Η Ρένα απαντά: «Η εγκυμοσύνη της φίλης με έβαλε σε σκέψεις»

Τελικώς όταν είσαι έτοιμη να γίνεις μητέρα άραγε το νιώθεις;

Η ιστορία της Απορημένης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

___________

Είμαι παντρεμενη εδω και ενα χρονο. Ξερουμε και οι 2 οτι θελουμε καποια στιγμη να κανουμε οικογενεια. Επισης ξερουμε οτι δεν ειναι τωρα η καταλληλη στιγμη. Για διαφορους λογους. Εχουμε αλλες προτεραιοτητες, ειτε οικονομικες ειτε οτιδηποτε.

Σε λιγο καιρο γενναει μια φιλη μου. Ολο αυτο το διαστημα ειμαι διπλα της, οσο γινεται λογω δουλειας και χρονου. Απο τοτε που εμαθα οτι ειναι εγκυος- και η πρωτη στην παρεα- δε ξερω..σα να παγωσα. Εκει που ηξερα οτι ακομα δε θελω παιδια, και οπου βρεθω κι οπου σταθω το φωναζω (γιατι ολοι μετα τον γαμο πετανε σποντες)..προσπαθω να καταλαβω αν το θελω η οχι. Αν με ρωτησεις αν κανω σχεδια, ονειρα κλπ, θα σου πω οχι. Η φιλη παλι, πολυ συνειδητοποιημενα το ηθελε.

Εγω δε ξερω και ποτέ αν θα γινω ανθρωπος που θα φανταζεται, ονειρευεται και τρελαινεται στην ιδεα των παιδιων. Θελω καποια στιγμη, αλλα λεω στον εαυτο μου οτι δεν ειναι τωρα η στιγμη. Αν παλι εμενα εγκυος τυχαια, θα ημουν πολυ χαρουμενη, το οποιο ερχεται σε αντιθεση με αυτο που βροντοφωναζω οτι δεν θελω τωρα.

Ενας απ τους λογους που λεμε οχι ειναι οτι δεν υπαρχει σταθερη κατοικια. Αγορασαμε σπιτι και περιμενουμε να ληξει το συμβολαιο με τους ενοικιαστες απ το φθινοπωρο, για να παμε να μεινουμε. Ειναι λογος αυτος να μη θελω παιδι; για μενα ειναι. Θελω να βρω τα πατηματα μου, να χαρω το σπιτι μου με τον αντρα μου. Θα μου πεις, δε το χαιρεσαι τωρα; Δε θεωρω πως ειναι ιδιο. Οντως εχουμε καποια βασικα πραγματα που πρεπει να γινουν.

Τελικα η φιλη μού ξυπνησε κατι που υπηρχε και το εθαβα, ή ζηλεψα και ειναι κατι επιφανειακο, και αν οντως θελησω καποια στιγμη θα το καταλαβω και δε θα εχω ερωτηματικα; Ευχαριστω για τον χρονο σας!

–από την Απορημένη

____________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Δεν υπάρχει απόλυτη βεβαιότητα στο θέμα της μητρότητας, παρά μόνο σε κείνα τα κοριτσάκια που από πολύ μικρά ήξεραν ότι θέλουν μωρό, που προβάριζαν να έχουν μωρό, που είχαν σκεφτεί μωρουδιακά δωμάτια και πώς θα βαφτίσουν τα παιδιά τους, αν θα είναι αγόρια, κορίτσια, τι θα τα ταίζουν και ποιά παραμύθια θα τους διηγούνται κλπ. Καταλαβαίνεις ποιά λέω, διακρίνονται δια γυμνού οφθαλμού, επειδή το δείχνουν.

Οι υπόλοιπες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες:

1.στις συνειδητοποιημένες που δεν θέλουν παιδί, το ξέρουν, το νιώθουν, δεν θα το μετανιώσουν, όχι, σου λέω, σίγουρα, σίγουρα, ούτε ωάρια δεν θα καταψύξουν

και

2.σε όλες εμάς (κι είμαστε η ευρεία πλειοψηφία) που λέμε “ναι, χμμ, κάποια στιγμή, με τον κατάλληλο, όταν οι συνθήκες είναι σωστές”. Αόριστα στο μέλλον, δηλαδή, τοποθετούμε την μητρότητα. Η μητρότητα παίρνει αναβολή μέχρι να αισθανθούμε έτοιμες. Για πολλές δεν χτυπάει κανένα βιολογικό ρολόι, απλώς αν οι συγκυρίες μας το επιτρέψουν γινόμαστε μητέρες, αν όχι , δεν γινόμαστε.

Κι εσύ στο τρίτο κλαμπ ανήκεις. Δεν είσαι αρνητική, δεν καίγεσαι όμως κιόλας. Δεν νιώθεις ότι η εγκυμοσύνη κι η μητρότητα θα γεμίσει κάποιο κενό, ούτε θα εκπληρώσει κάποιο όνειρο ζωής. Είσαι καλά όπως είσαι. Και βεβαιότατα έχεις κάθε δικαίωμα να χαρείς την κοινή ζωή σας με τον άντρα σου, όπως την φτιάχνετε, νέοι, ξέγνοιαστοι, με σχέδια! Γιατί όχι; Σιγά μην νιώσετε και τύψεις. Τα παιδιά βάζουν στην εξίσωση τα σχέδια που αφορούν εκείνα, κι οι προτεραιότητες αλλάζουν για πάντα.

Η εγκυμοσύνη της φίλης σου ενεργοποίησε κάτι εντελώς διαφορετικό από τη μητρότητα που νομίζεις. Σε έβαλε στην υπαρξιακή αγωνία αν προχωράς στα προδιαγεγραμμένα σκαλοπάτια της “σωστής πορείας της ζωής”.  Είναι αυστηρά χορογραφημένο το ταγκό αυτό, κι η κοινωνική πίεση να το χορέψεις έτσι ακριβώς, όπως το χορογράφησαν άλλοι πριν από σένα, είναι συνθλιπτική. Συνθλιπτική…

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News