Η πρώτη φορά (μέρος 9ο)

Ένα κορίτσι στην εφηβεία ζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτίματα, που οδηγούν στο σεξουαλικό ξύπνημά της.

Όμως σε έναν κόσμο αντρών η πορεία αυτή είναι μπερδεμένη κι αβέβαιη.

Και το ροζ γίνεται σιγά σιγά μαύρο.

Τα ρούχα μας είχαν βγει βρισκόμασταν γυμνοί, μπλεγμένοι ο ένας στον άλλον. Για πρώτη μας φορά. Μου άρεσε που τον έβλεπα γυμνό το κορμί του ήταν καλλίγραμμο, όμορφο. Το ίδιο και το δικό μου, με όλο το σφρίγος και τη ζωντάνια της εφηβείας μου. Τον αγκάλιασα και τον φίλησα με όλη μου την αγάπη. Αφού απουσίαζε ο πόθος, το μόνο που μου έμενε ήταν η αγάπη.

Τι καλά που θα ήταν να γινόντουσαν όλα αυτά κάπου αλλού, οπουδήποτε εκτός από εδώ μέσα, σκέφτηκα και η θλίψη με έκοψε σαν μαχαιριά. Την απόδιωξα βιαστικά δεν ήταν ώρα να με πιάσουν τέτοια μίζερα και να χαλάσει η φάση εντελώς. Σκέφτηκα αστραπιαία το εναλλακτικό σενάριο. Με είδα να αποτραβιέμαι, να μαζεύομαι στην άκρη του στρώματος βουβή – θα ένιωθα τόσο απαίσια που δεν θα μπορούσα ούτε το στόμα μου να ανοίξω, να εξηγήσω το γιατί. Ο Γιάννης θα με κοιτούσε στην αρχή με απορία, που θα γινόταν μια τεράστια απογοήτευση, ίσως και θυμός. Πώς θα μπορούσα να τον αρνηθώ, την τελευταία στιγμή;  Μας φαντάστηκα να ντυνόμαστε μέσα στα νεύρα, ρούχο το ρούχο να μεγαλώνει η ντροπή μου, η ενοχή μου. Να πληρώνουμε και να φεύγουμε άπραγοι. Ο Γιάννης θα είχε μούτρα μέχρι το πάτωμα, με το που αφήναμε το θλιβερό αυτό κτίριο θα ξέσπαγα σε κλάματα – πάντα υπάρχει περιθώριο να γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Όχι, δεν μπορούσα να αφήσω να συμβεί τίποτα απ’ όλα αυτά.

Σε λίγο σηκώθηκε και γονάτισε μπροστά μου, ανάμεσα στα ανοιγμένα πόδια μου. Είχε έρθει η ώρα. Τα χέρια του έβγαλαν το προφυλακτικό από το κουτάκι, καθώς κι ένα κομμάτι πανί που είχε φροντίσει να πάρει μαζί του, για να μην λερωθούν τα σεντόνια. Το έστρωσε στο κρεβάτι και φόρεσε το προφυλακτικό. Σφίχτηκα, την ώρα που έμπαινε μέσα μου. Είχα δίκιο να φοβάμαι, ο πόνος ήταν πολύ δυνατός. Το αίμα έτρεξε κατακόκκινο αίμα πληγής, δεν είχε σχέση με το αίμα της περιόδου που ήμουν συνηθισμένη. Μαζί του έληξαν οι ελάχιστες ελπίδες που μου είχαν απομείνει να νιώσω κι εγώ ευχαρίστηση. Ο μεγάλος, οξύς πόνος σταμάτησε γρήγορα, όμως η πληγή παρέμεινε ανοιχτή και ο Γιάννης που μπαινόβγαινε μέσα μου συνέχιζε να με βασανίζει. Τον υπέμεινα καρτερικά, μέχρι που έμεινε επιτέλους ακίνητος, αναστενάζοντας βαθιά. Για να τραβηχτεί και να πέσει στο στρώμα ξέπνοος.

Αυτό ήταν, η δουλειά είχε γίνει. Τουλάχιστον ξεμπέρδεψα, σκέφτηκα. Από όλες τις ερωτικές συνευρέσεις μας, αυτή ήταν η χειρότερη. Ο Γιάννης τύλιξε το ύφασμα και το έβαλε στην τσέπη του. Φεύγοντας από το ξενοδοχείο δεν το πέταξε στα σκουπίδια, αλλά είπε θα το κρατήσει, σα σουβενίρ. Πέρασε καιρός μέχρι να καταλάβω πόσο ανατριχιαστική ήταν η κίνησή του αυτή. Άραγε να πετάχτηκε σε κάποιο μελλοντικό ξεσκαρτάρισμα ή να βρίσκεται ακόμα και σήμερα καταχωνιασμένο σε κάποιο συρτάρι;

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού πιασμένοι χέρι χέρι. Δεν είπαμε κουβέντα. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά. Ήταν Σάββατο βράδυ και οι προβολείς των αυτοκινήτων στη Λεωφόρο προς Γλυφάδα έδιναν έναν γιορτινό τόνο στην ατμόσφαιρα, που μεγάλωνε τη θλίψη μου. Γυρίσαμε με το λεωφορείο· ίσα που ακούμπησα πάνω στο σκληρό, βρώμικο κάθισμα. Όταν κατεβήκαμε, ο Γιάννης με αποχαιρέτισε με ένα φιλί διαρκείας, για να επισφραγίσει τη βραδιά. Ευτυχώς που έχουμε την αγάπη, σκέφτηκα. Δεν ήθελα να φανταστώ πως θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτή.

Για το 10ο μέρος:

Η πρώτη φορά (μέρος 10ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News