Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν

Επισκόπηση 3 δημοσιεύσεων - 1 έως 3 (από 3 συνολικά)
  • Συντάκτης
    Δημοσιεύσεις
  • #55616

    αεράκι
    Συμμετέχων

    Η κωπηλασία είναι καταπληκτική! Μπορώ να μιλάω ώρες ατελείωτες για αυτή. Για κάποιες περιόδους της ζωής μου ήταν το μοναδικό ευχάριστο πράγμα που έκανα και η μοναδική διέξοδος μέσα στην καθημερινότητά μου. Με γλύτωσε πολλές φορές από νευρικούς κλονισμούς. Και μόνο η επαφή με τη θάλασσα είναι αγχολυτική.

    Εγώ κάνω αυτό το είδος κωπηλασίας που βλέπουμε στους ολυμπιακούς αγώνες (το λέω για να γίνει κατανοητό, όχι ότι κάνω σε αυτό το επίπεδο! χαχαχα). Δηλαδή είτε τετραπλά σκάφη είτε διπλά όπου ο κάθε κωπηλάτης κρατάει δύο κουπιά στα χέρια του. Αυτό το σκάφος με τη μία θέση στο οποίο αναφέρεσαι, Φούστα, είναι τεχνικά αρκετά δύσκολο και απαιτητικό και πρέπει να φτάσεις σε αρκετά υψηλό επίπεδο για να το κάνεις. Πάλι με έπιασε η πολυλογία μου σε σχέση με την κωπηλασία, οπότε το σταματάω εδώ!

    Φούστα, εάν είσαι Αττική, υπάρχουν διάφοροι όμιλοι που έχουν ερασιτεχνικά τμήματα (ο Ολυμπιακός και ο Όμιλος Ερετών στον Πειραιά (Πασαλιμάνι), ο Ναυτικός Αθλητικός Σύνδεσμος στον Πειραιά (Μικρολίμανο), ο Κωπηλατικός Όμιλος Ελλάδος στο Ελληνικό κλπ). Επίσης, στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ο Όμιλος Φίλων Θαλάσσης που κάνει παράκτια κωπηλασία, στη Σούδα στην Κρήτη υπάρχει επίσης ο Όμιλος Σούδας. Θα υπάρχουν και άλλοι σίγουρα…

    Πάντως για την κωπηλασία να πω από προσωπική εμπειρία ότι την ξεκίνησα εντελώς ερασιτεχνικά σε μεγάλη ηλικία (28-29 ετών), χωρίς καμία προηγούμενη εμπειρία στον αθλητισμό και στη γυμναστική γενικά (δεν έκανα ποτέ τίποτα πριν την κωπηλασία), με κάκιστη φυσική κατάσταση και έχοντας τουλάχιστον 20 κιλά πάνω από το κανονικό μου βάρος. Είναι το μόνο είδος άθλησης που μου κράτησε το ενδιαφέρον και έχω γίνει φανατική (εγώ που δεν περνούσα ούτε έξω από γυμναστήριο).

    #52448

    αεράκι
    Συμμετέχων

    Γεια σου Mafalda!

    Το σκέφτηκα κι εγώ αυτό που λες ότι ίσως να έχω ακόμη κατάλοιπα προκατάληψης για τους ψυχοθεραπευτές, οπότε γι’ αυτό να μου κλώτσησε κάπως η πρώτη συνεδρία.

    Ίσως βέβαια με έχει επηρεάσει και κάτι άλλο. Όταν έκανα την έρευνά μου για το ποια ψυχοθεραπεύτρια να διαλέξω στην περιοχή μου, μου είχε κάνει μία άλλη κλικ (έτσι, χωρίς λόγο) και όταν την είχα πάρει τηλέφωνο (μου άρεσε και τηλεφωνικά) δυστυχώς ήταν κλεισμένη όλες τις ημέρες/ώρες. Και απογοητεύτηκα οικτρά.

    Αυτή στην οποία πήγα τελικά ήταν η δεύτερη επιλογή μου και όταν της τηλεφώνησα, ήταν μέρα απεργίας, ήταν σε ένα ταξί, ακουγόταν βιαστική και αγχωμένη, μου είπε ότι είναι φουλ κι αυτή αλλά περιμένει να ακυρωθεί κάτι και θα με πάρει πίσω κλπ. Όλη αυτή η πρώτη ολίγον χαοτική επικοινωνία δεν με ξετρέλανε, οπότε ίσως έπαιξε κι αυτό ρόλο.

    Παρ’ όλα αυτά, από μόνο του το γεγονός ότι έκανα το βήμα και πήγα με κάνει να νιώθω χαρούμενη. Βλέπω ξανά και ξανά στο ημερολόγιο πότε θα έρθει αυτή η ρημάδα η μέρα για την επόμενη συνεδρία. Για κάποιο λόγο νιώθω ενθουσιασμό (φαντάσου και να ένιωθα χημεία αμέσως, θα είχα κατασκηνώσει στο γραφείο της).

    Δεν σου κρύβω βέβαια ότι ακόμη κι ο ενθουσιασμός που νιώθω με προβληματίζει λίγο. Όλοι όσοι έχουν κάνει ψυχοθεραπεία μου λένε ότι είναι επίπονη διαδικασία. Ότι οι συνεδρίες δεν είναι χαλαρό καφεδάκι με φίλους που λέτε πώς περάσατε τη μέρα σας. Κι εγώ νιώθω πως περιμένω την επόμενη συνεδρία με τέτοιο ενθουσιασμό, σαν να έχω κανονίσει καφεδάκι με φίλους για να πούμε τα νέα μας. Σκέφτομαι μήπως κατά βάθος βλέπω την ψυχολόγο σαν μία ακόμη “φίλη” που θα με ακούσει και θα κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι της στα προβλήματά μου.

    Επίσης, με προβληματίζει κάτι άλλο στο οποίο θα με ενδιέφερε η άποψη κάποιου που έχει κάνει ο ίδιος ψυχοθεραπεία. Όταν η ψυχολόγος με ρώτησε στην πρώτη συνεδρία τι συνέβη και αποφάσισα να πάω, ενώ ήξερα ότι θα μου κάνει αυτή την ερώτηση (είχα γράψει μάλιστα και σε ένα τετράδιο ένα κατεβατό πράγματα τα οποία τελικά δεν ήθελα να διαβάσω), ένιωσα ότι δεν ήξερα τι ήθελα να της πω. Της απάντησα βέβαια μία αοριστολογία αλλά αναρωτιέμαι γιατί ενώ ήθελα να πάω και ενώ συνέβησαν και κάποια περιστατικά στη ζωή μου που ήταν απτά και θα μπορούσα να της τα περιγράψω, γιατί εκείνη τη στιγμή δεν της τα είπα; Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ότι ήταν ήσσονος σημασίας. Εν τω μεταξύ στην αρχή νόμιζα ότι ακριβώς για εκείνα πήγα. Και όταν ήρθε η ώρα δεν τα είπα.

    Έχει συμβεί και σε άλλους (ή μόνο σε εμένα συμβαίνει αυτό το μοναδικό φαινόμενο! χαχαχα);

    #51764

    αεράκι
    Συμμετέχων

    Οι άνθρωποι που φτιάχνουν πράγματα με τα χέρια τους κατ’ εμέ είναι αξιοθαύμαστοι. Πολύ τους εκτιμώ. Άσε που θεωρώ ότι η απασχόληση των χεριών είναι από τις πιο αγχολυτικές δραστηριότητες. Το δε origami το θεωρώ πολύ εντυπωσιακό. Όχι μόνο το αποτέλεσμα αλλά και τη διαδικασία. Παρεμπιπτόντως, προχθές μου έλεγε μία γνωστή ότι έχουν αρχίσει να φτιάχνουν μπομπονιέρες origami και μου φάνηκε πολύ ωραία ιδέα (αν δεν το έχεις σκεφτεί, για σκέψου του). Όσο για τη βιβλιοδεσία, έχω αρχίσει ήδη να ψάχνω αν έχει κάπου κοντά σε μένα. Πολύ ωραίες οι ιδέες σου, Origami Lover.

Επισκόπηση 3 δημοσιεύσεων - 1 έως 3 (από 3 συνολικά)