[Tess_nuts]

Όταν η άνιση δυναμική της σχέσης έφτασε σε σημείο να με πληγώσει. Σε μια σχέση με αγαπημένη φίλη (της ωριμότητας) είχα δεχτεί ότι η δυναμική της σχέσης ήταν σε γενικές γραμμές αυτή: εκείνη μιλούσε, εγώ άκουγα και συζητούσα ό,τι την απασχολούσε ή απολάμβανα τις ιστορίες και τις γνώσεις της – και σε μικρότερο βαθμό συζητούσμε και τα δικά μου ζητήματα. Όμως κάποια στιγμή είχα μια αποβολή. Της το είπα στο τηλέφωνο, μου απάντησε ότι ίσως είχε έρθει πια η ώρα να πάρουμε ένα σκυλάκι. Την πρώτη φορά που συναντηθήκαμε μετά από αυτό είχε ένα πιεστικό επαγγελματικό ζήτημα που την απασχολούσε και ήθελε τη γνώμη μου – το συζήτησα επί μιάμιση ώρα, τόση είχα. Φύγαμε βιαστικά για να προλάβω τη δουλειά που είχα στη συνέχεια. Σ’ αυτή τη μιάμιση ώρα δεν με ρώτησε καν πώς νιώθω σ’ αυτή τη φάση, τι σκέφτομαι για το μέλλον, τίποτα. Δεν της το κουβέντιασα ποτέ, ίσως κακώς, αλλά ένιωθα πολύ ευάλωτη για να το κάνω. Στα δυο χρόνια που ακολούθησαν σταδιακά απλώς απομακρύνθηκα, κρύωσε η καρδιά μου.

[Tess_nuts]

Σ’ όλη μου τη ζωή είχα δυνατούς πόνους περιόδου – από οριακά ανεκτούς έως τάση-για-εμετό-δυνατούς – και κάποια στιγμή μια φίλη γιατρός και βελονίστρια μου είπε ένα μικρό κολπάκι, που βοηθάει βέβαια μόνο για όσο το κάνεις, αλλά είναι χρήσιμο αν βρίσκεσαι κάπου όπου δεν έχεις κάτι άλλο για να σε ανακουφίσει: από τον ομφαλό μετράμε τέσσερα δάχτυλα (οριζόντια εννοείται) προς τα κάτω και σ’ εκείνο το σημείο πιέζουμε βαθιά μέσα. Ο πόνος σταματάει για όσο το κάνεις. Σ’ εμένα τουλάχιστον δουλεύει, αξίζει μια δοκιμή.

Και μια ιστορία περιόδου από τις άπειρες: Σε κάποια συνεδρίαση είδα μια συνάδελφό μου που υπέφερε ολοφάνερα, αν και είχε φροντίσει να κάθεται κάπως αθέατη από τους υπόλοιπους. Ήταν κυριολεκτικά διπλωμένη από τον πόνο. Να υποφέρεις έτσι και όμως να παρίστασαι σε συνεδρίαση και να μη λες τίποτα σε κανέναν γι’ αυτό που σε ταλαιπωρεί, μόνο περίοδος μπορεί να είναι – πήρα το θάρρος (ναι, δεν ήταν αυτονόητο) και της είπα αυτό το μικρό κόλπο, τη βοήθησε.

[Συντάκτης]

Δημοσιεύσεις