Ασκαρδαμυκτί!
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Όχι, ο δικός μου δεν λεγόταν Νίκος αλλά τέτοια συγγένεια στην μαλακοπιτουρίαση και το θράσος είναι εντυπωσιακή!
Στιγμές από το… ένδοξο παρελθόν μου (άλλως: τι κόπανος έχω υπάρξει, αλήθεια!):
Λίγους μήνες πριν να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό, ξεκινώ μια ανέμελη (υποτίθεται) ιστορία με φίλο φίλου (ω, φίλε!), υποτίθεται χαλαρή και χωρίς απαιτήσεις εκατέρωθεν. Ημερομηνία λήξης δεν είχαμε βάλει στο προϊόν αλλά, ήδη από τον πρώτο καιρό της μετοίκησής μου, μετά από άπειρα τηλεφωνικά ραντεβού (ναι, κάποτε δεν ήταν διαδεδομένα τα κινητά ούτε και είχαμε πάντα οι φοιτητές σταθερό τηλέφωνο!!!), γράμματα κλπ, όταν επέστρεψα για τις διακοπές των Χριστουγέννων του ανακοίνωσα ότι “δεν τραβάει” η ιστορία, αφού ήταν εξαιρετικά ψυχοφθόρα (και για τους δυο) και ότι τον χωρίζουμε. Δράματα, κλάματα, παρακλήσεις και ψυχολογικοί εκβιασμοί ακολούθησαν, ήλπιζα όμως ότι φεύγοντας (και μια και δεν είχα τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι) θα ξεθύμαινε η κατάσταση. Αμ, δε! Μια ωραία πρωία, μήνες μετά, τον βρήκα (απρόσκλητος αυτός, ανυποψίαστη εγώ) μπροστά από την πόρτα μου, χαρωπό, να μου δηλώνει ότι είχε δανειστεί χρήματα για να έλθει και ότι απλά ήθελε να μου κάνει έκπληξη διότι… με αισθανόταν πολύ φίλη του! Επειδή ήμουν ακόμη ζώον και ψαρωμένη, αντί να τον στείλω κυριολεκτικά από εκεί που είχε έρθει, το έπαιξα άνετη, τρομάρα μου, και του επέτρεψα να μείνει μερικές ημέρες, φτάνει να μην μου τα γύριζε αλλιώς. Η συνέχεια, συναρπαστική: Αυτός να με κυνηγάει γύρω – γύρω στο σπίτι για σεξ, εγώ να τον διαολοστέλνω, εκείνος να βάζει τα κλάματα, εγώ να του λέω να φύγει και εκείνος να μην ξεκαλουπώνει με τίποτα! Κορυφαία ατάκα; Μετά από τη νιοστή φορά που του ξεκαθάρισα ότι σεξ ΔΕΝ θα κάναμε μου είπε το αμίμητο “Κι εγώ τώρα, ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ;” (ήμουν η πρώτη του σχέση και είχε καλομάθει στο κοκό!) Έξαλλη εγώ, του τα έχωσα αλλά εκείνος… αμετακίνητος (κυριολεκτικά!) Επιπλέον είχε έρθει χωρίς δεκάρα, κυριολεκτικά, και αισθανόμουν υποχρεωμένη να τον ταΐζω κι όλα (τέτοιο βόιδι ήμουν!). Μέχρι που είχα μπει στον πειρασμό να τηλεφωνήσω στους δικούς του να τον ανακαλέσουν στη βάση του!
Περάσαμε 12 (!!!) μέρες ανεπανάληπτες, τραγελαφικές μέρες κατά τις οποίες εγώ, ήδη από την επόμενη της άφιξής του, έφευγα από το πρωί και τον άφηνα μόνο του στο σπίτι, αφού δεν έλεγε να φύγει με τίποτα, και το βράδυ κοιμόμουν με την πλάτη στον τοίχο (σε ξεχωριστό κρεββάτι, εννοείται!) για παν ενδεχόμενο! Α, ναι: Όταν επιτέλους ξεκουμπίστηκε μου είπε ότι δεν είχα υπάρξει καθόλου φιλόξενη απέναντί του!
Τώρα τα σκέφτομαι και γελάω αλλά τότε είχα τραβήξει τεράστιο ζόρι!Όταν γέννησα τη (σχεδόν) 14χρονη σήμερα κόρη μου, ήξερα ήδη πως κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο (γι’ αυτό άλλωστε δεν υπάρχουν και “εγχειρίδια χρήσης” με “universal” λύσεις στα ζητήματα των παιδιών!). Ήταν ένα παιδί αγαπησιάρικο, επικοινωνιακό και εύκολο να συννενοηθείς μαζί του, χαρούμενο, κοινωνικό, έξυπνο και ταυτόχρονα ήθελε τον χρόνο της να “ανοιχτεί” στους ανθρώπους.
Όταν γεννήθηκε ο γιος μου έβλεπα από νωρίς κάποια χαρακτηριστικά τα οποία ήταν κοινά αλλά και κάποια που διέφεραν, τόσο από εκείνα της αδερφής του όσο και από τα χαρακτηριστικά των περισσότερων παιδιών της ηλικίας του (και όχι μόνο).
Η κοινωνική του αλληλεπίδραση ήταν ικανοποιητική, είχε φίλους και κοινωνικοποιούταν στον περίγυρό του, στην οικογένεια και στο σχολείο, πλην όμως διαπίστωνα ότι είχε έναν διαφορετικό τρόπο να αντιλαμβάνεται και να επικοινωνεί τα πράγματα και με τους ανθρώπους και όταν αισθανόταν ότι δεν γινόταν αντιληπτός ή δεν καταλάβαινε τους άλλους ταραζόταν και θύμωνε πολύ, φώναζε, έδειχνε σχεδόν απελπισμένος!Συχνά παραπονιόταν ότι “δεν τον καταλαβαίνουν”.
Παρουσίαζε επίσης μια έντονη ροπή στην κυριολεξία (που ήταν χαριτωμένη μέχρι κάποια ηλικία και δεν μας προβλημάτιζε), υψηλή και οξυμένη αντίληψη (πολύ πάνω από τη φυσική του ηλικία) και δεν αγαπούσε καθόλου τις “προ- ανακοινωμένες” εκπλήξεις (ενώ οι ακαριαίες ευχάριστες για εκείνον εκπλήξεις τον χαροποιούσαν πραγματικά, π.χ. πάμε τώρα θα πάμε επίσκεψη στον φίλο σου), ούτε τα απροειδοποίητα χάδια και αγγίγματα. Επίσης, γύρω στα 4 του χρόνια τον χαρακτήριζε μια πολυλαλία, όταν παθιαζόταν με με κάτι, σε σημείο να μιλά ακατάπαυστα για ώρες για ο,τι τον ενδιέφερε εκείνη τη στιγμή, απαιτώντας μεν την προσοχή του ακροατή του αλλά και μη δείχνοντας ενδιαφέρον για το αν εκείνος όντως έδειχνε ενδιαφέρον για όσα του έλεγε. Ήθελε ιδιαίτερη “μαστοριά” για να του αλλάξεις θέμα, πριν εξαντλήσει και εσένα και το ζήτημα που υπερανέλυε!
Το λεξιλόγιό του ήταν ευρύτατο και πολύ ακριβές και το ίδιο απαιτούσε από τους γύρω του, κυρίως τους “μεγάλους”. Ενώ όταν ταυτιζόνταν με μια κατάσταση (π.χ. μάλωσε τον φίλο του η δασκάλα και ήταν στεναχωρημένος) έδειχνε κατανόηση και συμπαράσταση, σε περιστάσεις που ένιωθε ότι δεν τον αφορούσαν άμεσα μιλούσε χωρίς να βάζει τον εαυτό του στη θέση του άλλου και συχνά γινόταν “οδοστρωτήρας”, αφού δεν αντιλαμβανόταν πόσο στενάχωρο ή και προσβλητικό ήταν αυτό που ξεστόμιζε (π.χ., Σε άγνωστο άνθρωπο: “γιατί βρωμάτε τόσο πολύ; δεν κάνετε μπάνιο;” . Όταν του εξηγούσαμε ότι τα λόγια του στεναχωρούσαν ή έφερναν σε αμηχανία το εκλογίκευε απόλυτα, φρόντιζε όμως να προσθέσει “μα δεν είπα ψέματα, αλήθεια ήταν! Ήξερε εφεξής να διαχειριστεί μια όμοια κατάσταση, είχε όμως αντίστοιχες αντιδράσεις σε διαφορετικές περιστάσεις.)
Παρ’ όλ΄αυτά, ήταν ένα παιδί κατά βάση χαρούμενο, με φίλους και φίλες, δραστήριο, ανεξάρτητο και δημοφιλές. Ίσως γι’ αυτό με καθησύχαζαν οι δάσκαλοι όταν επέμενα να ρωτώ για το κομμάτι της επικοινωνίας και της κοινωνικής του αλληλεπίδρασης, συν το γεγονός ότι “τους ψάρωνε” με την εξυπνάδα και την ετοιμολογία του.
Και κάπου στα 5 ήρθαν οι κρίσεις πανικού, η νυχτερινή ενούρηση και οι φοβίες… Το πάντοτε ανεξάρτητο και δραστήριο παιδί μου άρχισε μια μέρα να μη θέλει να απομακρυνθώ από δίπλα του, μου έλεγε ότι φοβόταν πως θα πέθαινε ο ίδιος ή κάποιος από εμάς, έκλαιγε και άρχισε να με εκλιπαρεί να τον βοηθήσω, συγκεκριμένα μου ζήτησε “να του βρω έναν ψυχολόγο για να μάθει να διαχειρίζεται τον θυμό και τους φόβους του”! Ετών 6.
Εννοείται ότι είχα προνοήσει την ίδια μέρα που είδα το παιδί μου έτσι και ξεσκόνισα όσο μπορούσα τις συνθήκες στο σχολείο, το κολυμβητήριο, την οικογένειά μας.
Οι συνεδρίες με την παιδοψυχολόγο τον ωφέλησαν και τον ανακούφισαν πολύ (και πιο άμεσα από ότι θα περιμέναμε) και η διάγνωσή του ως παιδί “Asperger” υψηλής λειτουργικότητας από την παιδοψυχίατρο στην οποία απευθυνθήκαμε, παραδόξως δεν μας σόκαρε ούτε μας έριξε από τα σύννεφα. Ο γιος μας ήταν αυτός που γνωρίζαμε, αγαπούσαμε και συχνά θαυμάζαμε, μπορέσαμε όμως να κατανοήσουμε καλύτερα γιατί λειτουργούσε και σκεφτόταν με τον τρόπο που το έκανε, καταφέρνοντας κάποιες φορές να αποφύγουμε ή να αμβλύνουμε τις εντάσεις. Πλέον εκπαιδεύεται και εκπαιδευόμαστε οικογενειακώς καθημερινά, κατά καιρούς με νέους κύκλους θεραπείας, και κάποιες μέρες ή περίοδοι είναι πιο δύσκολες από άλλες, κάποιες πιο ήρεμες και κάποιες απλά συναρπαστικές. Λεπτή (και όχι πάντοτε επιτυχημένη) είναι και η διαχείριση που προσπαθούμε να κάνουμε με την έφηβη κόρη μας, η οποία έχει τις δικές της ανάγκες και διακυμάνσεις διάθεσης, αλλά αυτό είναι από μόνο του ένα ξεχωριστό, μεγάλο θέμα προς συζήτηση.
Χιλιάδες είναι τα παραδείγματα συμπεριφορών και καταστάσεων που θα μπορούσα να αναφέρω, ήδη όμως έχω μακρυγορήσει αρκετά. Θέλω όμως να καταλήξω στο ότι η μαγεία (και η δυσκολία) της ιδιαιτερότητας των ανθρώπων (τυποποιημένη ή όχι) είναι αποκαλυπτική πραγμάτων και συναισθημάτων που ίσως αγνοούσαμε. Είναι ένα ταξίδι στον εαυτό μας και μια διαφορετική ματιά στον κόσμο μας, είναι δοκιμασία, αυτοβελτίωση, ευτυχία με πράγματα που δεν θα περιμέναμε καν. Θέλει επίσης κουράγιο και δύναμη και υπομονή, συνεργασία και θάρρος, υποστήριξη και αλληλοστήριξη, επέκδυση από τις προκαταλήψεις και τις ενοχές μας και, μερικές φορές, θράσος. Είναι η ρωγμή σε όσα οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα, ένα παράθυρο που, με την κατάλληλη βοήθεια και καθοδήγηση, μπορεί να μας ανοίξει τις πύλες του ονείρου.Γεια σας και από εμένα!
Τι μου θυμίσατε τώρα! Όταν γεννήθηκε η κόρη μου,13 χρόνια και βάλε πριν, το λίκνο δίπλα από το κρεβάτι μας ήταν σωτήριο (και με γλύτωνε από τις νυχτερινές διαδρομές για τον θηλασμο!). Είχαμε όμως ήδη ετοιμάσει το δωμάτιό της και στη διάρκεια της ημέρας την κοιμίζαμε στην κούνια της, οπότε η μεταφορά στπ δωμάτιό της μερικούς μήνες αργότερα ήταν ομαλότατη για όλους. Της άρεσε να είναι αναμμένο το φωτιστικό-ενδοεπικοινωνία και η λειτουργία με μουσικούλα για να αποκοιμηθεί (σε αντίθεση με τον γιο μου,αργότερα, που ήθελε μόνο το φωτσκι!)
Όταν βγάλαμε το κάγκελο της κούνιας, η μικρή μας έκανε από τα 2 έως τα 4 βραδινές επισκέψεις κατά καιρούς. Μετά από λίγα χαδάκια και ζουζουνιές, όμως, δεν είχε κανένα πρόβλημα να την πάμε αγκαλίτσα στο κρεβάτι της, το δεχόταν αδιαμαρτύρητα. Ο μικρός μου,πάλι, στην ” μετά λίκνο” περίοδο ήταν στο δωμάτιο με την αδερφή του και,όταν στα 3 του μετακομίσαμε σε ιδιόκτητο σπίτι με δικό του δωμάτιό,τις πρώτες μέρες έφευγε από το κρεβάτι του και ξάπλωνε στο… πάτωμα (ευτυχώς με ενδοδαπέδια θέρμανση!) έξω από το δωμάτιό της! Το πρωί έλεγε ότι δεν θυμόταν τίποτε..!
Καλή ανατροφή στα ζουζουνάκια σας εύχομαι@…Μεγααάλη συζήτηση αυτή!
Το θέμα βρίσκεται μέσα μας,παιδιά, και μπορεί να χρονίζει και ΜΕΤΑ την οικονομική μας απεξάρτηση από εκείνους. Εξάλλου αφ’ενός η ενηλικίωση του καθενός μας είναι προσωπική διεργασία και κατάκτηση αφ’ετέρου “ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις”! Δεν αμφισβητώ πως οι γονείς μας (συνήθως) νοιάζονται γα εμάς αλλά συχνά “ο περί αγάπης ορισμός” τους είναι τόσο συναρτημένος με τα δικά τους άλυτα θέματα που καταντά τοξικός για όλους μας.
Μετά από χρόνια και χρόνια προβληματισμού και προβλημάτων στις σχέσεις με τους γονείς μου, κατά τα οποία : αναλάμβανα ρόλους που δεν μου αναλογούσαν, πάσχιζα να τους κρατώ “ευχαριστημένους”,ενώ τα κριτήρια και οι προτεραιότητές τους με έκαναν να ασφυκτιώ, βίωνα δραματικά συνέχείς ηθικούς εκβιασμούς και υπενθυμίσεις “για όσα μου προσέφεραν”, αλλά
και τη δική μου αδυναμία να διαχωρίσω την αγάπη μου από τον θυμό μου για εκείνους και τον εαυτό μου, τα επικά (και μη αποτελεσματικά) ξεσπάσματα και κατηγορίες εκ μέρους μου και έπειτα τις ενοχές με το τσουβάλι, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Πολύ σύντομα ξεστόμισα το εξής απλό:
Ενήλικες γινόμαστε στα μάτια των γονιών μας όταν οι ίδιοι τους συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι, με τις απόψεις και τις αποφάσεις μας απενοχοποιημένες και αδιαπραγμάτευτες και όχι ως στερημένα παιδιά που πασχίζουν συνεχώς για την αποδοχή και την έγκρισή τους.
Αγαπώ τους γονείς μου μα
Είμαι γονιός και φοβάμαι πως κάνω ακόμα πολλά από τα λάθη που έχω υποστεί από τους γονείς μου. Τα αναγνωρίζω και προσπαθώ για το καλύτερο……Μεγααάλη συζήτηση αυτή!
Το θέμα βρίσκεται μέσα μας,παιδιά, και μπορεί να χρονίζει και ΜΕΤΑ την οικονομική μας απεξάρτηση από εκείνους. Εξάλλου αφ’ενός η ενηλικίωση του καθενός μας είναι προσωπική διεργασία και κατάκτηση αφ’ετέρου “ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις”! Δεν αμφισβητώ πως οι γονείς μας (συνήθως) νοιάζονται γα εμάς αλλά συχνά “ο περί αγάπης ορισμός” τους είναι τόσο συναρτημένος με τα δικά τους άλυτα θέματα που καταντά τοξικός για όλους μας.
Μετά από χρόνια και χρόνια προβληματισμού και προβλημάτων στις σχέσεις με τους γονείς μου, κατά τα οποία : αναλάμβανα ρόλους που δεν μου αναλογούσαν, πάσχιζα να τους κρατώ “ευχαριστημένους”,ενώ τα κριτήρια και οι προτεραιότητές τους με έκαναν να ασφυκτιώ, βίωνα δραματικά συνέχείς ηθικούς εκβιασμούς και υπενθυμίσεις “για όσα μου προσέφεραν”, αλλά
και τη δική μου αδυναμία να διαχωρίσω την αγάπη μου από τον θυμό μου για εκείνους και τον εαυτό μου, τα επικά (και μη αποτελεσματικά) ξεσπάσματα και κατηγορίες εκ μέρους μου και έπειτα τις ενοχές με το τσουβάλι, πήρα την απόφαση να ξεκινήσω ψυχοθεραπεία. Πολύ σύντομα ξεστόμισα το εξής απλό:
Ενήλικες γινόμαστε στα μάτια των γονιών μας όταν οι ίδιοι τους συμπεριφερόμαστε ως τέτοιοι, με τις απόψεις και τις αποφάσεις μας απενοχοποιημένες και αδιαπραγμάτευτες και όχι ως στερημένα παιδιά που πασχίζουν συνεχώς για την αποδοχή και την έγκρισή τους.
Αγαπώ τους γονείς μου και πια μπορώ να τους συγχωρώ αλλά και να θυμώνω μαζί τους χωρίς τύψεις.
Είμαι γονιός και φοβάμαι πως κάνω ακόμα πολλά από τα λάθη που έχω υποστεί από τους γονείς μου. Τα αναγνωρίζω και προσπαθώ για το καλύτερο…
