Διπλωματικό σώμα (μέρος 10ο)

Ήρθε η μεγάλη μέρα του αρραβώνα. Στο σπίτι επικρατούσε φρενίτιδα από νωρίς το πρωί. Η Αλίκη είπε ότι είχε πονοκέφαλο κι έμεινε στο δωμάτιό της. Όπως το περίμενε, δεν της έδωσαν καμία σημασία. «Καλύτερα που τους άδειασα τη γωνιά» σκέφτηκε. Όσο περνούσε η ώρα, τόσο μεγάλωνε το άγχος της· κι όταν έπιασε να σουρουπώνει, άρχισε να γίνεται πανικός. Το μυαλό της δεν μπορούσε να ξεκολλήσει από τον Πέτρο/Χάρη. Ευτυχώς δεν της είχε στείλει μήνυμα, σκεφτόταν, ενώ την ίδια στιγμή ένιωθε τσιμπιές απογοήτευσης. Τότε την κυρίευε η αυτολύπηση – ακόμα και σε αυτή την άθλια θέση, ένα κομμάτι του εαυτού της εξακολουθούσε να γυρεύει μια νέα δόση ψηφιακής διέγερσης. Ήταν αυτό το αγεφύρωτο κενό, η αδυναμία της να ενώσει τα δυο σώματα σε ένα.

Κι όμως, δεν μπορούσε να μείνει με σταυρωμένα τα χέρια, να κοιτά την Μαρίνα να αρραβωνιάζεται αυτόν τον παλιάτσο. Έπρεπε κάτι να κάνει, σε κάποιον να μιλήσει. Να προσπαθήσει να προστατεύσει την αδερφή της, κι ας μην την πίστευαν στην τελική. Όλη μέρα είχε κρυφτεί κάτω από τα σκεπάσματα, όμως ο χρόνος πια στέρευε και η Αλίκη βρισκόταν προ των ευθυνών της. Ένιωσε το στόμα της να στεγνώνει, τα χέρια της να τρέμουν. ‘Να πάρει ο διάολος!’ σιχτίρισε, εντελώς πελαγωμένη. Δεν της έφταναν τα δικά της, τώρα κι αυτό. Αυτή τι έφταιγε, που πήγε η Μαρίνα και βρήκε αυτόν τον σάτυρο – ακόμα κι αυτό, αυτή έπρεπε να το πληρώσει;

Η ώρα πήγε επτά κι έπρεπε να ξεκινήσει να ετοιμάζεται. Όμως το σφίξιμο στο στομάχι της είχε καταστήσει την οποιαδήποτε κίνηση, ακόμα και την πιο απλή, παντελώς αδύνατη. Κατέβηκε στην κουζίνα με τις πιτζάμες, πήρε ένα μπουκάλι κρασί κι ένα ποτήρι κι επέστρεψε στο δωμάτιό της. Η μητέρα της της έριξε μια επικριτική ματιά, όμως η προσοχή της αμέσως στράφηκε στην προετοιμασία των φαγητών – αυτή τη φορά τα μαγείρευαν στο σπίτι, δεν ήταν από την ταβέρνα της γειτονιάς όπως στο τραπέζι με την οικογένεια του Δημήτρη. Η Αλίκη ήπιε το πρώτο ποτήρι μονορούφι, κι έτσι όπως ήταν θεονήστικη ζαλίστηκε με τη μια. Τουλάχιστον χαλάρωσε για να κάνει τα βασικά. Το φόρεμα το είχε αγοράσει πριν δυο μέρες μαζί με τη Μαρίνα, ένα πράσινο κυπαρισσί που ταίριαζε τέλεια με τα καστανοκόκκινα μαλλιά της. Τότε όμως η Αλίκη δεν ήξερε ότι ο Χάρης ήταν ο Πέτρος – μόλις πριν δυο μέρες, και ήδη μια τόσο μακρινή, ξένοιαστη ζωή.

Σήμερα, είχαν όλα γκρεμιστεί μέσα της. Δεν ήταν απλά η ανύπαντρη μεγαλύτερη αδερφή – αυτό που προηγουμένως της φαινόταν βουνό, ήταν αγκαθάκι συγκριτικά με τον σταυρό που τώρα κουβαλούσε. Βάφτηκε μηχανικά, με τις μαύρες σκέψεις να τριβελίζουν το μυαλό της. Το ποτήρι άδειασε και γέμισε άλλες τρεις φορές· όταν της έπεσε η μάσκαρα από τα χέρια, κατάλαβε ότι δεν την έπαιρνε να πιει περισσότερο. Η ζάλη μαλάκωσε την αγωνία της· ήταν τουλάχιστον σε θέση να κατεβεί στο σαλόνι και να χαιρετηθεί με τον κόσμο. Για το τι θα έκανε, δεν είχε ιδέα. Μάλλον θα συνέχιζε να πίνει, μέχρι να γίνει εντελώς φέσι. Δεν έβρισκε καμία καλύτερη ιδέα, από το να καταλήξει να γίνει ρεζίλι στους καλεσμένους.

Πήρε μια βαθιά ανάσα κι άνοιξε την πόρτα του υπνοδωματίου. Η βαβούρα που τρύπωσε στα αυτιά της τη συνέφερε από τη νάρκη του αλκοόλ. «Άντε βρε Αλίκη, που έχεις εξαφανιστεί τόσες ώρες;» η αδερφή της την φώναξε από το διπλανό δωμάτιο. Καθόταν στο σκαμπό μπροστά από τον καθρέφτη με τη ρόμπα της, ενώ η κομμώτρια της έφτιαχνε τα μαλλιά. Το πρόσωπό της έλαμπε. Πως μπορούσε η Αλίκη να γκρεμίσει αυτή την ευτυχία; Μα και πώς μπορούσε όμως να την αφήσει να πάει στη μετωπική με τη δυστυχία ντουγρού; «Είσαι μια κούκλα» περιορίστηκε να την κοπλιμεντάρει και κατέβηκε τις σκάλες για το σαλόνι.

Προς μεγάλη της απελπισία, ο Πέτρος ήταν ήδη εκεί. Έλαμπε μέσα στο καλό του κοστούμι και το αστραφτερό του χαμόγελο. Ήταν ένας κούκλος. Μόλις την είδε, πήγε προς το μέρος της να την χαιρετήσει. Η Αλίκη πάγωσε πάνω στις ψηλοτάκουνες γόβες της, το βλέμμα της κατρακύλησε στο πάτωμα. Τη φίλησε σταυρωτά κι εκείνη ανατρίχιασε σύγκορμη, από φρίκη κι από επιθυμία μαζί. Ήταν ο Πέτρος κι ο Χάρης στο ίδιο σώμα – η πρώτη φορά που τους ενοποίησε. ‘Το κάθαρμα’, σκέφτηκε. ‘Που με αγγίζει σα να μην τρέχει τίποτα’. Για εκείνον όμως πράγματι δεν έτρεχε τίποτα. Στην πραγματική του ζωή ήταν ο Πέτρος – ο Χάρης δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ψηφιακή κουκίδα στον διαδικτυακό γαλαξία. Για την Αλίκη όμως ήταν και τα δυο μαζί: ο ιντερνετικός εραστής της κι ο μελλοντικός της γαμπρός.

Ξαφνικά όλα τα βλέμματα στράφηκαν προς την σκάλα. Η Αλίκη γύρισε και το δικό της, για να δει την αδερφή της να κατεβαίνει τα σκαλοπάτια. Ήταν υπέροχη. Ο κόσμος χειροκρότησε αυθόρμητα, μαζί τους κι αυτή. Ο Πέτρος πήγε να τη συναντήσει, το ζευγάρι αγκαλιάστηκε στο τέλος της σκάλας. Το χειροκρότημα δυνάμωσε. Η Αλίκη δεν έβλεπε το πρόσωπο της Μαρίνας, μόνο το δεξί της χέρι που είχε αγκαλιάσει τον ώμο του. Τότε είδε το δαχτυλίδι· η κόκκινη πέτρα έλαμπε πάνω στο σκούρο μπλε σακάκι. Αυτό που η μητέρα της είχε τάξει σε αυτήν από κοριτσάκι, τώρα βρισκόταν θρονιασμένο στον παράμεσο της αδερφής της. Έψαξε με τα μάτια τη μητέρα της, για να τη δει να ψευτοβουρκώνει στο πλάι. Τι υποκρίτρια! Η Αλίκη ένιωσε την έκρηξη της οργής σε όλο της το κορμί, να ταξιδεύει στις φλέβες της σαν δηλητήριο. Αυτό ήταν, την πούλησαν στεγνά, χωρίς να της πουν κουβέντα. Η Μαρίνα τής έφαγε το δαχτυλίδι για πλάκα. Τους έβλεπε όλους να χαμογελούν συγκινημένοι κι αυτή ένιωσε ξαφνικά ένα τίποτα. Γι’ αυτούς δεν υπήρχε καν, την είχαν ήδη ξεγράψει. Και τα δαχτυλίδια είναι για τους νικητές, όχι για τους δεύτερους και καταϊδρωμένους. Κι όμως, πως μπόρεσαν να την πληγώσουν έτσι; Τόσο πολύ θάμπωσε τους γονείς της η όμορφη, επιτυχημένη, τέλεια αδερφή της, ώστε να μην νοιαστούν καν για την αθέτηση της υπόσχεσης, την προδοσία;

Η οργή άρχισε να μετασχηματίζεται σε καθαρό μίσος. Πως μπόρεσε εκείνη να το δεχτεί; Τη θυμήθηκε μικρό κοριτσάκι, να το ζητά με νάζι και να κατσουφιάζει όταν της το αρνήθηκαν. Από τότε να περάσει το δικό της, και να που τελικά τα κατάφερε. «Τι κάλπικη», σκέφτηκε η Αλίκη με οργή ανάμεικτη με περιφρόνηση. «Κάλπικοι και οι δυο τους, αξίζουν ο ένας τον άλλον». Η απαστράπτουσα, αδίστακτη αδερφή της, και ο γλοιώδης, διεστραμμένος μνηστήρας της. Τί ταιριαστό ζευγάρι! Και ποια ήταν αυτή για να τους το χαλάσει; Φυσικά και δεν θα έλεγε τίποτα. Θα τους άφηνε στην λαμπερή, ψεύτικη, θνησιγενή ευτυχία τους. Η απραξία θα ήταν η εκδίκησή της.

Πήρε το κινητό της στα χέρια και πήγε στο messenger. Έσυρε τον δείκτη δεξιά, η επιλογή ‘διαγραφή’ εμφανίστηκε στην οθόνη. Προτού όμως την πατήσει με το δάχτυλό της, άρχισε να διαβάζει τα μηνύματά του, για μια τελευταία φορά. Σα να τη ρούφηξε η συνομιλία σε ένα παράλληλο σύμπαν, η Αλίκη πέταξε μακριά από το σαλόνι, από τον Πέτρο και τη Μαρίνα. Εκεί που υπήρχε μόνο αυτή και ο Χάρης. Κι ένιωσε την ίδια έξαψη, το ίδιο ρίγος – όπως την πρώτη φορά. Σκρόλαρε τη συνομιλία από πάνω μέχρι κάτω, και μετά πήγε ξανά στη διαγραφή. Όμως κάτι την εμπόδιζε να τη σβήσει μια για πάντα. Μια μικρή φωνή μέσα της, που ποθούσε να μιλήσει με τον Χάρη ξανά. Αύριο, μεθαύριο, ποιος ξέρει μπορεί και σήμερα, αφότου λάμβανε τέλος αυτό το σαχλό πανηγυράκι. Αυτή η φωνή που δεν ήθελε να τον χάσει, και που έβαλε κι αυτή το λιθαράκι της στην απόφασή της να κρατήσει το στόμα της κλειστό. Η Αλίκη άφησε το κινητό της στο τραπέζι και πήγε να βάλει ένα ποτήρι κρασί – αυτή τη φορά από το καλό, των αρραβώνων. Μετά πλησίασε το μελλόνυμφο ζευγάρι με βήματα αργά και σταθερά, για να επιβληθεί στο τρέκλισμά της. Είχε έρθει ώρα για την ευχετήρια πρόποση της πολυαγαπημένης τους αδερφής.

Ρ. Σ.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News