τελευταίο για την αστυνομική βία η αξιολόγησή της και η συνακόλουθη καταδίκη της πρέπει να έχει ως γνώμονα την αρχή της αναλογικότητας δηλαδή εάν τα κρατικά όργανα υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες επέλεξαν το κατάλληλο και πρόσφορο μέσο καταστολής, το οποίο επέφερε τις μικρότερες δυνατές απώλειες. Εάν κρίνουμε μόνο με βάση την ταυτότητα του θύματος, όπως γίνεται τελευταία, το παιχνίδι για τη δημοκρατική και ελεύθερη ανθρωποκεντρική δημοκρατία έχει χαθεί. Το μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ότι θα είμαστε με αυτούς και όχι με τους άλλους και αυτό επιτρέψτε μου να πω μετά βεβαιότητας ότι είναι βαθιά διχαστικό. Σε κάθε δε περίπτωση ο θάνατος ανθρώπου από τη χρήση κρατικής βίας πρέπει να είναι καταδικαστέος από όλους ανεξαρτήτου κομματικής ταυτότητας του θύματος. Ο σεβασμός στην αξία του ανθρώπου κατακτήθηκε με αγώνες και τολμώ να πω με αίμα,είναι αίσχος να υποβιβάζεται με αυτόν τον τρόπο και μάλιστα στη σύγχρονη πραγματικότητα.