Ένα κορίτσι στην εφηβεία ζει τα πρώτα ερωτικά σκιρτίματα, που οδηγούν στο σεξουαλικό ξύπνημά της.
Όμως σε έναν κόσμο αντρών η πορεία αυτή είναι μπερδεμένη κι αβέβαιη.
Και το ροζ γίνεται σιγά σιγά μαύρο.
Δώσαμε ραντεβού ένα μαγιάτικο απόγευμα Σαββάτου, στο σημείο που συναντιόμασταν πάντοτε. Ξεκίνησα να ετοιμάζομαι από νωρίς, για να το ευχαριστηθώ. Έκανα μπάνιο με σχολαστική επιμέλεια τσέκαρα τα ξυρισμένα σημεία στο σώμα μου, τα βρήκα όλα στην εντέλεια. Μετά φόρεσα τα καινούργια εσώρουχα που είχα αγοράσει από το χαρτζιλίκι μου για την περίσταση – είχα πάει σ’ ένα φτηνό συνοικιακό κατάστημα μετά το σχόλασμα. «Όσο πιο φτηνιάρικα, τόσο πιο ωραία» είχα σκεφτεί σκανταλιάρικα την ώρα που τα πρόβαρα στο μαγαζί όμως τώρα ο στίχος, αντί να με διασκεδάσει, ήχησε σαν σικέ επωδός στο μυαλό μου, παράταιρη σε μια σοβαρότητα που δεν άφηνε περιθώρια για νοερά χαχανητά. Μου έριξα μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, σα να χαιρετούσα την εικόνα μου για πάντα – όταν θα επέστρεφα στο σπίτι δεν θα ήμουν πια η ίδια. Χαιρέτησα τους δικούς μου κι έφυγα σα να μην τρέχει τίποτα.
Ένιωθα περίεργα, σα να το ήθελα και να μην το ήθελα την ίδια στιγμή. Με χαλούσε που το πράγμα ήταν τόσο στημένο, που ήξερα ότι πηγαίνω να πηδηχτώ καρφί. Τέτοιες άσχημες λέξεις ερχόντουσαν στο μυαλό μου κι έκαναν την προσμονή των προηγούμενων ημερών σκόνη. Ο Γιάννης άργησε στο ραντεβού, κι αυτό με τσίτωσε ακόμα περισσότερο. Μόλις όμως τον είδα να φτάνει βιαστικός, ένιωσα την αγάπη να ζεσταίνει καθησυχαστικά το στήθος μου. Η γνώριμη γεύση του φιλιού του μου χάρισε τη σιγουριά που χρειαζόμουν, για να την πάρει όμως αμέσως μετά η σκιά που βάρυνε στο βλέμμα του. Βγήκαμε στο δρόμο να βρούμε ταξί ο νευρικός βηματισμός του πρόδιδε το δικό του άγχος.
Ένα ταξί σταμάτησε μπροστά μας, μπήκαμε μαζί στο πίσω κάθισμα. Ο οδηγός έμεινε σιωπηλός σε όλη τη διαδρομή. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η φωνή του ραδιοφωνικού εκφωνητή να ωρύεται για ένα πέτσινο πέναλτι στον μεσημεριανό νέρμπι μπορούσες να δεις τα γουρλωμένα μάτια του, τα σάλια να πιτσιλάνε το μικρόφωνο. Ένοιωθα σα να πηγαίνω με αυτόματο πιλότο. Τα πράγματα είχαν πάρει τον δρόμο τους κι εγώ τα ακολουθούσα μουδιασμένη. Ο Γιάννης ζήτησε από τον ταξιτζή να μας αφήσει ένα τετράγωνο πριν το ξενοδοχείο. Το είδα να στέκει στη γωνία η ροζ ταμπέλα έφεγγε στο σούρουπο, που έβαφε σιγά σιγά μοβ τον ουρανό. Πήρα μια βαθιά ανάσα κι άρχισα ν’ ανεβαίνω τα μαρμάρινα σκαλοπάτια της εισόδου.
Μόλις πέρασα το κατώφλι ένιωσα όση σιγουριά είχα καταφέρει να συγκεντρώσω να με εγκαταλείπει. Ήταν σαν να πήγαινα σε μια δουλειά, μια υποχρέωση. Ο ερωτισμός μάς είχε γυρίσει την πλάτη για τα καλά. Πλησιάσαμε τη ρεσεψιόν μαγκωμένοι. Ο χώρος μύριζε αποσμητικό χώρου και χλωρίνη. Έριξα στον υπάλληλο μια γρήγορη ματιά. Το πρόσωπό του γυάλιζε και είχε μια μπαφιασμένη έκφραση. Χαμήλωσα το βλέμμα κι άφησα στον Γιάννη τη συνεννόηση. «Θα θέλαμε ένα δωμάτιο», είπε εκείνος με σιγανή φωνή. Κατά βάθος φοβόταν μήπως φάμε πόρτα λόγω της ηλικίας μου – μόλις τον προηγούμενο μήνα είχα κλείσει τα δεκάξι. «Για πόση ώρα;» ρώτησε ο άντρας αδιάφορα. «Για δυο ώρες», ο Γιάννης έκλεισε τη συμφωνία. Ο τύπος του έδωσε ένα παλιακό, βαρύ κλειδί λέγοντάς του «στον δεύτερο όροφο». Ο Γιάννης το πήρε στα χέρια του και προχωρήσαμε στο ασανσέρ.
Για το 8ο μέρος:
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η ιστορία πάει τόσο αργα που παιζει αυριο να διηγηθεί τι εγινε ως να φτάσουν στον πρωτο όροφο και μεθάυριο τι εγινε ως να φτάσουν στον δευτερο.
-Τι εννοείς Βίρνα ότι πήγαν σε ξενοδοχείο;;
-Εννοώ ότι προσπαθούν να μείνουν μόνοι τους..
– Μίλα ξεκάθαρα Βίρνα, μη μας κρατάς άλλο σε αγωνια..
Θα διαβάζουν και κορίτσια που δεν έχουν κάνει ακόμα σεξ και θα πάθουν “γρύλο”. Και δεν το θέλουμε αυτό θέλω να πιστεύω.
Για τις φίλες που ρωτάνε στο κοντρόλ: Ένας άνθρωπος καθώς προχωρούσε με το αυτοκίνητό του σε μια ερημική περιοχή ξαφνικά παθαίνει λάστιχο. Βλέπει ότι δεν έχει γρύλο και θυμάται ότι πριν ένα χιλιόμετρο είχε περάσει ένα σπίτι. Αποφασίζει να πάει να ζητήσει ένα γρύλο. Στο δρόμο καθώς πήγαινε αναρωτιέται: – Και αν δε μου δώσει γρύλο; Θα του πω κύριε έχω μείνει εδώ πιο κάτω και το χρειάζομαι. – Και αν επιμένει να μην μου το δώσει; Θα του πω κύριε σας παρακαλώ είναι ανάγκη, δεν ξέρω που να μείνω. – Και αν συνεχίσει να επιμένει να μην μου το… Διαβάστε περισσότερα »
Ας κανουν ό,τι θες αρκεί να σταματήσουν οι απλοϊκές παρομοιώσεις “εκανε αυτο σα να ηταν εκείνο ”
Ενταξει, το καταλαβα οταν είπαμε “έκανε αυτό ” δεν ηταν πυρηνική φυσική.
Ε, καλά και στην προηγούμενη ιστορία έκανε 7 μέρη μέχρι να μπει ο σύρτης στο λούκι. (νομίζω)
Λοιπόν, Γιάννη έλεγαν τον πρώτο μου.
Χρυσό παιδί. Ήμασταν κολλητοί πριν τα φτιάξουμε. Κάποτε ήρθε η ώρα που τα άστρα ευθυγραμμίστηκαν, aka είχα δικό μου το σπίτι της αδερφής, για έναν ολόκληρο μήνα. Δε θα μας έβλεπε κανείς. Η αδερφή ήταν οικογενειακώς εκτός πόλης. Δεν είχαμε γονείς στενούς κορσέδες. Παρόλα αυτά, όσο πλησίαζε η μέρα, ο Γιάννης αγχωνόταν. Ωστόσο δεν έλεγε όχι. Μου έπρηξε τα συκώτια. Τελικά το κάναμε, εκείνος από το φόβο του ότι κάποιος θα μπει, δεν έβγαλε ούτε το μπουφάν.
Αυτή η ιστορία, κερδίζει με διαφορά τη δική μου σε πρήξιμο και είμαστε ακόμα στο ασανσέρ.
Αχ αυτοι οι Γιάννηδες και τα άγχη τους.Ο δικός μου πρωτος που τον λέγαν κι αυτόν Γιαννη ,ακουσον ακουσον δεν μου καθοταν για ενα χρόνο.Απο τον πρώτο μηνα τον παρακαλουσα και ακουστε κόσμε ρεζιλίκια πράματα ,δεν ηθελε λεει να το κάνουμε για να μην με πονέσει.Εν τέλει τον επεισα στον ενάμησι χρόνο πάνω ,έγινε το μοιράιο ενα πρωινό στο δωμάτιο του με τη μάνα του να ροχαλίζει στο δίπλα δωμάτιο αλλά δεν υπήρχε κινδυνος να μας πιασουν γτ η φαση κράτησε 2 λεπτά με το ρολόι . Ειχα φάει μεγάλη φρίκη!Για αυτά τα 3 λεπτά πρεπει να ξυρίζω το γατάκι… Διαβάστε περισσότερα »
Μίλτο, έχω γελάσει πάρα πολύ όσες φορές έχεις γράψει για τον 3λεπτο πρώην σου!
Έχει γίνει θρύλος του Α,μπα σαν τον θρύλο των Μποσλόι, Γιούρι Γκριγκαρόβιτς, ένα πράμα!
Ανήκω κι εγώ στο club «τον πρώτο μου το λένε Γιάννη». Τον Δεύτερο Γιώργο για τον οποίο ίσχυε το «ο Γιώργος είναι πονηρός κι αυτά που λέει μην τα τρως» και φυσικά σαν γνήσια Ελληνίδα έχω νιώσει στο πετσί μου το « Δημήτρη μου, Δημήτρη μου μου το κλεισες το σπίτι μου» !
Τον πρώτο μου τον έλεγαν Νίκο κι επί 3 τέταρτα διαπραγματευόμασταν σε οριζόντια στάση αν θα βάλει προφυλακτικό. Ισχυριζόταν ότι αν βάλει θα του πέσει και προσπαθούσε να με πείσει με κραταιά επιχειρήματα του τύπου ” έχω να βάλω από 17 χρονών (ήταν 20 τότε, λολ)”, “μη φοβάσαι μόνο μια σχέση έχω κάνει (ναι, αλλά η μια σχέση σου πόσες σχέσεις έχει κάνει;)” και το κορυφαίο ” τι νομίζεις, ότι θέλω να γίνω από τώρα πατέρας; (το γ@μησε και ψόφησε)”.Η διαπραγμάτευση δεν είχε αίσιο τέλος, το όνειρο γκρεμίστηκε. Τη δεύτερη φορά έβαλε προφυλακτικό με το στανιό και μετά από 3,… Διαβάστε περισσότερα »
Πουθενά δεν σας πιάνουμε.Η μια νιώθει ασχημα που το κάνει προμελετημένα ,οι άλλες στο αμπα οι παντρεμένες που κερατώνουν αρχίζουν τα “έτυχε και το κάναμε” .Πουθενά δεν σας πιάνουμε ρε κορίτσα θα αρχίσω να διαβάζω εφημερίς της κυβερνήσεως.
Θυμάμαι μια φορά που συμφώνησα με γκομενάκι να τον περιμένω αφού έκλεινε το μαγαζί όπου δούλευε σερβιτόρος, και να πάμε σε παρακείμενο ξενοδοχείο στο Μικρολίμανο για τα περαιτέρω. Είχαμε ξελιγωθεί κι οι δύο όλο το βράδυ και ανταλλάσσαμε κλεφτά φιλιά όποτε ερχόταν προς το μέρος μου. Με ιντρίγκαρε η ιδέα του ξενοδοχείου και συμφώνησα αμέσως. Από τη στιγμή εκείνη όμως, έπαθα κι εγώ γρύλο που λέει κ η Πόντια! Σκεφτόμουν ατάκτως: – Έχω ακούσει γι’αυτά τα ξενοδοχεία, κατάντια δεν είναι λίγο; (μέχρι τότε τους πήγαινα σπίτι μου ευθαρσώς) – Κι αν με δουν στη ρεσεψιόν και νομίζουν ότι εκδίδομαι; (μπα,… Διαβάστε περισσότερα »
Εμένα με είχε πρηξει τοσο πολύ με το φοβο οτι καποιος θα ερθει που ουτε αυτη την αγωνια εχω να θυμαμαι. Το επαιζε προχω και διαβασμενος και οταν ηρθε η στιγμη κότεψε. Τσίκεν, ε τσίκεν.
μην δινεις ιδεες εσυ, γιατι θα κρατησει ο ανηφορος προς τον δευτερο οροφο, 32 επεισοδια..
Πάντως η Εύα το ψωνίζει το κάτι τις της κάθε φορά που πάει για σεξ. Μα βερίκοκα θα πάρει, μα εσώρουχα, την τονώνει την τοπική οικονομία. Αν κάναμε όλοι έτσι, δεν θα είμαστε σε κρίση τώρα.
Αχαχαχα! Τυχαίο που πήγαν με ταξί;;;;
Δε λες πάλι καλά που έμεινε σιωπηλός ο ταξιτζής και δεν είχαμε άλλα;
Η ζωή επιφύλασσε ειρωνικές συμπτώσεις για τη μικρή Εύα. ΣΑΝ ηρωίδα ενός σύγχρονου δράματος, μερικά χρόνια αργότερα θα διαπίστωνε ότι το ταξί αυτό θα την οδηγούσε στη διάλυση ενός γάμου. Του δικού της. Στο ταξί εκείνο το βράδυ, η τύχη ήθελε να είναι οδηγός ο πατέρας του Παντελή.
Αχ, σπόιλερ.
Παλι καλα, θα της μεινουν τα εσωρουχα, οχι σαν τα βερυκοκα που τα εφαγε η μαρμαγκα, τζαμπα λεφτα.
Παιδια, δεν ανεβαινετε με τις σκαλες, για σιγουρια? Θα τον πιασει καμια κλειστοφοβια τον Γιαννη και θα εχουμε ανατροπη.
με τις σκαλες, αυξανουν τα επεισοδια. θα μας το παει σκαλοπατι- σκαλοπατι. ασε να τελειωνουμε!
Υποθέτω ότι η αυριανή συνέχεια θα περιγράφει λεπτομερώς το πάτωμα, τους τοίχους, το σοβατεπί, τους καθρέφτες, το κρεβάτι – ΣΑΝ του Προκρούστη- του παλιακού δωματίου, άντε να βγάλει και το μπουφάν ο Γιάννης. Λογικά από Παρασκευή θα βγουν τα φτηνιάρικα της ηρωίδος και “ΣΑΝ έτοιμη από καιρό, ΣΑΝ θαρραλέα θα αποχαιρετήσει ό, τι πολυτιμότερο έχει”.