Το παπί.
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Αυτούς παιδιά πρέπει να τους δίνετε με ονοματεπώνυμο. Άκου βίντεο σε τσοντοσαιτ! Μη σου πω φωτοτυπία με τη φωτογραφία του και τοιχοκολληση σε κάθε πυλώνα της ΔΕΗ.
Ακολουθώ το book o clock στο φεις και κάποιους συγγραφείς που προωθούν το έργο τους. Αν μου κινήσουν το ενδιαφέρον τα αναζητω και τα αγοράζω. Αυτά όσον αφορά τις νέες κυκλοφορίες. Επίσης παίρνω αρκετά βιβλία προσφορων, συχνά στα βιβλιοπωλεία έχουν έργα κλασικής λογοτεχνιας σε πολύ μειωμένη τιμή – κάπως έτσι διάβασα τα Σταφύλια της Οργής, αλλά και διάφορα από Χέμινγουεϊ και Ντοστογιεφσκι μέχρι Καζαντζάκη και Διδώ Σωτηρίου. Από προτάσεις φίλων, αλλά και από ταινίες. Το Μη μ’αφησεις ποτέ και το Όταν σκοτώνουν τα κοτσυφια τα είχα πετύχει τυχαια στην τηλεόραση και τα διάβασα στην συνέχεια, τον Φύλακα στη Σίκαλη από αναφορά σε άσχετη ταινία πριν χρόνια, δεν θυμάμαι καν από ποια. Τώρα διαβάζω το σεξ και ψέματα, για το οποίο είχα διαβάσει ένα άρθρο στη λαιφο και μου φάνηκε ενδιαφέρον (και είναι πράγματι). Και φυσικά από τον τίτλο, το εξώφυλλο, την περίληψη στο οπισθόφυλλο, το όνομα του συγγραφέα. 🙂
Ιιιχ και το δικό μου το θυμάμαι ήταν μαυρισμένο, αφυδατωμενο και ζαρωμενο, τόσες μέρες η γιαγιά το κουβαλούσε στο ταξίδι της που είχε γίνει σαν μια κόλλα χαρτί. Μήλο φυσικά,καθόλου τυχαίο,και κανένας δεν έβλεπε πόσο αλλοιωμένο ήταν-αφού είναι αγιασμενο δεν παθαίνεις τίποτα,και αντε μετά κουράγιο να πεις πάρτε την αυτήν την αηδία από μπροστά μου. Σε καταλαβαίνω που το έφαγες, λες μια ψυχή που είναι να βγει, ας παίξω λίγο το θέατρο του παραλόγου να γλιτώσω τη γκρίνια, μικρη η θυσία για λίγη γαλήνη. Αλλά τελικά όχι και τόσο μικρή, γιατί δεν είναι και λίγο στα καλά καθούμενα δηλητηρίαση.
Εγώ δεν το ήξερα σίγουρα. Σε μικρες ηλικίες έλεγα πάντοτε πως δεν ήθελα παιδιά,με τρομοκρατουσε η ιδέα του τοκετού. Μια θεία μου είχε δύσκολη γέννα και απ’ολες τις ιστορίες που είχα ακουσει για κάποιο λόγο προτίμησα να πιαστώ απ’ αυτήν ειδικα και να το κατατάξω στο μυαλό μου στην κατηγορία θρίλερ. Ίσως γιατί με την συγκεκριμενη ήμασταν πολύ κοντά και είχα πιάσει από κουβεντες αρκετές φρικιαστικες λεπτομέρειες- ήμουν 10.
Αφού πέρασα τα 30 και είχα και 2 χρόνια παντρεμένη άρχισα να το επιδιώκω. Όχι με πλήρη συνείδηση να πω αλήθεια, αλλά κάπως ελαφρα. Συμπληρωνα όλα τα κουτάκια και αυτό έλειπε. Οι δυσκολίες, η ευθύνη ενός παιδιού, τα έξοδα, δεν μου περνούσαν καν από το μυαλό. Απλά οτι θα ταν ωραία να χα ένα κοριτσάκι να το ντύνω, να το χτενιζω, σαν μια κούκλα για να παίζω. Ντρέπομαι που τα λέω, αλλά έτσι σκεφτόμουν.
Περνάει λοιπόν ένας χρόνος,τίποτα. Ολοι να ρωτάνε, και να μην έχω τι να πω. Λέω συνήθως πως δεν θέλω παιδιά, από αντίδραση, και ακούω με σηκωμένο φρύδι τα μειονέκτηματα της ατεκνης ζωής και τις θεωρίες του κάθε πικραμένου. Στο μεταξύ γύρω μου όλες φουσκωναν, έβλεπα παντού πιτσιρίκια, μα όλα μαζί ξεμυτισαν;
Στα δύο χρόνια πια, έχω αρχίσει να το δέχομαι. Ήταν περίοδος σημαντικών αλλαγών στη ζωή μου, γνωρίστηκα εκ νεου με τον εαυτό μου, άρχισα να τον προσέχω περισσότερο – σωματικά και ψυχικά,και ένιωθα τόσο καλά που είπα “εδώ θα μείνω” . Είχα σκεφτεί το θέμα, το είχα δουλέψει μέσα μου πρώτη φορά στα σοβαρά, το συζήτησα με φίλες, δεν θα μπω σε διαδικασία εξετάσεων και εξωσωματικής είπα – δεν θέλω, καλα είμαστε κι έτσι.
Σε αυτούς που επέμεναν να ρωτάνε έλεγα πια πως δεν μπορούμε, γιαγιάδες και θείες μου εφερναν λάδια και θαυματουργές ζώνες και αγιασμενα γονιμοποια φρούτα. Εγώ κατάσταση ζεν, διατηρούσα ψυχραιμία, υπεμενα στωικά και τα λαδωματα και το να με σταυρώνουν με κλωστες, τα φρούτα ευτυχώς έπρεπε να τα φας το πρωί πριν “μολυνθείς” με άλλη τροφή κι έτσι τη γλίτωνα – τα έφερνα σπίτι και τα πετούσα.
Τρία χρόνια μετά ήρθε. Δεν το επιδίωξα, δεν το περίμενα, δεν το ήθελα! Ποτάμι το δάκρυ, και τι θα κάνω τώρα, πως θα χωρέσω στο προγραμμα μου ένα μωρό, όλα τα πλάνα και τα σχέδια τούμπα. Ο τρόμος της γέννας, οι ιστορίες της θείας, οι ευθύνες, τα ξενύχτια, η εφ όρου ζωής δεσμευση – όλα βουνό. Και φυσικά οι τύψεις. Η αχαριστία για την “ευλογία”. Και το πάει η ζωή μου, τελείωσε!
Και γέννησα. Καισαρική. Επιλογή δική μου, ενώ ο τοκετός είχε ξεκινήσει φυσιολογικά και όλα πήγαιναν καλά. Μου φέραν το μωρό στην κλινική και το κοιτούσα σαν χαζή. Αυτό ήταν μέσα μου; Με γνωρίζει; Δεν νιώθω την καρδιά μου να πλημμυρίζει από αγαπη. Φοβόμουν να το πιάσω και φώναζα τις νοσοκόμες να το βάλουν στο στήθος μου. Θα τα καταφέρω; Και τα κατάφερα. Και το αγαπησα, τόσο πολύ που δεν βρίσκω λεξεις. Και τελικά μάλλον το ήθελα, απλά δεν το ήξερα.
