Η Ρένα απαντά: Όλες μου οι φιλίες ολοκληρώθηκαν χωρίς να έχει ειπωθεί τίποτα

Οι φιλίες είναι πολύ ζόρικο πράγμα και το να έχουμε μια ελαστικότητα μόνο καλό κάνει.

____________________

Η ιστορία της Μαίρης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Καλησπέρα Ρένα, πρώτη φορά γράφω στην συγκεκριμένη σελίδα και θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σου ένα πρόβλημα μου. Καταρχάς, είμαι 21 χρονων και σπουδάζω στο 4ο έτος, στο παιδαγωγικό. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω αφορά την κοινωνική μου ζωή, η οποία είναι ανύπαρκτη.

Έχω μια φίλη από το σχολείο ( η μοναδική φίλη που μου έχει απομείνει από την παιδική και εφηβική μου ηλικία), με την οποία εχω σχέσεις μέχρι και σήμερα. Έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από την ζωή μου, με τους οποίους έχω ζήσει όμορφες στιγμές, αλλά και πολύ άσχημες. Όλες οι φιλικές μου σχέσεις ολοκληρώθηκαν χωρίς να είχε ειπωθεί κάτι, κάποιο παράπονο, κάποιο πρόβλημα, απλά σταματούσαν να μου μιλάνε, να με παίρνουν τηλέφωνο. Μια πολύ παλιά μου φίλη, με την οποία είχε τύχει να μην επικοινωνήσω για μήνες, όταν επιχείρησα να επικοινωνήσω μαζί της, έκανε ότι δεν με γνώριζε. Προσπάθησα να της θυμίσω στιγμές που είχαμε ζήσει μαζί, κοινά άτομα τα οποία ξέραμε, τους θυμόταν όλους εκτός από εμένα.

Αυτή η απόρριψη που ένιωσα με έκανε να αισθανθώ πολύ άσχημα για τον εαυτό μου και το χειρότερο είναι ότι κάτι παρόμοιο μου συνέβη και με μια άλλη φίλη, η οποία ξαφνικά δεν μου απαντούσε στα τηλέφωνα μέχρι που μου έστειλε μήνυμα και μου είπε ότι δεν θέλει να την ξανά ενοχλήσω.

Όταν μπήκα στην εφηβεία αντιμετώπισα δυσκολίες με τον εαυτό μου, καθώς δυσκολευόμουν να τον αποδεχτώ ακριβώς όπως είναι, με τα ελαττώματα του. Ένιωθα απαίσια, δεν μου άρεσα ούτε εμφανισιακά, ούτε ως προς τον χαρακτήρα μου. Στο γυμνάσιο έφτασα στα πρόθυρα νευρικής ανορεξίας, αλλά ευτυχώς το ξεπέρασα. Έκανα πολλά χρόνια βέβαια. Σε όλη μου την εφηβεία είχα καταθλιπτικές τάσεις και πριν δύο χρόνια πέρασα ήπια κατάθλιψη. Παραδέχομαι ότι πολλά από τα κόμπλεξ μου τα έβγαζα στους φίλους μου, όμως πρόσεχα πάρα πολύ την συμπεριφορά μου μπροστά τους, καθώς είχα τον φόβο ότι με το παραμικρό λάθος θα απομακρύνονταν και αυτοί από την ζωή μου. Τα συγκεκριμένα άτομα έπαιξαν πολύ βασικό ρόλο στη ζωή μου εκείνο το διάστημα, λόγω του ότι περνάγαμε πολλές δυσκολίες στο σπίτι μου και στη πραγματικότητα είχα μόνο τις φίλες μου. Τις αγάπησα πολύ και ακόμα τις αγαπώ.

Πέρασαν τα χρόνια με τις μισές δεν επικοινωνούμε πια, επικοινωνώ μόνο με μια. Έκανα πολύ καιρό και ήταν πολύ δύσκολο για εμένα να συνηθίσω την απουσία τους και το ότι πολύ πιθανό να μην ξανά μιλήσουμε. Αυτό που με πόνεσε πιο πολύ ήταν μια από τις φίλες μου, η οποία έφυγε από την ζωή μου με πολύ απλό τρόπο σαν να μην είχαμε καμμία σχέση μεταξύ μας. Τώρα στην σχολή έχω γνωρίσει καινούργια άτομα και προσπαθώ μέρα με την μέρα να γνωρίζω καλύτερα και τον εαυτό μου, να προσπαθώ να τον αγαπάω για να μπορέσω να δημιουργήσω μια καλύτερη σχέση και με τους ανθρώπους γύρω μου.

Κάνω ψυχοθεραπεία 1 μισή χρόνια περίπου τώρα και επίσης έχω βρει μια δουλειά, η οποία με βοηθάει να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, τις αντοχές, τις ικανότητες μου μέρα με την μέρα. Έχω κάνει βήματα αλλαγής θεωρώ πάνω σε πολλά θέματα μου, όμως το θέμα που έχω με τους φίλους δεν διορθώνεται.

Αν και έχω βρει φίλους στη σχολή, αυτοί έχουν και δικούς τους φίλους πολλών χρόνων, τους οποίους βάζουν σε προτεραιότητα κάτι που θεωρώ φυσιολογικό. Υπάρχουν φορές που παρακαλάω να βρω μέρα που να μπορούν να βγούμε. Με ενοχλεί που δεν είμαι η πρώτη επιλογή τους ή στις πρώτες επιλογές τους. Σχετικά με την φίλη που έχω από το σχολείο και με την οποία έχουμε κάπως κοινές παρέες, αυτές οι παρέες δείχνουν να αδιαφορούν για εμένα, να αδιαφορούν για το εάν θα έρθω και εγώ μαζί τους, στη παρέα τους, και αυτό με κάνει να αισθάνομαι βάρος, ανεπιθύμητη στη παρέα. Επίσης με κάνουν να ζηλεύω όταν βλέπω να έχουν καλύτερες σχέσεις με την φίλη μου, που οκευ έχουν πιο στενές σχέσεις, αλλά με ενοχλεί το φτισιμο και η ξεκάθαρη προτίμηση προς ένα συγκεκριμένο άτομο. Φυσικά ζηλεύω και όταν η ίδια η φίλη μου δείχνει προτίμηση στους άλλους και λιγότερη σε εμένα, δηλαδή είναι άλλος άνθρωπος μαζί τους. Όταν είμαι στην παρέα τους νιώθω μόνη μου, ακόμα και που δεν είμαι μόνη μου. Όταν βγαίνω με την φίλη μου μόνο περνάμε πολύ ωραία, όμως είναι άλλη μαζί μου και δεν ξέρω αν την κάνω να βγάζει τον πραγματικό της εαυτό, εάν περνάει και αυτή καλά.

Τέλος θα ήθελα να πω ότι ντρέπομαι να λέω ότι δεν είμαι καλά με τους φίλους μου ή ότι νιώθω ότι δεν έχω φίλους ακούγεται πολύ μίζερο και δίνει την την εντύπωση στους άλλους ότι είμαι προβληματική που δεν με θέλουν δεν με επιλέγουν οι άλλοι. Το θέμα είναι ότι νιώθω πολύ μόνη μου ενώ δεν είμαι και τόσο μόνη.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Μαίρη

___________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Μαίρη μου, όχι μόνον δεν είσαι η μόνη, δεν είσαι καν μόνη. Η υπαρξιακή μας μοναξιά είναι η ανθρώπινη μας μοίρα. Παντού μόνοι είμαστε ουσιαστικά κι οι άλλοι άνθρωποι είναι φωτεινές ακτίνες που μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας. Όσο μπορείς εσύ να φυλακίσεις στο χέρι σου την ηλιαχτίδα που περνά από το τζάμι στο χώρο σου, τόσο μπορείς και τους φίλους.

Δίνεις μεγάλη σημασία όμως σε αυτούς, σαν να ρυθμίζουν την αποδοχή του εαυτού σου. Προφανώς αυτό είναι ένα κατάλοιπο της εφηβείας που σε δυσκόλεψε κάπως παραπάνω από το συνηθισμένο κι αυτή η προσωπική απόρριψη που λαμβάνεις είναι που πρέπει να επεξεργαστείς περισσότερο στην ψυχοθεραπεία σου. Δεν μπορούμε να προσδοκούμε από τους γύρω να μας καταλάβουν στο 100% ή να ανταποκριθούν επακριβώς στις προσδοκίες μας, γιατί νομοτελειακά θα απογοητευτούμε. Αν το κάνουμε εκείνοι μας νιώθουν βάρος. Κι αν νιώθουν βάρος, επειδή η ανθρώπινη φύση είναι αυτή που είναι κι αναζητά την απόλαυση, απομακρύνονται. Δεν φταις, σε νιώθω, αλλά έτσι είναι δυστυχώς.

Είσαι στο πρώτο μεταίχμιο που γίνεται ένα ξεσκαρτάρισμα του κοινωνικού κύκλου, αλλά και εστιασμός σε άλλα πράγματα. Αλλάζουν πολλά όταν πλέον αφήνεις πίσω το σχολείο, οι φιλίες είναι ένα από αυτά. Είναι τόσο συνεπαρμένος ο περισσότερος κόσμος με τις αλλαγές που συμβαίνουν που συχνά “ξεχνά” το παρελθόν του. Μερικοί το ξεχνούν επίτηδες για να το ξορκίσουν κιόλας, να επανεφεύρουν τον εαυτό τους! Κι αυτό μπορεί να μην σε αφορά καθόλου προσωπικά, να μην σχετίζεται καν με σένα, μπορεί να μην θέλουν να κρατήσουν δεσμούς με οτιδήποτε τους θυμίζει το παρελθόν…

Κατανοώ την μοναξιά σου. Δεν είσαι η μόνη, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News