Το να χάνεις ένα έμβρυο (σε προχωρημένη εγκυμοσύνη ιδιαίτερα) είναι πένθος, τελεία.
_______________
Η ιστορία της Κουρασμένης κι Απογοητευμένης όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Αισθάνομαι ότι με έχουν εγκαταλείψει οι φίλοι μου μετά την αποβολή μου. Το ίδιο αισθάνεται και ο άντρας μου για τους δικούς του φίλους.
Πριν μερικούς μήνες έχασα το μωρό μου σε προχωρημένη εγκυμοσύνη, αναπάντεχα. Φυσικά όλος ο περίγυρος γνώριζε πλέον για την εγκυμοσύνη οπότε έμαθε και για την απώλεια. Και πέραν των αρχικών-απάραδεκτων και μη βοηθητικών σχολίων κατά τη γνώμη μου-δεν πειράζει, θα κάνετε άλλο, ο θεός ξέρει, η φύση προνοεί και άλλες τέτοιες μπούρδες, χάθηκαν σιγά σιγά. Με εξαίρεση ένα δυο ατόμων(κοινών μας φίλων) που έκατσαν και άκουσαν τον πόνο μας τις πρώτες ημέρες και παρέμειναν και μετά σε νορμάλ επίπεδο επικοινωνίας όλοι οι υπόλοιποι καπνός…
Δεν παίρνει κανένας τηλέφωνο, δεν στέλνει μήνυμα τίποτα. Και πραγματικά δεν μιλάω για την αποβολή μου. Αντιθέτως, να βγούμε να πιούμε ένα ποτό, να μιλήσουμε σαν άνθρωποι. Άλλα κανένας. Ακόμα και όταν επικοινωνώ εγώ η συζήτηση περιορίζεται πολύ σύντομα και πάντα υπάρχει ένα “πρόβλημα” στο να βρεθούμε. Και επειδή μπορεί κάποιος να πει ότι έχω εγώ το πρόβλημα, το ίδιο ακριβώς αντιμετωπίζει ο σύζυγος με τους δικούς του φίλους. Οι οποίοι όχι απλά δεν επικοινωνούν αλλά του αποκρύπτουν θετικά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή τους, λες και θα τους μολύνει. Ή ότι δε θα χαρεί με τη χαρά τους; Δεν τον υποτιμούν έτσι;
Δεν ξέρω, είμαι υπερβολική; Μήπως απλά οι πραγματικοί φίλοι στην ανάγκη φαίνονται και αυτοί οι ένας δύο που μας έμειναν είναι και οι μόνοι φίλοι μας;
Μήπως εκπέμπω κάποιο vibe κατάθλιψης και τους χαλάω το mood;
Δεν θεωρώ ότι συμβαίνει πραγματικά αλλά τι να πώ…Κουράστηκα να παρακαλάω τον κόσμο για να έχω μια ανθρώπινη επαφή.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Κουρασμένη και απογοητευμένη
________________
Ας οργανώσουμε την συζήτηση.
Κατ’ αρχάς την αμέριστη συμπάθειά μου γι’αυτό που σου συνέβη, λυπάμαι ειλικρινά. Δεν είσαι μεμονωμένη περίπτωση, συμβαίνει πολύ συχνά, αν και ξέρω πως αυτή η γνώση δεν απαλύνει τον προσωπικό σου πόνο και την ματαίωση των ονείρων σου. Σας εύχομαι καλή τύχη στο μέλλον.
Για να πάμε στο ερώτημά σου. Έχεις απόλυτο δίκιο. Οι χοντράδες που λέγονται (θα κάνετε άλλο…λες κι είναι κούκλα το μωρό κι αντικαθίσταται!) είναι απόρροια του ότι οι άνθρωποι δεν έχουν εκπαίδευση σε αυτό το θέμα. Η αποβολή είναι κάτι κρυμμένο πίσω από ένα πέπλο μυστικότητας, αναίτιας “ντροπής”, αποτελεί ένα ιδιότυπο shaming της μητρότητας που δεν καρποφόρησε. Μας λείπουν τα εργαλεία για να διαχειριστούμε τη συζήτηση.
Αν οι φίλοι σου ήταν γενικά καλοί άνθρωποι και θετικά διακείμενοι στην παρέα σας και προηγουμένως, αυτό που συμβαίνει είναι μια έκδηλη αμηχανία μπροστά στο αρνητικό γεγονός που έμαθαν για τη ζωή σας. Προσπαθούν να κρατήσουν μια διακριτική στάση, να μην φανεί ότι δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία. Επίσης να μην φανεί ότι είναι στην κοζμάρα τους, γι’αυτό δεν λένε τα χαρούμενα νέα τους στο σύζυγο, μην σας πονέσουν με την σύγκριση.
Προτείνω αυτά που εκφράζεις εδώ σε μας να τα εκφράσεις σε εκείνους, χωρίς αγκομαχητό, απλά κι ανθρώπινα: Βρε παιδιά, μου έλειψε να βγούμε για ένα ποτό, να ξεφύγω λίγο, να πούμε και τίποτα άλλο.
Πιστεύω θα εκπλαγείς από την αποφόρτιση που θα φέρει κάτι τέτοιο. Θα ανακουφιστείς κι εσύ, θα ανακουφιστούν κι εκείνοι. Μην διστάζεις να μιλήσεις για το μετά της αποβολής, δεν μιλάμε και δεν κάνουμε καλά. Πρότεινε και ξαναπρότεινε, δεν είναι παρακαλετό, είναι αίτημα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νοιώθουν αμηχανία λόγω αυτού που σας συνέβη, δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Επίσης αν είναι και εκείνοι σε φάση που έχουν μικρά παιδάκια, μωρά κλπ υποθέτω θα νοιώθουν περίεργα να σας μιλήσουν για την καθημερινότητά τους στη σκέψη οτι μπορεί να σας στεναχωρούν αθελά τους. Συμφωνώ απόλυτα με την πρόταση της Ρένας, προσεγγίστε τους εσείς και μιλήστε τους απο καρδιάς
Θα συμφωνήσω απόλυτα με την απάντηση. Γενικά όποτε μιλάμε για αντιδράσεις στο πένθος εδώ καταλήγουμε στο ίδιο: Tο πένθος είναι προσωπικό. Συνεπώς είναι αναμενόμενο οι άνθρωποι να είναι αμήχανοι κ να μην ξέρουν πως να φερθούν, καθώς δεν ξέρουν πως προτιμάς εσύ να το βιώσεις. Αν κάποιος δεν έχει βιώσει αποβολή (η ακόμη περισσότερο αν δεν έχει βιώσει καν εγκυμοσύνη) είναι δύσκολο να καταλάβει την σύνδεση των γονιών με τον έμβρυο. Συνεπώς οι ηλίθιες αντιδράσεις τύπου “θα κάνετε άλλο” είναι αρκετά πιθανές. Πιστεύω ότι σιγά σιγά η αμηχανία των φίλων σου θα μειωθεί. Μάλλον δεν ξέρουν πως να φερθούν κ… Διαβάστε περισσότερα »
Εχει τύχει να είμαι στην θέση των φίλων σου. Φίλη του άντρα μου έχει αποβάλλει δύο φορές (όχι σε πολύ προχωρημένη εγκυμοσύνη αλλά με αρκετές επιπλοκές για την υγεία της) και εμείς έχουμε ένα μωράκι. Οπότε όταν κανόνιζαν να συναντηθούμε σκεφτόμουν οτι μπορεί να ήταν αμήχανα. Δεν απέφυγα την συνάντηση βέβαια αλλά κυρίως γιατί ο άντρας μου είχε μιλήσει μαζί της του είχε πει τι είχε γίνει κλπ οπότε δεν χρειάστηκε να γίνει κάποια αναφορά στην έξοδό μας και όλα ήταν κανονικά. Η αμηχανία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι αναπόφευκτη ειδικά αν δεν έχετε μιλήσει εκτενέστερα γι αυτό. Φαντάσου ένα ζευγάρι… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είσαι υπερβολική. Όντως και δυστυχώς συμβαίνει.
Το έχω βιώσει και εγώ όταν αντιμετώπισα κάποια πολυ σοβαρά θέματα στη ζωή μου.
Αλλά για να είμαι ειλικρινής μαλλον φταίω εγώ γιατί είχα δείγματα από χρόνια πριν και εθελοτυφλουσα κρατώντας τους στη ζωή μου.
Έχω μια ερώτηση… Πιο παλια στις χαρές σου χαίρονταν οι φίλοι σου αυτοί; Αν ναι κανε μια προσπάθεια με μια συζήτηση τωρα να βγάλεις ακρη. Αν δεν χαίρονταν ομως άσχημα τα πραγματα…
Σας στέλνω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια για την απώλεια σας. Εύχομαι να βρείτε παρηγοριά και γαλήνη. Η έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων φαίνεται στον τρόπο που διαχειριζόμαστε διάφορα γεγονότα, κυρίως δυσάρεστα. Πολλοί είμαστε αυτοί που δεν ξέρουμε τι να πούμε, πώς να σταθούμε απέναντι σε ένα τραγικό γεγονός όπως αυτό που εσείς βιώνετε. Οι περισσότεροι αμήχανοι μπροστά στο γεγονός κρατάμε αποστάσεις, ενώ μας είναι πραγματικά δύσκολο να εκφραστούμε τόσο με λόγια όσο και με πράξεις. Δεν θέλω να δικαιολογήσω κανέναν, αλλά με βάση αυτά που βλέπω γύρω μου είμαστε απαίδευτοι και απροετοίμαστοι στη διαχείριση περιστάσεων όπου χρειάζεται να επιδείξουμε σοβαρότητα, ενσυναίσθηση, συμπόνια,… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό σχόλιο! Δυστυχώς είμαστε περισσότερο κοινωνικά εκπαιδευμένοι να συμμετέχουμε στη χαρά πάρα σε τέτοιες στιγμές. Μπορεί να έχει να κάνει αυτό από την παιδική ηλικία, οι γονείς τείνουν να καλύπτουν τα άσχημα και μεγαλώνουν τα παιδιά σε μια φούσκα προστασίας και ωραιοποίησης.