5 σημάδια που μαρτυρούν τοξική σχέση με τους γονείς μας

Κατ’ αρχάς ας σπάσουμε τον κύκλο της ενοχής: το να προερχόμαστε από μία οικογένεια όπου ένας ή και οι δύο γονείς ανέπτυξαν τοξικές σχέσεις μαζί μας, δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι αυτοί οι γονείς ήταν κακοί άνθρωποι. Πολύ συχνά, γινόμαστε γονείς, έχοντας “αποθήκη” απωθημένων και άλυτων προβλημάτων που μοιραία μεταβιβάζουμε ή προβάλλουμε στα παιδιά μας.

Επίσης, πολύ συχνά η αγάπη και η υπερπροστασία πάνε χέρι – χέρι με τις τοξικές συμπεριφορές. Το θέμα είναι αν εμείς μπορούμε να διακρίνουμε στον εαυτό μας τα σημάδια, τον τρόπο που διαμόρφωσαν την ενήλικη ζωή μας και το αν τελικά αποφασίσουμε να ζητήσουμε βοήθεια από έναν ειδικό της ψυχικής υγείας για να αντιμετωπίσουμε αυτές τις πληγές, μικρότερες ή μεγαλύτερες.

Πώς ξέρουμε, όμως, ότι μεγαλώσαμε με τοξικούς γονείς; Σύμφωνα με την Aude Henin, Διευθύντρια του Προγράμματος Παιδικής Γνωσιακής-Συμπεριφορικής Θεραπείας του Γενικού Νοσοκομείου της Μασαχουσέτης, σημάδια προδίδουν το γονεϊκό αποτύπωμα στη ζωή μας.

1. Δυσκολεύεστε να χτίσετε σχέσεις εμπιστοσύνης 
   Εμπιστεύεστε δύσκολα και πάντα κρατάτε πράγματα για τον εαυτό σας. Νιώθετε ότι ανά πάσα στιγμή, η “καλύτερη φίλη”, ο καλός συνάδελφος, ο/η σύντροφος θα σας “κρεμάσουν” σε μια δύσκολη στιγμή. «Οι αρνητικές αλληλεπιδράσεις γονέα-παιδιού μπορεί να κάνουν δύσκολο το να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τους άλλους. Αν νιώθουμε προδομένοι από την πιο σημαντική σχέση της ζωής μας, η θέαση του κόσμου είναι οδυνηρή, ειδικά όταν μιλάμε για άλλες ανθρώπινες σχέσεις», εξηγεί η Henin.
2. Παίρνετε πολύ βαριά την απόρριψη και την αποτυχία 
   Αυτομαστιγώνεστε αλύπητα επειδή δεν προλάβατε μια προθεσμία στη δουλειά; Δυσκολεύστε να ξεπεράσετε έναν καβγά ή μία συναισθηματική απόρριψη; Τα παιδιά που μεγάλωσαν με τοξικές γονεϊκές συμπεριφορές συνήθως βιώνουν ακραία ντροπή και έντονο συναισθηματικό πόνο όταν βγαίνουν από τη ρουτίνα τους ή όταν αναμετρώνται με μία αποτυχία. «Προσπαθείτε να κάνετε κάτι καλά γιατί προσπαθείτε να αποφύγετε τις συνέπειες», λέει η Sherese Ezelle, συμπεριφορική θεραπεύτρια. «Ως εκ τούτου, το αίσθημα της αποτυχίας ή της απόρριψης μπορεί να οδηγήσει σε φόβο τιμωρίας και συναφή αισθήματα ενοχής, λύπης και ντροπής», εξηγεί.
3. Έχετε ακραίες αντιδράσεις σε αμελητέας σημασίας περιστατικά
   Μια απλή αλλαγή στο πρόγραμμα μπορεί να σας κάνει να ξεσπάσετε σε κλάματα ή έστω να χαλάσει τη διάθεσή σας για όλη τη μέρα. Μία μικρή κίνηση τρυφερότητας μπορεί να σας ενθουσιάσει περισσότερο από το φυσιολογικό. Τι συμβαίνει, λοιπόν; Σύμφωνα με μια μελέτη του 2013 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Canadian Family Physician, η συναισθηματική χειραγώγηση και η συναισθηματική κακοποίηση στην παιδική ηλικία ευθύνονται για τις υπερβολικές αντιδράσεις. Δεν χρειάζεται φυσικά να πιέζετε τα συναισθήματά σας, αλλά να τα παρακολουθείτε και να μπορείτε να εξηγείτε τι ευθύνεται κάθε φορά για τις αντιδράσεις σας.
   «Αν ο γονιός συνήθιζε να αντιμετωπίζει απορριπτικά τις ανάγκες του παιδιού του (π.χ.: «Σταμάτα να είσαι μωρό») και να ακυρώνει τα συναισθήματά (π.χ.: «Δεν χρειάζεται να πας σχολείο αν φοβάσαι»), το παιδί δεν έχει την ευκαιρία να αναπτύξει τις κατάλληλες δεξιότητες για τη διαχείρισή τους», εξηγεί η Henin. «Και φυσικά, αυτό μεταφράζεται σε δυσκολίες ρύθμισης των αρνητικών συναισθημάτων -και κάποτε και των θετικών- ως ενήλικας».
4. Έχετε την τάση συνεχώς να απολογείστε και να ζητάτε συγνώμη 
   Ένας αυταρχικός, διαρκώς ελεγκτικός γονιός μεγαλώνει έναν άνθρωπο που συνεχώς νιώθει απολογούμενος και ανασφαλής. Φοβάται μην κάνει θόρυβο, μήπως καταλαμβάνει περισσότερο χώρο απ’ όσο του αντιστοιχεί, μεγαλώνει ένα παιδί που δεν θέλει να φαίνεται ή να ακούγεται, μην τυχόν και ενοχλήσει κάποιον. Ο φοβικός, ντροπαλός ενήλικας είναι το παιδί που πάντα αντιμετωπιζόταν αποτρεπτικά και αναγκαζόταν να ταπεινωθεί για να συνυπάρξει στο πλαίσιο μιας ελεγκτικής οικογένειας.
5. Είστε ο πιο σκληρός κριτής του εαυτού σας 
   Ένα άλλο σημάδι ότι οι γονείς σας δεν νοιάζονταν για εσάς με τον τρόπο που υποτίθεται ότι φροντίζουν τα παιδιά οι γονείς είναι ότι κρίνετε τον εαυτό σας σκληρά, πιο σκληρά από κάθε προϊστάμενο στη δουλειά, φίλο ή γνωστό. «Εάν ένα παιδί μεγαλώσει σε μια εξαιρετικά επικριτική οικογένεια όπου δεν γίνεται ανεκτό οτιδήποτε λιγότερο από την τελειότητα, μπορεί να αναπτύξει μια σκληρή εσωτερική φωνή που του λέει ότι είναι αποτυχημένος ακόμα και στο παραμικρότερο λάθος», εξηγεί η Henin.

Σε κάθε περίπτωση εκείνο που γίνεται σαφές είναι ότι ποτέ, -ποτέ, όμως!- δεν είναι αργά για να απευθυνθεί κάποιος σε ειδικό, προκειμένου να αντιμετωπίσει ή έστω να παρηγορήσει τα τραύματα του παρελθόντος.

Με στοιχεία από το Bustle.com

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News