ElementaryMyDearWatson
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Πάντα ήξερα ότι δε θέλω παιδιά. Όχι απλά ότι δε θέλω, αλλά δε τα ήθελα καν γύρω μου, με ενοχλούσε η παρουσία τους. Θα χρησιμοποιήσω τη λέξη “σιχαινόμουν” όσο μη πολιτικά ορθή και υπερβολική και αν ακούγεται. Αλήθεια είναι.
Ώσπου γνώρισα κάποιον και στο τρίμηνο, έμεινα έγκυος. (Με αντισυλληπτικά εγώ και προφυλακτικό κάθε φορά που κάναμε σεξ. Κι όμως.) Όταν κατάλαβα τη καθυστέρηση που είχα και πήρα τέστ εγκυμοσύνης, καθόμουν στη μικροσκοπική κουζίνα τότε, με τον νεαρό και του είχα δώσει το τέστ γιατί δε μπορούσα καν να το δω. Περνάει η ώρα και μου λέει “It’s positive”.
Αυτός εντωμεταξύ να έχει ένα χαμόγελο και εγώ να σκέφτομαι, “στον τρίτο είμαστε, αν πέσω, σίγουρα θα ψοφησω και εγώ και αυτό”. (Ναι, ξέρω. Αλλά είπαμε, τέτοια ώρα, τέτοια λόγια.)
Τεσπά, μετά από άπειρες συζητήσεις και καθησυχασμούς από τον πατέρα ότι θα είναι εκεί σε όλα, αποφασίζω να το κρατήσω, με τον νεαρό να επιμένει ότι θέλει να παντρευτούμε όσο πιο σύντομα γίνεται. Του ξεκαθάρισα ότι περάσαμε καλά ένα τρίμηνο αλλά δε ξέρω τίποτα ουσιαστικό για αυτόν, ούτε αυτός για μένα οπότε ο γάμος ήταν out of the question.
Γεννήθηκε το μωρό και φύγαμε κατευθείαν για τη πόλη του στην Αγγλία (να αναφέρω ότι είναι Άγγλος, είμαι Ολλανδή και όλα αυτά γίνανε στην Ολλανδία) εκεί που είχε σπίτι και δουλειά.
Πέρασαν 3 χρόνια με μένα σπίτι να φροντίζω το παιδί και αυτόν να δουλεύει – ευτυχώς είχε μια δουλειά με υψηλές αποδοχές, που μας εξασφάλιζε μια άνετη ζωή και μου επέτρεπε να μη χρειαστεί να δουλεύω.
Πλέον το παιδί είναι 12 και εμείς ζούμε στην Ολλανδία μόνιμα για τώρα τουλάχιστον.
Συνεχίζω να μη θέλω τα παιδιά γύρω μου, δεν άλλαξε κάτι σε αυτό. Απλά πλέον δε τα σιχαίνομαι, έμαθα να μου είναι παντελώς αδιάφορα, σα να μην υπάρχουν.
Αν είχα επιλογή και γύριζα το χρόνο πίσω, δε θα έμενα έγκυος. Εξακολουθώ να θεωρώ το ρόλο του γονιού έναν ρόλο που δεν ήταν για μένα αλλά τον πληρώ όσο καλύτερα μπορώ μιας και ήταν επιλογή μου. Το παιδί μου το αγαπάω όσο τίποτα αλλά δε ζω και αναπνέω για αυτό μόνο. Είχα ζωή πριν από αυτό, έχω ακόμη και θα έχω και όταν με το καλό ανοίξει τα φτερά του να φύγει.
Με τον σύντροφό μου ευτυχώς όπως αποδείχθηκε, είμαστε super compatible σε όλα και μετά από μια δεκαετία και, τα πάμε υπέροχα. Και αυτό έτυχε, δε το είχα προγραμματίσει.
Για το τέλος, αν μπορούσα να δώσω μια συμβουλή αυτή θα ήταν να προσέξετε ΠΟΛΥ ποιόν θα διαλέξετε για πατέρα των παιδιών σας. Και φυσικά, αντισύλληψη εις το άπειρο, αν δεν είστε έτοιμοι.
