Φεμινισμός, ισότητα, κοινωνικό κράτος ή κράτος πρόνοιας. Επαναστάσεις, θεωρίες, αμφισβήτηση, συγκρούσεις μέσα στην ιστορία, για αιώνες ολόκληρους. Η ίδια η ιστορία. Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν είμαστε πιγκουίνοι. Έχετε ιδέα πώς λειτουργεί η κοινωνία των πιγκουίνων;
Λοιπόν, είστε ένας αυτοκρατορικός πιγκουίνος, θηλυκός. Βρίσκεστε σε αναπαραγωγική περίοδο και αξιωθήκατε της τιμής να έχετε επιλεγεί ανάμεσα σε άλλες υποψήφιες μητέρες –υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός μεταξύ των θηλυκών- από το αρσενικό που θα μοιραστεί μαζί σας τα οικογενειακά βάρη. Σας παρακαλώ καλέ μου πιγκουίνε, μην το προσπερνάτε αυτό, δεν πρόκειται για σχήμα λόγου! Οι πιγκουίνοι κυριολεκτικά και μεταφορικά μοιράζονται κάθε βάρος της ανατροφής των παιδιών, ως ζεύγη και ως κοινωνία.
Η μητέρα κυοφορεί και από τη στιγμή που το αυγό γεννάται, ο πατέρας αναλαμβάνει να το φυλάξει στη ζεστή φωλιά που φτιάχνει ανάμεσα στα πόδια και την κοιλιά του, ώστε εκείνη, εξαντλημένη από την κυοφορία και τον τοκετό, να κινηθεί μαζί με τα άλλα θηλυκά προς τη θάλασσα προς αναζήτηση τροφής. Στο σημείο αυτό, να κάνω μια ειδική μνεία στον δικό μου αρσενικό πιγκουίνο, που όταν μετά τη γέννηση του Νικόλα μας εγώ δεν ήμουν σε θέση να κάνω το λεγόμενο “bonding” κρατώντας το παιδί αγκαλιά στο γυμνό μου σώμα, εκείνος έβγαλε την μπλούζα του και ξάπλωσε αγκαλιά με το μωρό μας δίνοντάς του το γάλα της ψυχής.
Κλείνω την παρένθεση και από το μαιευτήριο σας μεταφέρω και πάλι στην αποικία μας στην ανταρκτική. Βρισκόμαστε στο κρισιμότατο σημείο της παράδοσης, καθώς η στιγμιαία επαφή του αυγού με τον πάγο απειλεί να παγώσει το έμβρυο. Το αρσενικό πλησιάζει το θηλυκό μέχρι να ακουμπήσουν τα πόδια του στα δικά της πόδια. «Με μαλακές, προσεκτικότατες κινήσεις το θηλυκό αφήνει το αυγό να «ρολάρει» απαλά προς τα πόδια του αρσενικού και…απελευθερώνεται». Συνειδητοποιείτε τι συντονισμό που απαιτεί αυτό; Αν κληθούμε εμείς σε ένα τέτοιο τσάλλεντζ, θα αφανιστεί ένα ολόκληρο φανταστικό γένος πιγκουίνων. Το αυγό σας λοιπόν , κυρία πιγκουίνα μας, βρίσκεται ασφαλές στην ειδική τσέπη του μπαμπά, ο οποίος το κλωσάει για δύο ολόκληρους μήνες , περίπου δηλαδή για όσο καιρό το κυοφόρησες εσύ. Εσύ λοιπόν , μαζί με άλλες μαμάδες ξεχύνεστε για ψάρεμα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, και τα αρσενικά συγκεντρώνονται για να κλωσήσουν παρέα. Όπως καταλαβαίνεις, στην Ανταρκτική έχει βρεθεί ήδη η απάντηση στη μοναξιά της αντίστοιχης λοχείας. Σε μία κίνηση υποδειγματικής συνεργασίας και σύμπνοιας, οι μπαμπάδες πιγκουίνοι συσπειρώνονται ως ρωμαίοι πολεμιστές σχηματίζοντας ένα θόλο με τα σώματά τους, σαν καβούκι χελώνας. Εν τω μεταξύ, η εκκόλαψη αρχίζει και οι μπαμπάδες να καλούνται να προστατέψουν τα μικρά από το πολικό κρύο, τους θηρευτές και την πείνα. Οι εξαντλημένοι από τη νηστεία πατέρες, «θηλάζουν» τα μικρά τους με ένα με «ένα ειδικό πήγμα που εμέσσουν από το πεπτικό τους σύστημα … και το οποίο παράγεται από έναν ειδικό αδένα στον οισοφάγο τους». Η μαμάδες επιστρέφουν, συστήνονται με τους νεοσσούς τους και αναλαμβάνουν τη φροντίδα, με τα αρσενικά μα φεύγουν για ψάρεμα και πάει λέγοντας.
Με το που ο κάθε νεοσσός αποκτήσει τη θερμική του ανεξαρτησία, έρχεται η ώρα να πάει στον παιδικό σταθμό, όσο οι γονείς του εργάζονται. Πρόκειται για ένα παχνί, όπου οι μικροί πιγκουίνοι συγκεντρώνονται φυλασσόμενοι περιμετρικά από γονείς του σμήνους. Τα μικρά μετακινούνται συνεχώς μέσα στο παχνί, έτσι ώστε να προφυλάσσονται εξίσου από το κρύο και τον αέρα, ακολουθώντας επίσης την τακτική «χελώνα».
Θα συνοψίσω κυρίες και κύριοι πιγκουίνοι μου και τα συμπεράσματα δικά σας. Εμείς, ανώτερα θηλαστικά, αυτά πτηνά. Εμείς (οι δυτικοί) με πολιτισμό και ως επί το πλείστον ευνοϊκότατες συνθήκες διαβίωσης, αυτά «άλογα» όντα στην Ανταρκτική. Στη Βικιπαίδεια θα διαβάσεις το εξής: «Η αναπαραγωγή των αυτοκρατορικών πιγκουίνων αποτελεί το σημαντικότερο κεφάλαιο της ζωής τους και ένα από τα κορυφαία δρώμενα της εξελικτικής πορείας των οργανισμών, ανεξαρτήτως ταξινομικής μονάδας (taxon). Ο τρόπος με τον οποίο αυτή διαδραματίζεται (sic), αποτελεί υπόδειγμα συνεργασίας και αντοχής, στοιχεία χωρίς τα οποία θα ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί κάτω από τις δεδομένες συνθήκες.»
Συνεργασία και αντοχή. Xαρακτηρίζουν άραγε αυτά τα στοιχεία τη σχέση σου με τον/ τη σύντροφό σου κυρία πιγκουίνα μου; Πόσοι από εμάς θα ‘καναν τόσο δίκαιη μοιρασιά, πόσοι θα ρόλαραν τόσο προσεκτικά το αυγό, πόσοι θα έμεναν αποστεωμένοι για χάρη του αυγού μέχρι ο χορτασμένος σύντροφος να επιστρέψει από τη θάλασσα; Ή μήπως η κοινωνία μας και ο κρατικός μηχανισμός που υπόσχεται κοινωνική πρόνοια βασίζεται σε ένα σύστημα ανθεκτικό, βασισμένο στην ισοτιμία και τη συνεργασία; Πόσο εύκολα θα αυτοοργανωνόμασταν για να εξασφαλίσουμε συλλογικά φύλαξη και φροντίδα στα παιδιά μας; Πόσο εύκολα θα διδάσκαμε στα παιδιά μας τη δικαιοσύνη και την αλληλεγγύη ώστε να μοιράζονται τη ζεστασιά του παχνιού; Θα συσπειρωνόμασταν ποτέ για να σώσουμε τα μικρά μας σε μια πανοπλία από σώματα;
Αν η ανάγκη είναι το κίνητρο για την εξέλιξη, ή που δεν υπάρχει αντίστοιχη ανάγκη στην ανθρώπινη κοινωνία ή που εξελικτικά κάπου το χάσαμε, από νωρίς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
