Αγαπητή «Α, μπα»: Η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος 18

Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».

Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.

Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.

Κάθε Σαββατο στις 12 θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.

1.Πόσο παίρνει να συγχωρήσεις κάποιον; Υπάρχει κάποιο χρονοδιάγραμμα ή ο κάθε ένας ακολουθεί το δικό του ρυθμό; Είμαι 44 χρόνων παντρεμένη με 2 παιδιά. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω τα τελευταία 3 χρόνια έντονα έχει ως εξής: Ζώντας και μεγαλώνοντας μαζί με τα παιδιά μου και ακούγοντας τα να μου αφηγούνται τις εμπειρίες τους, μου ήρθαν στο μυαλό έντονες αναμνήσεις από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Θυμήθηκα το σχολείο μου, την γιαγιά μου και πάνω από όλα θυμήθηκα την μάνα μου και τον πατέρα μου. Και γέμισα θυμό. Η μάνα μου από τα 8 μου χρόνια μέχρι τα 17 μου είχε αυτοκτονικές τάσεις και εγώ ήμουν ο μόνιμος νοσοκόμος της αλλά και πολλές φορές ο συναισθηματικός σάκος του μποξ….. Μετά, νομίζω με βοήθεια, ξεπέρασε όλες αυτές τις τάσεις, αλλά κατά καιρούς πάντα είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Και ξαναγυρνάω στο θυμό μου. Λέω στον εαυτό μου ότι αυτή η γυναίκα δεν νοιάστηκε για το πως μπορεί να αισθάνεται ένα 8χρονο παιδί και τι μπορεί να του προκαλέσει στο μέλλον. Αυτή η γυναίκα, η μάνα μου, και ο πατέρας μου δεν έτρεξαν, δεν νοιάστηκαν ιδιαίτερα και το μόνο τους κίνητρο ήταν το τι θα πουν οι άλλοι γι’αυτούς και τα παιδιά τους. Όταν συγκρίνω με πόση αγάπη μεγαλώνουμε ο άντρας μου και εγώ τα παιδιά μας και πόσο προσπαθούμε γι’αυτά χάνω την μπάλα. Αλλά κάποια στιγμή κατάλαβα ότι υπέφερε προφανώς από κατάθλιψη ή κάτι άλλο το οποίο κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει τι, και το μυαλό της τέλος πάντων δεν μπορούσε να διαχειριστεί τις καταστάσεις έτσι όπως έπρεπε. Αλλά ο θυμός παραμένει. Δεν είναι γενικός για όλο τον κόσμο, και δεν είναι παράκρουση αλλά είναι θυμός. Και τον τελευταίο καιρό μεγάλωσε. Είναι 9 μήνες που δεν έχουμε μιλήσει και δεν ξέρω καν αν μου λείπει. Όλο το σκηνικό ξεκίνησε με μια γελοία αφορμή. Αλλά κατά κάποιον τρόπο εγώ ένιωθα καλύτερα. Όταν με κάλεσε στο τηλέφωνο δεν της απάντησα γιατί το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να την ειρωνευτώ και να της πω λόγια που θα την πονέσουν. Και σε ρωτάω λοιπόν, πως βλέπεις το γεγονός ότι δεν θέλω να της μιλήσω γιατί ξέρω ότι θα καταλήξει άσχημα; Έχω σκεφτεί να ζητήσω βοήθεια επαγγελματική. Είναι υποχρεωτικό να της μιλήσω όμως, όταν έχω φτάσει σε σημείο να μην θέλω το παραμικρό από αυτή (ο πατέρας μου έχει πεθάνει εδώ και χρόνια); Έχω ξαναμιλήσει μαζί της στο παρελθόν και επιμένει να βλέπει τα πράγματα μόνο από την δίκη της πλευρά και αμυνόμενη αρχίζει και λέει ασυναρτησίες. Δεν την παλεύεις… Έχω σκεφτεί επίσης ότι όλος αυτός ο θυμός μπορεί να είναι η βαλβίδα εκτόνωσης για αλλά προβλήματα που όλοι μπορεί να αντιμετωπίζουμε καθημερινά. Και επίσης ξέρω ότι δεν έχει νόημα να σκέφτομαι τι έγινε στο παρελθόν εφόσον δεν μπορώ να το αλλάξω και προσπαθώ να εστιάσω στο παρόν και στο μέλλον. Είμαι πικραμένη όμως, πολύ, γιατί νιώθω πως δεν είχα ούτε την υποστήριξη, την έγνοια και την αγάπη που δείχνω εγώ στα παιδιά μου και που έβλεπα ότι έδειχναν οι άλλοι γονείς στα παιδιά τους, -Λες να’ναι καμία κρίση μέσης ηλικίας;

2.Αγαπημένη μου α,μπα, το τελευταίο διάστημα αντιμετωπίζω δυσκολίες με τους ανθρώπους γύρω μου. Είμαι 24 και βρίσκομαι σε μια αρκετά μεταβατική περίοδο. Τα τελευταίο δύο περίπου χρόνια νιώθω ότι έχω απομακρυνθεί από πολλούς φίλους μου (είτε με δική μου πρωτοβουλία είτε με δική τους είτε γιατί απλά συνέβει λόγω αλλαγών της καθημερινότητας) αλλά επειδή δεν έχω έρθει κοντά με άλλα άτομα, συνεχίζουν να αποτελούν τον ‘κύκλο’ μου. Όλη αυτή η κατάσταση με φέρνει αντιμέτωπη με πολλές δυσκολίες. Για παράδειγμα πολλές φορές όταν τους λέω ότι κάτι με κάνει να νιώθω άσχημα, αντί το άλλο άτομο να σεβαστεί τα συναισθήματα μου (ακόμα και αν είναι παράλογα) παίρνω την απάντηση ότι είμαι υπερβολική. Και νιώθω υπερβολική. Νιώθω υπερβολική όταν η πλειοψηφία των συναναστροφων μου με θεωρεί έτσι. Ευτυχώς το αγόρι μου και η κολλητή μου είναι δύο άτομα που ακούνε τις ανάγκες μου και πάντα προσπαθούν να με κάνουν να νιώθω καλά ακόμα και αν δεν με καταλαβαίνουν κάποιες φορές. Κάποιες φορές όμως που μπορεί να μην βρω τη στήριξη που περιμένω από αυτά τα δύο άτομα, απογοητευομαι τελείως και αρχίζω να σκέφτομαι βλακειες. Και αναρωτιέμαι τώρα εγώ: μήπως είμαι υπερβολικη; μήπως περιμένω και ζητάω πολλά από τους γύρω μου; μήπως τελικά δεν θα βρω ποτέ καινούργιους φίλους γιατί έχω πολλές αιτήσεις; μήπως δημιουργώ προβλήματα εκεί που δεν υπάρχουν; μήπως η προσπάθειά μου να γίνω καλύτερη έχει τα αντίθετα αποτελέσματα; μήπως κάτι πάει στραβά με μένα ή μήπως έχει έρθει απλα η ώρα να πάω σε ψυχολόγο;

-Χωρίς φίλους για πάντα

3.Αγαπητή Αμπα,είμαι κοπέλα 23 χρονών και ενώ όταν ξεκίνησα να κάνω σχέσεις σε μικρότερη ηλικία ήμουν πολύ κουλ,ξαφνικά από ένα σημείο και μετά άρχισα να ζηλεύω τον εκάστοτε σύντροφό μου σε υπερβολικό βαθμό,σε επίπεδα άρρωστα που δημιουργούσαν προβλήματα στις σχέσεις μου και που κατέληγα πάντα να χωρίζω από επιλογή μου γιατί δεν άντεχα την ζήλια που ένιωθα μέσα μου,πολλές φορές χωρίς κανένα λόγο ή αφορμή.

-Ί.Β.

4.Αγαπητή Α, μπα, η σχέση με την μητέρα μου έχει κάπως ξεπεράσει τα όρια. Η μητέρα μου στην ουσία μεγάλωσε εμένα και την αδερφή μου μόνη της, από πάντα μέναμε οι τρεις μας και τα μοιραζόμασταν όλα, ήμασταν σαν τρεις αδερφές. Η μητέρα μου δεν έτυχε να ξανά φτιάξει την ζωή της όσο και να την προτρέπαμε. Όσο περνάει ο καιρός όμως, όλο αυτό το δέσιμο και αυτή η σχέση μεταξύ μας αλλάζει. Όσο να είναι μεγαλώνουμε και καλώς η κακώς μένουμε ακόμα όλες μαζί αφού εγώ και η αδερφή μου νιώθουμε άσχημα να μετακομίσουμε και να την αφήσουμε μόνη της. Έτσι αυτό έχει κάνει την κατάσταση κάπως αποπνικτική. Το γεγονός ότι μένουμε μαζί την έχει κάνει να εξαρτιέται από εμάς, πολλά πράγματα για παράδειγμα που αφορούν αυτήν, περιμένει να τα κάνουμε εμείς, τύπου απλά καθημερνά πράγματα. Πως θα ξεπεράσουμε και εμείς αυτό το βάρος των τύψεων ότι την αφήνουμε μόνη όταν έρθει η ώρα να μετακομίσουμε η κάθε μια αλλού?

5.Hello Α,μπα και αγαπητοί αναγνώστες. Δεν μπορώ να γίνω δυσάρεστη με φίλες που είναι emotional leeches (μόλις βρήκα την έννοια στο google και χάριν περιεκτικότητας την έβαλα εδώ γιατί περιγράφει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που βιώνω). Είναι κάτι το οποίο με απασχολεί γιατί έχει γίνει 3 χρόνια συνεχόμενα με 3 διαφορετικές κοπέλες. Ρε παιδιά είναι λες και κάθε χρόνο βρίσκω τη βδέλλα της χρονιάς. Ενώ με φιλικές και ερωτικές σχέσεις πάντα εκφραζόμουν ελεύθερα (δε φοβάμαι να εκφέρω άποψη και φυσικά αποδέχομαι καλοπροαίρετη κριτική), όταν υπάρχει κάποιος που με παραβιάζει συναισθηματικά μεταμορφώνομαι στη μεγαλύτερη ΚΟΤΑ που έχει δει ο κόσμος. Δε μπορώ να τις βάλω στη θέση τους αλλά ούτε να κάνω το δικό μου. Το πιο περίεργο είναι πως αναγνωρίζω την τοξική και χειριστική συμπεριφορά γιατί είμαι πολύ τυχερή να έχω υπέροχες φίλες και φίλους που μου έχουν δείξει πως είναι μια ωραία και υγιής φιλία. Αναγνωρίζω τα καμπανάκια, τις σημαίες, τις σειρήνες που όλες μπορεί να λένε “BEWARE TOXIC” αλλά κωλύωμαι στο να τις βάλω στη θέση τους και να γίνω δυσάρεστη. Για κάποιο λόγο δεν είναι ότι φοβάμαι τις συνέπειες…..είναι ότι δεν μπορώ να κάνω το μεγάλο βήμα να τους πω ένα ωραίο “άσε μας κουκλίτσα μου”. Θα μου πεις γιατί μπλέκεις με τέτοιους φίλους; Ανέκαθεν ήμουν άτομο που άκουγε τα προβλήματα των άλλων γιατί θεωρώ πως είναι σημαντικό σε μια φιλία, αν θέλει ο άλλος να μοιραστεί κάποιον προβληματισμό του. Νιώθω ότι αυτά τα άτομα απλά το εκμεταλλεύονται στο έπακρο με το μπονους ότι μετά από κάποιο σημείο και μετά ξεκινάνε και οι απαιτήσεις του στυλ (γιατί βγήκες με τον τάδε και δεν μου πες και μένα, ή έχεις κάτι; και ακόμα και να μην τα λένε σε μένα βλέπω μέσω παραπόνων για τρίτους, συμπεριφορές που δεν είναι καθόλου οκ ειδικά αν ξέρω και την άλλη πλευρά ως τρίτος παρατηρητής). Άσε και το άλλο που διαστρευλώνουν γεγονότα και καταστάσεις. Εκεί είναι η χειρότερη φάση γιατί στηνα αρχή φοβάμαι μην στενοχωρηθεί ή θυμώσει η εκάστοτε βδέλλα. Έτσι καταλήγω να είμαι αμυντική και σε επιφυλακή κάθε φορά που βλέπω μήνυμα από εκείνο το άτομο. Καταλήγω ακόμα και η ειδοποίηση του μηνύματος να με πιέζει. Λέω πωωωω τι θέλει πάλι. Εννοείται πως αν το αντιληφθώ κλείνομαι όλο και περισσότερο στον εαυτό μου, δε μοιράζομαι προσωπικά μου, δε δίνω άλλο “αίμα” να ρουφάνε….και ουλαλα πόσο παράααξενο…..δε δείχνουν να καταλαβαίνουν πως αποτραβήχτηκα…γιατί όσο είμαι εκεί να ακούω το δράμα τους, για εκείνες είμαι ακόμα φίλη τους. Αν όμως αποτραβηχτώ πιο πολύ εκεί ξεκινάει η ανάκριση. Που είσαι; Που χάθηκες; Γιατί δε μιλάμε; Τι κάνεις; Και εκεί το χάνω. Να μην απαντήσω στο τι κάνεις; Δε θέλω να γίνω δυσάρεστη. Μέχρι γίνει το μπαμ. Και εκεί τα λέω τσεκουράτα. Δεν τις κατηγορώ για το gaslighting που θα επιχειρήσουν να κάνουν ή να το παίξουν αθωες περιστέρες του στυλ “μα τι έκανα;”, “εγώ απλά μοιραζόμουν τα προβλήματά μου μαζί σου, δε σου είπα και κάτι” . Δεν αντέχω όμως άλλο. Έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα με 3 άτομα. Αυτό που περιέγραψα παραπάνω. Η μία εκ των τριών ήταν με ένα άτομο που ήταν χρόνια φίλη και απλά ήρθαμε πιο κοντά τον τελευταίο καιρό. Ξέρεις, όταν γνωρίζεις ένα άτομο από όταν ήσασταν μικρά παιδιά, του δίνεις περισσότερα ελαφρυντικά. Μπορεί να έχει δυσάρεστες εμπειρίες και να συμπεριφέρεται έτσι-εξάλλου κανένας άνθρωπος δεν γεννήθηκε κακός. Το καταλαβαίνω….αλλά ρε παιδιά και γω άνθρωπος είμαι. Σου γράφω ύστερα από τον τελευταίο μου σχετικό καυγά. Νιώθω ανάλαφρη. Αλλά αυτό έχει γίνει ήδη 3 φορές. Και αν έγινε 3η φορά, πόσο θα αργήσει να έρθει και η 4η….και η 5η; Δε θέλω να πιέζομαι για βλακείες. Θέλω να γίνω δυσάρεστη. Θέλω να ξεκολλήσω τη βδέλλα από πάνω μου. Κατά προτίμηση να μην κολλήσει καν. Πως θα κόψω τον φαύλο κύκλο; Ξεκάθαρα κάτι κάνω λάθος για να προσελκύω τέτοιες συμπεριφορές και θέλω να το λύσω το συντομότερο δυνατόν γιατί δεν σκοπεύω να ζήσω τη ζωή μου έτσι.

6.Γειά σου Α, μπα! Είπα και εγώ να σου γράψω το πόνο μου μπας και βρω ένα φως στο τούνελ! Το θέμα του πόνου σχετίζεται με αυτή την αθάνατη ελληνική οικογένεια. Το λοιπόν, είμαι 26 χρονών, μοναχοπαίδι και βρίσκομαι στο εξωτερικό κοντά 2 χρόνια, πάμε στα 3. Έφυγα πολύ συνειδητά για να δουλέψω και όχι για να ξανασπουδάσω. Δεν είχα τότε όρεξη ούτε τώρα έχω. Η οικογένεια μου λοιπόν και ειδικά η μάνα μου δε λέει να το ξεπεράσει, ο πατέρας μου από την άλλη το έχει αποδεχθεί κάπως αλλά όπου τον συμφέρει κάνει κι αυτός το καβγά του. Όσον αφορά τη μάνα μου λοιπόν, εκτός του ότι θέλει να μιλάμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο (το οποίο το έχω κόψει ως ένα βαθμό) και αν “καθυστερήσω να τη πάρω” παραπονιέται αστάματητα, συνέχεια μου λέει ότι της λείπω, ότι τι ωραία που θα ήταν να ήμουν εκεί και ας δεν έχω δουλειά να μου τα δίνει αυτή. Υποβαθμίζει συνέχεια τη χώρα στην οποία μένω, ακόμη και τη ζωή που έχω φτιάξει, λέγοντας ότι δεν έχεις τίποτα και κανέναν εκεί γιατί να μη γυρίσεις;! Γιατί να μη τα παρατήσεις και να γυρίσεις στην αγαπημένη Ελλάδα;! Και φυσικά προσπαθεί να μου δημιουργήσει και ενοχές (πχ τώρα με το Covid-19 παρέμεινα στο σπιτάκι μου να περάσω τη καραντίνα, το τι εμείς αν πεθάνουμε τι θα γίνει άκουσα, ποιος θα μας φροντίζει αν αρρωστήσουμε άκουσα ακόμα και αν πάθω εγώ κάτι πως θα έρθουν να με φροντίσουν άκουσα, και απο τους 2, άστα!). Ένα άλλο που δε μπορεί να ξεπεράσει είναι ότι δε θέλω να κάνω μεταπτυχιακό. Τι με το καλό το έχω πει, τι με το κακό τίποτα. Σταματάει κάνα δίμηνο και μετά ξανά από την αρχή. Και φυσικά το κερασάκι στη τούρτα που εδώ παίζουν μπάλα και οι 2, είναι τα οικογενειακά τραπέζια (μεγάλωσα σε μια πατριαρχική οικογένεια όπου τα τραπέζια ήταν MUST, δεν είχε δε μπορώ, δε θέλω, αράζω για καφέ, είχε θα έρθεις και θα πεις και ένα τραγούδι και τέλος). Τώρα λόγω απόστασης αυτά παίζουν μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα και ξεκινάνε τη συζήτηση μήνες πριν για το τι θα κάνουμε ποιος θα έρθει που. Δεν υπάρχει ερώτηση του τύπου, θες; Έχεις κανονίσει κάτι; Με αποτέλεσμα να παίζει καβγάς πάλι. Γενικά δε με σέβονται, δε μπορούν να αποδεχθούν τι θέλω και τι όχι και τι μου αρέσει και τι όχι. Έχω βαρεθεί. Τους έχω βαρεθεί. ΧΕΛΠ!

-Δεν περιγράφω άλλο!

Η Α,μπα απαντάει

Ο επαναπροσδιορισμος της σχέσης σου με τους γονείς σου είναι μια τρομερά επίπονη και ΄δυσκολη διαδικασία που γίνεται μονο με θεραπεία.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News