Η κούρσα (μέρος 6ο)

Έφτασε έξω από το σπίτι του. Ήταν μια παλιά πολυκατοικία του εβδομήντα. Η Εύα πάρκαρε λίγο πιο κάτω. Πήρε την τσάντα της, τη σακούλα με τα φρούτα και βγήκε από το αυτοκίνητο. Η καρδιά της χτυπούσε δυνατά. Μην κωλώσεις, είπε στον εαυτό της. Ζήσε το, τώρα που γυρίζει. Έφτασε στην εξώπορτα και πάτησε το κουδούνι με το όνομά του. Ακούστηκε ο ηλεκτρικός βόμβος του ξεκλειδώματος, η Εύα έσπρωξε την πόρτα και κατευθύνθηκε στο ασανσέρ. Μπήκε στον παλιό θάλαμο και πάτησε το κουμπί. Όταν έφτασε στον πέμπτο, πήρε μια βαθιά ανάσα και βγήκε έξω. Ο Παντελής την περίμενε στο άνοιγμα της πόρτας, την φίλησε σταυρωτά για το καλωσόρισες. Ήταν όμορφος, όπως στις φωτογραφίες. Η Εύα πήρε μια ανάσα ανακούφισης. Του έδωσε τα φρούτα και μπήκε στο σαλόνι σεινάμενη κουνάμενη. Είχε βάλει τα δυνατά της να δείχνει άνετη και αεράτη, όμως είχε μεγάλο τρακ. Θρονιάστηκε στη γωνία του καναπέ, ο Παντελής έκατσε δίπλα της. Η Εύα τον περιεργάστηκε, όσο καλύτερα της επέτρεπαν οι γρήγορες, έντονες ματιές που του έριχνε. Το πόρισμα ήταν θετικό: ναι, θα το έκανε μαζί του ευχαρίστως.

Ο χρόνος κυλούσε μέσα σε προσχηματικές, αδιάφορες κουβέντες, που ίσα που σκέπαζαν, σαν καλοκαιρινό, αραχνοΰφαντο σεντόνι, το ένα και μοναδικό πράγμα που είχαν και οι δυο στο νου τους. Η Εύα είχε αράξει και περίμενε, η δικός της ρόλος είχε τελειώσει. Η επόμενη κίνηση ήταν του Παντελή. Γύρισε και τον κοίταξε. Πώς να ένοιωθε κι εκείνος άραγε; Τον είδε που πάσχιζε να βρει καινούργιο θέμα να συζητήσουν, μην πέσει η σιωπή και τους πλακώσει. Τον βοηθούσε η άνεσή του, είχε φανεί από την κούρσα ότι το είχε με το μπλα μπλα. Ήταν γελαστός κι ευχάριστος, όπως στο ταξί εκείνο το πρωινό. Και είχε ένα υπέροχο χαμόγελο. Το λαϊκό παιδί με τη χρυσή καρδιά, σκέφτηκε η Εύα. Πολύ Δαλιανίδη έβλεπες μικρή, την κορόιδεψε η φωνή στο μυαλό της. Όμως την Εύα δεν την ένοιαξε, ήξερε πως έτσι είχαν τα πράγματα. Από μικρή ήταν ερωτευμένη με τον Γιώργο Φούντα, τον σκληρό και συνάμα τόσο τρυφερό αυτόν άντρα κι αυτό δεν θα άλλαζε με τίποτα, όσα χρόνια κι αν περνούσαν.

Η κουβέντα συνεχίστηκε για ώρα. Και πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει; Μια παράσταση που προσποιούνταν και οι δυο τους για αληθινή, ενώ κάτω από τις χαριτωμένες πόζες, τα ανάλαφρα γελάκια και τα γοητευτικά χαμόγελα κρυβόταν η ανυπομονησία κι η αβεβαιότητα, ανάκατες με το ξεσήκωμα και τη γλύκα της προσμονής. Αυτή η μαγική ατμόσφαιρα πριν το σεξ, που δυο άνθρωποι μπορούν να ζήσουν μόνο μια φορά στην κοινή τους ζωή, όσο κι αν αυτή διαρκέσει. Σαν δυο πλανήτες, δυο ξεχωριστές, πελώριες μοναξιές, που πάσχιζαν μέσα από λόγια του αέρα να ενωθούν και να σκορπίσουν η μια μέσα στην άλλη, έστω και για λίγα λεπτά της ώρας.

Ήταν όμως και στιγμές που την Εύα την κεντούσε η θλίψη. Ήταν φανερό ότι οι δυο τους ήταν από άλλους κόσμους. Το μόνο που τους ένωνε ήταν η επιθυμία τους για σεξ, ήταν όμως αυτό αρκετό για να βρίσκεται σε αυτό το εργένικο σαλόνι, να μιλά με αυτόν τον άγνωστο περί ανέμων και υδάτων; Η έλλειψη σημείων επαφής την αποκαρδίωνε, η αρχική ευθυμία της συνάντησης είχε πάρει με το πέρασμα της ώρας να ξεφτίζει. Στην τηλεόραση έπαιζε μια ταινία απαίσια, που χαλούσε τη διάθεσή της. Η σκέψη της πέταξε στην κόρη της τη φαντάστηκε να κοιμάται στο παιδικό κρεβάτι. Την έδιωξε γρήγορα από το μυαλό της. Η Χριστίνα δεν είχε καμία δουλειά εκεί πέρα. Όσο για τον Βασίλη, ας πρόσεχε – το ζητούσε το κέρατο ο οργανισμός του.

Γύρισε και κοίταξε τον Παντελή. Μια ματιά ήταν αρκετή για να επιστρέψει η επιθυμία μέσα της. Η ώρα περνούσε και είχαν μείνει στα λόγια. Τους χώριζαν λιγότερο από τριάντα εκατοστά, όμως για εκείνον ήταν μια άβυσσος. Η άνεσή του έμενε στη θεωρία, στην πράξη δεν τολμούσε να απλώσει τα χεράκια του. Η Εύα κοίταξε το ρολόι της, η ώρα είχε πάει έντεκα. «Να φεύγω σιγά σιγά, να ξεκουραστείς», είπε – λίγο γιατί είχε πράγματι αρχίσει να πιάνει αργά, λίγο για να πουσάρει την κατάσταση.

Μέρος 7ο:

Η κούρσα (μέρος 7ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News