Ηδονούσα (μέρος 5ο)

Ο καφές της είχε τελειώσει και τα τραπέζια είχαν αρχίσει να γεμίζουν με κόσμο. Όταν εμφανίστηκε η Βίκυ πίσω από τον πάγκο, η Μελίνα κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να του δίνει. Χαιρέτησε τον Αντώνη με ένα μελιστάλαχτο χαμόγελο –το χέρι του την αποχαιρέτησε χαϊδεύοντας τη γυμνή της πλάτη – και πήγε προς τη σκηνή. Έτσι κι αλλιώς θα τον έβλεπε σε λίγο ξανά στην παραλία. Η Χρυσάνθη μόλις είχε ξυπνήσει, πήρε ένα καφέ και κατέβηκε στη θάλασσα για τη δική της πρώτη βουτιά. Η Μελίνα την ακολούθησε – δεν υπήρχε και κάτι άλλο να κάνεις στον Κέδρο, πέραν του να αράζεις στην αμμουδιά ή να κάθεσαι στα σκιερά τραπέζια του μπιτς μπαρ. Ούτε αυτή τη φορά φόρεσε το μαγιώ της. Τώρα που έκανα την αρχή, θα κάνω πισωγύρισμα; Δικαιολογήθηκε στον εαυτό της. Όμως κατά βάθος ήξερε ότι ο πραγματικός λόγος που δεν ήθελε να το φορέσει ήταν για να την δει ο Παραλιάρχης γυμνή – τόσο για να του δείξει ότι δεν μασάει, όσο και για να την ποθήσει ακόμη περισσότερο.

Έστρωσε την πετσέτα της δίπλα στη Χρυσάνθη κι έβγαλε τα ρούχα της. Αυτή τη φορά τη διαπέρασε ένας φόβος, μην τυχόν και της πετάξει καμία φαρμακερή ατάκα. Όμως εκείνη δεν είπε κουβέντα. Φαίνεται ψυχανεμίστηκε το μάγκωμά της και δεν θέλησε να τη ζορίσει περισσότερο. Ήταν κάπως περίεργες εκείνες οι πρώτες στιγμές, που η Χρυσάνθη, ενώ ήθελε να φερθεί σα να μην τρέχει τίποτα, όταν μιλούσε στη Μελίνα δεν ήξερε πως ακριβώς να την κοιτάξει, χωρίς να εστιάσει άθελά της το βλέμμα της στο γυμνό της κορμί. Γιατί, όταν βλέπεις κάποιαν γυμνή για πρώτη φορά, το μάτι πηγαίνει από μόνο του στα μέρη του σώματος που αποκαλύπτονται. Στο στήθος δηλαδή, και στα απόκρυφά της. Πράγματι, αυτές ήταν οι διαδρομές που έκανε το βλέμμα της Χρυσάνθης στα πεταχτά, χωρίς να μπορεί να το σταματήσει. Κι αφού πήρε πρώτα μερικά ικανοποιητικά στιγμιότυπα, τότε ηρέμησε και μπόρεσε να κοιτάξει πάλι τη Μελίνα κανονικά, σα να φορούσε το μαγιώ της. Ή σχεδόν κανονικά – γιατί το βλέμμα επέμεινε να κάνει τα δικά του, ξεγλιστρώντας στα ξεγυμνωμένα σημεία ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Η Μελίνα σηκώθηκε και μπήκε στη θάλασσα. Όσο κι αν είχε αρχίσει να εξοικειώνεται με την εικόνα του γυμνού της κορμιού σε κοινή θέα, η στιγμή που την κατάπιε το νερό ήταν παραπάνω από ευπρόσδεκτη. Τότε μόνο μπόρεσε να χαλαρώσει πραγματικά. Φταίει άραγε που είμαι πρωτάρα, ή μήπως ο γυμνισμός προκαλεί αυτή την υποβόσκουσα ένταση, μήπως είναι κι αυτή μέρος της γοητείας του; Αυτά σκεφτόταν σαν ξεμάκραινε στα βαθιά, με δυνατές απλωτές.

Όπως επέστρεφε στην παραλία, τον είδε να στέκεται στην άκρη του κύματος. «Πασαρέλα ο αιγιαλός» θυμήθηκε την ατάκα της Χρυσάνθης, όμως αυτή τη φορά δεν μπόρεσε να τη διασκεδάσει στο ελάχιστο, ούτε να σκορπίσει τις πεταλούδες που έστησαν χορό στο στομάχι της. Όσο τον έβλεπε να την πλησιάζει με αργές, σίγουρες κινήσεις, τόσο μεγάλωνε η αγωνία της. Δεν ήταν ότι φοβόταν μη γίνει κάτι, μα ακριβώς το αντίθετο: ήταν που δεν μπορούσε να γίνει εκεί, μπροστά σε όλο τον κόσμο της παραλίας, αυτό που ήθελε σαν τρελή: να πέσει γυμνή στο γυμνό κορμί του. Αντ’ αυτού προσπαθούσε να βρει κάτι χαλαρό να του πει, που να κρύψει το τεράστιο άγχος που την κυρίευε όταν τον έβλεπε. Πολύ περισσότερο τώρα που ήταν γυμνός και τόσο κοντά της, όλο και πιο κοντά της κάθε στιγμή που περνούσε. Όμως αυτό που δεν ήξερε ήταν ότι ο καρχαρίας ήταν έτοιμος να χτυπήσει: το μυαλό του Παραλιάρχη τριβέλιζαν οι ίδιες ακριβώς σκέψεις. Για την ακρίβεια, ακόμη χειρότερες.

«Έχεις πολύ όμορφο σώμα», την κάρφωσε στα ίσια. «Καλλίγραμμο, συμμετρικό», πέταξε τις αρτιστίκ λέξεις για το ξεκάρφωμα. «Θέλεις να έρθεις το βράδυ να σου δείξω τη σκηνή μου και να σε ζωγραφίσω;». Δεν ήταν όμως ο καλλιτέχνης που μιλούσε, μα ο παίκτης που έστρωνε τη μπάλα για να σκοράρει.

Πόσο Σταμάτης Γαρδέλης ρε φίλε, το κράξιμο πετάχτηκε στο μυαλό της και αυτή τη φορά. Θυμήθηκε την ατάκα της θείας της για το εργαλείο του, το οποίο έπλεε σε πολύ μικρή από τον δικό της εξοπλισμό απόσταση, και μόλις που μπόρεσε να πνίξει το γελάκι που γαργάλησε το λαιμό της. Όμως το βλέμμα της έμεινε καρφωμένο στο δικό του βλέμμα, να του γνέφει ‘ναι’ χωρίς ενδοιασμούς.

«Θα σου δείξω που είναι. Θα σε περιμένω ό,τι ώρα κι αν έρθεις».

Η ώρα δεν περνούσε. Η Μελίνα προσπάθησε να διαβάσει τα άρθρα για την εργασία της, όμως τα γράμματα γρήγορα μετατρέπονταν σε ακατανόητα σχήματα στα μάτια της – το μυαλό της πετούσε αλλού. Έπρεπε όμως να περιμένει πρώτα να κοιμηθεί η Χρυσάνθη, προτού ξεπορτίσει. Μόλις ακούστηκε το πρώτο ροχαλητό, η Μελίνα πετάχτηκε και βγήκε έξω καρφί. Η καρδιά της χτυπούσε σαν ταμπούρλο. Έφτασε έξω από τη σκηνή του και σήκωσε το φερμουάρ. Εκείνος την περίμενε στο σκοτάδι.

«Καλησπέρα», του είπε και ξάπλωσε δίπλα του. Τα λόγια ήταν περιττά. Ο Αντώνης την άρπαξε στην αγκαλιά του και τη φίλησε με πάθος. Η Μελίνα ανταποκρίθηκε με την ίδια λαχτάρα. Της έβγαλε τη μπλούζα και το παντελόνι με γρήγορες, έμπειρες κινήσεις, την ώρα που κατέβασε τη βερμούδα του και το εσώρουχό του μαζί, με μια κίνηση. Το αριστερό του χέρι ξεκούμπωσε το σουτιέν της με ένα τσακ. «Αυτό το έκαναν τα αγόρια στο σχολείο για να πουλήσουν μούρη», η σκέψη της ξεγλίστρησε στην ιλαρότητα, όμως ο Αντώνης πήρε το στήθος της στο στόμα του στέλνοντας κάθε της σκέψη στον αγύριστο. Το χέρι του χώθηκε στο κιλοτάκι της και το δάχτυλό του στο μουνάκι της. Με το άλλο χέρι τράβηξε το δικό της να τον ερεθίσει με τον αντίστοιχο τρόπο. Οι ανάσες τους είχαν γίνει γρήγορες και βαθιές, έτοιμες να μετατραπούν σε βογγητά από λεπτό σε λεπτό.

Η Μελίνα διατηρούσε ακόμα ψήγματα νηφαλιότητας, αρκετά για να καταλαβαίνει ότι ήταν περίεργο αυτό που συνέβαινε: ερωτοτροπούσε με έναν πολύ μεγαλύτερο, σχεδόν άγνωστό της άντρα, σε έναν χώρο σχεδόν δημόσιο, με διάσπαρτους γύρω της ανθρώπους να κοιμούνται σε πολύ κοντινή από αυτούς απόσταση. Η σκηνή πάνω από τα κεφάλια τους –ένα λεπτό στην ουσία ύφασμα– το μόνο που παρείχε ήταν προστασία από αδιάκριτα βλέμματα, χωρίς να εμποδίζει τους ήχους στο ελάχιστο: οτιδήποτε έκαναν –οι ανάσες τους, τα αγγίγματα, οι τριγμοί του φουσκωτού στρώματος– όλα ακούγονταν στις γύρω σκηνές. Στην αρχή προσπαθούσαν να μην κάνουν θόρυβο, όμως όσο ανέβαινε η θερμοκρασία, τόσο αφήνονταν στις φυσικές τους κινήσεις. Τώρα οι ήχοι τους είχαν γίνει κανονικοί, θαρρετοί, ξεδιάντροποι. Η Μελίνα κατάλαβε ότι ο Αντώνης, ενώ στην αρχή πήγε να κάνει ησυχία, στην πραγματικότητα ήθελε να τους ακούσουν. Και δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί ότι και στην ίδια άρεσε η ιδέα να ακούγονται οι ανάσες της, οι οποίες γίνονταν όλο και πιο δυνατές. Ξαφνικά το χέρι του τραβήχτηκε μουσκεμένο, για να ψάξει στο πλάι του στρώματος.

Η Μελίνα ένιωσε ότι, όσο κι αν είχε ερεθιστεί, δεν ήταν έτοιμη να κάνει ολοκληρωμένο σεξ μαζί του. Έγιναν όλα πολύ γρήγορα, οι αναστολές της δεν είχαν καμφθεί εντελώς – στη σκέψη και μόνο ότι θα έμπαινε μέσα της, το σώμα της κλείδωσε. Όμως πως θα του το έφερνε, χωρίς να τον ξενερώσει; Αυτός δεν ήταν από τα αγόρια της εφηβείας της, ήταν άντρας κανονικός. Όμως το χέρι του δεν έβρισκε αυτό που ήθελε. Ανασήκωσε το στρώμα, τίποτα και πάλι. Ο Παραλιάρχης ξεφύσηξε εκνευρισμένος. Η Μελίνα σώθηκε από το κουδούνι· για την ακρίβεια, σώθηκε που του σώθηκαν τα προφυλακτικά.

Όμως ο άντρας δεν πτοήθηκε. Το πήρε γρήγορα απόφαση και πήρε άλλη ρότα: Άνοιξε τα πόδια της κι έσκυψε ανάμεσά τους. Η Μελίνα δεν έβλεπε, μόνο ένιωθε: το κεφάλι του να βυθίζεται χαμηλά, τα γένια του να γρατζουνάνε τα χείλη της, τη γλώσσα του να μπαινοβγαίνει μέσα της, τα δάχτυλά του να ανεβαίνουν στο στήθος της και να τσιμπάνε τις ρώγες της. Και να ήθελε να κάνει ησυχία, ήταν πλέον αδύνατο. Σε λίγα λεπτά το βουητό στα αυτιά της σκέπασε κάθε ήχο, κι έτσι δεν μπόρεσε να ακούσει τις φωνές της την ώρα της κορύφωσης, που έκαναν τον Παραλιάρχη μάγκα σε ακτίνα δέκα σκηνών τουλάχιστον.

Όταν συνήλθε από το λαχάνιασμα, ο Αντώνης είχε ξαπλώσει δίπλα της γυρεύοντας την ίδια ευχαρίστηση. Για τη Μελίνα ήταν παιχνιδάκι: στις χρόνιες σεξουαλικές, μη ολοκληρωμένες περιπτύξεις της, το στοματικό σεξ αποτελούσε την κορωνίδα της. Όχι να το υπερηφανευτεί, αλλά είχε γίνει εξπέρ. Η ιδέα του Νικόλα πέρασε φευγαλέα από τη σκέψη της, μια μόλις στιγμή πριν τον πάρει στο στόμα της. Και μετά χάθηκε για πάντα. Ήταν η σειρά του Παραλιάρχη να ακουστεί. «Μωρό μου, τι ωραία που το κάνεις», αναφώνησε ανάμεσα στις βαθιές ανάσες του. Σίγουρα, δεν περίμενε από τη Μελίνα μια τόσο προχωρημένη απόδοση. Η γλώσσα της στριφογύριζε επιδέξια γύρω του την ώρα που τον ρουφούσε με τα χείλια της.

Δεν τους πήρε πολύ ώρα μέχρι να ξυπνήσουν τους γύρω σκηνίτες για δεύτερη φορά.

Για το 6ο μέρος:

Ηδονούσα (μέρος 6ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News