Διπλωματικό σώμα (μερος 1ο)

Η Αλίκη έχει μόλις χωρίσει και την ίδια στιγμή η αδερφή της ανακοινώνει αρραβώνα αστραπή.

Τότε μπαίνει σε dating app για παρηγοριά, όμως αντ’αυτού η Αλίκη ταξιδεύει στη χώρα του σέξτινγκ με συνοπτικές διαδικασίες. Έτσι στο βαρίδι της μοναξιάς προστέθηκαν οι ενοχές της επόμενης μέρας.

Ωστόσο, αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά στη βόμβα που βρέθηκε ξαφνικά στα χέρια της, έτοιμη να σκάσει από λεπτό σε λεπτό.

Τριάντα δύο και μόνη. Ξανά. Αυτή τη φορά η Αλίκη νόμιζε ότι θα κρατούσε. Αλλά δεν. Tο πράγμα με τον Δημήτρη είχε προχωρήσει. Ήταν πέντε χρόνια μαζί, έφτασαν μέχρι και να γνωριστούν οι γονείς τους, μετά τις καλοκαιρινές διακοπές. Η μητέρα της είχε τρομερό άγχος τη μέρα του τραπεζιού. Τόσο που δεν μπορούσε να μαζέψει το μυαλό της για να μαγειρέψει: τα φαγητά ήρθαν όλα πακέτο – από συνοικιακή ταβέρνα, μην τους προδώσουν οι γεύσεις ότι είναι ετοιματζίδικα. Όπως ντυνόταν άνοιξε τη μπιζουτιέρα να φορέσει τα καλά της κοσμήματα. Τότε τράβηξε το συρταράκι κι έβγαλε το δαχτυλίδι με το κόκκινο πετράδι. Της το είχε δώσει ο πατέρας της Αλίκης όταν της έκανε πρόταση γάμου, κι ο δικός του πατέρας το είχε δώσει στη γιαγιά της. Δεν το φορούσε πια, στα χέρια της είχε μόνο τη βέρα. Αγόρι δεν είχαν στην οικογένεια να συνεχίσει την παράδοση, έτσι το είχε τάξει στην Αλίκη να το φορέσει στον δικό της αρραβώνα, απ’ όταν ήταν μικρό κοριτσάκι.

«Κι εγώ;» είχε ρωτήσει τότε η Μαρίνα, η μικρότερη αδερφή της, με νάζι ανακατεμένο με ενόχληση. Είχε σουφρώσει τα χειλάκια της και είχε βάλει τα χέρια της στη μέση, σαν τη Βουγιουκλάκη που έβλεπαν στην τηλεόραση· ήταν στ’ αλήθεια μια κούκλα και είχε μάθει από πολύ μικρή να χρησιμοποιεί την ομορφιά της για να περνάει το δικό της. «Εσύ είσαι μικρότερη, θα φορέσεις το δαχτυλίδι που θα σου δώσει ο άντρας σου», η μαμά το ξεκαθάρισε από νωρίς. Η φράση της δεν άφηνε περιθώρια, ήταν όμως σα να το έκανε με μισή καρδιά – σαν από υποχρέωση στην ιεραρχία που επέβαλε η διαφορά στην ηλικία τους. Αντί για την πολυφορεμένη, παραπονιάρικη γκριμάτσα που έπαιρνε η Μαρίνα για να την τουμπάρει, στο πρόσωπό της σχηματίστηκε μια γνήσια έκφραση απορίας κι έκπληξης –ήταν ξεκάθαρο ότι αυτή τη φορά η μαμά δεν θα της έκανε το χατίρι. Στον αντίποδα, η καρδιά της Αλίκης σκίρτησε· η μαμά είχε πάρει το μέρος της, και μάλιστα σε κάτι τόσο σημαντικό. Ήταν πολύ μικρή για να το καταλάβει, όμως η κουβέντα της αυτή αποκατέστησε την από καιρό χαμένη πίστη της – αυτή που με τη γέννηση της αδερφής της είχε πετάξει μακριά, μαζί με την αγάπη κι όλα τα προνόμια που μέχρι εκείνη τη στιγμή απολάμβανε κατ’αποκλειστικότητα.

«Έρχεται η ώρα του», είπε σήμερα θριαμβευτικά στην Αλίκη η μητέρα της, προτείνοντάς της το δαχτυλίδι. Εκείνη το πήρε και το φόρεσε στον παράμεσο του αριστερού της χεριού. Της ήρθε γάντι. Η καρδιά της σκίρτησε· πράγματι, ερχόταν η ώρα. Σε λίγο θα χτυπούσε το κουδούνι και η οικογένεια του Δημήτρη θα έμπαινε στο σαλόνι τους. Θα έτρωγαν τα φαγητά της ταβέρνας, θα έλεγαν τα νέα τους, οι γονείς θα ανακάλυπταν τους κοινούς τους γνωστούς, όμως κουβέντα για την ταμπακιέρα. Ο Δημήτρης συνέχισε να μπαινοβγαίνει στο σπίτι, χωρίς καμία νύξη για δαχτυλίδι. Η Αλίκη και οι γονείς της είχαν μείνει να τον κοιτούν αμήχανοι το αίτημα ήταν πια κοινό, οικογενειακό.

Η Μαρίνα ήταν πια πολύ μακριά· είχε φύγει στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακό και μετά βρήκε δουλειά στο Μανχάταν. Της είχε μπει στο μυαλό από φοιτήτρια, και είχε αρχίσει το ψηστήρι στους δικούς της από νωρίς. Η Αλίκη τσαντιζόταν με τη γαϊδουριά της, να μεγαλοπιάνεται ενώ γνώριζε ότι δεν τους περίσσευαν τόσα χρήματα, δεν της έδινε όμως σημασία· ήξερε ότι στο τέλος θα κατέληγε κι εκείνη στο Λονδίνο σαν κι αυτή. Όμως διαψεύστηκε οικτρά. Η Μαρίνα δεν αστειευόταν: σε ένα κρεσέντο υπερπροσπάθειας κέρδισε μια υποτροφία που κάλυψε σχεδόν τα μισά δίδακτρα. Εκτός από την όμορφη, η Μαρίνα έγινε και η έξυπνη της οικογένειας. Όσο για τα υπόλοιπα έξοδα, αυτά προσφέρθηκε να τα τσοντάρει η θεία Καίτη, η πλούσια θεία της μητέρας τους που της είχε αδυναμία. Έτσι η Μαρίνα έκανε ζωάρα, ενώ η Αλίκη είχε ξεμείνει να περιμένει πότε θα τη ζητήσει σε γάμο το πριγκιπόπουλο της παρακάτω γειτονιάς.

Είχε μπει ο Δεκέμβρης, όταν η μητέρα της πάτησε πόδι. «Άσε με να βάλω τα πράγματα με τον Δημήτρη στη θέση τους», είπε αποφασιστικά ένα μεσημέρι που τον περίμεναν για το κλασσικό κυριακάτικο γεύμα. «Τι κάνουν οι γονείς σου Δημήτρη;» ξεκίνησε, για να συνεχίσει ακάθεκτη. «Πότε θα μας έρθετε όλοι μαζί για τον αρραβώνα;» τον κόλλησε στον τοίχο. Ο Δημήτρης δεν ήξερε από που να φύγει. «Δεν έχουμε σχεδιάσει κάτι τέτοιο». Ο πληθυντικός ακούστηκε ξεκάρφωτος, σχεδόν αστείος. «Ε πως, τι ήρθατε τότε εδώ πέρα οικογενειακώς;» η μητέρα της δεν του χάρισε κάστανο. «Για μια πρώτη γνωριμία» ψέλλισε εκείνος. «Άκου αγόρι μου, φίλους έχουμε, δεν χρειαζόμαστε καινούργιους». Από τα μάτια της Αλίκης κυλούσαν ήδη τα πρώτα δάκρυα· θα γίνονταν βρύσες για τις επόμενες μέρες, βδομάδες. Ο Δημήτρης έφυγε από το σπίτι σαν τον κυνηγημένο κι από τότε δεν τον ξανάδε, ούτε και του ξαναμίλησε.

Και σα να μην έφταναν όλα αυτά, την Πρωτοχρονιά τους πήρε η Μαρίνα τηλέφωνο να τους πει τα ευχάριστα. Σχεδόν έκλαιγε από τη χαρά της: ο Πέτρος τής έκανε πρόταση γάμου, θα έρχονταν στην Ελλάδα το επόμενο Σάββατο να τους τον γνωρίσει. Της Αλίκης της έπεσε ο ουρανός και την πλάκωσε. Ήξερε ότι η αδερφή της έβγαινε με έναν Έλληνα, διπλωμάτη στον ΟΗΕ, αλλά αυτό δεν το περίμενε. Η Μαρίνα ήταν μόλις είκοσι οκτώ χρονών, στα μάτια της ήταν ακόμα κοριτσάκι. Θα το ήθελε πολύ να μπορούσε να χαρεί με τα καλά μαντάτα, όμως δεν ένιωσε την παραμικρή χαρά. Αντίθετα, το νέο τής γύρισε το μαχαίρι στην πληγή. Και προδομένη, και να τρώει τη σκόνη της μικρότερης αδερφής της. Η Μαρίνα είχε βγει από πάνω, και αυτή τη φορά.

Μπήκε στο facebook να τσεκάρει τον Πέτρο, αυτή τη φορά με άλλο μάτι. Ένας κυριλέ, καλοζωισμένος τριανταπεντάρης. Όμορφος αντικειμενικά, αν και πολύ φλώρος για τα γούστα της. Ό,τι πρέπει για μέλλων γαμπρός. Όσο πιο πολύ καταλάβαινε τι την περίμενε, τόσο μεγάλωνε η φρίκη της. Ο πόνος του χωρισμού γιγαντώθηκε από το συναίσθημα της αποτυχίας, της ήττας. Τον Δημήτρη τον είχε μπλοκάρει από την πρώτη στιγμή, όμως τώρα το χέρι της πήγε και τον ξεμπλόκαρε, σαν από μόνο του. Διψούσε για περισσότερο πόνο, ήθελε να τον τερματίσει μέσα της. Τον είδε να ποζάρει γελαστός στις φωτογραφίες στο χρονολόγιό του, σα να μην τρέχει τίποτα. Καμία νύξη για τον χωρισμό τους, κανένα απολύτως σημάδι. Κλίκαρε στις καινούργιες φωτογραφίες χωρίς σταματημό, μέχρι να την τσακίσει η αμείλικτη, ξεδιάντροπη ανεμελιά του.

Έκλεισε το λάπτοπ με οργή. Μπροστά της έρχονταν μαύρες μέρες. Τη φαντάστηκε, αντί να δέχεται αυτή τα δαχτυλίδια και τα συγχαρητήρια, να χαιρετά τον κόσμο μόνη κι έρημη, σκορπώντας χαμόγελα που όλοι θα γνωρίζουν πως είναι ψεύτικα. Ένα αναγκαστικό θέατρο χαράς, κανείς δεν θέλει θλιμμένους στη γιορτή του. Και μόνο με τη σκέψη την έπιασε πανικός. Όλο αυτό ήταν πολύ μεγάλο για να το αντέξει. Κάτι έπρεπε να κάνει, και μάλιστα γρήγορα.

Το σκεφτόταν εδώ και μέρες, όμως το απέφευγε. Το θεωρούσε ντροπιαστικό, κάπως ξεφτίλα. Έπρεπε να απελπιστεί εντελώς για να το κάνει πράξη. Έπιασε το κινητό της, πληκτρολόγησε «perfect couple» στη μηχανή αναζήτησης και κατέβασε το απλικέισιον. Έφτιαξε το προφίλ της με φωτογραφίες από τις παλιές καλές εποχές, που ήταν χαμογελαστή κι ανέμελη, προτού στραπατσαριστεί στη μετωπική με την πραγματικότητα, που της την είχε στημένη στη γωνία. Σε λίγο η οθόνη της γέμισε από φωτογραφίες επίσης χαμογελαστών, πολλά υποσχόμενων αντρών.

Για το 2ο μέρος:

Διπλωματικό σώμα (μέρος 2ο)

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News