στόμαστομαστό

Αφού άφησα το μωρό να χορτάσει, το πήρα στην αγκαλιά μου. Πάνω στην αλλαξιέρα ήταν ο μάρσιπος. Τον φόρεσα και το έβαλα μέσα. Τα χέρια μου βρήκαν από μόνα τους τις σωστές κινήσεις. Κρέμασα την τσάντα του στον ώμο κι έχωσα μέσα στα γρήγορα πάνες και ρουχαλάκια. Μετά ανέβηκα πάνω και γέμισα ένα σακ βουαγιάζ με ό,τι βρήκα μπροστά μου. Τον πήρε ο ύπνος στο στήθος μου, ο ταξιτζής δεν του έδωσε καμία σημασία.

Πήρα τηλέφωνο τη Λένα από ένα περίπτερο. Το κινητό το είχα κλειστό. Όποτε έκλαιγε, τον θήλαζα και ηρεμούσε. Στο πλοίο περάσαμε απαρατήρητοι, σχεδόν αόρατοι. Το βράδυ που φτάσαμε η Λένα μάς περίμενε στο λιμάνι. Είχαμε να μιλήσουμε για περισσότερο από ένα χρόνο, κι έτσι πίστεψε ότι το παιδί ήταν δικό μου. Το σπίτι ήταν δίπλα στη θάλασσα, και τα πρωινά, που η Λένα κι ο Σταύρος δούλευαν στο εργαστήρι, βγαίναμε στην αυλή. Ο ανοιξιάτικος ήλιος χάιδευε τα πρόσωπά μας και το κυκλαδίτικο αεράκι τα μαλλιά μας. Στο σπίτι δεν υπήρχε τηλεόραση, ήμασταν προστατευμένοι στο δικό μας μαγικό κόσμο. Μαγείρευα και τρώγαμε όλοι μαζί. Η Λένα τον έπαιρνε στην αγκαλιά της και τον ταχτάριζε.

Και μετά, όπως το περίμενα, άρχισαν τα δύσπιστα βλέμματα και οι δυσοίωνες σιωπές. Σαν ξέμεινα από ζιπουνάκια τρεις μέρες αργότερα –η υγρασία, αδιαπέραστη σαν τείχος σιδερόφρακτο, δεν άφηνε τον ήλιο να στεγνώσει τα ρούχα στο σκοινί– με αποπήρε στα ίσια: «Μα καλά, τόσο λίγα ρούχα τού έχεις του παιδιού;» Για να ανακοινώσει ύστερα την καταδίκη μου: «Θα πεταχτώ στου παπα-Λάμπρου να μου δανείσει μερικά η παπαδιά».

Σαν είδα το αμάξι να χάνεται στον χωματόδρομο, ήξερα ότι όλα έχουν τελειώσει. Τον πήρα στην αγκαλιά μου και τον έβαλα στο στήθος για τελευταία φορά. Η θάλασσα στραφτάλιζε κάτω από τον ήλιο σαν τσαλακωμένο αλουμινόχαρτο. Όταν γύρεψε την άλλη μεριά, βρήκα τη δύναμη να κάνω αυτό που είχα καλύτερα απ’ όλα μαθημένο: πήρα έναν μαύρο μαρκαδόρο και ζωγράφισα στον ραγαδιασμένο μου μαστό ένα τεράστιο, άγριο στόμα – το τελευταίο μου. Μόλις το μωρό ζύγωσε να το αρπάξει, έμπηξε τις τσιρίδες από την τρομάρα κι από την πικράδα του μελανιού.

Όταν σηκώθηκε στο βάθος του δρόμου η σκόνη, ζούσαμε ήδη την οδύνη του αποχωρισμού. Όμως και πάλι η γνώση δεν μαλάκωσε τον πόνο. Όταν η παπαδιά μού τον πήρε από τα χέρια, έχασα το παιδί μου για δεύτερη φορά. Εμένα με έβαλαν στο περιπολικό. Όπως βγαίναμε στον χωματόδρομο, είδα τη Λένα να με κοιτάζει από την καγκελόπορτα. Την παπαδιά με το μωρό δεν πρόλαβα να τους αντικρίσω.

Αυτή είναι η πικρή μου αλήθεια, κύριε Εισαγγελέα. Το παιδί ούτε το άρπαξα ούτε το έβαλα σε κίνδυνο, όπως με κατηγορείτε. Το πήρα για να σταματήσει το βάσανο, το δικό του και το δικό μου. Ήμασταν η μάνα που έχασε το παιδί και το παιδί που έχασε τη μάνα, μοιραία συμπληρώσαμε ο ένας το κενό του άλλου. Συμπληρώστε, σας παρακαλώ, κι εσείς τα χαρτιά κι αφήστε να με πάνε στο φαρμακείο για το χάπι. Το στήθος μου πάει να σπάσει από το άχρηστο πια γάλα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News