Marina
Απαντήσεις συζητήσεων που έγιναν
-
Δημοσιεύσεις
-
Μαρινα μου! <3
Σας διαβαζω και θέλω αλλά δεν προλαβαίνω να κάτσω σαν ανθρωπος να σας γράψω.
Ηθελα μονο προς το παρον να σας πω οτι σας στελνω απο μια αγκαλια!Καλησπέρα!
Καλό θα ήταν,να πω αρχικά, να απευθύνεις την ερώτησή σου και σε κάποιον ειδικό ώστε να σε βοηθήσει περίσσοτερο με τα όρια τα οποία ρωτάς.
Η Mrs Dalloway με βρίσκει σύμφωνη.
Πρόσφατα στον παιδικό σταθμό-νήπιο της κόρης μου είχαμε μια ομιλία (απο μια πολύ καλη ψυχολόγο του ΔΙΚΕΨΥ http://www.dikepsy.gr/ ) για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών και πόσο σημαντική είναι αυτή απο τις μικρές ηλικίες.
Θεωρώ σωστό να είναι ελεύθερο το παιδι να φέρνει τη σχέση του στο σπίτι του, με τη φυσικότητα που έχει μέσα της η σεξουαλική ζωή του καθενός μας. Και με την ανάλογη ελευθερία και σεβασμό στους υπόλοιπους μέσα στο σπίτι. Δηλαδή, εγώ χωρίς να είμαι ειδικός, θα ζητούσα απο το παιδί να σέβεται απο μόνο του κάποια όρια που έχουν να κάνουν με διακριτικότητα όταν συζείς με τους γονείς σου ή άλλους ανθρώπους. Δηλαδή κι εγώ κάνω σεξ αλλά δεν με ακούς, παιδί μου. Καταλαβες νομίζω.
Για την ηλικία δε ξέρω τι να σου πώ. Αν 2 παιδιά έχουν σχέση στα 14 τους ας πούμε, το πώς θα αντιμετωπίσουν το θέμα της σεξουαλικής τους επαφής έχει να κάνει με τη δουλειά-συζήτηση που θα έπρεπε ήδη να έχει γίνει και απο κει και πέρα να είναι ελεύθερα (και να έχουν την εμπιστοσύνης σας) στο πώς θα προχωρήσουν.
Για τον πειραματισμό με πολλά άτομα με πιάνεις αδιάβαστη.Γβρμ 🙂
“Εδώ δεν ντρέπομαι να το γράψω”, τι καλα που κανεις!
Πως είστε αλήθεια? πέρασαν άλλες λίγες μέρες.
Θα τολμήσω να συμφωνήσουμε τα 2 σχόλια που θεωρούν οτι μάλλον και δυστυχώς δεν θα είναι για πάντα η αλλαγή.
Όταν κάποιος ενδιαφέρεται για τον σύντροφό του, για την οικογένεια του, δεν αφήνει τα πράγματα να φθάσουν τΟσο μακριά (για εκείνον μιλάω), εκτός ίσως αν έχει κάποιου είδους σοβαρό πρόβλημα που δεν το αφήνει να δει μπροστά του, όπως παράδειγμα κατάθλιψη. Όμως ακόμα και κάτι τέτοιο να έχει κάποιος -γιατί ειλικρινά δεν θέλω να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα, δεν μπορεί μια ζωή να φέρει την ευθύνη και να σηκώνει το βάρος ο άλλος (εσύ).
Εσύ σε παρακαλώ προσπάθησε να ξεκινήσεις θεραπεία, ακόμα κι αν είναι αραιή, ακόμα κι αν είναι μέσ σκαιπ, θα σε βοηθήσει να δεις που βρίσκεσαι. Ξέρω πως έχω επαναλάβει πολλές φορες το θέμα του να πάρεις βοήθεια, είτε ψυχολόγου είτε αρμόδιων συλλόγων που μπορούν να σε κατευθύνουν, κι αυτό το κάνω γιατί πιστεύω πως θα έτσι θα στερεώσεις τα πόδια σου καλύτερα και θα ξεκαθαρίσεις μέσα σου το χάος στο οποίο νιώθεις πως βρίσκεσαι.
Δώσε λίγο χρόνο αν θες -είναι υποκειμενικό το πώς νιώθει ο καθένας για την ευθύνη που έχει απέναντι στην οικογένεια του και στον εαυτό του, και μετά αποφάσισε τί θα κάνεις ΟΣΟ καλός κι αν έχει γίνει. Ας γίνει και άγγελος, όχι δεν χρωστάς σε κανέναν να θυσιάσεις τη ζωή σου αν δεν το νιώθεις/δεν περνάς καλά/δεν είσαι ευτυχισμένη, ούτε στο παιδί σου.Κορίτσια σας ευχαριστώ πολυ για τα καλα σας λογια!
Ντρεπομαι, γι αυτο δεν απαντάω (στα καλά σας λογια) 🙂
Πως πάνε τα πράγματα γβρμ?
Τσικαμπουμ θέλουμε πάρα πολύ την οπτικη των παιδιων σ αυτές τις περιπτώσεις και γι αυτό σ ευχαριστουμε πολύ!
Στη φάση που δεν είμασταν στα πολύ καλά μας με τον άντρα μου και είχαμε χάσει την επικοινωνία μας, εμένα μου ξέφευγαν διάφορα του τυπου να παραμιλάω μονη μου “ε βεβαια ποιος να το κάνει?ενδιαφέρεται κανενας άλλος?” ή “ας κάνω κι αυτό μόνη μου” και σοκαρίστηκα όταν η 3χρ τότε κόρη μου σε κάτι απο αυτά μου είπε “ο μπαμπάς το έκανε μαμά?” (ή “ο μπαμπάς φταίει?” δεν το θυμάμαι ακριβώς). και συνειδητοποίσα οτι όχι μόνο ακούει, όχι μόνο καταλαβαίνει τα πάντα, αλλά οτι είχε αποκτήσει και μια απόσταση απο τον μπαμπά της σαν να έρχεται στη “δική μου ομάδα” απέναντί του. Και στεναχωρήθηκα πάρα πολύ. Κι ας μην είχε πιάσει ποτέ καυγά, κι ας είμασταν πλήρως λειτουργικοί σε όλα.
Όπως επίσης, είδα πως όταν εμείς μετά απο συζητήσεις τα βρήκαμε και αρχίσαμε ξανά να κινούμαστε μεταξύ μας σαν αγαπημένο ζευγάρι, σαν ομάδα, ερχόταν η μικρή συχνά και μας αγκάλιαζε και τους δυο κι έλεγε “ειμαστε οι κο γε νει α”.
Εμμένω λοιπόν κι εγώ ξανά στην γνωστή άποψη που υποστηρίζει να είμαστε καλά πρώτα οι γονείς είτε μαζί, είτε χώρια αν δεν γίνεται αλλιώς. Τα παιδιά ρουφούν σα σφουγγάρια και εμάς μας ξεφεύγουν πράγματα όσο και να προσπαθούμε να κρατήσουμε μακριά τους τα προβλήματα.Γβρμ καλημερα!
Όλα μπορεί να συμβαίνουν και αυτό ακριβώς που λες απαντάω συνήθως όταν κουβεντιάζω με μια φίλη κάποιο θέμα “αν ρωτήσουμε την άλλη πλευρά, θα ακούσουμε σίγουρα παράπονα”. Οι συμπεριφορές συνήθως είναι αλληλενδετες μεταξύ τους -φυσικά εξαιρούμε τις κακοποιητικές συμπεριφορές, αυτές έχουν να κάνουν με ψυχολογικά προβλήματα του θύτη.
Αυτό μπορεί να σημαίνει οτι είστε δυο αταίριαστοι άνθρωποι που ο ένας βγάζει κακό εαυτό στον άλλο, ή οτι η σχέση και επικοινωνία σας έχει τόσο μπλεχτεί που βλέπετε ο ένας στον άλλο έναν εχθρό-ξένο, ή οτι είχατε ουσιαστικές διαφορές και προβλήματα τα οποία δεν λύθηκαν όταν έπρεπε και τώρα πιέζουν τα χαλιά που έχουν κρυφτεί και σας σκάνε μέχρι τον λαιμό. Ή και όλα αυτά μαζί.
Έπιανα κι εγώ τον εαυτό μου να έχω συμπεριφορές που δεν ήθελα, δεν μου άρεσαν και αναγνώριζα οτι είναι προβληματικές. Κι είναι πιθανό αυτές οι συμπεριφορές να είναι θέματα ολόδικα μου που κουβαλάω μόνη μου απο το δικό μου παρελθόν.
Γι αυτό και είναι σημαντικό και απαραίτητο εσύ η ίδια να βλέπεις ειδικό.
Να αναγνωρίσεις και να διαχωρίσεις το εαυτό σου και τα δικά σου λάθη μέσα σε όλο αυτό το χάος αλλά και για να καταφέρεις να δεις πιο αντικειμενικά και ξεκάθαρα το σύνολο. Στην ουσία να δουλέψεις εσένα ανεξάρτητα απο τις άλλες σχέσεις σου και τότε πιστεύω πως αρχίζουν όλα να μπαίνουν σε μια σειρά.
Ένα πράγμα είναι σίγουρο όμως, αυτός που θα μείνει ακίνητος, αποποιουμενος τις ευθύνες του ή τα λάθη του και την όποια προσπάθεια να δουλέψει τα θέματα του, αυτός στο τέλος θα τα χάσει όλα.
Κι εγώ διαβάζω στις περιγραφές σου, έναν άνθρωπο (ο αντρας σου) ο οποίος σε κατηγορεί και σε επικρίνει χωρίς να παίρνει ο ίδιος καμία ευθύνη για τη δική σου “κακη” συμπεριφορα και φυσικά ούτε για τη δική του.Το στυλ “δεν καταλαβαίνω τι λες, όλα είναι καλα, εγω είμαι μια χαρα, εσύ έχεις το πρόβλημα”. Εμ έτσι δεν γίνεται, έτσι χάνει κι άλλο έδαφος και θα συνεχίσει να χάνει κι εσύ δεν έχεις καμία ευθύνη γι αυτό.Γβρμ, τώρα μπορώ να καταλάβω καλύτερα την όλη φάση σας.
Έναν άνθρωπο επομένως, που όσο κι αν προσπάθησες, δεν έκανε τίποτα για να ακούσει τί του λες και να προσπαθήσει να σε καταλάβει, μην έχεις καμία τύψη που δεν τον υπολογίζεις πια.
Προσπάθησε να εκλογικεύσεις μέσα σου και το θέμα του παιδιού όσον αφορά τη ρουτίνα και την καθημερινότητα του. Εκτός απο το κλασσικό, οτι ένα παιδί είναι ευτυχισμένο και ισορροπημένο όταν οι γονείς του είναι καλά, ουσιαστικά καλά, εγώ θα σου πώ και πως πιστεύω πως όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί τόσο πιο εύκολο είναι για εκείνο να μάθει μια νέα ρουτίνα και ισορροπία στην οικογένεια του, καθώς και τόσο πιο πιθανό είναι να μην γράψουν δύσκολες εικόνες και συναισθήματα για τη δύσκολη σχέση των γονιών του(και τη ψυχολογία τους) μέσα του.
Όταν δεν είσαι καλά με έναν άνθρωπο, είσαι δυστυχισμένος και έχεις προσπαθήσει και δεν μπορεί να αλλάξει κάτι, δεν χρειάζεται να υπάρχουν άλλες δικαιολογίες, τύψεις, ενοχες. Είναι αυτό που σου είχα γράψει και τις προάλλες, δεν αρκεί να φαίνονται καλά τα πράγματα “στα χαρτιά”. Που δεν είναι κιολας δηλαδή -δεν είναι ένας πολύ καλός πατέρας, που ξέρει βαθιά του παιδί του, που περνάει χρόνο στο παιχνίδι μαζί του, στην διαπαιδαγώγησή του, στην φροντίδα του κοκ, δεν είναι ένας πολύ καλός σύντροφος που απλώς σου πέρασε το συναίσθημα απέναντι του. Που και να ήταν όλα σωστά και να “εφταιγες” εσύ, πάλι θα είχες κάθε δικαίωμα να σταθείς σωστή απέναντι στα δικά σου συναισθήματα και στη δική σου ψυχική υγεία.
Το χείς πάντως, γιατί διαβάζω τις απαντήσεις σου στα άλλα κορίτσια και το χεις, ξέρεις, απλώς κλονίζεσαι. Εμπιστεύσου τον εαυτό σου και στηρίξου πάνω του, μην τον αμφισβητείς.Μεταλέμον, αυτά που λέω στην Γβρμ, αν τα διαβάσεις έχουν και για σένα απαντήσεις.
Ναι ζήτα εσυ πρώτα ψυχολογική υποστήριξη για να βρεις τις ισορροπίες σου και να τα βάλεις όλα σε σειρα.Το μετά θα αρχίσει να ξετυλίγεται μόνο του μπροστά στα μάτια σουΓβρμ, δεν είναι σίγουρα το επαγγελμα μου σχετικό κι ήθελα να το ξερεις 🙂
Δεν εχω ούτε βιώμα, εκτός απο φάση δύσκολη που περάσαμε με τον δικό μου σύζυγο και ομοιώς δύσκολες φάσεις φίλων μας.
Δεν θα πω οτι διαφωνώ με την ψυχολόγο σου, δεν είσαι έτοιμη να πάρεις διαζύγιο κι αυτό είναι κατανοητό.
Όμως θα πω οτι με παραξενεύει που δεν του έχεις μιλήσει για όλα αυτά που έχεις μέσα στο κεφάλι σου. Βέβαια μπορεί να έχεις πει κάποια πράγματα, αλλά δεν το κατάλαβα αυτό απο την απάντηση σου, οποτε θα μου πείς εσύ.
Όταν όλα παραμένουν μέσα μας και μόνο συμβαίνουν 2 πράγματα.
Το ένα, όπως το βίωσα κι εγώ, είναι οτι ο άλλος μπαίνει αυτόματα στη θέση του εχθρού.Μπαίνει απέναντι και σταματά να είναι δίπλα σου. Σταματάς να βλέπεις οτιδήποτε μπορεί να σκέφτεται ή να βιώνει απο πλευράς του για τη μεταξύ σας σχέση. Οχυρώνεσαι απέναντι στον άλλο και κλείνεις κάθε πόρτα επικοινωνίας.
Το δεύτερο είναι οτι όλα γιγαντώνονται. Όλα παίρνουν διαστάσεις που ίσως δεν είναι ρεαλιστικές. Σε πνίγουν, σε μπουκώνουν, σε θυμώνουν και σε οχυρώνουν κι άλλο. Κι η απόσταση μεγαλώνει.
Όταν άνοιξα το στόμα μου στον δικό μου άντρα, δεν λύσαμε αμέσως το πρόβλημα ή τα προβλήματα στην επικοινωνία που μας είχαν προκύψει, όμως άκουσα ξαφνικά πράγματα που δεν φανταζόμουν -απασχολημένη με το δικό μου οχυρό, και δεν ήξερα. Όταν εγώ για παράδειγμα σκεφτόμουν “δες τον, αδιαφορεί πλήρως”, εκείνος μου απάντησε “εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα”.
Δεν λέω φυσικά οτι η σχέση σας είναι ίδια με τη δική μου, οτι θα συμβούν τα ίδια πράγματα κτλ αλλά πώς ξέρεις με σιγουριά που θα πάει μια κουβέντα που δεν έχεις κάνει?
Αλλά ακόμα κι αν η απάντηση του είναι αυτή που λες, “ωραια ας χωρίσουμε, φυγε, βρες δουλεια κτλ”, κανείς δεν σε εμποδίζει να απαντήσεις πίσω αυτά που εσύ θέλεις για να χωρίσεις. Δεν είναι μόνο στο χέρι του να κάνει κάτι, είναι ίσα και στο δικό σου.
Ζείτε στο εξωτερικό? Εντόπισε ομάδες στήριξης που σου ανέφερα σε προηγούμενο μήνυμα μου για να ενημερωθείς για κάποια πράγματα -όποια εσύ κρίνεις.
Ένα διαζύγιο είναι δύσκολη υπόθεση έτσι κι αλλιώς. Είναι διπλα και τριπλά δύσκολη υπόθεση όταν είσαι σε άλλη χώρα, μόνος, χωρίς καμια βοήθεια, χωρίς δουλειά, με παιδί ή παιδιά. Είναι τόσο απόλυτα κατανοητό.
Όμως προσπάθησε να μην μένεις κολλημένη σε ένα σημείο -ούτε μπρος να αλλάξεις κάτι, ούτε “πίσω” να φτιάξεις κάτι.
Πάρε το χρόνο σου, φαίνεται να μην έχεις καταλήξει ακόμα τί θέλεις να κάνεις.
Και δεν ξέρω κι αν σε βοηθάω καθόλου με αυτά που σου λέω, γιατί δεν ξέρω πολλά πράγματα για σένα και για εσάς μαζί και ίσως αρκετά είναι άκυρα για την περίπτωσή σας.Γβρμ, αντιλαμβάνομαι τι λες.
Όμως δεν είναι χαμένος χρόνος, ούτε κρατάς κάποιον πίσω όταν προσπαθείς και δοκιμάζεις τις δυνάμεις και τις πιθανότητες μιας καινούριας δουλειάς.
σκέψου οτι αν είσασταν καλά σαν ομάδα, θα το κάνατε αυτό συντονισμένα και εν γνώση του άλλου -κι έτσι γίνεται δηλαδή σ’ενα ζευγάρι που λειτουργεί ομαδικά. “Θα δοκιμάσεις αυτό κι εγώ δεν θα αλλάξω τώρα δουλειά για να δούμε πώς πάει” ή “να δεχθώ τη προαγωγή ή τη δεύτερη δουλειά που βρήκα?Σε παίρνει για ένα διάστημα να ρυθμίσεις τη δουλειά σου και να έχεις πιο πολύ βάρος στο σπίτι,να δουμε αν αξίζει?”.
Η προσπάθεια και η δοκιμή δεν είναι χαμένος χρόνος, σχεδόν ποτέ.
Του έχεις θίξει το θέμα χωρισμού ποτέ?
Σε ειδικό θα μπορούσες να τον ωθήσεις να πάτε κάποια στιγμή και λίγο πιο πλάγια, για το παιδί για παράδειγμα. Οι σχετικοί ειδικοί πιάνουν αμέσως το πρόβλημα της επικοινωνίας και πάντα οι ερωτήσεις και η συζήτηση αφορούν τους δύο γονείς και τη μεταξύ τους σχέση. Σε αυτή τη περίπτωση θα μπορούσες και να έχεις ήδη ενημερώσει τον ανάλογο ειδικό που θα πάτε για τους προβληματισμούς σου πριν πας με τον σύζυγο σου. (αυτά τα σημειώνω για “μετά”, όταν έρθει εκείνο το μετά που ίσως αποφασίσεις να δείτε μαζί κάποιον για να σας βοηθήσει να οδηγηθείτε εκεί που είναι καλύτερα).
Έπειτα, υπάρχουν ομάδες στήριξης για μαμάδες-γυναίκες που μπορούν να σε συμβουλεύσουν νομικά και να σου προσφέρουν ψυχολογική υποστήριξη, έχεις δοκιμάσει να επικοινωνήσεις?
Καταλαβαίνω οτι έχεις ισορροπίσει μέσα σου οτι έχεις (σχεδόν?) αποκλειστικά το κομμάτι της φροντίδας και της διαπαιδαγώγησης του παιδιού σας, αλλά αυτό φέρνει μια μοναξιά ακόμα πιο βαριά σε συνδυασμό με έναν γάμο στον οποίο δεν νιώθεις ομάδα. Μπορεί να το έχεις συνηθίσει, να το αγαπάς, να νιώθεις οτι δεν σε ενοχλεί, αλλά είναι ένα βαρύ συναίσθημα και χρειάζεσαι ή θα χρειαστείς στήριξη.
Αυτό δεν ξέρω γιατί στο γράφω τώρα, μάλλον αρχικά για να σου δείξω τη κατανόηση μου και τη συμπαράσταση μου.Μεταλέμον, θα ήθελα να σου απαντήσω και δεν προλαβαίνω, θα επανέλθω
Γβρμ, εχω διαβάσει όλες σου τις αναρτήσεις εδώ -θα με συγχωρέσεις βέβαια που πιθανόν να φανεί οτι κάτι που έχει ειπωθεί το έχω ξεχάσει.
Πως ήταν η μέρα σήμερα?
Απ οτι θυμάμαι και καταλαβαίνω και απο το τελευταίο σου μήνυμα, έχεις ξεκινήσει να δουλεύεις αλλά εικάζω οτι αυτό το έσοδο απο μόνο του δεν σου είναι αρκετό?Κατ αρχάς θα ήθελα να σου πω οτι είναι λάθος να παίρνεις όλο το βάρος πάνω σου για ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα. Όσο λάθος στην επιλογή σου και να έκανες, τα λάθη στα ζευγάρια είναι και των δυο. Ακόμα κι αν όλα “στα χαρτιά” είναι εντάξει και εσύ πάλι νιώθεις οτι θέλεις να χωρίσεις, αυτό είναι το δικό σου σωστό και το καλύτερο για σένα και κατα συνέπεια και για το παιδί σου.
Αν θέλεις να δοκιμάσεις κάτι ώστε να εξαντλήσεις τις προσπάθειες, αυτό θα ήταν να πηγαίνατε μαζί με τον άντρα σου σε κάποιον ειδικό για ένα διάστημα. Με την ελπίδα οτι θα γίνει για αρχή το πιό σημαντικό όλων: θα σας βοηθήσει να επικοινωνήσετε καλύτερα μεταξύ σας. Κι αν αυτό δεν μπορεί να είναι αρχή για να βρείτε μια ακρη στον γάμο σας, τότε ας είναι μια αρχή για να μιλήσετε για χωρισμό.
Φίλη που πολύ πρόσφατα χώρισε χωρίς καΝΕνα δίκτυο υποστήριξης γύρω της, μου είπε πως το καλύτερο πράγμα που έκανε ποτέ ήταν που είχε ξεκινήσει ψυχολόγο μόνη της πριν φθάσει στην όποια απόφαση.Έπειτα ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις δίκτυο υποστήριξης ουσιαστικής.
Καλησπέρα κορίτσια!
Αν και δεν συμμετέχω, διαβάζω το θέμα γιατί με ενδιαφέρει και γενικά και ειδικά καθώς έχω μια φίλη με έναν διαφορετικό μικρό κούκλο.
Θα με ενδιέφερε κι εμένα να μάθω για κάποιον άλλο αναπτυξιακό ψυχολόγο, αφού δεν εργάζεται πια η ίδια.
Σας θαυμάζω πολύ όλους εσάς τους γονείς των γλυκών διαφορετικών παιδιών! Θέλω να διαβάζω και να μαθαίνω τόσο για τα παιδιά σας όσο και για εσάς. Και θέλω να είμαι δίπλα σας.Καλημέρα σου!
Βλέπω κάποια θεματακια στην απάντηση σου, ωστόσο δεν είμαι εγώ ειδικός για να τα κρίνω ή να κάνω υποδείξεις.
Τα προβλήματα στην ανάμεσα τους μη συνεννόηση και την έλλειψη κοινής γραμμής πρέπει να τα λύσουν μεταξύ τους, κι αν δεν τα λύσουν εντελώς ας φροντίσουν να τα εξομάλυνουν για το καλό των παιδιών τους.
Τα μόνα που μπορείς να κάνεις από πλευράς σου είναι να αποκτήσετε εσείς οι δύο στη δική σας ομάδα την δική σας κοινή γραμμή με συζήτηση, να τον ενθραρρυνεις να είναι συνεπής και εκεί για τα παιδιά και να αποφύγεις να κριτικαρεις τη μαμά τους ή να πάρεις τον ρόλο του κάνω χατηρια. Όμως επειδή όντως δεν είμαι ειδικός, ίσως είναι καλύτερα να μιλήσεις κι εσύ με τον παιδοψυχολογο να σου πει μια πιο ολοκληρωμένη αποψη.Καλησπέρα κοριτσια!
Αρχικά να πω οτι δεν έχω εμπειρία τέτοια, αλλά θα μπορούσα ίσως να δω τα πράγματα απο τη πλευρά της μητέρας των παιδιών του συντρόφου/συζύγου.Δεν έβαλε προφανώς ο πατέρας τα παιδιά να πουν ψέμματα, τα έβαλε όμως στη θέση του να πρέπει να σκεφτούν μόνα τους τί να κάνουν για να προφυλάξουν τα γύρω γύρω. Και σε αυτό έκανε λάθος. Ο σύντροφος/σύζυγός σου όφειλε να έχει μιλήσει, ενημερώσει και ειδοποιήσει τη μητέρα των παιδιών για τη συνάντησή σας.
Βλέπεις συνήθως αυτά τα προβλήματα προκύπτουν απο λάθος χειρισμούς των γονιών.Σε τέτοια θέματα παίζουν πολλοί παράγοντες ρόλο.
Ας πούμε, για τί χρονική απόσταση απο τον χωρισμό μιλάμε? Πόσο χρονών είναι τα παιδιά? Πώς χώρισαν μεταξύ τους οι γονείς των παιδιών? (Εκείνη ήθελε να είναι μαζί? Χώρισαν όταν διαπιστώθηκε άλλη σχέση? Συμφωνησαν και οι δύο για χωρισμό? κτλ)Σαν μαμά μπορώ να πω οτι μου φαίνεται δύσκολο, ΠΟΛΎ δύσκολο να δεχθώ ξαφνικά, απλά κι ωραία ότι το παιδί μου μένει όταν πηγαίνει στον πατέρα του και με μια άλλη γυναίκα άγνωστη προς εμένα.
Προσωπικά θα ήθελα να την γνωρίσω. Ιδανικά να την συναναστραφώ σε κοινές εξόδους με τα παιδιά.
Αυτό όμως προϋποθέτει 1.οτι δεν θα ήμουν πια ερωτευμένη με τον πρώην άντρα μου/δεν θα ήθελα να τον κρατήσω ερωτικά στη ζωή μου, και 2. και κυριότερο οτι θα είχαμε μια καλή και ισορροπημένη σχέση και συνεργασία σαν γονείς.Συνοψίζοντας, το πρώτο και βασικό είναι ο πατέρας των παιδιών να αναλάβει τις ισορροπίες.
Και δοκίμασε αυτό που ανέφερα, αν γίνεται να έρθετε σε επαφή, να γνωριστείτε. Όταν γίνεσαι κι εσύ γονιός κάποιου παιδιού που έχει ήδη γονείς, γίνεστε όλοι με έναν τρόπο οικογένεια.Velay ειμαστε εδω να τα λεμε 🙂
Εχω ενα κοριτσακι που κλεινει τα 3.5 χρονια τον Ιούλιο.Τα κορίτσια στα είπαν πολύ καλα.
Ούτε εγω κοιμήθηκα στο ίδιο κρεβάτι με το μωρο σαν στανταρ.
Το σύστημα έπαιξε ως εξής, το πρώτο της 7μηνο είχα λίκνο που άνοιγε στο πλάι κι έδενε στο δικό μας κρεβάτι, οπότε ήταν σαν να κοιμόμαστε μαζί αλλά είχε το δικό της κρεβατάκι όπως είπε και η φούστα.
7μηνών την πήγαμε σε κούνια στο δωμάτιο της -τα δυο μας δωματια ηταν απεναντι με τις πορτες ανοιχτές και κάμερα που χρησιμοποιούσαμε με ήχο(οχι ανοιχτη τη νυχτα). Δίπλα στη κούνια έβαλα πολυθρόνα θηλασμού κι ακόμα κι όταν δε θήλαζα πια με βοήθησε στα ξενύχτια. Πολλά βράδια και ώρες τις πέρασα εκει.
Κάπου στον 1.5 χρόνο άρχιζε να ξυπνάει μέσα στη νύχτα και να ζητά να έρθει στο κρεβάτι μας και τότε συζητήσαμε πώς να το χειριστούμε και καταλήξαμε για να είμαστε όλοι καλά να την παίρνουμε όποτε το ζητούσε. Το σημαντικό ήταν οτι την κοίμιζα στο κρεβάτι της, αλλά στο δικό μας ερχόταν κΑθε νύχτα γύρω κάπου μεταξύ 2-4 τα ξημερώματα για εναν χρόνο.
Στα 2.5 το έκοψε μαχαίρι, όταν ανοίξαμε τη κούνια και την κάναμε κρεβάτι και δεν ηθελε με τιποτα να ερθει, “θελω το κρεβατακι μου” ελεγε. Και μας έλειψε τρελα!
Τώρα είναι 3-4 μέρες που ξυπναει παιρνει το μαξιλαρι της κι έρχεται παλι γιατι “θελω να ειμαι κοντα σου μαμα” και της αφήνουμε με χαρά για όσο το έχει ανάγκη.
Αυτά που εν ολίγης θέλω να σου πω είναι:
1. Κρατάς τους βασικούς κανόνες ασφάλειας
2. Συμφωνειτε με τον σύντροφο σου ποια είναι η κοινή γραμμή που θέλετε να έχετε σαν βάση (πχ εγω σου ειπα θεωρησαμε σημαντικο να ξεκινα τον υπνο της στο κρεβατι της)
3. κάνεις το καλύτερο δυνατό για την ισορροπία της δικής σου οικογένειας και μόνο χωρίς τύψεις
4. καλύπτεις τις συναισθηματικές ανάγκες του μωρού σου και αργότερα παιδιού σου -αν το παιδί μου έχει ανάγκη αυτες τις μέρες να κοιμάται δίπλα μου, να το κάνει!Με το καλό 🙂
