in

Αποσπάσματα μιας βδομάδας: όταν δεν θες να σκέφτεσαι

Ανάσες απέναντι στο άγχος για να ηρεμεί το μέσα μας

Ανάσες απέναντι στο άγχος για να ηρεμεί το μέσα μας ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

cris saur GNUcUx iObg unsplash
Photo by Cris Saur on Unsplash

Γράφει η Αναστασία Παλιεράκη, φοιτήτρια ψυχολογίας

Ήταν από αυτές τις εβδομάδες που ξέρεις ότι έχεις πολλές υποχρεώσεις, αλλά αρνείσαι να τις διαχειριστείς όλες μαζί, οπότε ψάχνεις διεξόδους για να μη σκέφτεσαι. Απότομο το ξεκίνημα, αλλά νιώθω ότι έγιναν όλα με μια ανάσα, οπότε δεν θα μπορούσα να συμβιβαστώ με ένα πιο ήρεμο «γεια σας» η αλήθεια είναι. Στη διαδικασία, λοιπόν, του «δε σκέφτομαι» συνέβησαν τρεις ανακαλύψεις που αφενός με έκαναν να πετύχω το στόχο μου (να απορροφηθώ σε κάτι τελείως) και αφετέρου, έγιναν από αυτές που θέλω να μοιραστώ.

  • Η ταινία “J’ai perdu mon corps”

 

 

Εγώ ομολογουμένως κάτι έχω πάθει τον τελευταίο καιρό με τις ταινίες και νιώθω ότι η προσοχή μου αποσπάται κάθε φορά σε 3-2-1. Ίσως να φταίει και η υπερβολική δόση καραντίνας, ποιος ξέρει. Αλλά με αυτήν την ταινία κάτι μου συνέβη από τα πρώτα λεπτά και ήμουν ολοκληρωτικά εκεί. Στο Παρίσι, ένα χέρι ξεφεύγει από ένα εργαστήριο και διασχίζει την πιο περιπετειώδη διαδρομή προκειμένου να επανασυνδεθεί με τον κάτοχό του.

Η ταινία έχει ως βασικούς άξονες την απώλεια, τον έρωτα και την ανάγκη για επιστροφή στο «όλο». Θα μπορούσα να πω πραγματικά πάρα πολλά ακόμη, αλλά επειδή θα ήθελα πολύ όντως να τη δείτε, θα αρκεστώ στο ότι είναι μια υπέροχη αλληγορία δοσμένη μέσα από flashbacks, εξαιρετικά αντιπροσωπευτική του σήμερα, με μουσική που ηρεμεί την ψυχή σου. Πρόσφατα είχα μια συζήτηση για το πόσο ωραίος τίτλος ήταν το «Οικειότητα: μια σύγχρονη τυραννία» που είχε το φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2020. Εντελώς συνειρμικά το θυμήθηκα βλέποντας την ταινία. Θα καταλάβετε γιατί.

 

 

  • Το βιβλίο «Γυναίκες που επιστρέφουν»

 Με τα βιβλία επίσης κάτι έχω πάθει και νιώθω σαν να αποσπάται η προσοχή μου αμέσως (και να που οι προτάσεις μου μετατρέπονται ξαφνικά σε δική μου αυτοπαρατήρηση και εξομολόγηση). Όχι, εντάξει, σταματάω για να πω ότι αυτό το βιβλίο είναι ευφυής σύλληψη για εμένα. Ενώ πρόκειται για τις ιστορίες εννιά γυναικών, εμπνευσμένες από το δημοτικό τραγούδι και τις λαϊκές δοξασίες διάφορων τόπων που έχουν αποδοθεί σε πεζό λόγο, εγώ όταν το διάβαζα ένιωθα πως έρχομαι αντιμέτωπη με κάτι βαθιά ποιητικό.

 

55563996. UY1037 SS1037

Ο στιγματισμός των γυναικών και διάφορες εκφάνσεις του πόνου τους γίνονται, πέρα από αφηγήσεις,  και καθηλωτικές εικόνες από τον Φώτη Βάρθη. Τη δική μου αγαπημένη εικόνα θα βρείτε στην ιστορία «Γυναίκες που πετούν με αλκυόνες». Εμμέσως πλην σαφώς ,δηλαδή, σας λέω να το διαβάσετε, γιατί κυλάει εύκολα και συνεπαίρνει στο λεπτό.

 

 

  • Μία ομιλία για τα γνωσιακά λάθη και τα έμφυλα στερεότυπα

 

 
 

Είναι αυτό που ψάχνεις ένα πράγμα στο youtube και πετάγεται μπροστά σου ένα άλλο και μετά ένα άλλο και καταλήγεις να έχεις ξεφύγει τελείως από αυτό που έψαχνες αρχικά, αλλά να μη σε νοιάζει γιατί έχεις βρει κάτι καλύτερο. Αυτό παθαίνω κάθε φορά όταν ψάχνω ομιλίες στο ΤEDx, που μπορεί να θέλω να βρω κάτι για να ηρεμήσω δικές μου σκέψεις και μετά όλα πάνε ένα βήμα παραπέρα.

Γνωσιακά λάθη και στερεότυπα είναι δύο έννοιες που κουμπώνουν απόλυτα. Υπάρχουν πολλά γνωσιακά σφάλματα που θα χαιρόμουν να αναλύσουμε κάποια στιγμή, αλλά στην προκειμένη περίπτωση, η Valerie Alexander, CEO σε μια εταιρεία επικοινωνιών, μιλά για το αποκαλούμενο «gender bias», που αφορά στη διαφορετική αντιμετώπιση που μπορεί να δείξει κανείς ανάλογα με το φύλο του ανθρώπου που έχει απέναντί του και όχι ανάλογα τον ίδιο τον άνθρωπο, ως οντότητα που αποτελείται από εμπειρίες, ικανότητες και απόψεις.

Εξηγεί επίσης το μηχανισμό πίσω από το άγχος που συνεπάγεται αυτό το σφάλμα και τη δική της προσωπική εμπειρία, ως γυναίκα με ηγετικές αρμοδιότητες σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο. 17 λεπτά και 23 δευτερόλεπτα ομιλίας, άξιζαν και με το παραπάνω θεωρώ.

Θα κλείσω με την εξής συνειδητοποίηση: είναι εντάξει να θες απλώς το μυαλό σου να ηρεμήσει και όχι να αντιμετωπίσεις τη σωρεία υποχρεώσεων που έχεις να φέρεις σε πέρας. Είναι εντάξει, πραγματικά. Όλοι έχουμε τέτοιες μέρες, όλοι θέλουμε κάποια στιγμή μια παύση για να επανέλθουμε. Αν είστε σε αυτή τη φάση, ελπίζω οι προτάσεις μου να βοηθήσουν στην ανασυγκρότησή σας, ή έστω, το κατά δύναμιν. Ανάσες απέναντι στο άγχος παιδιά και πράγματα για να ηρεμεί το μέσα μας. Θα το βρούμε.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News

0 Comments
Ενσωματωμένα σχόλια
Δείτε όλα τα σχόλια