Η πρώτη φορά (μέρος 8ο)

Ένα κορίτσι στην εφηβεία ζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτίματα, που οδηγούν στο σεξουαλικό ξύπνημά της.

Όμως σε έναν κόσμο αντρών η πορεία αυτή είναι μπερδεμένη κι αβέβαιη.

Και το ροζ γίνεται σιγά σιγά μαύρο.

Άνοιξε την πόρτα και μπήκαμε μέσα. Η μυρωδιά του απολυμαντικού ήταν ακόμα πιο δυνατή απ’ ό,τι στο ισόγειο. Το δωμάτιο ήταν λιτό, σαν κοιτώνας. Ένα κρεβάτι, ένας καθρέφτης με ένα μικρό τραπέζι και σκαμπό κάτω από αυτόν, και μια τηλεόραση απέναντί του. Ξαπλώσαμε στο κρεβάτι κι αρχίσαμε να φιλιόμαστε. Μου φάνηκαν τυπικά τα φιλιά αυτά. Σα να μπήκα σε ιατρείο και να ξεκίνησε κατ’ευθείαν η εξέταση – το δωμάτιο αυτό ήταν φτιαγμένο για ένα πράγμα και μόνο, δεν άφηνε περιθώρια ούτε για να κρατήσουμε τα προσχήματα. Δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ότι κάτι πήγαινε λάθος, πολύ λάθος. Κι αυτό ήταν αρκετό για να καταδικάσει την όποια πιθανότητα να χαλαρώσω και να απολαύσω τα χάδια του. Όμως δεν είχα άλλη επιλογή αυτή τη στιγμή την περιμέναμε καιρό, δεν μπορούσαμε απλά να σηκωθούμε και να φύγουμε.

Αυτά σκεφτόμουν την ώρα που ο Γιάννης μου έβγαζε την μπλούζα, για πρώτη φορά. Μετά ξεκούμπωσε το σουτιέν μου, τα στήθια μου πετάχτηκαν μπροστά του ελεύθερα. Εκείνος τα άρπαξε αχόρταγα τόσους μήνες μόνο τα χάιδευε μέσα από τα σουτιέν και τα χοντρά πουλόβερ. Είδα τα σάλια του να μουσκεύουν τις ρώγες μου, η εικόνα πήγε να με ερεθίσει. Όμως με τράβηξαν πίσω τα φτηνά, αμφιβόλου υγιεινής σεντόνια, ο χρόνος που κυλούσε σε αντίστροφη μέτρηση και, το χειρότερο απ’ όλα, η αίσθηση του στημένου, ότι είχε έρθει η ώρα να χάσω την παρθενιά μου, είτε μου άρεσε είτε όχι.

Δεν μίλησα. Δεν έδειξα τίποτα από τις αμφιβολίες, που φούντωναν αντί για τον πόθο μέσα μου. Ο Γιάννης, από την άλλη, ήταν στον κόσμο του. Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να καταλάβει, αυτός είχε πάρει μπρος για τα καλά. «Θα είναι αυτό που λένε ότι οι άντρες είναι πιο σωματικοί στο σεξ, ενώ οι γυναίκες είμαστε πιο εγκεφαλικές», σκέφτηκα, «εγώ φταίω που τα παρασκέφτομαι τα πράγματα, αντί να χαλαρώσω και να το απολαύσω». Οι σκέψεις γκάζωναν στο μυαλό μου κι έκαναν τις κινήσεις του, αυτές που στα γιαπιά και τα παγκάκια με έστελναν στον ουρανό, να φαίνονται εκεί μέσα, σ’ αυτόν τον κλειστό, προστατευμένο από τα μάτια τρίτων χώρο, απόμακρες κι αδιάφορες, σχεδόν ενοχλητικές. Η μπλούζα μου γλίστρησε από το στρώμα κι έπεσε στο πάτωμα την είδα και τη μάζεψα στα κρυφά, μην καταλάβει ο Γιάννης ότι, αντί να παρασυρθώ από τον πόθο, το μυαλό μου έτρεχε στις σκόνες και τα μικρόβια.

Και δεν μου έφταναν οι δικοί μου αντιπερισπασμοί, από τα πάνω πατώματα άρχισαν να ακούγονται δυνατά γυναικεία βογγητά, για την ακρίβεια ουρλιαχτά. Και δεν ήταν τόσο που διατυμπάνιζαν τον αγοραίο χαρακτήρα του ξενοδοχείου, όσο η απόλαυση της άγνωστης αυτής γυναίκας, η άγρια, μεγαλοπρεπής ευχαρίστηση που σκορπούσε ξεδιάντροπα σε όλο το κτίριο, σε όλη τη γειτονιά. Μπροστά της ο σχεδόν ανύπαρκτος ερεθισμός μου φαινόταν σαν φλόγα κεριού τρεμάμενη μπροστά σε πυρκαγιά. «Άραγε θα νοιώσω κι εγώ ποτέ σαν κι αυτή;» δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σκέψη. Σίγουρα όχι εκείνη τη βραδιά.

Για το 9ο μέρος:

Η πρώτη φορά (μέρος 9ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News