[idril]

Papillon (και ως ένα βαθμό Λουκρητί@) είναι λες και μιλάτε για εμένα, με συγκινείτε πάρα πολύ. Υπεραγαπώ το πρώτο μου παιδί, αλλά ένιωθα τόσο περίεργα για τόσο πολύ καιρό, χωρίς να προσπαθώ να εμβαθύνω στο γιατί. Μένω αμίλητη πολύ συχνά όταν μού εξαίρουν τις τιμές και την απόλαυση της μητρότητας. Μόνο στις αδελφές μου και σε στενές μου φίλες έχω πει την αλήθεια για το πώς αισθανόμουν τα πρώτα δύο χρόνια. Προσφάτως νιώθω πως έκανα βήματα να ξαναβρώ τις ισορροπίες μου, δεν είμαι ακόμη εκεί, αλλά αισθάνομαι πολύ καλύτερα. Συνεχίζω να αισθάνομαι πως αφιερώνω τεράστιο μερίδιο της διαθέσιμης ενέργειάς μου στην ανατροφή του παιδιού μου, όσο κι αν συμμετέχει το συντρόφι μου. Μέχρι που τώρα κλήθηκα από τον ίδιο να σκεφτώ σοβαρά αν θέλω δεύτερο παιδί, και τον είδα να απογοητεύεται πάρα πολύ όταν είπα πως μάλλον όχι, αυτή τη στιγμή όχι. Αποφασίσαμε να αναβάλουμε για λίγο την απόφαση, πιστεύω με τη δική του ελπίδα ότι ίσως αλλάξω γνώμη. Κάθε μέρα που περνάει βεβαιώνομαι πως δεν θα αλλάξω γνώμη, δεν διατίθεμαι να κάνω τις ίδιες θυσίες δεύτερη φορά. Ευχηθείτε μου δύναμη να το επικοινωνήσω σταθερά και με σεβασμό στις δικές του επιθυμίες.

(ναι, δεν είναι ακριβώς απάντηση στην ερώτηση, αλλά όπως μας λένε, ένα παιδί ίσον κανένα… και με άγγιξαν βαθύτατα οι προηγούμενες απαντήσεις.)

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις