TER
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Mrs trouble, νομίζω ότι μια μεγάλη συζήτηση με τον σύντροφό σου εκκρεμεί. Προτείνω να μιλήσετε ανοιχτά για το πρώτο γεγονός που σας έφερε σε αυτό το σημείο: τον καιρό που ξεκίνησε η σχέση σας. Πώς ένιωθε ο σύντροφός σου τότε φρεσκοχωρισμένος; γιατί χώρισε; αισθανόταν πίεση; αυτός έκανε το βήμα του χωρισμού; τι τον ενώνει με τον παλιό του δεσμό; είχε ορθοποδήσει συναισθηματικά (μακρόχρονη σχέση-χωρισμός) πριν ξεκινήσει καινούργια σχέση; εσύ πρόλαβες να βάλεις σε τάξη τα συναισθήματά σου; θα χώριζες αν δεν είχες ερωτευτεί; τι σε ενοχλούσε στη σχέση σου και το βρήκες σε εκείνον;
Αν κάνετε μια εκ βαθέων συζήτηση, όσο δύσκολη και αν ακούγεται, θα μάθετε ο ένας τον άλλον καλύτερα. Και οι τωρινές πράξεις και απαιτήσεις θα φωτιστούν λίγο καλύτερα, και θα ξέρετε τι να περιμένετε από τη συμπεριφορά του άλλου.Νομίζω ότι με τη λέξη “υποχωρήσεις” εννοεί “χατήρια”.
Έχεις ξεκαθαρίσει μέσα σου τί σε ενοχλεί; Να έχει άλλες παρέες γυναικείες; Να διατηρεί τυπικές σχέσεις με πρώην; Να μη στο αναφέρει;Γβρμ πολύ λυπάμαι. Δεν ξέρω τι άλλο να πω, δε θέλω να κάνω προβολές δικές μου πάνω στην ιστορία σου. Μακάρι η αποφασιστικότητά σου να σημάνει νέο ξεκίνημα. Μην κάνεις εκπτώσεις στις ανάγκες σου μόνο. Καλή δύναμη.
Αγαπητές φίλες, να σας καταθέσω και εγώ τις εμπειρίες μου και τα συμπεράσματά μου για το θέμα;
Ο σύζυγός μου είχε δύο φίλες, με τις οποίες η σχέση ξεκίνησε στα φοιτητικά χρόνια. Οι σχέσεις αυτές έφθιναν με το πέρασμα των χρόνων. Τελικά αποδείχτηκαν παρέες και όχι φιλίες. ΟΜΩΣ εγώ αντιδρούσα, στενοχωριόμουν, ζήλευα κι ένιωθα μια ενόχληση σαν πετραδάκι σε παπούτσι!
Με την ψυχοθεραπεία κατάλαβα αυτό που τόσο εύγλωττα η Αμπα συμπυκνώνει στη φράση “δεν έχεις πρόβλημα με τ……”. Ήταν τα όρια του συζύγου μου, που ήταν ελαστικά και με αυτά αισθανόμουν μετέωρη και ώρες ώρες δεύτερη τη τάξει!
Εγώ έχω ένα φίλο χρόνια. Ποτέ του δεν έκρυψε την παρουσία μου στη ζωή του από τη σύντροφό του. Το αντίθετο, ήμουν από τους πρώτους που σύστησε. Και πολύ λογικά κατ´ εμέ, οι συχνές επαφές μας περιορίστηκαν τον πρώτο καιρό γνωριμίας τους.
Όταν κάποια συμπεριφορά μας ενοχλεί, υπάρχει κάποια χορδή μας που χτυπάει. Καλό είναι να μην την προσπερνάμε από “ανωτερότητα” αλλά να ψάχνουμε το γιατί.
Όρια κορίτσια, όρια.Γβρμ, δες το σπίτι μέρος του συνολικού πακέτου. Τα παιδιά μου ζούσαν σε μονοκατοικία, με γκαράζ, αυλή, κατοικίδια και λοιπές ανέσεις, που όμως κόστιζαν σε ψυχική ηρεμία.
Μου πήρε έξι μήνες να βρω σπίτι. Σε αυτούς τους έξι μήνες, τα παιδιά ζούσαν σε αναμονή μιας καταιγίδας που δεν ξέσπαγε. Γιατί η ατμόσφαιρα δεν ήταν καλή.
Μετά θυμήθηκα την ατάκα του Χοσέ από τις Σαββατογεννημένες:”εμένα η φίλη μου μέσα σε έξι μήνες έβγαλε μεμέ, έκοψε την …. της, έβαλε καινούριο, τόσα πράγματα για να λέμε”! Φαιδρό αλλά αληθινό.Speechless
Naomi Scott
AladdinHere comes a wave
Meant to wash me away
A tide that is taking me under
Swallowing sand
Left with nothing to say
My voice drowned out in the thunder
But I won’t cry
And I won’t start to crumble
Whenever they try
To shut me or cut me down
I won’t be silenced
You can’t keep me quiet
Won’t tremble when you try it
All I know is I won’t go speechless
‘Cause I’ll breathe
When they try to suffocate me
Don’t you underestimate me
‘Cause I know that I won’t go speechless
Written in stone
Every rule, every word
Centuries old and unbending
Stay in your place
Better seen and not heard
But now that story is ending
‘Cause I
I cannot start to crumble
So come on and try
Try to shut me and cut me down
I won’t be silenced
You can’t keep me quiet
Won’t tremble when you try it
All I…Καλημέρα κορίτσια,
Να πω κι εγω το κομμάτι μου;
Επειδή στην ιστορία της Γβρμ εχω αναγνωρίσει ανατριχιαστικές ομοιότητες με τη δικη μου:
Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να αλλάξει κάτι. Ψάχνεις ακομα να βρεις τρόπο να γίνεις κατανοητή και κυρίως να γίνεις σεβαστή. Θυμίσου όμως ότι απευθύνεσαι σε κάποιον που δε σε σέβεται. Και δεν ακούς αυτό που σου λέει: να αλλάξεις εσυ για να βρεθεί η λύση.
Εσυ θες να βρεθεί λύση; οι όροι ειναι βιώσιμοι για σενα;
Είσαι στο σημείο που ακομα πιστεύεις ότι κάπου έχεις κανει κάποιο λάθος εσυ, και αν το διορθώσεις όλα θα αλλάξουν.
Και σε νοιάζει Γβρμ. Σε νοιάζει ακομα πάρα πολυ τι λέει, τι γνώμη εχει για σενα, αν σε κατηγορεί δίκαια ή άδικα, αν εχει δίκιο επειδή έτσι νοιώθει, αν φταις και ποσό και απο πότε.
Θα στο ξαναγράψω: δε θα πάρεις ποτέ την άδειά του για να φύγεις. Ποτέ. Δε θα συμφωνήσει ποτέ. Δε θα σε καταλάβει ποτέ. Ξέρεις γιατί; Διότι δεν τον ενδιαφέρει.Know how δεν έχει. Τα βήματα είναι συγκεκριμένα. Από το λίγο που κατάλαβα διαβάζοντάς σε, μάλλον έχει να κάνει με την αντίδραση του άλλου. Αυτό είναι που με τρελαίνει κι εμένα να μην μπορείς να συνεννοηθείς. Αλλά θα χώριζες αν μπορούσες να συνεννοηθείς;
Θεωρώ απίθανο να συναινέσει ο άλλος σε …συναινετικό διαζύγιο, άρα θεωρείς δεδομένο την αντίδραση και μπόνους τη συμφωνία. Κακίες θα ειπωθούν, θα φτάσουν και στα αυτιά των παιδιών, σε κοινούς γνωστούς. Χειρισμοί θα γίνουν, τρίτοι θα μπλεχτούν.
Οι συζητήσεις δεν ωφελούν την ώρα του διαζυγίου, ό,τι ήταν να ειπωθεί έχει ήδη ειπωθεί. Λόγια λίγα και συγκεκριμένα: εγώ θέλω να χωρίσω, το σπίτι μου είναι αυτό, το παιδί θα το βλέπεις τότε. Αν προκύψει κάποτε καλή σχέση, θα είναι πολύ αργότερα.
Εγώ λοιπόν, τις δύο προηγούμενες φορές, έφυγα με τα παιδιά και πήγα στους γονείς μου. Μέγα λάθος. Φαινόταν -και ήταν- παροδικό, πιο πολύ αντίδραση στη συμπεριφορά του ήταν. Ξαναγύρισα με πλήθος υποσχέσεων αλλά και πράξεων που κράτησαν λίγο.
Το Γενάρη, έφτασα στα τάρταρα. Βρήκα ψυχολόγο και πήγα με το μοναδικό αίτημα- θέλω να χωρίσω και δεν μπορώ. Μου υπέδειξε ποια σημεία του χαρακτήρα μου ήταν επιρρεπή στους λάθος χειρισμούς, μου ξεκαθάρισε τι ήθελα και γιατί το ήθελα. Η ζυγαριά ήταν ένα κάρο δυστυχία από τη μία και το άγνωστο από την άλλη. Επειδή όμως φλέρταρα επικίνδυνα με την παραίτηση από κάθε τι, το τόλμησα, γιατί τί είχα να χάσω έτσι κι αλλιώς;
Ο δικηγόρος μου εξήγησε τα βασικά. Πήγαμε μαζί, τα εξήγησε και σε εκείνον, κλείσαμε ραντεβού για τις υπογραφές και το συμβολαιογράφο, δεν ήρθε ποτέ.
Κατάλαβα ότι περίμενα την έγκριση από το σύζυγο για να προχωρήσω!!!
Ο παιδοψυχολόγος του ενός παιδιού, μας έδωσε οδηγίες για την κοινή ανακοίνωση. Αρνήθηκε να συμμετέχει. Το ανακοίνωσα μόνη μου και έτσι δεσμεύτηκα και για να προχωρήσω και για να ορίσω ημερομηνίες.
Ιδανική κατάσταση δεν τη λες τη δική μου, αλλά όσο περνούν οι μέρες, το θέμα παγιώνεται.Γβρμ
Γεια σου γεια και στις υπόλοιπες.
Θα αρχίσω απο το σήμερα και θα πάω προς τα πισω!
Γράφω λοιπόν από το νέο διαμέρισμα, στο οποίο μετακόμισα πριν δυο εβδομάδες.
Με τα δυο παιδια μου.
Ηταν η τρίτη προσπάθεια χωρισμού.
Παντρεμένη 18 χρόνια. Αποχή σεξ τα τελευταία έξι, συναπτά.
Τον πόνο των παιδιών μου δεν τον υπολόγισα. Έτσι κι αλλιώς μόνη μου τα μεγάλωνα. Μόνη μου θα τα παρηγορήσω και θα δουν και μια άλλη μάνα, που θα αρχίσει να γελάει και να χαλαρώνει.
Παραιτήθηκα από τη δουλειά μου όταν ο σύζυγος αρρώστησε. Κι εγώ δε στηρίζομαι καλά οικονομικά.
Το Γενάρη του δήλωσα με φόβο ότι θέλω διαζύγιο. Έγινε τύπος και υπογραμμός. Αλλά όπως μου υπενθύμιζε η ψυχολόγος, ήταν αποτέλεσμα της ανανκοίνωσης διαζυγίου.
Όπως έχω ξαναγράψει εδώ, η κακοποιητική συμπεριφορά του δεν έγινε σωματική βία ποτέ, ΟΜΩΣ ψυχολογικά με διέλυσε.
Την απόφαση την πήρα όταν έπιασα πάτο. Κυριολεκτικά. Τόσο πάτο, που οι οποιεσδήποτε συνέπειες μου φαίνονται “παλέψιμες” συγκριτικά με αυτό που έζησα.
Και η απελπισία ή σου βγάζει φτερά ή βαρίδια.
Στην αρχή τον λυπήθηκα κι εγώ. Κλάμα και υποσχέσεις και θεωρίες. Όταν όμως επέμεινα στην απόφαση μου, είδα όλο το ρεπερτόριο: κλάμα, υποσχέσεις, έμμεσες απειλές, απαξίωση, περιφρόνηση και χειρισμός-χειρισμός-χειρισμός.
Τα παιδιά μου στενοχωρήθηκαν, αλλά τώρα δεν αγωνιούν για τον επόμενο καυγά, ούτε με κοιτάζουν για να δουν τις αντιδράσεις μου-αν είναι καλά η μαμά-και τι θα γίνει τώρα.
Μόνο για δύο λόγους δε θα χώριζα “για τα παιδιά”: απόλυτη ένδεια και απίστευτη υποκριτική ικανότητα ότι όλα είναι καλά.
Δεν ξέρω πως θα εξελιχθεί η απόφασή μου πρακτικά, αλλά θα ενημερώνω!!!Γεια και πάλι
Να δηλώσω εξαρχής ότι είμαι κατά του πόνου. Έκανα μαθήματα ανώδυνου αλλά το ωδινομετρο άλλα έλεγε κι εγώ άλλα ένιωθα. ΕΓΩ θα περιέγραφα τον πόνο ως εξοντωτικό (παραμιλούσα από νωρίς για σύννεφα;;). Η επισκληρίδιος ήταν θαυμάσια εμπειρία και στήνω άγαλμα στους Waldo B. Edwards, James L. Southworth και Robert A. Hingson. Χρόνια αργότερα έμαθα ότι δεν αντιλαμβάνονται όλα τα σώματα τον πόνο ίδια.Γεια και με το καλό!!! Έχουν μεγαλώσει τα παιδιά μου πλέον, αλλά κοιτώντας προς τα πίσω, έχω να πω το εξής: βρες τον παιδίατρο που θα εμπιστεύεσαι. Κάνε ραντεβού μαζί του/της, πριν γεννήσεις για τις βασικές ερωτήσεις. Συζήτησε με τον σύντροφο, αν το μεγαλώνετε μαζί, ποιες αρχές θέλετε εσείς και μόνο να έχετε στην οικογένειά σας. Τηρείστε όσα αποφασίσετε στηριγμένοι στην κοινή λογική, αλλά γνωρίζοντας επίσης ότι μπορεί να αλλάξουν πολλά. Για μένα ένα από τα δυσκολότερα σημεία ήταν οι γνώμες όλων των άλλων, που με γέμιζαν τύψεις, ενοχές, ανικανότητα.
Δεν κοιμήθηκα ηθελημένα με κανένα από τα παιδιά μου. Τρύπωναν όμως τα μικρά σκουληκάκια, στις 5 στο κρεββάτι. Στη βρεφική ηλικία, έχω ξενυχτήσει πολύ για να πηγαίνω τη μία στο κρεββάτι της, και υπήρξε και περίοδος που απλά δεν άντεχα.
Τις δυνάμεις σου θα μετρήσεις, τις αντοχές σου και τις αποφάσεις σου. (και την κοινή λογική).
