MarinaK
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Εν τω μεταξύ, μόλις πήρα το οκ, για να χρησιμοποιήσουμε μια ιστορία, αν σας αρέσει βέβαια, που είναι πέρα ως πέρα αληθινή. Πέντε μέρες περίμενα απάντηση. Λοιπόν: Ειμαστε στο Ιντερνετ, όχι σε σάιτ γνωριμιών αλλά σε σελίδα ανταλλαγής απόψεων(δεν ξέρω πού αλλά θα βάλουμε ότι θελουμε εδώ). Δύο σχολιαστές μιλάνε και κάπως γίνεται πιο προσωπικό. Αρχίζει και ξεφεύγει η κουβέντα, πέρα ( στα άγρια βουνά) από τον σχολιασμό για το εκάστοτε θέμα και ανταλάσσουν email. Τα email κρατανε καιρό, όχι πολύ, αλλά έχουν καταλάβει ότι ταιριάζουν και κανονίζουν συνάντηση. Οι πόλεις που μένουν είναι μακρινές αλλά παρολα αυτά ο πρωταγωνιστής κανονίζει να παίξει μουσική με το συγκρότημα του στην πόλη της πρωταγωνίστριας (πολύ κινηματογραφικό ραντεβού ετσι;). Εκείνη την ημέρα όμως η πρωταγωνίστρια έχει γάμο! Παντρεύεται η 1η ξαδέλφη της και η δεξίωση θα είναι πολύ κοντά με το μπαράκι που θα παίξει μουσική το συγκρότημα (θα ήταν τέλειο να ήταν το συγκρότημα του γάμου αλλά δεν πειράζει). Κανονίζουν να βγουν για τσιγάρο και να συναντηθούν έστω για λίγο. Και ετσι συναντιούνται για πρώτη φορά από κοντά! Τους αρέσει αυτό που βλέπουν και κανονίζουν την επόμενη μέρα να την περάσουν μαζί με καφέ, που έγινε, ποτό, γέλια, σοβαρά και χαχαχου και μετά η ώρα να φύγουν. Η πρωταγωνίστρια, μαζί με τον πρωταγωνιστή περιμένουν το ταξί που θα την πάει σπίτι. Αλλά… φιλιούνται και βλέπει αστράκια εκείνη (παίρνει πολλή ανάπτυξη εδώ)και τον βουτάει από το πέτο και τον σπρώχνει στο στενοσόκακο ( το ταξί μαζί με τον ταξιτζή δεν ξέρω το απέγινε. Ρώτησα αλλά μου είπε να σκάσω). Στο στενοσόκακο είδαν πιο πολλά αστράκια ( θα το εμπλουτίσουμε με συναισθήματα, σώματα και χείλη φιλήδονα εδώ) και τον ξανά σπρώχνει σε μια είσοδο πολυκατοικίας ( τονίζουμε ότι μέχρι τώρα το έχει πάρει όλο πάνω της το πράγμα ετσι. Αν αυτό δεν είναι φεμινιστικό, τότε τι είναι;) Λοιπόν εκεί έγιναν τα Σόδομα και συνέχισαν για τα Γόμορρα στο σπίτι που αυτός είχε στην πόλη! Βασικό για την ιστορία μας, είχε σπίτι και θα μπορούσε η ιστορία να πάει μακριά αν και υπήρχε απόσταση. Γόμορρα λοιπόν στο σπίτι και…. σας αρέσει μέχρι τώρα; Εχει πολύ υλικό νομίζω, έχει φοβερά φεμινιστικά στοιχεία αλλά και κινήματογραφικα. Είναι από τις αγαπημένες μου. Τώρα είναι φίλοι, μην με ρωτάτε γιατί, δεν κατάλαβα αλλά και αυτό το θεώρησα σημαντικό. Δηλαδή οκ, ερωτευτήκαμε αλλά δεν καταστραφήκαμε κιόλας. Ένας εναλλακτικός έρωτας που έγινε φιλία ενώ ΠΑΝΤΑ διαβάζουμε ότι πάει ανάποδα αυτό.
Καλημέρα! Έχω πεθάνει με τα σχόλια σας!
«Ήλιος της Βεργίνας»!! «Πούσι»! Και υπογράμμιση της καθυστέρησής μου με λογοτεχνική αναφορά!! Αγαπώ! Μου φτιάξατε την μέρα! ( τα πολλά θαυμαστικά δεν είναι υπερβολή) Έχω ξετρελαθεί!!Γεια χαρά ομάδα! Είμαστε έτοιμοι για το επόμενο βήμα. Ακολουθήστε ( τον άσπρο κούνελο με τα ροζ μάτια που κρατάει ένα ρολόι)τα παρακάτω απλά βήματα που εξασφαλίζουν ένα ασφαλές περιβάλλον δημιουργικότητας για όλους μας.
Βήμα 1ο: Σας ενδιαφέρει να συμμετάσχετε στη δημιουργία αμπαρλεκιν; Σκέφτεστε ένα ευφάνταστο σχόλιο π.χ. Δεν πίστευε ποτέ ότι ο Ντανιέλος θα τον πρόδιδε;
Βήμα 2ο: Γράφετε το σχόλιο στο νήμα του αμπάρλεκιν. Εδώ στο φόρουμ.
Βήμα 3ο : Παραλληλα, στέλνετε το ίδιο σχόλιο μέσω E-mail στο amparlekin@gmail.com και μας γράφετε το ψευδώνυμό σας στο φόρουμ ΠΡΙΝ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΕΙ.
Βήμα 4ο: Ακολουθείτε τις οδηγίες που θα σας δοθούν (να έχετε υπόψη ότι θα συμπληρώσετε ένα ερωτηματολόγιο).
Επειδή αναμένονται πολλές αιτήσεις η διαδικασία αποδοχής στη λέσχη θα χρειαστεί κάποιο χρονικό διάστημα!
Σας περιμένουμε με ανυπομονησία και χαρά!
See you on the other side.Καλή Χρονιά σε όλους!!Γεμάτη δημιουργία, διασκέδαση, διάβασμα και Αμπάρλεκιν!!Ας έχουμε μια φιλήδονη χρόνια.
Θα έχετε σύντομα νέα για το επόμενο μας βήμα.
Υγ: Τι ωραίο που έχετε δηλώσει συμμετοχή τόσοι σχολιαστές!! Χαιρόμαστε πολύ!Να συμπληρώσω εδώ οτι η ομαδάρα που δουλεύει γι’αυτό πετάει!
Η πιο ερωτική μέρα του χρόνου, θα είναι η μέρα που θα σας δώσουμε τρόπο επικοινωνίας για το επόμενο βήμα. Κόντρα στα αρκουδάκια, σοκολατάκια, λουλουδάκια, κόκκινα εσωρουχάκια, μελωμένα τραγουδάκια, όλοι εμείς θα ακολουθήσουμε τον βιαστικό κούνελο με τα ροζ μάτια και θα μπούμε σ’ ενα καινούριο σύμπαν – το σύμπαν του Αμπάρλεκιν!You’ve got a date on 14/02/2021, sugar!
Πω-πω!! Τι συμμετοχή είναι αυτή τις τελευταίες 2 μέρες; Χαιρόμαστε πολύ Γι αυτό!!!!Καταλαβαίνουμε όλοι, ότι χρειάζεται να επικοινωνούμε με αμεσότητα και αλληλεπίδραση. Οργανώνουμε κάτι, μία στέγη για μας και θα είναι έτοιμη με το καινούργιο έτος. Εδώ μαζεύουμε τις συμμετοχές. Την δουλειά, θα την κάνουμε αλλού! Καλές γιορτές σε όλους!
Μαζευόμαστε σιγά-σιγά.
Να ξέρετε,δεν σας έχουμε ξεχάσει.Έχει ξεκινήσει η οργάνωση και θα σας στείλουμε οδηγίες με την νέα χρονιά. Μέχρι τότε θα κάνουμε λίγο ακόμα stalking σε άτομα που λείπουν. Καλές γιορτές!!Τι ωραία! Καλώς ήρθατε!! Μαζευόμαστε σιγά-σιγά και χαίρομαι πολύ με αυτό. Λίγη υπομονή ακόμα,για να μας βρουν όλοι όσοι θέλουν να πάρουν μέρος και μετά θα περάσουμε στο επόμενο βήμα.
Καλώς-ήρθατε! Είστε στο σωστό μέρος! Κάντε λίγο υπομονή να μαζευτούμε όλοι ώστε να σχεδιάσουμε το επόμενο βήμα μας.
Παιδιά, επειδή έχουν δημιουργηθεί 2 θέματα με το ίδιο περιεχόμενο, τι λέτε να μεταφερθούμε σε ένα; Πάμε στο “Αμπάρλεκιν” της TER!
Γβρμ, ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαίρομαι πολύ που σε βοήθησε η αναλογία παιδί-παιχνίδι, για να καταλάβεις τον μηχανισμό (μας). Το ξέρω, το έχω νίωσει πολλές φορές αυτό που γράφεις για το “λάθος”. Οντως δεν μπορούμε εύκολα να χαρακτηρίσουμε ως λάθος τον γάμο. Τα παιδιά είναι η σημαντικότερη παράμετρος σε αυτό αλλά δεν είναι η μόνη.
Προφανώς, με τα χρόνια και την ανακάλυψη του εαυτού μας, κοιτάμε πίσω και καταλαβαινουμε γιατί πήραμε αυτές τις αποφάσεις ή γιατί δεν πήραμε τις άλλες. Όταν νιώθω αυτήν την ντροπή που περιγράφεις (την έχω νιώσει πολλές φορές), σκεφτομαι οτι ήταν σχεδόν αδύνατον, εντελώς αδύνατον να τα ξέρω όλα αυτά τότε.
Οχι επειδή ήμουν 19 χρονών όταν έκανα σχέση με τον άντρα μου(;), αλλά και πιο μετά, που ήμουν 26, 29, 33. Δεν ισχύει μονο για μένα αυτό. Για όλους ισχύει. Ποια ή ποιος είναι δομημένη προσωπικότητά για να καταλάβει όλους τους μηχανισμούς της και πότε;Δυστυχώς όποιος πήρε αυτές τις τόσο σημαντικές αποφάσεις σε τέτοιες ηλικίες επαιξε πολύ και με το παραγοντα άγνοια αλλά και τύχη. Μέσα όμως από αυτές τις επιλογές που δεν μας βγήκαν,βρήκαμε και άλλα πράγματα. Γι αυτό νομίζω είμαστε εδώ. Στο φόρουμ.
Ενώ πολλά δεν μου κόλλαγαν στο παρελθόν, δεν ήξερα ακριβώς τί μου εφταιγε, να το βάλω σε λέξεις. Κατάλαβα οτι ξετυλίγω ένα μπουρδουκλωμένο κουβάρι μετα τα 35. Τώρα είμαι 40, και ξέρω ακριβώς τι δεν μου κόλλαγε, γιατί απλά (όχι και τόσο απλά)ξέρω ποια στον διάολο είμαι. Χώρίς το ταμπέλωμα που μου φόρεσε η οικόγένεια, η κοινωνία, η παρέα κτλ. Ποια είμαι και τι θέλω και τι δεν μου αρέσει και τι μου αρέσει και τι με ηρεμεί, χωρίς να παίζω ρόλο. Καμία ντροπή τώρα πια.
Δεν έχεις περιέλθει σε καμία κατάσταση για την οποία πρέπει να ντρέπεσαι. Μερικά πράγματα σου βγήκαν, μερικά δεν σου βγήκαν. Εξετάζεις ενδεχόμενα τώρα και καλά κάνεις. Δεν έχει τόσο πλάκα να μην νιώθεις έτοιμη οικονομικά και συναισθηματικά ώστε να χωρίσεις. Δεν είναι παιχνίδι, να είσαι ακάλυπτη, γι αυτό εξετάζεις ποιο θα είναι το σωστό επόμενο βήμα.
Δεν θα πώ πράγματα δεδομένα. Το ξέρουμε όλες πολύ καλά οτι να μένεις σπίτι με το παιδί είναι σκληρή εργασία. Δεν έχω δουλέψει πιο σκληρα σε όλη μου την ζωή και καποια στιγμη δούλευα 2 δουλειές 7μέρες την εβδομάδα.Δεν συγκρίνεται. Αν αυτή η δουλειά ειναι ο τρόπος για να δυναμώσεις οικονομικά, να το κάνεις. Είμαι σίγουρη πως θα έχεις εξετάσει και άλλα ενδεχόμενα, απλά δεν θα σου βγήκαν. Κάντο, αλλά φέρσου έξυπνα. Να σκέφτεσαι το μέλλον εννοώ και να σου δίνει ελευθερία σε κάθε επιλογή μελλοντική. Μην ντρέπεσαι να πετύχεις για το τι θα δουν οι άλλοι. Οι άλλοι βλέπουν αυτό που τους επιτρέπουν τα μάτια τους να δουν. Δεν το κάνεις στις πλάτες κανενός. Είμαστε καλά; Στις πλάτες κάποιου καποιοι έχουν παιδιά και καριέρες χωρίς να αναρώτηθουν στιγμή. Το κάνεις για όλους σας. Η οικονομική σου δύναμη θα σου επιτρέψει να πάρεις αποφάσεις, βοήθεια ψυχολογική και αυτό θα κάνει σε όλους σας καλό. Μπορείς να κάνεις συμφωνία οτι θα ξεπληρώσεις το κεφάλαιο συν τόκο που θα ορίσετε, καθώς η επιχειριση θα ισχυροποιείται. Η έννοια σου να είναι μόνο μία : πως θα είμαι ελεύθερη για να πάρω, αν θέλω, οταν θέλω, τις καλύτερες αποφάσεις για μενα και το παιδί μας.Επίσης όλο αυτό που δε λειτουργούσε, ο γάμος, ήταν το κίνητρο για να ψάξω και να βρώ το εαυτό μου. Γιατί δεν μου κολλανε πολλά, τι θέλω, τι είμαι; Αν λειτουργούσε θα άλλαζα;-γιατί έχω αλλάξει πάρα πολύ. Δεν νομίζω. Αυτό που είμαι τώρα όμως μου αρέσει περισσότερο από αυτό που ήμουν. Πολύ περισσότερο. Κι ας μην ταιριάζω μαζί του. Δυστυχώς δεν αλλάξαμε-εξελιχθήκαμε μαζί.
Αυτός για μένα είναι ο πιο σημαντικός λόγος ώστε να μην θεωρώ το γάμο μας ένα μεγάλο λάθος. Μπορεί και να ήταν, αλλά για τους σωστούς λόγους.
Γι’ αυτό σου(σας) λέω: Καμία νροπή.Γεια σας. Ελπίζω να είστε όλες καλά.Σας διαβάζω και πολλές φορές μου φαίνεται απίστευτο οτι, ενώ είμαστε άγνωστες,διαφορετικές, έχουμε τόσο ίδια συναισθήματα και αδιέξοδα.Δεν είμαι σίγουρη ότι θα το στείλω, αν καταφέρω να το συντάξω μέχρι τέλους, αλλά θα το γράψω και βλέπουμε. Είναι στο μυαλό μου αυτή η ομάδα, σκέφτομαι πολλές φορές μέσα στην μέρα ή στην νύχτα να γράψω, να, πολλά να, αλλά είμαι σε φάση ακινητοποίησης και μουδιάσματος και αυτό δεν βοηθάει τον εμφυτο φόβο μου, να μην εκτεθώ ή να μην ανοιχτώ. Είχα στείλει, όταν μας είχε ζητήσει η Λένα απο το τότε μπλογκ της, την προσωπική ιστορία μου για την μητρότητα. Αν βρω το θάρρος θα προσθέσω το λινκ.
Ετσι λοιπόν είμαι εδώ. Μετά απο ένα ακόμα βράδυ αυπνίας και με χιλιάδες πράγματα να σκέφτομαι για το “μετά” το μεγάλο “μετά”.Οι ιστορίες μας διαφορετικές άλλα το θέμα κοινό. Πως παίρνεις την αναθεματισμένα δύσκολη απόφαση να βάλεις ένα τέλος.Κάποιες την πήραν και χαίρομαι πολύ που το έκαναν.Πόσες δυσκολίες ξεπέρασαν.Πόσες. Δεν μπορώ να περιγράψω το πόσο φοβάμαι. Μάλλον γιατι δεν είναι μόνο φόβος, είναι και δεκάδες άλλα που έχουν φτιάξει μια μάζα θλίψης, θυμού, ματαίωσης, απογοήτευσης και φυσικα τρόμου. Προσπαθώ να γράψω κάτι αστείο για να ελαφρύνω λίγο το μελό, αλλά βγαίνει γελοίο.
Γβρμ, σε ευχαριστώ που έδωσες αυτόν τον χώρο. Ακόμα και αν δεν το στείλω με βοηθάει πολύ που τα γράφω- ξέροντας οτι ίσως τα διαβάσετε, μου δίνει ένα αίσθημα ανακούφισης.
Από τότε που είδα την τελευταία σου ανάρτηση, που έγραφες για συνεργασία με τον συζυγό σου, θέλω να σου γράψω να το ξανασκεφτείς. Θα σε δέσει με έναν τρόπο που είναι πολύπλοκός και δυσκολός να λυθεί. Μπορεί και να είμαι προκατειλλημένη, γιατί το ζω, αλλά θέλω να το σκεφτείς ξανά. Μπορεί τώρα να φαίνεται η πιο συμφέρουσα λύση για να δεις φως αλλά μετά θα έχεις ακόμα μία ακόμα παράμετρο να αναλύσεις, να λύσεις, να διαχειριστείς. Όταν λέω “μετά” εννοώ το μεγάλο “μετά” ΑΝ γίνει και όποτε γίνει. Δουλέυω μαζί με τον άντρα μου, δημιουργήσαμε ένα γραφείο μαζί, που επένδυσα ό,τι είχα, βασικά όλο μου το παρόν και το μέλλον και τώρα που μιλάμε για λήξη του γάμου, είναι δεδομένο πως πρέπει να δουλεύουμε μαζί για καιρό ακόμα. Δεν μπορούμε να παρατήσουμε όλες τις δουλείες στον αέρα και την ίδια στιγμή πρέπει να εξαρτόμαστε οικονομικά, ο ένας απο τον άλλον για να υποστηρίξουμε τα παιδιά μας. Είναι και δύσκολο προσωπικά αλλά και νομικά. Αυτά ισχύουν για μένα βεβαια, αλλά ένιωσα την αναγκη να σου το γράψω. Ενιωθα ένα βάρος, ήθελα να σου το πω, αλλά ελπίζω να μην νίωθεις παρεμβατικότητα, ούτε πατρονάρισμα πίσω από αυτό που σου λέω.
Οταν πήραμε την απόφαση για το γραφείο, πριν από 4 χρόνια, έβλεπα πολλά προβλήματα, υπήρχαν ήδη δηλαδή, αλλά το έκανα έτσι κι αλλιώς. Ηθελα να ελπίζω, ήθελα, σαν πείσμα, ήθελα να ελπίζω οτι θα πετύχει και δέθηκα ακόμα περισσότερο. Σαν να ήθελα να δεθώ ακόμα πιο περίπλοκα και στενά ωστε να μην (μου) αφήσω κανένα περιθώριο επιλογής;Ωστε να μου δώσω ακόμα έναν λόγο να προσπαθήσω κι άλλο; Να χτίσω κάτι ακόμα για να πιαστώ. Πόσο θα ήθελα να έχω διαφορετική επαγγελμάτική ζωή. Να είμαι εγώ και αυτός. Όχι μαζί.Όλο αυτό προέρχεται από τον φόβο. ΤΟΝ ΦΟΒΟ. Αυτόν που απέκτησα, σαν παιδί χωρισμένων γονιών. Όχι σωστά χωρισμένων. Εχω πολλά να θυμάμαι απο το πώς ήταν να χωρίζουν οι γονείς σου την δεκαετία του 80, σε ένα χωριό που δεν υπήρχαν άλλοι χωρισμένοι.Και μετά πάλι το 90. Και μετά πάλι το 2000 όπου ήταν και η οριστική τους φορά. Το πως το έζησα σαν παιδί, το πως αντιμετωπίστηκα με έκανε να έχω τόσο ατέρμονο πείσμα να πετύχει. Μέχρι να βγει αίμα, αλλά να πετύχει. Φοβία με τον θεσμό του γάμου, τεράστια. Καμία σκέψη για παιδιά, φοβία επίσης.Αλλά απο την στιγμή που τα έκανα φανταστείτε όλοι ένα παιδί που κρατάει ένα παιχνίδι στα χέρια, να το έχει σφίξει στο στήθος και να μην το αφήνει- κόκκινο από το σφιξιμο, να μην το αφηνει κάτω με τίποτα. “ΑΣΤΟ ΚΑΤΩ!!!” μου φωνάζω από μέσα μου, “ΑΣΤΟ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ, ΚΑΤΩ” και εγώ εκεί δεν το αφήνω. Ακόμα το κρατάω.
Το ξέρω οτι δεν γραφω τίποτα για τον άντρα μου(;) για την σχέση μας. Δεν γράφω τίποτα για τα κοριτσάκια μου, επίσης. Το ξέρω. Θα πατήσω “υποβολή” γιατί θέλω να το στείλω τελικά. Να είστε όλες καλά. Σας διαβάζω και θα ήθελα να σας δω. Σας ευχαριστώ.
