Penthesilea
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Δεν ξέρω αν έχει νόημα να τα συγκρίνουμε, γιατί ένας πρώην σύντροφος μπορεί μετά από το χωρισμό να σου λείπει και ως φίλος, ως παρέα, ενδεχομένως να μην έχει πλέον μόνο ερωτική υπόσταση η σχέση σας, θεωρώ. Αυτά ως προς το θεωρητικό του θέματος.
Ωστόσο, έχω παρατηρήσει ότι και για εμένα ήταν πιο οδυνηρή η “απόρριψη” από άτομα που θεωρούσα φίλους, απ’ ότι ένας χωρισμός από σύντροφο. Δεν έχω ζήσει αντίστοιχη κατάσταση με θέμα υγείας, μπορώ μόνο να φανταστώ πόσο προδομέν@ και αδικημέν@ αισθάνεσαι. Πλέον θεωρώ ότι πολλοί άνθρωποι αναπτύσσουν τέτοιου είδους συμπεριφορές όταν έρχονται αντιμέτωποι με καταστάσεις που αφορούν προβλήματα υγείας. Επειδή ακριβώς δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους τους, δεν θέλουν να “δηλητηριαστεί” η δική τους καθημερινότητα με το ομολογουμένως τρομακτικό πρόβλημα κάποιου άλλου, βρίσκουν συχνά τελείως ηλίθιες και επιφανειακές αφορμές για να απομακρυνθούν. Δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε, ότι όταν αντιμετωπίζεις πρόβλημα υγείας γίνεται ένα αυτόματο “ξεσκαρτάρισμα” και καταλαβαίνεις ποιοι είναι εκεί για ‘σενα, και ποιοι απλά σε θέλουν για να τους διασκεδάζεις. Και όταν βλέπεις την κατάσταση ως εξωτερικός παρατηρητής, απορείς πραγματικά με την αναισθησία και τη σκληρότητα ορισμένων. Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο μικροπρεπής που κρατάει μούτρα και κάνει παράπονα σε ένα άτομο που νοσεί, επειδή δεν του δίνει την προσοχή που θέλει; Πώς γίνεται να είναι κάποιος τόσο εγωκεντρικός που να θεωρεί ότι ένα άτομο που υποφέρει οφείλει να παρακάμψει τον πόνο του για να του δώσει προσοχή; Και όμως, αυτά τα άτομα υπάρχουν, και συχνά δεν υπάρχει τρόπος να ανακαλύψουμε εκ των προτέρων αυτές τις πτυχές της προσωπικότητάς τους, αν δεν τους φέρουμε αντιμέτωπους με μια δύσκολη κατάσταση.
Θα σου κάνει καλό, πιστεύω, να προσπαθήσεις να συμφιλιωθείς με την ιδέα ότι η φιλία σου με αυτά τα άτομα έχει τελειώσει οριστικά, και ότι δεν είχε ποτέ τις επιθυμητές βάσεις. Από αυτά που περιγράφεις, ούτε η Άννα ούτε ο Παύλος φαίνονται αξιόλογα άτομα, ούτε φαίνονται να σε εκτιμούσαν ιδιαίτερα. Εάν ο Παύλος σε εκτιμούσε όσο εσύ αυτόν, δεν θα πίστευε ότι του λες ψέματα για κάτι τόσο σοβαρό επειδή τον βαριέσαι. Από αυτά που γράφεις, νιώθω ότι ρίχνεις το φταίξιμο κυρίως στην Άννα, κάτι που για εμένα είναι λάθος. Από την αρχή, ο Παύλος σου έδειχνε ότι δεν σε εμπιστεύεται και απ’ ότι καταλαβαίνω δεν είχε την ίδια γνώμη με εσένα για την Άννα. Όπως και να έχει, πιστεύω ότι είναι περισσότερο ψυχοφθόρο να κρατάς επαφή μαζί του. Το γράφεις και μόν@ σου, ξαναζείς αυτή την πίκρα όποτε τον βλέπεις στο φβ. Σβήσ’τον να πάει στην ευχή! Τι να το κάνεις ένα τυπικό “γειά”; Χειρότερο είναι, γιατί συνέχεια σου υπενθυμίζει ότι με αυτό τον άνθρωπο ήσαστε τόσο κοντά και τώρα αναλώνεστε σε ανούσιες τυπικούρες. Θα μου πεις, μα αν τον σβήσω θα δώσω την εντύπωση ότι με νοιάζει, ότι με τσούζει αυτό που έγινε. Ε, δεν πειράζει. Καλύτερα κιόλας. Οι άνθρωποι πρέπει να δέχονται τις συνέπειες των επιλογών τους. Η δική του επιλογή ήταν να σε “κρεμάσει” όταν τον είχες ανάγκη, και η συνέπεια της πράξης αυτής θα είναι να χάσει την εκτίμησή σου. Ας νομίζει ότι δεν θες να τον βλέπεις ούτε ζωγραφιστό, καλύτερα. Κι αν γυρίσει να σου ζητήσει τα ρέστα, πες την αλήθεια. Πες αυτά που ήδη έτσι κι αλλιώς σε τρώνε και μη σε νοιάζει καθόλου. Μην περιμένεις όμως να σε παραδεχτεί. Ακόμα κι αν καταλάβει, δεν νομίζω ότι θα σου δώσει δίκιο, γιατί στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να παραδεχτεί ότι φέρθηκε με σκληρότητα. Δεν πιστεύω ότι θα έχει την ωριμότητα να δεχτεί κάτι τέτοιο, και δεν είναι το ζητούμενό μας αυτό. Αυτό που μας νοιάζει είναι να λυτρωθείς εσύ.
Κλείνω με τα πολύ κλασικά αλλά και πιο σημαντικά: Να φροντίζεις τον εαυτό σου, να προσέχεις την υγεία σου, να επενδύεις χρόνο και φαιά ουσία στα άτομα που σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά, και μη διστάσεις να απευθυνθείς σε έναν ειδικό αν δυσκολεύεσαι να διαχειριστείς οποιαδήποτε κατάσταση.Καλησπέρα κι από εμένα! @Marie το είχα διαβάσει πριν χρόνια και θυμάμαι ότι με είχε δυσκολέψει. Αν θες να δοκιμάσεις ένα άλλο του ίδιου συγγραφέα, θα σου πρότεινα τον Έρωτα στα Χρόνια της Χολέρας, δεν μπορούσα να το αφήσω κάτω!
Τα τελευταία δύο βιβλία που με ενθουσίασαν είναι ο Στόουνερ του John Williams και ο Καλός Στρατιώτης του Ford Madox Ford. Ο Στόουνερ ειδικά με συγκλόνισε και ανυπομονώ να καταβροχθίσω τον Αύγουστο του ίδιου συγγραφέα. Ο Καλός Στρατιώτης είναι αρκετά ιδιόμορφο βιβλίο και δεν είναι για όλα τα γούστα. Μου άρεσε πάρα πολύ ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής του Ford, δυστυχώς δεν έχουν μεταφραστεί πολλά έργα του στα ελληνικά. Σκέφτομαι να πιάσω την τετραλογία Parade’s End στο πρωτότυπο.Αχ, τι μπλέξιμο είναι αυτό βρε Λουίζ… Να φανταστώ ότι δεν ξέρει η αδερφή σου ότι σου άρεσε αυτός. Πώς είναι η σχέση σου μαζί της; Είστε κοντά; Αν ναι, μήπως θα βοηθούσε να της μιλούσες; Ίσως τραβάει ζόρια στον γάμο της και να ξεσπάει κάπως έτσι… Αν πάλι δεν είστε κοντά, δεν ξέρω τι να προτείνω. Βρες κανα καλό συνοικιακό καφέ και πήγαινε άραζε εκεί με λάπτοπ όποτε έρχεται αυτός, σκέψου μια καλή δικαιολογία τύπου “παρακολουθώ ένα διαδικτυακό σεμινάριο και συγκεντρώνομαι καλύτερα έξω” και συνέχιζε να τον αποφεύγεις μέχρι να γίνει η μετακόμιση και να φύγεις από εκεί. Όπως και να ‘χει, δεν θα σου κάνει καλό να τον τρως στη μάπα.
Σας ευχαριστώ, παιδιά! Να ευχηθώ κι εγώ με τη σειρά μου καλή επιτυχία σε όσους ψάχνονται! Κι εγώ σ’ αυτή τη φάση είμαι, δεν έχω φύγει ακόμα απ’ τη δουλειά μου. Κάνω αιτήσεις καθημερινά και Ελλάδα και εξωτερικό. Δεν έχω καταφέρει ακόμη να σταυρώσω κανονική συνέντευξη και η αυτοπεποίθηση μου βρίσκεται στα τάρταρα, λολ. Πριν από κάτι μέρες έκατσε το πρώτο μου μίνι τηλεφωνικό ίντερβιου, αλλά νιώθω ότι με ξεπέταξαν και δεν έχει πολύ ψωμί η υπόθεση. @Μιμομι κι εμένα αυτό μου λένε, να βάλω αγγλική διεύθυνση στο βιογραφικό. Από Αγγλία δεν μου απαντάνε καν, πιθανότατα λόγω αυτού. Θα το έκανα, αλλά σκέφτομαι ότι δεν βγάζει και πολύ νόημα να φαίνεται ότι έχω αγγλική διεύθυνση, ενώ γράφω ότι εργάζομαι στην Ελλάδα. Κατά τ’ άλλα στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς, μπράβο που θα πας να το προσπαθήσεις από εκεί. Πιστεύω πλέον ότι μόνο έτσι έχεις πιθανότητες. Μακάρι να πάνε όλα καλά και σε κανα χρόνο να τα λέμε από κοντά στο St. James’s Park που είναι και το αγαπημένο μου! 🙂
Καλησπέρα σε ξενιτεμέν@ς και μη! Έχω αρχίσει να σκέφτομαι όλο και περισσότερο να φύγω στο εξωτερικό (Αγγλία) και θα ήθελα πολύ να ακούσω τις δικές σας εμπειρίες. Γενικά αυτό που μου λένε οι περισσότεροι είναι ότι είναι σχεδόν αδύνατο να βρεις δουλειά εκεί αν δεν μένεις ήδη εκεί. Με αγχώνουν, επίσης, οι επιπτώσεις που θα μπορούσε να έχει ένα ενδεχόμενο άτακτο Μπρεξιτ… Σκέφτομαι ότι θα πέσω πάνω στη μεταβατική περίοδο και θα δυσκολευτώ να βρω μια καλή δουλειά. Από την άλλη, νιώθω ότι έχω βαλτώσει στην Ελλάδα και θέλω να φύγω. Όλες οι συμβουλές είναι ευπρόσδεκτες!
@Djali Τι γλυκούλης. Ντάξει, bro, αφού είναι θέμα φύσης, πάω πάσο.
Έχω κι εγώ μια ιστορία παραληρήματος, η οποία δεν είναι τόσο αστεία αλλά μάλλον τρομακτική. Με είχε τρομάξει μάλιστα τόσο πολύ τότε, που για πολύ καιρό ήμουν αρνητική στο να γνωρίζω αγνώστους σε μπαρ. Απ’ το να πέφτω σε τέτοιους τύπους, έλεγα, προτιμώ να μονάσω.
Πριν 3-4 χρόνια, πίνουμε ποτό με την κολλητή μου σε γνωστό μπαράκι του κέντρου, με φουλ διάθεση για γνωριμίες. Δεν περνά πολλή ώρα μέχρι να πιάσουμε κουβεντολόι με 2 νεαρούς που μας γυάλισαν. Το πρώτο μισάωρο, όλα βαίνουν καλώς. Τίποτα δεν μας προετοιμάζει για αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει.
Η φίλη μου (ας την πούμε Εσμεράλντα) συζητά περισσότερο με τον Κάρολος Ντανιέλ, ο οποίος της έκανε κλικ από την αρχή και το ενδιαφέρον έδειχνε να είναι αμοιβαίο. Εγώ κάνω ψιλή κουβέντα με τον άλλο νεαρό, ας τον πούμε Χοσέ Αρμάντο, ο οποίος μου φαίνεται οκ αλλά δεν με τρελαίνει κιόλας, μιλάω μαζί του πιο πολύ για να περάσει ευχάριστα η ώρα. Ο Χοσέ Αρμάντο δείχνει με αρκετά εμφανή τρόπο ότι δεν πολυψήνεται για μένα. Απαντά σχεδόν διεκπεραιωτικά στην κουβεντούλα, ενώ τον παρατηρώ συχνά πυκνά να κοιτάζει σαν ξερολούκουμο την Εσμεράλντα. Κάποια στιγμή, αρχίζει να χώνεται σαν σφήνα στη συζήτηση της Εσμεράλντα με τον Κάρολος Ντανιέλ, παρόλο που αυτοί οι δύο δείχνουν αρκετά ξεκάθαρα να ψήνονται ο ένας για τον άλλο. Διόλου διακριτικά, ο Χοσέ Αρμάντο απομακρύνει τον Κάρολος Ντανιέλ από την Εσμεράλντα και προσπαθεί να έρθει όλο και πιο κοντά της. Η Εσμεράλντα με κοιτά με ήπιο εκνευρισμό. “Τι θέλει αυτός ο παπάρας;”, διαβάζω στα μάτια της.
Ως σωστή wing woman, προσπαθώ να αποσπάσω την προσοχή του Χοσέ Αρμάντο, ώστε να δώσω την ευκαιρία στα δύο πιτσουνάκια να συνεχίσουν το πίτσι-πίτσι. Κάπου εδώ, έχουν αρχίσει να ηχούν καμπανάκια στ’ αυτιά μου για τον Χοσέ Αρμάντο, κάτι μέσα μου φωνάζει “ΦΥΓΕΤΕ ΤΩΡΑ”, αλλά εννοείται εκλογικεύω και αγνοώ τα πάντα γιατί ΕΛΑ ΜΩΡΕ, μια χαρά είναι τα παιδιά. Έλα όμως που δεν είναι.
Ο Χοσέ Αρμάντο, από εκεί που δεν με κοίταζε καν, αρχίζει στα καλά καθούμενα τις αγκαλιές-κεφαλοκλειδώματα, τις οποίες αντιμετωπίζω με τον κλασικό μου τρόπο: Παγώνω και μένω ακίνητη σαν άψυχο αντικείμενο. Παράλληλα, αρχίζει να μου την πέφτει με γλοιώδη τρόπο, “το καλύτερο κορίτσι είσαι εσύ, εμείς πρέπει να γνωριστούμε καλύτερα”. Η Εσμεράλντα αντιλαμβάνεται τον πανικό μου και έρχεται να με σώσει, με αποτέλεσμα να σπάσει και τη δική της προσωπική φούσκα ο Χοσέ Αρμάντο.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να προσθέσω ότι είχαμε ανταλλάξει fb νωρίτερα (ο Χοσέ Αρμάντο είχε ζητήσει της Εσμεράλντα και το δικό μου, και η Εσμεράλντα είχε ζητήσει του Κάρολος Ντανιέλ). Ξαφνικά, ο Κάρολος Ντανιέλ τρώει φλασιά και έρχεται να μου ζητήσει το fb μου, προτείνοντας μου παράλληλα μεγαλοφώνως να βγούμε για ποτό, θέλοντας ίσως να πικάρει την Εσμεράλντα ή τον Χοσέ Αρμάντο. “ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΕ ΞΑΝΑΔΩ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ” θέλω να του πω και να φύγω τρέχοντας, αρχίζω όμως τα “Ναι καλέ, θα κανονίσουμε ΟΛΟΙ ΠΑΡΕΑ”.
Ελπίζω να μην βαρεθήκατε μέχρι εδώ γιατί πλησιάζουμε στο αποκορύφωμα. Κάπως πιάνουμε συζήτηση όλοι μαζί (χωρίς ενοχλητικά κεφαλοκλειδώματα), και κάπως φτάνει αυτή η συζήτηση σε έναν κολλητό του Κάρολος Ντανιέλ. Ο Κάρολος Ντανιέλ μου είχε φανεί ο πιο νορμάλ (ένα μεγάλο χειροκρότημα για την κρίση μου). Ξεκινά λοιπόν να εξιστορεί ότι αυτός του ο κολλητός είναι ζάμπλουτος και είχε σχέση με γνωστό μοντέλο-τηλεπερσόνα. Αυτός λοιπόν ο κολλητός είχε εγκαταστήσει κρυφές κάμερες στο σπίτι του “για λόγους ασφαλείας”. Ελπίζω να είχε ενημερώσει την κοπέλα του για τις κάμερες, ψελλίζω εγώ. Όχι, λέει, ήταν κρυφές κάμερες, αλλά πάλι καλά που δεν την είχε ενημερώσει, γιατί ακούστε τι έγινε: Μπήκαν μια μέρα σπίτι του και τον έκλεψαν, και είδε αυτός από τις κάμερες ότι άφησε αυτή, λέει, ξεκλείδωτη την μπαλκονόπορτα επίτηδες και μπήκαν οι διαρρήκτες από ‘κει. Και τι έγινε μετά; Έβαλε τους μπράβους του να την σπάσουν στο ξύλο και πολύ καλά της έκανε της καραπ****ρας.
Ο τρόμος μας είναι πλέον ξεκάθαρος και δεν μπορεί να κρυφτεί, όσο κι αν προσπαθουμε. ΑΤΑΚΤΗ ΟΠΙΣΘΟΧΩΡΗΣΗ.
Την επόμενη μέρα, πριν προλάβουμε να τους μπλοκάρουμε απ’ τα σοσιαλ, ο Χοσέ Αρμάντο είχε ήδη στείλει μήνυμα στην Εσμεράλντα. Η Εσμεράλντα δεν του απάντησε καν και τον έσβησε από φίλο. Μέχρι να με πάρει τηλέφωνο να μου πει τι έγινε, ο Χοσέ Αρμάντο είχε ήδη στείλει σ’ εμένα ένα ωραιότατο μήνυμα, το οποίο αποτελούνταν από 40% εξοργιστικές φιλοφρονήσεις του τύπου “σε αντίθεση με τη φίλη σου, εσύ είσαι πολύ ωραία και πολύ καλή κοπέλα” και 60% ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ για το πόσο καριόλα είναι η φίλη μου που ΤΌΛΜΗΣΕ να τον απορρίψει. Στα λεπτά που χρειάστηκα για να επεξεργαστώ αυτά που διάβασα, πρόλαβε να μου κάνει 5 κλήσεις στο φβ. Το μπλοκ που έκανα δεν ήταν αρκετό για να ανακουφίσει τον τρόμο μου. Δεν ξαναπάτησα στο συγκεκριμένο μπαρ, γιατί αυτοί οι 2 μας είχαν πει ότι είναι θαμώνες. Για πολύ καιρό έβγαινα μόνο σε γνώριμες περιοχές, δεν περπατούσα μόνη μου ούτε για να πάω στο περίπτερο, φοβόμουν και τη σκια μου. Ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι αυτοί οι 2 κάπως θα καταφέρουν να μας βρουν και θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα.
Το μόνο αισιόδοξο είναι ότι τώρα πια έμαθα να ακούω το ένστικτο μου και να φεύγω στο πρώτο καμπανάκι, πριν φτάσει να γίνει σειρήνα πολέμου.Αυτά θα έγραφα κι εγώ πάνω κάτω, Billy, για το τελευταίο επεισόδιο. Θα συμφωνήσω απόλυτα με το ότι δεν έπεισαν κανέναν ότι δεν πρόκειται να ξανασφαχτούν στο μέλλον για τον θρόνο και θα προσθέσω σε αυτό κάτι που μου φάνηκε τουλάχιστον αστείο:
Στη σκηνή της “ψηφοφορίας”, όλοι οι άρχοντες/αρχόντισσες αποδέχονται τον Μπραν ως βασιλιά για να σταματήσει η αιματοχυσία. Η Σάνσα μας όμως κάνει την επανάστασή της και διακηρύσσει την ανεξαρτησία του βορρά. Ωραία μέχρι εδώ, κι εγώ στήριζα φουλ τη Σάνσα για την ηγεσία του βορρά. Έλα όμως που το συμβούλιο αυτό αποτελείται μεταξύ άλλων από την Yara Greyjoy, η οποία πριν κάτι λεπτά απειλούσε θεούς και δαίμονες επειδή έσφαξαν τη βασίλισσά της; Έχεις λοιπόν τη Yara, η οποία έχει μεγαλώσει μισώντας τους Stark και επιθυμώντας διακαώς την ανεξαρτησία των Iron Islands, να κάθεται ήρεμα κι ωραία στη θεσούλα της, να αποδέχεται ως βασιλιά της τον Μπραν και την ανακήρυξη του βορρά ως ανεξάρτητου βασιλείου. ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΝΑ ΤΟ ΔΕΧΤΕΙ ΑΥΤΟ; Α, ναι, ξέχασα, γιατί μας μένουν μόνο 20 λεπτά επεισοδίου ακόμα, έχουμε και δουλειές.Ξεκίνησα να γράφω κατεβατό, το έσβησα, το ξανάγραψα 2-3 φορές και το ξανάσβησα. Δεν έχω όρεξη ούτε να σχολιάσω αυτή την χλιαρή παπάτζα. Τα έχουν πει οι γλυκούληδες, απορώ γιατί εκπλήσσομαι: “SUBVERTING EXPECTATIONS“. Πάλι καλά να λέμε που δεν έκαναν και τον Τόρμουντ βασιλιά, ΑΥΤΟ ΚΙ ΑΝ ΘΑ ΗΤΑΝ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ. Βαρέθηκαν, ξενέρωσαν κάπου στην πορεία και κάπως έπρεπε να τελειώσει αυτή η σειρά. Θα προτιμούσα χίλιες φορές να την είχαν αφήσει στη μέση και απλά να είχε κοπεί μετά την 6η σεζόν. Θα γκρίνιαζα, θα νευρίαζα, θα έβριζα, αλλά τουλάχιστον δεν θα έπρεπε να παρακολουθήσω αυτό τον ξεπεσμό. Είμαι υπερβολική; Μπορεί. Αν άρεσε σε κάποιους το τέλος, μην αρπαχτείτε, πληζ. Σας ζηλεύω, ειλικρινά. Το μόνο που μου έμενε είναι μια απίστευτη ξενέρα. Το προηγούμενο επεισόδιο κατάφερε να με αγγίξει κάπως, οπότε είχα προσδοκίες και για ετούτο. Το μόνο πράγμα που θέλω να αναφέρω για ακόμα μια φορά είναι η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΟΥΣΙΚΗ του Ramin Djawadi. Τουλάχιστον θα μπορούμε να ακούμε το soundtrack και να πορωνόμαστε.
Περαστικά μας παιδιά. Θα προσεύχομαι στον R’hllor να χαρίσει αστραπιαία ταχύτητα στην πένα του Martin.Γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο δεν βλέπω τα Behind the Scenes, τους έχεις να λένε κάτι τέτοια με ύφος “ΠΟΣΟ ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΥ ΠΑΙΖΕΙ ΝΑ ‘ΜΑΙ” και εκνευρίζομαι χειρότερα.
Ρε παιδιά, έγω νόμιζα ότι η Ντάνυ είχε eye contact με τη Σέρσει στο παράθυρο, γι’ αυτό κοιτούσε καλά καλά το Red Keep. Ό,τι να ‘ναι.Υπνερωτομαχία είσαι πολύ φίλη μου. Πολύ όμως.
Για το Long Night συμφωνώ μέχρι τελείας. (Γέλασα πολύ με το παρκούρ της Άρυα) Δεν έχω να προσθέσω τίποτα. Όσο συνειδητοποιώ ότι δεν μπήκαν καν στον κόπο να μας εξηγήσουν 5 πράματα για τον Bran, τον Night King, τη σχέση αυτών των δύο, ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΞΑΦΝΙΚΑ ΟΙ WHITE WALKERS ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΝΙΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, ΜΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΙΜΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ.
Θα ήθελα να σταθώ λίγο στο Bells γιατί το θεωρώ πραγματικά το καλύτερο επεισόδιο που έχουμε δει από την 6η σεζόν. Ναι, έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΑΣΥΝΕΠΕΙΕΣ. Σε τέτοιο βαθμό, που δεν θα μπορούσα ποτέ να το συγκρίνω με το GoT που όλοι ξέραμε και αγαπήσαμε (στο μυαλό μου το GoT χωρίζεται σε 3 “περιόδους”: season 1-4 ΑΡΡΩΣΤΙΑ, season 5-6 ίση ποσότητα παπάτζας και καλών επεισοδίων, season 7-8 ΑΠΟΛΥΤΟ ΑΙΣΧΟΣ). Θα αναφερθώ σε αυτά που δεν μου άρεσαν και θα απαριθμήσω στη συνέχεια αυτά που μου άρεσαν.
1ο ασυγχώρητο είναι για εμένα το plot armour της Άρυα, το οποίο ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΤΑΙ ΠΙΑ. Ας το ανακοινώσουν και επίσημα ότι είναι ΑΘΑΝΑΤΗ ΣΑΝ ΤΟΝ MOUNTAIN, να τελειώνουμε. Η τελευταία σκηνή του επεισοδίου μου προκάλεσε γέλιο. Το Kings Landing έχει ισοπεδωθεί και οι μόνοι ζωντανοί οργανισμοί που κατάφεραν να επιβιώσουν είναι η Άρυα και ένα ΑΣΠΡΟ ΑΛΟΓΟ. Πολύ λογικό.
2ο ασυγχώρητο είναι η αναποτελεσματικότητα των scorpions. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ στο προηγούμενο επεισόδιο να είναι το απόλυτο ΥΠΕΡΟΠΛΟ που πετυχαίνει 3 στα 3 και ΒΟΥΛΙΑΖΕΙ ΚΑΡΑΒΙΑ, και στο ακριβώς επόμενο επεισόδιο ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΕΛΟΣ να μην βρίσκει στόχο.
3ο ασυγχώρητο είναι για εμένα το τέλος του Βάρυς. Ανεξάρτητα από το πόσο συμπαθής είναι ή όχι, ο Βάρυς (όπως και ο αδικοχαμένος Baelish) είναι η ψυχή του GoT. Έχουμε λοιπόν έναν χαρακτήρα που έχει μάθει να επιβιώνει σαν κατσαρίδα σε οποιαδήποτε καταστροφή. Μιλάμε για έναν χαρακτήρα που μπορούσε να διαχειριστεί ΤΟΝ MAD KING. Οι δολοπλοκίες, οι προδοσίες, τα μυστικά είναι το στοιχείο του. Για κάποιο λόγο όμως, βάζεις τον Βάρυς να διαλαλεί σε όποιον βρει μπροστά του ότι σκοπεύει να προδώσει μια βασίλισσα, την οποία θεωρεί επικίνδυνη. Τον βάζεις να το πει μέχρι και στο αγόρι της βασίλισσας, ο οποίος δεν κάνει άλλη δουλειά εδώ και 5 επεισόδια απ’ το να επαναλαμβάνει σαν λοβοτομημένος SHE IS MY QUEEN YOU ARE MY QUEEN. Αυτός λοιπόν, δεν είναι ο Βάρυς. Του άξιζε ένα καλύτερο τέλος. (PETER BAELISH, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ)
4o ασυγχώρητο: Το κράμα Bam Marguera – Jack Sparrow. Κούρασε, παιδιά. Η μάχη με τον Τζέιμι είναι χαλαρά το πιο αχρείαστο πράγμα στο επεισόδιο. ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ, ας παίξουμε λίγο μπουνιές ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ.Αυτά όσον αφορά τις ανακολουθίες του επεισοδίου. Προχωρώ σε αυτά που μου άρεσαν:
1. Η σκηνοθεσία του φανταστικού Miguel Sapochnik. Ο τύπος είναι φανταστικός και μας έχει χαρίσει ΕΠΕΙΣΟΔΙΑΡΕΣ (Hardhome, Battle of the Bastards, 10o επεισόδιο 6ης σεζόν).
2. Η ερμηνεία της Εμίλια Κλαρκ τολμώ να πω ότι με εντυπωσίασε. Ομολογώ ότι δεν είμαι φαν της ηθοποιού, σε αυτό το επεισόδιο όμως έδωσε ρέστα, της το δίνω.
3. Μου άρεσε πολύ το reunion και το τέλος των διδύμων. Προβλέψιμο, δεν λέω, όπως ό,τι γίνεται από την 5η σεζόν και μετά, αλλά με συγκίνησε. Ενδεχομένως να ευθύνονται και οι ηθοποιοί για αυτό. Άκουσα από πολλούς το παράπονο ότι η Cersei θα έπρεπε να έχει πλαν Β για να υπερασπιστεί την πόλη. Προσωπικά, θεώρησα ότι το master plan της ήταν να βάλει τα γυναικόπαιδα μέσα στην πόλη και να τα χρησιμοποιήσει ως ασπίδα. Η στρατηγική αυτή είναι τελείως Cersei, θεωρώ.
4. Ο Hound είχε ένα από τα καλύτερα character arcs της σειράς.Το Cleganebowl ήταν αυτό ακριβώς που έπρεπε να είναι. + Ο θάνατος του Qyburn ήταν ένα από τα πιο GoT πράγματα που έχουμε δει εδώ και πολλές σεζόν.
5. MUSICAL SCORE.
6. Αυτό που μου άρεσε ίσως περισσότερο στο συγκεκριμένο επεισόδιο ήταν η γενική δυσοίωνη αίσθηση που κατάφερε να μου δημιουργήσει. Καθ’ όλη τη διάρκεια του επεισοδίου, ήξερες ότι κάτι κακό θα συμβεί, απλά δεν φανταζόσουν ΠΟΣΟ ΣΚΑΤΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. Π.χ. όταν οι στρατιώτες των Λάννιστερς παραδίνονται και οι βόρειοι αρχίζουν μετά από λίγο να τους επιτίθενται, έπιασα τον εαυτό μου να θέλει να φωνάξει ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΕΚΕΙ, ΡΕ; Έπιασα λοιπόν τον εαυτό μου να βυθίζεται στο επεισόδιο και μου είχε λείψει αυτό. Τις τελευταίες 2 σεζόν, το GoT δεν είχε καταφέρει να μου προξενήσει κανένα συναίσθημα, ήταν λες και έβλεπα Power of Love, επομένως θεώρησα μεγάλη επιτυχία του επεισοδίου που κατάφερε να με απορροφήσει έστω και λίγο.Γενικά, οι δύο τελευταίες σεζόν είναι μια κουράδα (σόρυ για την έκφραση). Όλοι οι αγαπημένοι μας χαρακτήρες έχουν καταλήξει καρικατούρες: Ο δαιμόνιος Τύριον έχει μετατραπεί σε έναν αδιάφορο αυλοκόλακα που κάνει μόνο δύο πράγματα, να επαναλαμβάνει ΠΟΣΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΑΝΥ και να κάνει γυμνασιακό χιούμορ. Ο Τζον ήταν πάντα ΜΠΕΤΟΣΤΟΚΟΣ, αλλά ήταν αποφασιστικός και έπαιρνε την κατάσταση στα χέρια του, τώρα είναι λες και του έχουν κάνει ΛΟΒΟΤΟΜΗ και η μόνη χρησιμότητά του είναι να επαναλαμβάνει ΠΟΣΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΝΤΑΝΥ. Ο Τζέιμι. ΓΙΑΤΙ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΞΗΓΗΘΗΚΑΤΕ ΕΤΣΙ ΣΤΟΝ ΦΟΥΚΑΡΙΑΡΗ ΤΟΝ ΤΖΕΙΜΙ. Καμία λογική. Ας δώσουμε στους φανς αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουν να δουν (Τζείμι + Μπριέν) αλλά ας τον βάλουμε να κάνει στροφή 180 μοιρών μετά από 5 λεπτά γιατί πρέπει να τον βάλουμε να πεθάνει μαζί με τη Σέρσει. Έπειτα, η Άρυα ή BATMAN αν προτιμάτε. Κοινώς, είδαμε ότι η Άρυά μας είναι δημοφιλής, οπότε ας της δώσουμε ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΕΙΣ. Δεν θα εκπλαγώ καθόλου αν στο επόμενο επεισόδιο την δείξουν να βγάζει φτερά και να πετάει στον ουρανό σαν τον Neo.
Άφησα την Ντάνυ για το τέλος για προφανείς λόγους. Από την τρίτη σεζόν και έπειτα, ομολογώ ότι μου ήταν τρομερά αντιπαθής ως χαρακτήρας. Θεωρώ ότι οι σεναριογράφοι έχουν κάνει εγκληματικά λάθη στον τρόπο που διαχειρίστηκαν τον χαρακτήρα της, αφιερώνοντας πολύτιμο χρόνο στο να την βάζουν να κάνει εντυπωσιακά πράγματα και να δείχνει BADASS, ή βάζοντας άλλους χαρακτήρες να την επαινούν ΧΩΡΙΣ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ. Το αποτέλεσμα είναι να μην γίνεται πιστευτή η μεταστροφή της, καθώς οι περισσότεροι θα πουν, δικαίως, πώς γίνεται ρε φίλε να μου την παρουσιάζεις ως ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟ για τόσες σεζόν και μέσα σε 5 δευτερόλεπτα να την μεταμορφώνεις σε Εωσφόρο; Η απάντηση είναι, YOLO μωρέ, ποιος νοιάζεται για το character development όταν μπορείς να έχεις ΕΚΡΗΞΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΚΟΥΣ.
Συμπερασματικά, θεωρώ ότι οι 2 τελευταίες σεζόν είναι ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ. Είμαι πεπεισμένη ότι η μεταστροφή της Ντάνυ είναι επιλογή του ίδιου του Μάρτιν (σιγά μην και δεν ψήνονταν για hollywood happy ending οι D&D). Αυτό που έπρεπε να έχει γίνει, σύμφωνα με τη δική μου αποψάρα πάντα, είναι να αφιερώσουν ολόκληρη την 7η σεζόν στον Night King, αντί να τον ξεπετάξουν μέσα σε 90 λεπτά χωρίς να δώσουν ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΞΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤΑ. Παράλληλα, η “πτώση” της Ντάνυ θα έπρεπε να γίνει σταδιακά, όχι μέσα σε 1 επεισόδιο.
Συμπερασματικά, το Bells μου άρεσε. Εννοείται ότι δεν το συγκρίνω με τις πρώτες 4 σεζόν, αλλά θεωρώ πραγματικά ότι είναι το αρτιότερο επεισόδιο των δύο τελευταίων σεζόν. Δυστυχώς, όταν το σενάριο των τελευταίων επεισοδίων είναι τόσο αλλοπρόσαλλο, πλήττονται όλα τα επεισόδια και δεν μπορείς να τα κρίνεις μεμονωμένα.
Αυτά είχα να πω. ΣΟΡΥ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΝΤΟΝΙ. Αν κάποιος άντεξε να το διαβάσει όλο, ΕΙΝΑΙ ΗΡΩΑΣ.
