Την επόμενη ακριβώς ημέρα ήταν που άκουσα το μωρό. Το κλάμα του έμπαινε στο σπίτι από τον φωταγωγό, επίμονο κι απελπισμένο. Μπορούσα να το δω με μελανιασμένο από την ένταση πρόσωπο να μένει για λίγες στιγμές βουβό, ίσα για να γυρίσει τις ανάσες, και μετά δώσ’ του ξανά να ουρλιάζει, δυνατά σαν σειρήνα. Πέρασαν δυο τρεις ώρες και δεν σταματούσε με τίποτα. Είχα αρχίσει να φοβάμαι – τόσα ακούμε στις μέρες μας. Στο τέλος δεν κρατήθηκα και χτύπησα στη γειτόνισσα.
«Τι συμβαίνει, κυρα-Βαρβάρα; Γιατί δεν σταματάει το μωρό το κλάμα;»
«Άσ’ τα, μωρέ Θοδώρα. Μπήκε η μάνα του στο νοσοκομείο κι έχει μείνει το δόλιο νηστικό. Παλεύει ο πατέρας του με το μπιμπερό, μα δεν το παίρνει. Θέλει το βυζί της μάνας του».
Σαν κάλεσμα άκουγα πια τις φωνές του. Να κλαίει και να χτυπιέται και λύτρωση να μην βρίσκει. Όταν έπιασα το θήλαστρο και το γάλα πετάχτηκε από τη ρώγα σαν από κρουνό, οι στριγκλιές του τρυπούσαν τα αυτιά μου σαν ικεσίες. «Κάθομαι και ταΐζω τη μηχανή, ενώ το κακόμοιρο έχει πλαντάξει για λίγο γάλα», με κατηγορούσα, σαν να ήμουν εγώ η φταίχτρα. Όπως καταλαβαίνετε, δεν άντεξα για πολύ. Μόλις ένιωσα το στήθος μου να βαραίνει ξανά, κατέβηκα στον δεύτερο. Αν πρόσφερα στον πατέρα το κορμί μου, θα ντρεπόμουν λιγότερο. Έμεινα βουβή για λίγο από τη σαστιμάρα, μέχρι να μπορέσω να του πω να θηλάσω το παιδί. Ήταν τόσο απελπισμένος που το πρόσωπό του φωτίστηκε από την ανακούφιση. Ήμουν, φαίνεται, η ζωντανή απάντηση στις προσευχές του.
Πήρα το αγόρι στην αγκαλιά μου. Το μούτρο του ήταν αγριεμένο από το κλάμα. Έβγαλα έξω τον δεξιό μου μαστό και τον έβαλα απαλά στο στόμα του. Το μωρό άρχισε να τον βυζαίνει με λαιμαργία. Ρουφούσα κι εγώ μαζί του την απόλαυση. Τα χείλια του, υγρά και ζεστά, μάλαζαν τη ρώγα μου σαν να την παρηγορούσαν για τα άγαρμπα κι άκαρδα, ταπεινωτικά σαν κωλόχερο σε λεωφορείο –τώρα το καταλάβαινα– ζουλήγματα της μηχανής. Το μωρό κούμπωσε στο σώμα μου σαν το κομμάτι του παζλ που συμπληρώνει την εικόνα, την πρώτη της ζωής μου, που μέχρι τώρα αποτελούνταν από θλιβερά, αποτυχημένα στιγμιότυπα. Η πληρότητα που με πλημμύρισε ξεμπρόστιαζε τη μιζέρια τής μέχρι τότε ύπαρξής μου.
Το κορμάκι του χαλάρωνε σιγά σιγά στα χέρια μου, μέχρι που αποκοιμήθηκε χορτασμένο. Δεν το άφησα στην κούνια, μα συνέχισα να το κρατώ στην αγκαλιά μου· φοβόμουν να το αποχωριστώ. Δε χρειάστηκε όμως να φύγω. Ξάπλωσα στον καναπέ τυλιγμένη σε μια παλιά κουβέρτα, για να το ξαναταΐσω μόλις ξυπνούσε. Στο σπίτι μου πετάχτηκα το πρωί, να κάνω ένα μπάνιο και να φάω – πεινούσα σαν λύκος. Μετά ξανακατέβηκα και τον βοήθησα με την αλλαγή της πάνας. Το μωρό γελούσε ευχαριστημένο. Ήταν τεσσάρων μηνών, μου είπε ο πατέρας του, χωρίς να με ρωτήσει για τα δικά μου. Δεν το ρίσκαρε, μη με κακοκαρδίσει και του φύγω. Ήταν ο δόλιος πελαγωμένος: είχε το μαγαζί, τη γυναίκα του στην κλινική και, το κυριότερο, το μωρό να διώχνει το μπουκάλι με τις μικρές του γροθιές.
Για το 4ο μέρος:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Την γυναικα στο νοσοκομειο την κοβω να πεθαίνει
Ναι τη βγάζει δε τη βγάζει τη νύχτα
Εγω κόβω να ζει η γυναίκα στο νοσοκομείο και να γυρνάει πίσω να πάρει το μωρό και η φιλη μας να μη μπορεί να το αποχωριστεί.
Μπα, λογικά θα βγει όταν η Θοδώρα θα έχει δεθεί με το μωρό και δεν θα ξέρει τι να κάνει. Άσε που της μάνας μπορεί να της κοπεί το γάλα (λογικά). Είμαι περίεργη.
Παιδιά η στήλη διηγήματα που πολύ με χαροποίησε που έγινε ο διαχωρισμός αυτός υπάρχει κάπου στην αρχική σελίδα; Τυχαία βρήκα τη νέα συνέχεια μέσα από προηγούμενο άρθρο σε ερώτηση αμπα. Να πω επίσης συγχαρητήρια στην Ροζιτα, πολύ ενδιαφέρον ιστορία!
Γιατί μας το κόβει; Αγωνιώ για το επόμενο!
Θα μας πεθάνεις βρε κοπελιά…δεν μπορώ να τα διαβάζω, κλαίω, κλαίω πάρα πολύ. Είναι αληθινά ή φίξιον?