Διπλωματικό σώμα (μέρος 5ο)

Η Κυριακή πέρασε μέσα στην αναμπουμπούλα της ετοιμασίας για την υποδοχή του Πέτρου – το ροζ της νύχτας είχε πια φύγει από το μυαλό της. Όταν χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας, η Αλίκη είχε ετοιμαστεί στην εντέλεια. Έβαλε το άρωμά της κι έριξε μια ματιά στον καθρέφτη. Είχε καιρό να γίνει τόσο όμορφη: φορούσε το φόρεμα που είχε αγοράσει πέρισυ για τον γάμο της ξαδέρφης της και τώρα, που είχε χάσει τρία κιλά μετά τον χωρισμό, έδειχνε πάνω της ακόμη καλύτερο. Κι όμως, τη στιγμιαία ευχαρίστηση που της έδωσε η αντανάκλασή της στον καθρέφτη την κατάπιε ένα δυσοίωνο συναίσθημα. Δεν ’πα να ήταν και η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της, δεν θα ήταν παρά μόνο η κομπάρσος, η κλακαδόρος μπροστά στην σταρ της βραδιάς, την μικρότερη αδερφή της. Κι ακόμη χειρότερα, θα ήταν η κακομοίρα της υπόθεσης, αυτή που την παράτησαν στα κρύα του λουτρού κι από σίγουρη επόμενη νύφη έμεινε να μαζεύει τα κομμάτια της για να ορμήσει απρόθυμα στην αρένα αναζήτησης γαμπρού. Η λάμψη που είχε δει στον καθρέφτη έκανε σε μια στιγμή φτερά. Η βραδιά προμηνύονταν δύσκολη.

Βγήκε από το δωμάτιο και κατέβηκε τη σκάλα για το σαλόνι. Ο μελλοντικός γαμπρός στεκόταν ήδη στην είσοδο, περικυκλωμένος από τους γονείς και την αδερφή της· η Μαρίνα τον παρουσίαζε καμαρώνοντας σαν το γύφτικο σκεπάρνι. ‘Πόση χολή πια’, η Αλίκη μάλωσε τον εαυτό της. Όμως η εικόνα της χτύπησε στα νεύρα με τη μια. Η παρέα γύρισε και την κοίταξε. «Από δω η αδερφή μου η Αλίκη!» είπε η Μαρίνα περιχαρής. «Από δω ο Πέτρος», ολοκλήρωσε τις συστάσεις. Ήταν ψηλός -της έριχνε δυο κεφάλια- και μελαχρινός, με πράσινα μάτια και σαρκώδη χείλη. Το σώμα του φαινόταν γυμνασμένο μέσα στο κομψά, καλοραμμένα ρούχα του.

Της έδωσε το χέρι του και η Αλίκη το έσφιξε στο δικό της. Όμως εκείνο παρέμεινε άνευρο κι άψυχο μέσα στην παλάμη της – σαν ψόφιο ψάρι, σκέφτηκε πικρόχολα. Βούτυρο στο ψωμί της προδιάθεσής της να τον αντιπαθήσει. Εκείνος της χαμογέλασε γενναιόδωρα με τα κατάλευκα δόντια του. Όμως η Αλίκη διέκρινε στο ευγενικό του ύφος μια σπίθα υπεροψίας. «Σα να μου κάνει χάρη», σκέφτηκε και δεν ήξερε τι την ενοχλούσε περισσότερο, το τάχα μου σεμνό, μα κατά βάθος υπεροπτικό του ύφος ή δική της μίζερη, κομπλεξική κακοβουλία. «Η στραβός είν’ ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε», σκέφτηκε και δεν ήξερε αν έφταιγαν οι άλλοι για τα σκοτεινά συναισθήματα που θέριευαν μέσα της ή αν έφταιγε αυτή και μόνο αυτή.

Πέρασαν στο σαλόνι να πιούν ένα ποτό, προτού καθίσουν στο τραπέζι για φαγητό. Ο πατέρας της έπιασε στον Πέτρο την κουβέντα λάμποντας από χαρά, ενώ η μαμά της σέρβιρε περιχαρής τα ποτήρια. Ήταν φανερό, ο διπλωμάτης είχε πάρει ήδη την έγκρισή τους. Τον ρώτησε για τις σπουδές του (πρώτες σπουδές στην Αθήνα, μεταπτυχιακά σε Αγγλία και Γερμανία), για την προϋπηρεσία του (πέρασε δύσκολα στην Τεχεράνη προτού πάρει τη μετάθεση για Νέα Υόρκη) και τη σημερινή του θέση ως διπλωμάτης στον ΟΗΕ (μια θέση που του δίνει τη δυνατότητα να αξιοποιήσει τις γνώσεις και την εμπειρία του). «Ο Πέτρος πέρασε πρώτος στις εξετάσεις για το διπλωματικό σώμα», πρόσθεσε η Μαρίνα, φουσκώνοντας σαν τον διάνο. Εκείνος από δίπλα της συγκατένευσε, τάχα μου μετρημένα.

Όμως την Αλίκη δεν την ξεγελούσε η βιτρίνα του καλού παιδιού. Πίσω από τη συγκαταβατική και μετρημένη στάση του διέκρινε το στήσιμο, την επιτήδευση. Οι απαντήσεις του, κομμένες και ραμμένες στα μέτρα της κουβέντας, δεν μπορούσαν να κρύψουν εντελώς την προσεχτικά συγκαλυμμένη αλαζονεία. Τα πτυχία, οι πολιτικές του περγαμηνές, η τζαζ που ακούει κατ’ αποκλειστικότητα κι όλα αυτά με φωνή χαμηλή και βλέμμα μειλίχιο – σα χαμηλοβλεπούσα σιγανοπαπαδιά. «Τι κάλπικος», σκέφτηκε η Μαρίνα. «Phoney», που λέει ο Σάλιντζερ στον Φύλακα στη Σίκαλη.

Στο μυαλό της ήρθε ο Δημήτρης. Μπορεί να ήταν ό,τι ήταν, όμως τέτοια καραγκιοζιλίκια δεν είχε κάνει ποτέ του. Ήταν πάντα ο εαυτός του, άνετος κι έξω καρδιά. Με τα αστεία του, τα καλαμπούρια του, οκ ώρες ώρες τις φωνές και τις καφρίλες του, όμως ήταν πάντα αυτός που ήταν. Ενώ αυτό το υπερφίαλο, άνευρο αγοράκι που είχε σκάσει στο σαλόνι τους με το ύφος και την πόζα του, καλοκουρδισμένο να λέει τα σωστά λόγια τη σωστή στιγμή της, της την έδινε άγρια στα νεύρα.

Μόνο μια στιγμή είπε στον λάθος άνθρωπο τη λάθος κουβέντα. Ο πατέρας, παραδοσιακός δεξιός, πήγε την κουβέντα στον Τραμπ, τον οποίο κρυφοσυμπαθούσε. Ο Πέτρος έσπευσε να κατακεραυνώσει τις θέσεις του Προέδρου ως ακροδεξιές. Μόλις όμως είδε τη δυσαρέσκεια να απλώνεται στο πρόσωπο του μελλοντικού του πεθερού, τότε αναδιπλώθηκε με τα μπούνια: «Βέβαια, ήταν αίτημα της πλειοψηφίας του αμερικανικού λαού. Η λαθρομετανάστευση είναι πρώτο θέμα στην πολιτική ατζέντα». ”Βρε, τι διπλωματική κωλοτούμπα ήταν αυτή”, η Αλίκη τον ειρωνεύτηκε από μέσα της. ‘Και είχε το θράσος η Μαρίνα να πει τον Δημήτρη κρυφοχρυσαυγίτη’ σκέφτηκε φουρκισμένη. ‘Καλύτερα κάφρος και χύμα παρά αυτό το υποκριτικό ανθρωπάκι που μας κουβαλήθηκε για να μας το παίξει λαβράκι’.

Κι όμως, ήξερε ότι ήταν υπερβολικό το φούρκισμά της. Όσο φλώρος και δήθεν και να ήταν, και πάλι δεν δικαιολογούνταν από την πλευρά της τόση αντιπάθεια. Μήπως η οργισμένη της ενόχληση δεν ήταν τίποτα περισσότερο από κακοκρυμμένο φθόνο μιας εν δυνάμει γεροντοκόρης που ξέμεινε στο ράφι; Όπως και να είχε το πράγμα, η Αλίκη ένιωθε να είναι η χαμένη της υπόθεσης, κι αυτό δεν της άρεσε καθόλου. Αρκετά γκολ είχε φάει τον τελευταίο καιρό, δεν χρειαζόταν να βάζει και αυτογκόλ. Αφού κανείς άλλος δεν μπορούσε να τη βοηθήσει, έπρεπε να βοηθήσει η ίδια τον εαυτό της. ‘With a little help from my friend’ σκέφτηκε, ενώ το μυαλό της ταξίδευε ήδη στην οθόνη του κινητού της· εκεί θα έβρισκε την προσοχή που χρειαζόταν. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν υπομονή, μέχρι να ακουστεί το σφύριγμα της λήξης και να αποσυρθεί στο δωμάτιό της.

Για το 6ο μέρος:

Διπλωματικό σώμα (μέρος 6ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News