Τι έμαθα από τις θείες μου για τον μινιμαλισμό στη μόδα

Οι θείες μου έχουν πλέον περάσει και οι δυο τα εβδομήντα. Ποτέ δεν ασχοληθήκαν με την μόδα και ίσως ποτέ δεν χρειάστηκε. Η μια όταν ήταν νέα δούλευε σαν μοδίστρα, αν και πιο πολύ επιδιόρθωνε παρά έραβε ρούχα. Από μικρή τις άκουγα να έχουν άποψη για τα ρούχα και πάντα με θύμωνε γιατί στο μυαλό μου υπήρχε η σκέψη ”Τι γνωρίζουν από μόδα και ρούχα”. Λίγα χρόνια μετά, διαβάζοντας και παρακολουθώντας την τάση του μινιμαλισμού κατάλαβα ότι αυτές οι γυναίκες ήξεραν πιο πολλά από όσα μπορούσα τότε να συνειδητοποιήσω.

Σε τι αναφέρεται όμως ο μινιμαλισμός; Η ευρεία έννοια του μινιμαλισμού στην μόδα συχνά διέπεται από μια σύγχυση. Παρόλο που σαν τάση και σαν έννοια έχει μπει στην ζωή μας εδώ και πολλά χρόνια ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι υιοθετούν τον όρο μινιμαλισμό για να εκφράσουν διαφορετικά καταναλωτικά πάτερν.

Οι διαφορετικοί στόχοι των οπαδών του μινιμαλισμού είναι από το να επικεντρώνονται στην δημιουργία μιας capsule collection που θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τους διαχρονικά, μέχρι να δίνουν έμφαση μόνο στα λιτά και ποιοτικά υφάσματα, στην μονοχρωμία, στην ποσότητα των ρούχων που διαθέτουν, στην χρηστικότητα τους ή και την βιωσιμότητα τους.

Οι προαναφερθείσες θείες λοιπόν, δεν έμαθαν ποτέ τι είναι μια capsule collection, που για την ιστορία είναι μια εφεύρεση της Susie Faux και είναι η δημιουργία μιας βασικής γκαρνταρόμπας με συγκεκριμένα κομμάτια από κάθε είδος ρούχου κάθε σεζόν , κινούμενη σε μια συνήθως μονόχρωμη και ουδέτερη χρωματικά παλέτα,

Συνήθιζαν όμως με σθένος να λένε ότι καλύτερα να έχεις λίγα ρούχα και καλά, παρά ‘’τσολίδια’’.  Όπου με τον όρο αυτό χαρακτήριζαν τα εύκολα αναλώσιμα ρούχα με σύντομη ημερομηνία λήξης και με υφάσματα ευτελούς ποιότητας. Όλα τους τα ρούχα πρόσεχαν να είναι φτιαγμένα από βαμβάκι και ει δυνατόν βιοτεχνίας. Δεν ήταν μόνο οι οικονομικοί λόγοι που τις έκαναν να ψάχνουν τα βαμβακερά μπλουζάκια αλλά και η άνεση και η υγιεινή. Ο μινιμαλισμός θέλει ρούχα σε απλές γραμμές, με καλές πρώτες ύλες, μονοχρωμίες που να έχουν όσο δυνατόν λιγότερες βλαβερές επιπτώσεις στο περιβάλλον.

Οι άνθρωποι που ακολουθούν τον μινιμαλισμό σαν στάση ζωής και ντυσίματος, ψάχνουν να ελαχιστοποιήσουν τις αγορές τους καθώς και στο να μπορούν να μεταποιούν τα κομμάτια που ήδη έχουν στην γκαρνταρόμπα με σκοπό να δημιουργήσουν νέα. Σε τι διαφέρει αυτό από την θεία η οποία κράτησε όλα της τα παλτό και τις τσάντες για να μπορώ να τα έχω εγώ σχεδόν  60 χρόνια μετά; Μια συνήθεια που είχανε ήταν τα παιδικά κυρίως ρούχα τα οποία μένουν συνήθως άθικτα, να τα μεταβιβάζουν στην επόμενη γενιά χρησιμοποιώντας συχνά την φράση ”το παλιό φυλάει το καινούριο”.

Όπου με τη έννοια παλιό δεν εννοούν το παλιό που είναι πλέον άχρηστο αλλά το παλιό που μπορεί να ξαναγεννηθεί στα χέρια κάποιου άλλου. Ο μινιμαλισμός δεν έγκειται αυστηρά στην ποσότητα των παντελονιών που έχεις στην ντουλάπα σου, άλλωστε πόσο εφικτό είναι για τον πιο πολύ κόσμο να έχει μια ”capsule wardrobe” με 15 ρούχα;

Τελευταία έχουν ανθίσει πολλές μέθοδοι με πιο γνωστή αυτή της Marie Kondo όπου φτάνουμε σε ένα σημείο (δεν το ονομάζει μινιμαλισμό) όπου έχουμε απαλλαγεί από τα περιττά, κρατώντας μόνο τα ρούχα που σου δίνουν χαρά. Είναι αλήθεια αυτό που χρειαζόμαστε; Να αδειάζουμε το σπίτι μας από τα περιττά ή είναι κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό;

Είναι η φιλοσοφία που άθελα τους με δίδαξαν οι θείες; Να αγοράζω ποιοτικά ρούχα που βοηθούν το σώμα μου να κινηθεί και να αναπνεύσει ή το καλύτερο να τα φτιάχνω μόνη μου με την βοήθεια  μιας μοδίστρας. Ότι δεν χρειάζομαι να το δίνω σε ανθρώπους που το χρειάζονται ή να το κρατάω για τις επόμενες γενεές. Το νόημα που θέλει να μας διδάξει ο μινιμαλισμός δεν είναι να περάσουμε στο άλλο άκρο αδειάζοντας την ντουλάπα μας και κάνοντας διαγωνισμό ποιος μπορεί να ζήσει με λιγότερα ή να δαιμονοποιούμε το χρώμα και τα καρό, αλλά να κατανοήσουμε ότι ο υπερκαταναλωτισμός μας προκαλεί άγχος, βλάπτει το περιβάλλον, και μας κάνει να είμαστε σε έναν διαρκές αγώνα κυνηγιού των τάσεων.

Προσωπικά τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει να αγοράζω όσο τον δυνατόν λιγότερα και να ανακυκλώνω με μεγάλη μου χαρά τα ρούχα που ήδη έχω. Το ταξίδι της λιτότητας δεν είναι εύκολο όταν οι κολεξιόν δημιουργούνται ασταμάτητα και τα μαγαζιά ανανεώνουν συνεχώς το εμπόρευμα τους. Εκεί πρέπει να σταματήσουμε και να σκεφτούμε όσα λένε οι θείες αγοράστε τοπικά ή φτιάξτε, διαλέξτε ρούχα που σας είναι άνετα και το δέρμα αναπνέει, χαρίστε ή ανακυκλώστε ότι δεν σας κάνει, ψάξτε την ντουλάπα της μαμάς σας και τέλος εξασκήστε τον εαυτό σας να μην κυνηγά την ιδανική εικόνα εαυτού γεμίζοντας την ντουλάπα.

Αν θέλετε να πάρετε μια γεύση από τις αγαπημένες μου ονλαιν περσόνες που έχουν ενσωματώσει τον μινιμαλισμό στην ζωή τους, δείτε εδώ : Jenny Mustard, Hegia. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News